Σαλπίσματα πίστεως
Προκαλεί σίγουρα μεγάλο θαυμασμό η τόλμη και το θάρρος
που επέδειξε ο απόστολος Πέτρος, όταν ζήτησε να περπατήσει πάνω στην ταραγμένη
θάλασσα. Βέβαια, από το επάγγελμα που ασκούσε πριν ακολουθήσει το Διδάσκαλό
του, δηλαδή εκείνο του ψαρά, φαίνεται ότι ήταν αρκετά εξοικειωμένος με το υγρό
στοιχείο ο μαθητής του Χριστού. Ωστόσο, δεν έπαυσε να φοβάται τη θάλασσα, γιατί
είχε πικρή πείρα από τους θυμούς και τις φουρτούνες της. Άλλωστε, θα μπορούσαμε
ν’ ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το περιστατικό εκείνο – σε άλλη βέβαια περίπτωση
– που οι μαθητές ζητούσαν απεγνωσμένα τη βοήθεια του Διδασκάλου τους: «Κύριε,
σώσον ημάς, απολλύμεθα». Εκείνο, λοιπόν, που τον έκανε τώρα να αψηφήσει με τόση
περιφρόνηση τον φόβο των κυμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού, δεν ήταν
τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη που έτρεφε απέναντι στο Διδάσκαλό του, τον
Χριστό. Γι’ αυτό και έντονη ήταν η επιθυμία του να σπεύσει προς συνάντησή Του,
έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύματα.
Να σημειώσουμε ακόμα ότι
η ίδια λαχτάρα και θέληση, τον έσπρωξαν να πέσει στο νερό για να πάει
κολυμπώντας γρηγορότερα στον Κύριο σε κάποιο πρωινό που ο Ιησούς περίμενε το
πλοίο στην παραλία με τους μαθητές Του. Τώρα όμως, η ολιγοπιστία του παραλίγο να
του στερήσει την ευτυχία να βρεθεί κοντά στο Χριστό. Ξεκίνησε με μεγάλη πίστη
και πέτυχε κάτι που φαντάζει αδύνατο στην ανθρώπινη λογική. Αλλά στην περίπτωση
αυτή, δεν έμεινε σταθερός μέχρι τέλους στην πίστη του. Το αποτέλεσμα αυτού του
κλονισμού ήταν να εκτεθεί σοβαρά στον κίνδυνο του καταποντισμού.
Μαζί μας ο Χριστός
Πόσο αλήθεια, μας διδάσκει η ιστορία αυτή που τόσο όμορφα
ξετυλίγεται μέσα από τις σελίδες της σημερινής ευαγγελικής περικοπής; Γιατί κι
εμείς πολλές φορές, με αυτή τη λαχτάρα ξεκινάμε στη ζωή μας. Να πάμε κοντά στον
Χριστό. Να το συναντήσουμε. Παίρνουμε το δρόμο, άλλος το πρωί, άλλος το
μεσημέρι και άλλος αργά το απόγευμα της ζωής μας. Ξεκινάμε με πόθο, γεμάτοι
χαρά και όχι λίγες φορές με ενθουσιασμό για να βρεθούμε κοντά σ’ Εκείνον, που είναι
η ζωή, το φως και τα πάντα. Να αναπαυθούμε στις δικές του αγκάλες. Ας μη
νομίσουμε, αδελφοί, ότι στην πορεία μας αυτή είμαστε μόνοι, κατάμονοι και
έρημοι. Τι και αν ενσκήπτουν καταιγίδες; Τι και αν οι όποιες φουρτούνες της
ζωής υψώνονται απειλητικά και απειλούν να μας καταποντίσουν; Θα πρέπει να
γνωρίζουμε και να είμαστε σίγουροι ότι στο τιμόνι του καραβιού της ψυχής μας
στέκει πάντοτε ο Χριστός, μόνιμος σύντροφος και οδηγός. Έτοιμος να απλώσει το
προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του. Γιατί, λοιπόν, να κλονιζόμαστε και να
δειλιάζουμε, όταν κοντά μας έχουμε τον ευσπλαχνικό, γεμάτο αγάπη και
παντοδύναμο Κύριο; Είναι δυνατό να μας αφήσει αβοήθητους σ’ ένα τόσο ωραίο
αγώνα στον οποίο μας σπρώχνει η ίδια του η αγάπη; Άλλωστε, Εκείνος υπόσχεται:
«Ου μή σε ανώ, ουδ΄ ου μή σε εγκαταλείπω».
Σύνδρομο ολιγοπιστίας
Παρά τις ισχυρές όμως διαβεβαιώσεις που μας δίνει ο
Κύριος, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η ολιγοπιστία καταλαμβάνει ακόμα και
ανθρώπους που κατά τα άλλα διαθέτουν διάθεση για ν’ αναλάβουν πνευματικούς
αγώνες και να κατακτήσουν κορυφές της αρετής. Να ατενίσουν τις παρυφές της
αιωνιότητας. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν στηρίζεται πάντοτε στην αγάπη και την
προστασία του Θεού, ούτε ενθυμείτε αδιάλειπτα την παντοδυναμία Του. Ακολουθεί
συνήθως, ό,τι του υπαγορεύει η ανθρώπινη λογική ή οι προσωπικές του αντιλήψεις,
που είναι αποτέλεσμα των παθών και του εγωισμού του. Εγκαταλείπει την πίστη και
εγκλωβίζει την ύπαρξή του στους ασφυκτικούς κλοιούς του ορθολογισμού. Αφήνει
τον εαυτό του να εκφυλισθεί στο έρεβος χαμερπών αναζητήσεων και επιδιώξεων.
Όπως είδαμε και πιο πάνω, ασθένεια ή καλύτερα αδυναμία πίστεως, παρουσίασε και
ο Απόστολος Πέτρος, γι’ αυτό και ο Κύριος τον αποκάλεσε ολιγόπιστο. Το πρώτο
του βήμα, να περπατήσει στα κύματα, το κατάφερε με την πίστη που διέθετε. Στο
δεύτερο όμως που βυθίστηκε στα βαθιά νερά, απέτυχε, επειδή φοβήθηκε τον ισχυρό
άνεμο. «Ώστε, εάν δεν είχε ασθενήσει η πίστη του, θα αντιστεκόταν εύκολα και
στον άνεμο», επισημαίνει εύστοχα ο ιερός Χρυσόστομος. Ο τολμηρός μαθητής δεν
είχε σκεφθεί ότι Εκείνος που τον ενίσχυσε και περιπάτησε στα κύματα, θα τον
ενίσχυε να αντισταθεί και στον ισχυρό άνεμο. Η πίστη και η εμπιστοσύνη στον
Χριστό, είναι το σωσίβιο που οδηγεί στην κιβωτό της σωτηρίας και της γαλήνης.
Αυτά τα εφόδια είχε και ο Θαδδαίος ο απόστολος και οι μάρτυρες Βάσση και τα
τρία τέκνα της, όπως και η Θεόγνιδα, τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα. Η
υποταγή τους στο θέλημα του Θεού φανέρωσε τα κρυμμένα χαρίσματα, η ακτινοβολία
των οποίων τους καταξίωσε να φθάσουν και στο μαρτύριο.
Αδελφοί, είναι καιρός, να ριχθούμε όλοι με πραγματική
πίστη στον αγώνα για να φθάσουμε στον Χριστό. Ο φόβος και η ολιγοπιστία είναι
εκδηλώσεις ανθρώπων που τους διακρίνει επιφανειακή και όχι η βιωματική πίστη.
Κάθε φορά που διαπιστώνουμε κάποιο φόβο, ας αποδεικνύουμε ότι είμαστε
πραγματικοί χριστιανοί, ας φέρουμε στο νου μας τα λόγια του Ιησού: «Θαρσείτε,
μή φοβείσθε». Και όταν αντιλαμβανόμαστε κάποιο είδος ολιγοπιστίας, ας θυμόμαστε
το ελεγκτικό ερώτημά Του: «Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες;». Η συνοδοιπορία μας με
τον Χριστό και η τήρηση του θελήματός Του, μάς καθιστά ικανούς να αισθανόμαστε
ό,τι και ο απόστολος Παύλος όταν διαβεβαίωνε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι
με Χριστώ».
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου