Τα στοιχεία στα οποία μπορεί να βασιστεί μία αναγέννηση του έθνους μας
Παρακολούθησα προσφάτως μια θαυμάσια παράσταση δημοτικών χορών από τα συγκροτήματα παιδιών και ενηλίκων του Δήμου Νικαίας - Ρέντη. Θαύμασα την ποιότητα, τον ενθουσιασμό, την αγάπη για την παράδοσή μας και τον μεγάλο αριθμό των χορευτών. Βίωσα τη ζωογόνο παράδοση, που αναβιώνει τους καλοκαιρινούς μήνες στα θρησκευτικά πανηγύρια των χωριών. Την παράδοση που καταδεικνύει τη συνέχεια του Ελληνισμού, την ακατάλυτη ελληνική φύτρα.
Μαθαίνω με χαρά ότι πολλά νέα αγόρια και κορίτσια μαθαίνουν σε σχολές και σωματεία τους δημοτικούς χορούς μας. Βλέπω νέα παιδιά να αποφοιτούν από σχολές βυζαντινής μουσικής και αγιογραφίας. Παρατηρώ ότι ακόμη και σε νεανικές συγκεντρώσεις περισσότερη χαρά αισθάνονται τα παιδιά μας με τους ελληνικούς δημοτικούς χορούς, παρά με τα ξένα ακούσματα. Δεν εξιδανικεύω τις καταστάσεις. Γνωρίζω πόσο ισοπεδωτικός είναι ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποιήσεως. Αλλά διατηρώ συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον, όταν διαπιστώνω ότι νέοι και μεγαλύτεροι προσπαθούμε να πάρουμε δυνάμεις για το παρόν και το μέλλον ακουμπώντας στον γερό και δοκιμασμένο κορμό του δέντρου με τις βαθιές ρίζες. Δέντρο είναι το έθνος μας, ρίζες του, η παράδοση.
Η ορθόδοξη πίστη μας, η διαχρονική και ενιαία ελληνική γλώσσα, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια μέσα στην κοινότητα, οι οικογενειακοί δεσμοί, οι χοροί μας και τα δημοτικά τραγούδια, η βυζαντινή ψαλμωδία και αγιογραφία, η λαϊκή τέχνη, η Ιστορία μας και η μνήμη των ηρώων, τα ήθη και τα έθιμα, τα σπουδαία λαογραφικά μουσεία μας, η αισιοδοξία για το μέλλον, αυτά και πολλά άλλα είναι τα στοιχεία στα οποία μπορεί να βασιστεί μία πνευματική αναγέννηση, μία νέα ηθική και πολιτιστική ανάταση του Ελληνισμού.
Η παράδοση μαρτυρεί την αδιάσπαστη εθνική συνέχεια. Παρατηρούσε σχετικά ο αείμνηστος λαογράφος Κων. Ρωμαίος: «Να πάρουμε ποιο απ' όλα; Τους χορούς μας; Μόνον έτσι διαχρονικά να δούμε, χορεύουμε σήμερα συρτούς. Μα, το 31 μ.Χ., στο ιερό της Βοιωτίας, βρέθηκε επιγραφή που λέει ότι επετελέσατο ο Επαμεινώνδας, όχι ο Θηβαίος, "την τον συρτόν χορόν πατρίων όρχησιν θεοσεβώς"»!
Εγραφε το 1940 προς τους Ελληνες στρατιώτες ο μύστης της ελληνορθόδοξης παράδοσης Φώτης Κόντογλου: «Πώς μπορεί ν' αγαπά κανείς την Ελλάδα χωρίς ν' αγαπά τον ελληνικό τρόπο σε όλα όσα δημιουργεί η ζωή; Οποιος αγαπά την Ελλάδα δεν μπορεί να μην αγαπά και καθετί με το οποίο φανερώνεται η εξαίσια ψυχή της Ελλάδας, δηλαδή την παράδοσή μας, που μέσα της είναι θησαυρισμένοι όλοι οι απόκρυφοι θησαυροί της».
Η ελληνική παράδοση, αναβαπτισμένη στην Ορθοδοξία, καλλιεργεί την ελπίδα, παρά τις δυσκολίες που πέρασε και περνά ο λαός μας. Θα την αξιοποιήσουμε δημιουργικά ως δύναμη προοπτικής και όχι απλώς ως μία αναφορά στο παρελθόν.
*Κωνσταντίνος Χολέβας Πολιτικός επιστήμων
Παρακολούθησα προσφάτως μια θαυμάσια παράσταση δημοτικών χορών από τα συγκροτήματα παιδιών και ενηλίκων του Δήμου Νικαίας - Ρέντη. Θαύμασα την ποιότητα, τον ενθουσιασμό, την αγάπη για την παράδοσή μας και τον μεγάλο αριθμό των χορευτών. Βίωσα τη ζωογόνο παράδοση, που αναβιώνει τους καλοκαιρινούς μήνες στα θρησκευτικά πανηγύρια των χωριών. Την παράδοση που καταδεικνύει τη συνέχεια του Ελληνισμού, την ακατάλυτη ελληνική φύτρα.
Μαθαίνω με χαρά ότι πολλά νέα αγόρια και κορίτσια μαθαίνουν σε σχολές και σωματεία τους δημοτικούς χορούς μας. Βλέπω νέα παιδιά να αποφοιτούν από σχολές βυζαντινής μουσικής και αγιογραφίας. Παρατηρώ ότι ακόμη και σε νεανικές συγκεντρώσεις περισσότερη χαρά αισθάνονται τα παιδιά μας με τους ελληνικούς δημοτικούς χορούς, παρά με τα ξένα ακούσματα. Δεν εξιδανικεύω τις καταστάσεις. Γνωρίζω πόσο ισοπεδωτικός είναι ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποιήσεως. Αλλά διατηρώ συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον, όταν διαπιστώνω ότι νέοι και μεγαλύτεροι προσπαθούμε να πάρουμε δυνάμεις για το παρόν και το μέλλον ακουμπώντας στον γερό και δοκιμασμένο κορμό του δέντρου με τις βαθιές ρίζες. Δέντρο είναι το έθνος μας, ρίζες του, η παράδοση.
Η ορθόδοξη πίστη μας, η διαχρονική και ενιαία ελληνική γλώσσα, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια μέσα στην κοινότητα, οι οικογενειακοί δεσμοί, οι χοροί μας και τα δημοτικά τραγούδια, η βυζαντινή ψαλμωδία και αγιογραφία, η λαϊκή τέχνη, η Ιστορία μας και η μνήμη των ηρώων, τα ήθη και τα έθιμα, τα σπουδαία λαογραφικά μουσεία μας, η αισιοδοξία για το μέλλον, αυτά και πολλά άλλα είναι τα στοιχεία στα οποία μπορεί να βασιστεί μία πνευματική αναγέννηση, μία νέα ηθική και πολιτιστική ανάταση του Ελληνισμού.
Η παράδοση μαρτυρεί την αδιάσπαστη εθνική συνέχεια. Παρατηρούσε σχετικά ο αείμνηστος λαογράφος Κων. Ρωμαίος: «Να πάρουμε ποιο απ' όλα; Τους χορούς μας; Μόνον έτσι διαχρονικά να δούμε, χορεύουμε σήμερα συρτούς. Μα, το 31 μ.Χ., στο ιερό της Βοιωτίας, βρέθηκε επιγραφή που λέει ότι επετελέσατο ο Επαμεινώνδας, όχι ο Θηβαίος, "την τον συρτόν χορόν πατρίων όρχησιν θεοσεβώς"»!
Εγραφε το 1940 προς τους Ελληνες στρατιώτες ο μύστης της ελληνορθόδοξης παράδοσης Φώτης Κόντογλου: «Πώς μπορεί ν' αγαπά κανείς την Ελλάδα χωρίς ν' αγαπά τον ελληνικό τρόπο σε όλα όσα δημιουργεί η ζωή; Οποιος αγαπά την Ελλάδα δεν μπορεί να μην αγαπά και καθετί με το οποίο φανερώνεται η εξαίσια ψυχή της Ελλάδας, δηλαδή την παράδοσή μας, που μέσα της είναι θησαυρισμένοι όλοι οι απόκρυφοι θησαυροί της».
Η ελληνική παράδοση, αναβαπτισμένη στην Ορθοδοξία, καλλιεργεί την ελπίδα, παρά τις δυσκολίες που πέρασε και περνά ο λαός μας. Θα την αξιοποιήσουμε δημιουργικά ως δύναμη προοπτικής και όχι απλώς ως μία αναφορά στο παρελθόν.
*Κωνσταντίνος Χολέβας Πολιτικός επιστήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου