Η αγία Πεντηκοστή είναι η κατ’ εξοχήν εορτή της ενότητος. Διότι εν τη ημέρα
της καθόδου του Αγίου Πνεύματος ιδρύεται η Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι Μία.
Είναι ενότης των πολλών εις εν. Είναι συνάντησις εις το εν. Είναι κατάφασις
καρδιών και διανοιών εις το εν. Μία πίστις, εν βάπτισμα, μία ομολογία, εν
φρόνημα, εις Θεός…
Δια τούτο, εις όλην την πνευματέμφορον υμνογραφίαν της αγίας
Πεντηκοστής, εξαίρεται η ενότης, η συμφωνία, η αρμονία, το εν… Το πνεύμα τούτο
της ενότητος διήκει δι’ όλης της αγίας
Γραφής. Και θεμέλιον αρραγές της Εκκλησίας αποτελεί η ενότης. Κάτι που δεν
ενούται εις την Εκκλησίαν, είναι απόβλητον, είναι εκτός. Κάτι που διασπά την
Εκκλησίαν, εξοβελίζεται. Ό,τι δεν εναρμονίζεται με την Εκκλησίαν, «εκκόπτεται
και εις πυρ βάλλεται»…
Αλλ’ αυτή η αγία ενότης εις την
εποχήν μας υπόκειται εις πολλάς ερμηνείας. Και επιδιώκεται άνευ όρων.
Επιζητείται ως αγάπη, εν ονόματι της αγάπης. Και φθάνει να προβάλλεται, ως
ελατήριον και ως σκοπός, η αγάπη, δια να θεωρήται η ενότης ως το ύψιστον των
αγαθών. Εν τούτοις η αγιωτάτη Εκκλησία μας την ενότητα ουδέποτε εννόησεν άνευ
όρων. Η ζωή της Εκκλησίας, η Παράδοσις, αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, οι άγιοι
Πατέρες εδίδαξαν την ενότητα όχι άνευ όρων, όχι υπό όρους, αλλ’ υπό τον ένα απαράβατον όρον: της αληθείας…
Δια την Εκκλησίαν, απούσης της αληθείας, ενότης δεν υπάρχει. Καμμία ετέρα
πνευματική αξία, ούτε αυτή η «καθ’ υπερβολήν οδός», η αγάπη, δύναται να
υποκαταστήση την αλήθειαν. Αυτό το Πνεύμα το Άγιον, το συγκροτούν και οδηγούν
την Εκκλησίαν, δεν ονομάζεται πνεύμα αγάπης, αλλά «πνεύμα αληθείας»..
Εις την
ενότητα της αγάπης προηγείται η ενότης εν τη αληθεία. Αλήθεια είναι ο Θεός. Και
αγάπη. Αλλ’ η εξαιρομένη κατά τα τελευταία έτη αγάπη δεν είναι Θεός. Ούτε η
αλήθεια μόνη, ούτε η αγάπη μόνη. Ηνωμέναι αδιασπάστως… Αλλ’ είναι δυνατόν να
υπάρξη αλήθεια χωρίς αγάπη; Εντός της αληθείας, επειδή είναι αλήθεια, υπάρχει η
αγάπη. Κι ενώ είναι αδύνατον εντός της αληθείας να μη ευρίσκεται η αγάπη, όμως
υπάρχει αγάπη χωρίς αλήθειαν…
Το
τελευταίον αυτό ευρίσκει εφαρμογήν εις τον χώρον της Εκκλησίας, η οποία είναι
ιδρυμένη εν τη αληθεία και κατευθύνεται υπό της αληθείας. Και όταν αίφνης
διακηρύσσεται ότι «η αγάπη δεν έχει όρια», καθίσταται αυτομάτως φανερόν ότι η
αλήθεια απέπτη…
Η αληθής αγάπη του Θεού, των Ευαγγελίων, της Παραδόσεως, δεν είναι αυτή
που εννοούν τελευταίως τινές Εκκλησιαστικοί άνδρες. Και εν ονόματι της οποίας
καλούν εις ενότητα τους πάσης μορφής εκπεσόντας της αληθείας. Αυτή η αγάπη και
η εξ αυτής τικτομένη ενότης, είναι εκ των προτέρων καταδεδικασμέναι. Διότι, ενώ
ενούνται οι άνθρωποι, χωρίζεται ο Θεός από αυτούς…
Η υμνηθείσα
υπό της Εκκλησίας αγάπη και ταμιευομένη εν αυτή, είναι πολύ διάφορος εκείνης
την οποίαν αντιλαμβάνονται οι υπέρμαχοι της ενότητος. Εκείνη είναι καρπός του
Αγίου Πνεύματος, αγία, καθαρά, υγιής, θεοφιλής, ειρηνική, αναμάρτητος, θεόπτις,
θύρα μυστηρίων, μεστή ελέους, αληθώς φιλάνθρωπος, προσευχομένη, θείως αγαπώσα,
αθάνατος, αιωνία, φωτεινή, άφοβος, τολμώσα, θυσιαζομένη…
Η άλλη είναι
ανθρωπίνη, συναισθηματική, νοσηρά, ψευδής, καρπός της πεπτωκυίας φύσεως,
άπελπις, αφιλόθεος, κατά βάθος αφιλάνθρωπος, πεπλανημένη και πλανώσα, «έχουσα
την μόρφωσιν της ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένη», μη πιστεύουσα
αληθώς εις Θεόν, εχθρά τω Θεώ, γέννημα αμαρτωλού βίου, έμφοβος, δειλή, μη
εμπρέπουσα χριστιανοίς, αφιλόκαλος, αντιευαγγελική, εμπαθής, του διαβόλου
έγγονος. Αυτήν την «αγάπην» κατεδίκασεν ο Χριστός, οι Προφήται, οι Απόστολοι,
οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο Ιησούς έφερε στους ανθρώπους ουρανίαν αγάπην, η
οποία λυτρώνει, σώζει την ψυχήν, θεώνει τον άνθρωπον. Οι άνθρωποι προσφέρουν άλλην αγάπην, γηίνην, σαρκικήν,
αγάπην των ανθρωπίνων μέτρων. Και επ’
αυτής της αγάπης θέλουν να οικοδομήσουν την ενότητα. Και καθ’ ον χρόνον γίνεται αυτή η νόθος ενοποίησις,
έχει ήδη καταστραφή το υγιές θεμέλιον της ενότητος!...
Κατά
πάσαν ένδειξιν, η ενότης εν τη «αγάπη»
έρχεται. Ακαταγώνιστος παράγων είναι ο κουρασμένος και αρρωστημένος κόσμος. Οι
πολλοί ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, αλλ’ ούτε και τους ομιλεί εις την
ασθενούσαν ψυχήν των. Οι τεταγμένοι δια την φύλαξιν της αληθείας—της
«Παρακαταθήκης»--απώλεσαν τα κριτήρια και την συγχέουν δεινώς εις τον νουν των
με την σαρκικήν αγάπην. Ολίγοι μόνον, φανεροί και αφανείς, συντηρούν εις τα
βάθη των τον θησαυρόν της Ορθοδοξίας. Και των ολίγων αυτών αι φωναί, αν και θα
νομισθή ότι θα σβήσουν προ της θαλάσσης των ενωτικών, εν τούτοις θα ακούωνται…
Και η ιστορία θα επαναληφθή. Ποία ιστορία; Των αιρέσεων… Διωγμοί,
πρόσκαιρος κατίσχυσις της κακοδοξίας, θρίαμβοι των συγχρόνων εικονοκλαστών,
πτήσσοντες και ομολογούντες οι Ορθόδοξοι…
Και ιδού πάλιν η αγία Εκκλησία μας, η Ορθόδοξος, η «μη έχουσα σπίλον ή
ρυτίδα…», η αγίω Πνεύματι συντηρουμένη, με νέους ομολογητάς, ανανεωμένη, με νέα
στίγματα του Κυρίου της ακτινοβολούσα, θα καταδικάση την νέαν αίρεσιν, την εξ
«αγάπης» ενότητα. Και θα ζωογονήση εις τας καρδίας των πιστών το υγιές φρόνημα
της Ορθοδοξίας, η οποία εγεννήθη εις το εν Ιεροσολύμοις υπερώον, κατά την αγίαν
Πεντηκοστήν. Και το εν είδει πυρίνων γλωσσών κατελθόν Άγιον Πνεύμα θα καλή τους
λαούς εις ενότητα δια της Εκκλησίας… Και εν τη Εκκλησία!...
Ιδού τι επακριβώς σημαίνει η φωνή του αγίου Πνεύματος: «…Εις ενότητα
πάντας εκάλεσε…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου