«Ουδείς προστρέχων επί Σοι, κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε…»

Όλοι οι άνθρωποι καταφεύγουμε στην Παναγιά και παίρνουμε αυτό που πρέπει να πάρουμε. «Ουδείς προστέχων επί Σοι, κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλά αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως».

Να επικαλούμεθα την Παναγία μας χωρίς δισταγμό. Κάποια κυρία στις ημέρες, όταν αρρώστησε ο άνδρας της πήγε τον 15αυγουστο στο πανηγύρι της Παναγίας μας, για να την παρακαλέση. Όμως είδε τόσο πολύ κόσμο και απογοητεύθηκε λέγοντας μέσα της. Τι να σου ζητήσω Παναγιά μου; Ποιόν να πρωτακούσης; Το βράδυ της παρουσιάζεται η Υπεραγία Θεοτόκος και της λέγει: «Εγώ όλους σας ακούω. Εσείς να μου ζητάτε ό,τι έχετε ανάγκη».

Ο Άγιος Λάζαρος ο Γαλλησιώτης (7/11) αρρώστησε βαρειά. Αυτός περίμενε το θάνατό του με χαρά, όπως ακριβώς ο Απόστολος Παύλος, δια να πάη κοντά στον Χριστό. Όλοι οι μαθητές του εστέκοντο γύρω από τον Άγιο και έκλαιγαν. Ήσαν έτοιμοι ακόμη και αυτή τη ζωή τους να δώσουν, προκειμένου να σωθή ο δάσκαλός τους. Ο Άγιος τότε, βλέποντας τον θρήνο των μαθητών του, λυπήθηκε και παρακάλεσε προς χάριν τους την Υπεραγία Θεοτόκο να του χαρίση ακόμη έτη ζωής, όχι επειδή αγαπούσε την ζωή, αλλά επειδή συμπόνεσε τα πνευματικά του παιδιά.

Η Δέσποινα Θεοτόκος, η οποία πάντοτε βοηθούσε τον Άγιον παρακάλεσε τον Υιόν Της, που είναι εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, να του χαρίση ακόμα δεκαπέντε έτη ζωής. Ο Όσιος ενώ προσευχόταν είδε την Παναγία να παρακαλή τον Υιόν Της, και αμέσως ο Όσιος έγινε καλά από την ασθένειαν και πράγματι έζησε άλλα 15 χρόνια.

Στο βιβλίο του Πρωτ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου «Η “ΕΥΧΗ” ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» αναφέρεται το εξής θαυμαστό γεγονός: Όταν ήμουν μικρός, ο παπάς που με βάπτισε, μου είχε διηγηθή το εξής περιστατικό, το οποίο και καταγράφω:

«Μια φορά, παιδάκι μου Στέφανε, ένα πρωΐνό, πήγα στον ναό μου, που εφημέρευα. Ήτο χειμώνας κι έκανε πολύ κρύο. Ήμουν μόνος, χωρίς τον καντηλανάφτη, τον κυρ Κώστα, που ήτο άρρωστος.

Έχοντας τα κλειδιά άνοιξα και σκέφθηκα να ανάψω τα καντήλια. Ψάχτηκα, αλλά δεν βρήκα σπίρτα. Πάω στο παγκάρι, ανοίγω τα συρτάρια, δεν βρήκα τίποτα. Πάω μέσα στο ιερό Βήμα τίποτα, ψάχνω εδώ, ψάχνω εκεί, για να βρω σπίρτα η τσακμάκι, αλλά δεν μπόρεσα να βρω.

Στεναχωρέθηκα! Πάω μπροστά στην εικόνα της Παναγίας (ο Ναός είναι αφιερωμένος στα Εισόδιά Της) και Της λέω:

Παναγίτσα μου, δεν κάνεις κανένα θαύμα να ανάψης τα καντήλια; Εγώ σπίρτα η τσακμάκι δεν έχω…. Έξω κάνει κρύο και παγωνιά. Ποιόν να βρω να σταματήσω, για να μου δώση φωτιά;

Τα συζητούσα όλα αυτά μόνος μου, χωρίς να σκεφθώ ότι τα καντήλια ήσαν άδεια από λάδι. Έπρεπε λοιπόν πρώτα να γεμίσω τα καντήλια με λάδι και ύστερα να βρω φωτιά. Τα καντήλια ήταν όλα σβηστά, ακόμη και το ακοίμητο μέσα στο άγιο Βήμα, παρ  ὅλο που εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσαν μακρυά φυτίλια.

Και εκεί, συνεχίζει, που τα έλεγα αυτά μονολογώντας για το λάδι στα καντήλια και την φωτιά…, φραπ!… άναψαν μονομιάς όλα! ΟΛΑ τα καντήλια της εκκλησίας άναψαν! Και των προσκυνηταρίων και των φορητών εικόνων, που είναι στα πλάγια και του Τέμπλου, και μέσα στο Ιερό το ακοίμητο.

Πω, πω, πω!… Να, μπρε Παναγιά, που κάνεις θαύματα!…. Κουραζόμαστε, βασανιζόμαστε να τ  ἀνάβουμε ανεβαίνοντας στα σκαμνιά και στις καρέκλες και Συ με μιας, φραπ!… και τ  άναψες!

Και γυρίζοντας προς εμένα, με ρώτησε:

Δεν μου λες;! Έχετε καντήλι στο σπίτι σας;

Βέβαια.

Καίει το καντήλι σας μέρα νύχτα;

Μάλιστα, μέρα νύχτα!

Α! γιατί τα σβησμένα καντήλια, παιδί μου, είναι σβησμένες ψυχές, άδειες ψυχές. Οι ψυχές, που δεν κάνουν προσευχή μπροστά στο εικονοστάσι, με αναμμένο το καντήλι, είναι παγωμένες σαν τον βοριά που φυσάει εκεί έξω. Είναι σαν τα άδεια και σβησμένα καντήλια!…».

"Ο.Τ"