«… Όταν ο Υιός
Της διέλυσε την τυραννία του Άδη κι αναστήθηκε, Τον είδε βέβαια και Τον άκουσε
και Τον προέπεμψε, όσο ήταν δυνατόν, καθώς έφευγε για τον ουρανό και πήρε, μετά
την Ανάληψη, τη θέση Του ανάμεσα στους Αποστόλους και τους άλλους συντρόφους
Του, αυξάνοντας έτσι τις ευεργεσίες με τις οποίες Εκείνος ευεργέτησε την
ανθρώπινη φύση, «αναπληρώνοντας» δηλαδή, πιο άξια από όλους «τα υστερήματα του
Χριστού». Γιατί σε ποιόν άλλο μπορούσε όλα αυτά να ταιριάζουν παρά στη Μητέρα;
Ήταν όμως ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα.
Και χωρίζεται βέβαια και ενώνεται με την ψυχή του Υιού Της, με το πρώτο φως
ενώνεται το δεύτερο. Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι
αυτό μαζί με την ψυχή. Γιατί έπρεπε να περάση από όλους τους δρόμους από τους
οποίους πέρασε ο Σωτήρας, να λάμψη και στους ζωντανούς και στους νεκρούς, να
αγιάση δια μέσου όλων την ανθρώπινη φύση και να λάβη αμέσως μετά τον αρμόζοντα
τόπο. Το δέχθηκε έτσι για λίγο ο τάφος, το παρέλαβε δε και ο ουρανός, αυτό το
πνευματικό σώμα, την καινή γη, το θησαυρό της δικής μας ζωής, το τιμιώτερο από
τους Αγγέλους, το αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους. Ξαναδόθηκε έτσι ο θρόνος στον
Βασιλιά, ο Παράδεισος στο ξύλο της Ζωής, ο δίσκος στο φως, στον καρπό το
δένδρο, η Μητέρα στον Υιό, αξία καθόλα αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους.
Ποιος λόγος είναι αρκετός για να υμνήση, ω μακαρία την αρετή Σου, τις χάριτες
που Σου δώρισε ο Σωτήρας, αυτές που Συ δώρισες στην κοινωνία των ανθρώπων;
Κανείς, έστω κι αν «λαλή τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων», όπως θα
έλεγε ο Παύλος. Προσωπικά μου φαίνεται ότι το να καταλαβαίνη κανείς και να
διακηρύσση σωστά και όπως πρέπει τα μεγαλεία σου αποτελεί τμήμα της αιώνιας
μακαριότητος, που απόκειται στους δικαίους. Γιατί κι αυτά «οφθαλμός δεν τα είδε
και αυτί ανθρώπινο δεν τα άκουσε» κι «ο κόσμος ολόκληρος δεν μπορεί να τα
χωρέση», σύμφωνα με τον περιώνυμο Ιωάννη. Τα δικά Σου μεγαλεία ανήκουν μόνο στο
χώρο εκείνο όπου ο ουρανός είναι καινός και η γη καινή, το χώρο που φωτίζεται
από τον Ήλιο της δικαιοσύνης, ο οποίος Ήλιος ούτε προηγείται ούτε έπεται απ΄ το
σκοτάδι, εκεί όπου υμνητής των μεγαλείων Σου είναι ο ίδιος ο Σωτήρας και
Άγγελοι αυτοί που χειροκροτούν. Σ΄ αυτόν μόνο πράγματι το χώρο μπορεί να σου
προσφερθή η υμνωδία που Σου αξίζει. Οι άνθρωποι είναι αδύνατον να ολοκληρώσουμε
την ύμνησή Σου. Τόσο μόνο μπορούμε να Σε υμνήσουμε, όσο χρειάζεται για να
αγιάσουμε τη γλώσσα και την ψυχή μας. Γιατί και μόνο ένας λόγος και μια
ανάμνηση, που αναφέρεται σε κάτι τι από τα δικά Σου μεγαλεία, ανυψώνει την ψυχή
και κάνει καλύτερο το νου και μας μετατρέπει όλους από σαρκικούς σε
πνευματικούς και από βέβηλους σε αγίους. Αλλ΄, ω Παρθένε, συ που είσαι κάθε
αγαθό, κάθε τι που ξέρουμε σ΄ αυτή τη ζωή κι ό,τι θα μάθουμε, όταν αφήσουμε τον
κόσμο! Ω Συ, που αρχίζοντας από τον εαυτόν Σου οδήγησες και τους άλλους προς
την μακαριότητα και την αγιωσύνη! Ω σωτηρία των ανθρώπων και φως του κόσμου και
οδός που οδηγεί στον Σωτήρα και Θύρα και ζωή, Συ που είσαι αξία να ονομάζεσαι
με όλα εκείνα τα ονόματα με τα οποία προσφωνήθηκε για τη σωτηρία που μας χάρισε
ο Σωτήρας. Γιατί Αυτός είναι ο αίτιος και Συ η «συναίτιος» του δικού μου
αγιασμού και όλων εκείνων τα οποία από το Σωτήρα δια μέσου Σου και των δικών
Σου απήλαυσα μόνο. Αίμα δικό Σου είναι το αίμα που καθαρίζει τις αμαρτίες του
κόσμου. Δικό Σου μέλος είναι το σώμα μέσα στο οποίο αγιάστηκα, μέσα στο οποίο
βρίσκεται η Καινή Διαθήκη και κάθε ελπίδα σωτηρίας. Δικό Σου σπλάχνο είναι η
Βασιλεία του Θεού. Ω Συ Παρθένε, που είσαι ανώτερη και κάθε έπαινο κι από κάθε
όνομα, που θα μπορούσε να Σε χαρακτηρίση, δέξου αυτόν τον ύμνο μας και μην
παραβλέψης την προθυμία. Και δώσε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα
μεγαλεία Σου και τώρα, σ΄ αυτή τη ζωή, και μετά από αυτήν, στην αιωνία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου