Η μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου, Πιστοποιεί "την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος"

Η μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου στη θ. Λειτουργία, κυρίως αλλά και στις λοιπές ακολουθίες, δεν εντάσσεται μέσα στην κοινή μνημόνευση ονομάτων υπέρ υγείας. Επέχει θέσιν δόγματος που πιστοποιεί την κανονικότητα. Πιστοποιεί τη γνησιότητα ότι αυτό που συντελείται είναι Εκκλησία, είναι το αυθεντικό, το σωστικό. Πιστοποιεί την παρουσία της Χάριτος βάσει της αποστολικής διαδοχής. Πιστοποιεί "την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος". Άλλωστε είναι γνωστή η σημασία του αντιμηνσίου που φέρει την υπογραφή του Επισκόπου, αφού η θ. Λειτουργία τελείται από τους πρεσβυτέρους εξ ονόματος του Επισκόπου. Γι' αυτό και Λειτουργία χωρίς τη μνημόνευση του ονόματος του Κανονικού Επισκόπου του τόπου, λειτουργία δεν είναι. Είναι παρασυναγωγή, είναι βαρύτατο πνευματικό παράπτωμα που τιμωρείται αυστηρότατα. Η μνημόνευση του ονόματος του Επισκόπου σφραγίζει την κανονικότητα της εκκλησιαστικής ευχαριστιακής συνάξεως. Και όπως συμβαίνει παντού, ο Επίσκοπος που για κάποιο λόγο θέλει να λειτουργήσει σε ξένη εκκλησιαστική επαρχία, εκτός δηλαδή της δικαιοδοσίας του, παίρνει άδεια από τον Κανονικό Επίσκοπο του οποίου και το όνομα μνημονεύει κατά τη Μεγάλη Είσοδο λέγοντας "του και ποιμενάρχου (ή κυριάρχου) της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως" μετά τη μνημόνευση του Πρώτου δηλαδή του Προκαθημένου ή της Προκαθημένης Συνόδου ....