Γερόντισσα Γαβριηλία Κρίσεις καί Σχόλια στό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου: “Ἀσκητική τῆς Ἁγάπης” Γαβριηλίας μοναχῆς Ἀθῆναι 2003

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

(π. Σαράντου Σαράντου)

Στό βιβλίο πού εὐρέως ἐκυκλοφόρησε, “Ἡ Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης”, τῆς Γαβριηλίας μοναχῆς, ἀναφέρεται τό ὄνομά μου ὡς ἕνας ἀπό ἐκείνους πού γνώρισαν τή μοναχή. Πράγματι, εἴχαμε συναντηθεῖ μία φορά καί ἀνταλλάξαμε γιά λίγο κάποιες ἀπόψεις. Τό γεγονός αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσει δική μου “ἐγγύηση” γιά τό βιβλίο, πού μεταγενέστερα συνεγράφη ἀπό τήν ὁμώνυμη συγγραφέα.

Δράττομαι, λοιπόν, τῆς εὐκαιρίας νά παρουσιάσω μέ πολλή χαρά τήν κριτική τοῦ παραπάνω βιβλίου, πού ἔχει κάνει ὁ ἱερολογιώτατος Διάκονος π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος.

Εἶναι πολύ χρήσιμη ἡ ἀνάγνωση αὐτῆς τῆς κριτικῆς ἀπό τούς ἀναγνῶστες τοῦ ὀγκώδους βιβλίου τῆς Γαβριηλίας, ἀλλά καί ἀπό ὅλο τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῶν ὀρθοδόξων, γιά νά μάθουν νά ξεχωρίζουν τό σιτάρι ἀπό τό ἄχυρο, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι, τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα.

Δυστυχῶς, ἡ πληθώρα τῶν μηνυμάτων καί τῶν ἀκαταπαύστων πληροφοριῶν τῆς “Νέας Ἐποχῆς”, ἀμβλύνουν τίς ὀρθόδοξες συνειδήσεις ὅλων μας,  ἀκινητοποιοῦν τή δοτή ἀπό τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό εὐθυκρισία, ἀποσκοπώντας νά παραπλανήσουν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς καί νά τούς ἐντάξουν στό γοητευτικό πανόραμα τῆς Πανθρησκείας.

Θεσμοί θεανθρώπινοι καί ἀρχές αὐταπόδεικτες μέχρι τώρα, σχετικοποιοῦνται, μέ ὕπουλους τρόπους καί τελικά ἀμφισβητοῦνται ἀπό τούς “ἄρχοντες τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου”, τόσο μέσα στήν παγκόσμια κοινότητα, ὅσο καί μέσα στή φιλτάτη ὀρθόδοξη πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα, τήν ὁποία ἀγωνιωδῶς πασχίζουν νά ἐκσυγχρονίσουν, ὡς δῆθεν ἀσυγχρόνιστη καί τριτοκοσμική, ξένοι καί ντόπιοι “ἐκσυγχρονιστές”.

Εἶναι πολύ λυπηρό νά ἐμπλέκονται σ’αὐτή  τή νοοτροπία καί στή νεοεποχίτικη “ἱεραποστολή”, μέλη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί δή μέλη θεσμικά ἀφιερωμένα στό Χριστό, καί μάλιστα νά προσπαθοῦν νά ἐμπλέξουν στήν παναίρεση τῆς Νέας  Ἐποχῆς καί τῆς Πανθρησκείας τό πλήρωμα τῶν πιστῶν.

Μέσα στίς πεντακόσιες σελίδες τοῦ κρινομένου βιβλίου γίνεται μεθοδική προσπάθεια μέσω ἡρωοποιημένου ἱεραποστολικοῦ προσώπου, τῆς Γαβριηλίας μοναχῆς ἀπό τή Γαβριηλία μοναχή, ὑποτακτική της, νά ἰσοπεδωθεῖ ἡ ὀρθόδοξη ἀδαμάντινη, ἀληθεύουσα διδασκαλία, μέ ὅλες τίς ὑπόλοιπες κακοδοξίες ὅλων τῶν ὁμολογιῶν καί ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Ἡ Ἁγία Μοναδικότητα τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀνύπαρκτη. Ἀπό ὀρθόδοξες μοναχές περιμένει ἡ Ἐκκλησία τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί τό ὀρθόδοξο ἦθος πού εἶναι ἀποτυπωμένα καί τά δύο στά πρόσωπα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Κάθε Ἅγιος καί κάθε Ἁγία τῆς Ὀρθοδοξίας μας δέν ὑπολείπονται καθόλου σέ ἡρωϊσμό, σέ κατορθώματα καί σέ θαύματα, τά ὁποῖα ὁ Χριστός ἐπιτελεῖ μέσω αὐτῶν γιά τό καλό, γιά τή σωτηρία, γιά τήν οἰκοδομή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν μυρίων μελῶν της.

Ἀντίθετα, στίς πολυπληθεῖς σελίδες τοῦ βιβλίου, “Ἡ ἀσκητική τῆς Ἀγάπης”, ἀπουσιάζει ἡ ὀρθόδοξη ἄσκηση καί ταυτόχρονα παραποιεῖται ἡ ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξη Θεανθρώπινη Ἀγάπη. Ὁ συγκρητισμός δηλαδή τό ἀνακάτεμα ὅλων τῶν ξεπερασμένων ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν, ἀκυρώνουν τό Μοναδικό, Σωτηριολογικό ἔργο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τά θαύματά Του, τή Θυσιαστική Του προσφορά, τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του καί τήν εἰς οὐρανούς Ἁγία Ἀνάληψή Του.

Ἡ ἔμμεση προβολή τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τοῦ Γκουρουϊσμοῦ, ἡ ὑποτιθέμενη γλωσσολαλιά, ἡ Χορτοφαγία, ἡ ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου, τό Παγκόσμιο ἤ Συμπαντικό Πνεῦμα, τό Yama, ἡ Ἀνυπαρξία καί ἡ Νέκρωση, ὁ Διαλογισμός, ἡ Θετική Σκέψη, οἱ δεισιδαιμονίες, ἡ διαφήμιση τοῦ Ράμα Κρίσνα, τά ψευδοοράματα τῆς Γαβριηλίας μαζί μέ τό “ἰαματικό χάρισμα”, οἱ “ἐναλλακτικές θεραπεῖες”, ὁλοκληρώνουν τόν πολυβολισμό τῆς κατά πάντα δοκιμασμένης μέσα στήν ἑλληνική κοινωνία μας Ὀρθοδόξου, θεανθρωπίνης Παραδόσεώς μας, τῆς μόνης πραγματικά σωζούσης τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα.

Εἶναι ὄντως ἄξιο μεγίστης ἀπορίας τό πῶς εἶναι δυνατόν ὀρθόδοξες μοναχές νά ἀλλοτριώνουν, σέ τέτοιο βαθμό καί τέτοια ἔκταση, τήν ἐν Χριστῷ ζωή! Δέν εἶναι γιά μᾶς ἄξιο ἀπορίας τό πῶς κατάφερε νά κυκλοφορήσει σέ δεκατρεῖς ἐκδόσεις ἀφοῦ τό παραπάνω βιβλίο εἶναι πλημμυρισμένο ἀπό τό μεταπτωτικό σύνδρομο ἑνός διαχύτου συναισθηματισμοῦ, ὁ ὁποῖος παρακινεῖ τό ἀναγνωστικό κοινό στή διακίνησή του.

Ἀναρίθμητοι ὅμως ἀναγνῶστες ἀκατάπαυστα, μᾶς “ἐνοχλοῦν” μέ τήν πανομοιότυπη ἐρώτηση  γιά τή γνώμη μας γι’αὐτό τό βιβλίο.

Τελικά, φαίνεται ὅτι μετά από μία νηφάλια, ἐσωτερική κριτική τῶν ἀπροκαταλήπτων ἀναγνωστῶν, διαπιστώνεται, ἄτυπα ἤ συνειδητά, τό αἱρετικό περιεχόμενο τῆς “Ἀσκητικῆς τῆς Ἀγάπης”, καί τό βιβλίο τοποθετεῖται στά πιό ψηλά ράφια τῆς βιβλιοθήκης γιά νά μή μεταδίδεται ἡ διάβρωση πού ἀρχικά προκάλεσε.

Χρειάζεται προσεκτική μελέτη τῆς καλοπροαίρετης καί ἀπόλυτα τεκμηριωμένης κριτικῆς τοῦ ἱεροδιακόνου π. Βασιλείου, ὥστε νά ἀποκτήσει ὁ ἀναγνώστης ὀρθά, Θεανθρώπινα κριτήρια, γιά νά μή παραπλανᾶται ἀπό ποταπούς, δαιμονιώδεις συναισθηματισμούς.

Ἀρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος
Ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου