"ΚΑΛΑΜΟΣ ΥΠΟ ΑΝΕΜΟΥ ΣΑΛΕΥΟΜΕΝΟΣ"

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΜΙΑ ΑΡΕΤΗ  πού πρέπει νά κοσμεῖ τούς κληρικούς εἶναι ἡ σταθερότητα στίς ἀρχές τῆς Ὀρθοδοξίας, τόσο στό περιεχόμενο τῶν δογμάτων ὅσο καί στήν ὑπεράσπιση τῆς ἠθικῆς. Μέ ἄλλα λόγια χρειάζεται ὁ ἱερός ζῆλος. Ὅμως βλέπουμε ὅτι πολλοί κληρικοί στίς μέρες μας εἶναι σχεδόν ἀδιάφοροι γιά τό τί συμβαίνει στήν Ἐκκλησία καί τήν κοινωνία. Εἶναι κυριευμένοι ἀπό τό κοσμικό φρόνημα καί τόν ἐπαγγελματισμό. Τό ἴδιο φαινόμενο παρατηρεῖται καί σέ μερικούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν μιαν ἀνωριμότητα πνευματική, πού δεν ταιριάζει στην ἡλικία τους. Ἡ μεγάλη τους ἀδυναμία το εὐμετάβλητον τοῦ χαρακτῆρος. Τά ὅσα λένε δεν ἔχουν καμιά ἀξιοπιστία. Ἄλλα ἔλεγαν χθές, ἄλλα λένε σήμερα και ἐντελῶς ἀντίθετα θα ὑποστηρίξουν αὔριο. Ἀνάλογα με τις περιστάσεις και την ἐπικαιρότητα, ἀλλάζουν γνώμη και γίνονται ἀγνώριστοι.
Ὅταν δε ἡ τακτική τους αὐτή προκαλεῖ ἀντιδράσεις στους ἐχέφρονες, προσπαθοῦν μέ   διάφορα ἀνόητα και παιδαριώδη ἐπιχειρήματα να ἐξηγήσουν ὅτι δικαίως μεταβάλλονται και οἱ προθέσεις τους πάντα εἶναι ἀγαθές! Την τακτική αὐτή την εἴδαμε σε ὅλο της το μεγαλεῖο στην περίπτωση ἑνός μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε την «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» και μετά ἀπό τις ἀντιδράσεις τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου ἀπέσυρε την ὑπογραφή του, ἐπικαλούμενος λόγους πού μόνο θυμηδία προκαλοῦν. Προσωπικά δεν ἔχω τίποτα μέ τον συγκεκριμένο μητροπολίτη. Θα ἔλεγα ὅτι τον ἐκτιμοῦσα, γιατί ἡ πνευματική του ρίζα ὀφείλεται στον πρώην Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, παρόλο πού ἐπακολούθησαν πολλά ἄλλα γεγονότα, τά  ὁποῖα κατά καιρούς σκανδάλισαν ἐκείνους πού ἔχουν γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Μένω ὅμως στο εὐμετάβλητον τοῦ χαρακτῆρος του και στο ἀλλοπρόσαλλον τῶν πράξεών του. Δεν  εἶναι  δυνατόν ἕνας μητροπολίτης να μη εἶναι ἀξιόπιστος στα ὅσα ὑποστηρίζει  και διδάσκει. Εἶναι προτιμότερο να ἐμμένει στην ἀρχική του ἄποψη  και ἄς μη  εἶναι ἐντελῶς ὀρθή, παρά να ἀλλάζει συνεχῶς γνώμη και νά μη ξέρεις ἐπιτέλους τι ὑποστηρίζει  για ἕνα συγκεκριμένο θέμα. Στη δύσκολη ἐποχή μας, πού σχεδόν ὅλα εἶναι ἀντιχριστιανικά, εἶναι ἀνάγκη οἱ μητροπολίτες και οἱ κληρικοί να ἔχουν ἱερό ζῆλο και να ὑπερασπίζονται τά τῆς Ἐκκλησίας με παρρησία και σταθερότητα. Να εἶναι πάντα οἱ ἴδιοι. Να μη ἀναθεωροῦν ἀπό φόβο και δειλία. Να μη εἶναι  κάλαμοι ὑπό ἀνεμου σαλευόμενοι.