Πατρίδα, νὰ θυμᾶσαι
ἐσὺ αὐτοὺς ὅπου, διὰ τὴν τιμὴν καὶ τὴν λευτερίαν σου, δὲν λογάριασαν θάνατο καὶ
βάσανα. Κι ἂν ἐσὺ τοὺς λησμονήσης, θὰ τοὺς
θυμηθοῦν οἱ πέτρες καὶ τὰ χώματα, ὅπου ἔχυσαν αἵματα καὶ δάκρυα.
Θεέ, συχώρεσε τοὺς παντίδους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πάρουν τὸν ἀγέρα ποὺ ἀναπνέομεν καὶ τὴν τιμὴν ποὺ μὲ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι πήραμε. Ἐμεῖς τὸ χρέος, τὸ κατὰ δύναμιν, ἐπράξαμεν. Καὶ αὐτοὶ βγῆκαν σήμερον νὰ προκόψουν τὴν Πατρίδα. Μᾶς γέμισαν φατρία καὶ διχόνοιαν. Καὶ τὴν Πατρίδα δὲν τὴν θέλουν μητέρα κοινή· ἀμορόζα (=ἀγαπητικιά) εἰς τὰ κρεβάτια τους τὴν θέλουν. Γι᾽ αὐτὸ περνοῦν κ᾽ ἐρεθίζουν τὸν κόσμον μὲ τέχνες καὶ καμώματα.
Καὶ καζαντίσαν αὐτοὶ πουγγιὰ καὶ ἀγαθά, καὶ ἀφήκαν τοὺς ἀγωνιστές, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ εἰς τὴν ἄκρην. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀνθρώπινοι λύκοι, ποὺ φέραν δυστυχήματα καὶ κίντυνον εἰς τὸν τόπον. Ἂς ὄψωνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου