Όπως δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας στον ομόλογό του της ομολόγου Τουρκικής (Δημοκρατίας;) κύριον Δαβίδογλου, εμείς, Έλληνες και Τούρκοι, ξέρουμε να επιλύουμε τα προβλήματα καλύτερα από τους Ευρωπαίους!!! Ήταν προφανώς αυτή η πλήρους αυτοπεποίθησης αντίληψη του ελλαδίτη «μπασμπακάν» (πρωθυπουργού ελληνιστί) που τον ώθησε τον τελευταίο χρόνο στην υιοθέτηση του απόκρυφου σχεδίου «Τασία» βάσει του οποίου οι ορδές των εξ Ανατολών μουσουλμάνων για λίγο ξαποσταίνουν και λιάζονται στην Ελλάδα και μετά εξαφανίζονται (διακτινίζονται) στις σκοτεινές χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Έτσι για έναν ολόκληρο χρόνο αδελφωμένοι τούρκοι και έλληνες δουλέμποροι, λαθροδιακινητές, πλαστογράφοι, παρασιτικές ΜΚΟ με «διασώστες» και λοιπούς κομπογιαννίτες χωρίς σύνορα, αλλά και μια «θάλασσα» από βαρκάρηδες, μπακάληδες και θερναδιέρους των υπό τουρκική διοίκηση μικρασιατικών ακτών και των υπό ελληνική (ακόμη) διοίκηση νησιών του ανατολικού αιγαίου, πλούτισαν ανοίγοντας «πέρασμα στην Ευρώπη (Αβρούπα τουρκιστί)». «A passage» όχι «to India» αλλά «to Europe» για ένα εκατομμύριο αφροασιανούς που ξεχύθηκαν σαν τερμίτες στις χώρες των «κουτόφραγκων».
Όμως αυτοί οι «άθλιοι», αν και αργά καθότι αργόστροφοι, κάτι κατάλαβαν από την ανατολίτικη σοφία μας, και ημών των ιδίων και των περιδινούμενων δερβίσηδων της αντίπερα όχθης (των αυτοαποκαλούμενων και «σούφι», δηλαδή «σοφών» ζηλωσάντων την ημετέραν των σοφιστών δόξαν). Και επειδή δια την Τουρκιά λίγα μπορούσαν να κάνουν, εστράφησαν προς τον έτερον καππαδόκη της τέως οθωμανικής αυτοκρατορίας, όστις υποκρινόμενος τον επίγονο των αρχαίων Ελλήνων εισήλθε λάθρα στην ευρωπαϊκή ένωση χωρίς ποτέ να αποβάλει την κουτοπόνηρη ανατολίτικη φυσιογνωμία του, αν κρίνει κανείς από την διαχρονικά εκτεταμένη διάβρωση του νεοσύστατου ελλαδικού κράτους από την αναίσχυντη φαυλοκρατία, την ισοπεδωτική κομμουνιστοκρατία, την ιογενή πασοκρατία αλλά και την μεταλλαγμένη μετα-νεωτερική επιδημική της επανεμφάνιση, δίκην «συρίζοντος» ουροβόρου όφεος.
Et maintenant? («Και τώρα;»), όπως μας το τραγουδούσε προ πολλών ετών (το 1962 για την ακρίβεια) ο μεγάλος Ζιλμπέρ Μπεκώ. Και τώρα τι θα γίνει; Τώρα που διαπορούμε μαζί με τον επίσης μεγάλο αλεξανδρινό ποιητή μας, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, για το ότι «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μας έκτισαν τείχη», αν και «δεν ακούσαμε ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον», αυτοί «ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω», με κίνδυνο να μεταμορφωθούμε τελικά σε μία αφροασιατική χώρα με ολίγην Ελλάδα, τουτέστιν ΙΝΔΟΓΡΕΚΙΑ!!!
Σε όλα τα προβλήματα φυσικής, όπως και σε παρόμοια διλήμματα που αναφύονται σε μια κοινωνιολογική ζούγκλα σαν τη δική μας, ανάλογα με τις τιμές που λαμβάνουν οι κρίσιμες μεταβλητές υπάρχουν και οι οριακές λύσεις. Το πράγμα θα πάει ή έτσι ή αλλιώς. Κάτι ανάλογο με την εκτίμηση των Εγγλέζων, όταν εισέβαλαν στα νησιά Φώκλαντ, για την αντίδραση των Αργεντίνων: «αν υπερισχύσει το ισπανικό στοιχείο μέσα τους θα πολεμήσουν, αν επικρατήσει το ιταλικό θα την κοπανήσουν τρέχοντας» (τελικά επικράτησε το ιταλικό). Στη δική μας περίπτωση η κρισιμότερη μεταβλητή του προβλήματος είναι ο παράγων χρόνος. Αν δεν ανακοπεί δραματικά ο ημερήσιος αριθμός των σαρακηνών εισβολέων, μέσα σε μερικές εβδομάδες η παραμορφωτική μετάλλαξη της ΕΛΛΑΔΑΣ σε ΙΝΔΟΓΡΕΚΙΑ θα εντυπωθεί στο κοινωνικό DNA της νέας ανθρωποζύμης και θα εμφανίσει το άσχημο πολυφυλετικό και υποπολιτισμικό μείγμα της μέσα σε πολύ λίγα χρόνια. Η Ελλάδα ως προϊόν ενέσεως πολιτισμικής (και όχι μόνο) θαλιδομίδης θα εγγραφεί στις δέλτους της κοινωνικής φαρμακολογίας!!!
Η μία λοιπόν όψις του νομίσματος προϋποθέτει την ανακοπή της μωαμεθανικής λαθροεισβολής, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες απαιτεί επιβολή καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης σε ολόκληρη την επικράτεια και αυστηρή φύλαξη των συνόρων της, χερσαίων, θαλασσίων και εναέριων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κι ας μην αρχίσουμε να συζητάμε για τον τρόπο με τον οποίον θα επιτευχθεί. Αυτό είναι υποχρέωση και καθήκον αυτών που ετάχθησαν να φυλάττουν Θερμοπύλες, και όχι να εγκαθιδρύουν εκεί καταυλισμούς λαθρομεταναστών. Όπως δεν είναι δουλειά των πολιτών να συζητούν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αναχαιτισθεί μια αεροπορική επιδρομή στην πατρίδα μας και να εκφέρουν τη γνώμη τους και να διαφωνούν για το αν θα πρέπει να εκτοξευθούν πύραυλοι αέρος-αέρος ή εδάφους-αέρος, ή αν θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με αντιαεροπορικά πυρά ή με ότι άλλο, έτσι δεν είναι δουλειά τους να ασχολούνται με τον τρόπο που οι φρουροί των συνόρων μας θα επιτελέσουν το καθήκον τους. Τελεία και παύλα.
Η άλλη όψις του νομίσματος είναι το καθ’ ημάς πρωτότυπο, αν και πολιτικά νόθο, νεοτσιπροφιλελεύθερο πρόταγμα «laissez faire, laissez passer»: αφήστε τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να πάνε όπου θέλουν (εντός της ελληνικής επικράτειας φυσικά γιατί οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν μασούν ταραμά πλέον). Είναι η όψις της μελλοντικής Ινδογρεκίας, με τους άφρρονες εσχατόγηρους και εσχατόγριες, που ανοίγουν τώρα τις σπιταρώνες τους σε οικογένειες αφροασιανών και ταΐζουν τα εκκολαπτόμενα μουσουλμανάκια με μπιμπερό, να καταλήγουν – ετυμολογικά και βιολογικά – στα αντίσκηνα και τις λάσπες της Ειδομένης (με ή χωρίς Νόμπελ Βλακείας), τις κακαρίζουσες κότες των πρωϊνάδικων – την κάθε τσαπανάκη και την κάθε μπουρδούκου – που χύνουν (δάκρυα) για τους λαθραίους εισβολείς να αντικαθίστανται πάραυτα από αφγανές, σύριες, μαροκινές και νιγηριανές τηλεπαρουσιάστριες (με ή χωρίς μπούργκα και σίγουρα με περισσότερη σεμνότητα και ανατολίτικο νάζι, καθότι το χαρέμι είναι «η μεγάλη των θηλέων σχολή» κατά την ερίτιμη κυρία Ερντογάν), και με τους γλυφίτζουρες τηλεπαλιάτσους της κάθε εκπομπής του στυλ «Όλο αυτιά και χωρίς μάτια» να τηλε-εκπαραθυρώνονται, κάτι που θα έπρεπε ούτως ή αλλιώς να είχε ήδη συμβεί και χωρίς την επερχόμενη μουσουλμανική κατοχή.
Τώρα το πού θα κάτσει το νόμισμα, σε ποιά του όψη, δεν θα έπρεπε να αφεθεί στην τύχη του. Αυτό είναι όντως θέμα δημοψηφίσματος. Με τί ερώτημα; Ας είμαστε ειλικρινείς. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το ερώτημα, που στην ουσία του δεν είναι άλλο από το «ορθολογισμός ή παραφροσύνη», στην αγοραία του έκφραση, την αποδίδουσα όμως την στρεβλή, παραμορφωτική και εξαμβλωματική οπτική των εξωνημένων και προσκυνημένων μέσων διαχείρισης και χειραγώγησης των μαζών, θα είναι περισσότερο εύληπτο και ευθύ αν τεθεί ως: «ή φασίστες ή μ*λ*κες»…
Όμως αυτοί οι «άθλιοι», αν και αργά καθότι αργόστροφοι, κάτι κατάλαβαν από την ανατολίτικη σοφία μας, και ημών των ιδίων και των περιδινούμενων δερβίσηδων της αντίπερα όχθης (των αυτοαποκαλούμενων και «σούφι», δηλαδή «σοφών» ζηλωσάντων την ημετέραν των σοφιστών δόξαν). Και επειδή δια την Τουρκιά λίγα μπορούσαν να κάνουν, εστράφησαν προς τον έτερον καππαδόκη της τέως οθωμανικής αυτοκρατορίας, όστις υποκρινόμενος τον επίγονο των αρχαίων Ελλήνων εισήλθε λάθρα στην ευρωπαϊκή ένωση χωρίς ποτέ να αποβάλει την κουτοπόνηρη ανατολίτικη φυσιογνωμία του, αν κρίνει κανείς από την διαχρονικά εκτεταμένη διάβρωση του νεοσύστατου ελλαδικού κράτους από την αναίσχυντη φαυλοκρατία, την ισοπεδωτική κομμουνιστοκρατία, την ιογενή πασοκρατία αλλά και την μεταλλαγμένη μετα-νεωτερική επιδημική της επανεμφάνιση, δίκην «συρίζοντος» ουροβόρου όφεος.
Et maintenant? («Και τώρα;»), όπως μας το τραγουδούσε προ πολλών ετών (το 1962 για την ακρίβεια) ο μεγάλος Ζιλμπέρ Μπεκώ. Και τώρα τι θα γίνει; Τώρα που διαπορούμε μαζί με τον επίσης μεγάλο αλεξανδρινό ποιητή μας, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, για το ότι «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μας έκτισαν τείχη», αν και «δεν ακούσαμε ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον», αυτοί «ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμον έξω», με κίνδυνο να μεταμορφωθούμε τελικά σε μία αφροασιατική χώρα με ολίγην Ελλάδα, τουτέστιν ΙΝΔΟΓΡΕΚΙΑ!!!
Σε όλα τα προβλήματα φυσικής, όπως και σε παρόμοια διλήμματα που αναφύονται σε μια κοινωνιολογική ζούγκλα σαν τη δική μας, ανάλογα με τις τιμές που λαμβάνουν οι κρίσιμες μεταβλητές υπάρχουν και οι οριακές λύσεις. Το πράγμα θα πάει ή έτσι ή αλλιώς. Κάτι ανάλογο με την εκτίμηση των Εγγλέζων, όταν εισέβαλαν στα νησιά Φώκλαντ, για την αντίδραση των Αργεντίνων: «αν υπερισχύσει το ισπανικό στοιχείο μέσα τους θα πολεμήσουν, αν επικρατήσει το ιταλικό θα την κοπανήσουν τρέχοντας» (τελικά επικράτησε το ιταλικό). Στη δική μας περίπτωση η κρισιμότερη μεταβλητή του προβλήματος είναι ο παράγων χρόνος. Αν δεν ανακοπεί δραματικά ο ημερήσιος αριθμός των σαρακηνών εισβολέων, μέσα σε μερικές εβδομάδες η παραμορφωτική μετάλλαξη της ΕΛΛΑΔΑΣ σε ΙΝΔΟΓΡΕΚΙΑ θα εντυπωθεί στο κοινωνικό DNA της νέας ανθρωποζύμης και θα εμφανίσει το άσχημο πολυφυλετικό και υποπολιτισμικό μείγμα της μέσα σε πολύ λίγα χρόνια. Η Ελλάδα ως προϊόν ενέσεως πολιτισμικής (και όχι μόνο) θαλιδομίδης θα εγγραφεί στις δέλτους της κοινωνικής φαρμακολογίας!!!
Η μία λοιπόν όψις του νομίσματος προϋποθέτει την ανακοπή της μωαμεθανικής λαθροεισβολής, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες απαιτεί επιβολή καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης σε ολόκληρη την επικράτεια και αυστηρή φύλαξη των συνόρων της, χερσαίων, θαλασσίων και εναέριων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κι ας μην αρχίσουμε να συζητάμε για τον τρόπο με τον οποίον θα επιτευχθεί. Αυτό είναι υποχρέωση και καθήκον αυτών που ετάχθησαν να φυλάττουν Θερμοπύλες, και όχι να εγκαθιδρύουν εκεί καταυλισμούς λαθρομεταναστών. Όπως δεν είναι δουλειά των πολιτών να συζητούν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αναχαιτισθεί μια αεροπορική επιδρομή στην πατρίδα μας και να εκφέρουν τη γνώμη τους και να διαφωνούν για το αν θα πρέπει να εκτοξευθούν πύραυλοι αέρος-αέρος ή εδάφους-αέρος, ή αν θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με αντιαεροπορικά πυρά ή με ότι άλλο, έτσι δεν είναι δουλειά τους να ασχολούνται με τον τρόπο που οι φρουροί των συνόρων μας θα επιτελέσουν το καθήκον τους. Τελεία και παύλα.
Η άλλη όψις του νομίσματος είναι το καθ’ ημάς πρωτότυπο, αν και πολιτικά νόθο, νεοτσιπροφιλελεύθερο πρόταγμα «laissez faire, laissez passer»: αφήστε τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να πάνε όπου θέλουν (εντός της ελληνικής επικράτειας φυσικά γιατί οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν μασούν ταραμά πλέον). Είναι η όψις της μελλοντικής Ινδογρεκίας, με τους άφρρονες εσχατόγηρους και εσχατόγριες, που ανοίγουν τώρα τις σπιταρώνες τους σε οικογένειες αφροασιανών και ταΐζουν τα εκκολαπτόμενα μουσουλμανάκια με μπιμπερό, να καταλήγουν – ετυμολογικά και βιολογικά – στα αντίσκηνα και τις λάσπες της Ειδομένης (με ή χωρίς Νόμπελ Βλακείας), τις κακαρίζουσες κότες των πρωϊνάδικων – την κάθε τσαπανάκη και την κάθε μπουρδούκου – που χύνουν (δάκρυα) για τους λαθραίους εισβολείς να αντικαθίστανται πάραυτα από αφγανές, σύριες, μαροκινές και νιγηριανές τηλεπαρουσιάστριες (με ή χωρίς μπούργκα και σίγουρα με περισσότερη σεμνότητα και ανατολίτικο νάζι, καθότι το χαρέμι είναι «η μεγάλη των θηλέων σχολή» κατά την ερίτιμη κυρία Ερντογάν), και με τους γλυφίτζουρες τηλεπαλιάτσους της κάθε εκπομπής του στυλ «Όλο αυτιά και χωρίς μάτια» να τηλε-εκπαραθυρώνονται, κάτι που θα έπρεπε ούτως ή αλλιώς να είχε ήδη συμβεί και χωρίς την επερχόμενη μουσουλμανική κατοχή.
Τώρα το πού θα κάτσει το νόμισμα, σε ποιά του όψη, δεν θα έπρεπε να αφεθεί στην τύχη του. Αυτό είναι όντως θέμα δημοψηφίσματος. Με τί ερώτημα; Ας είμαστε ειλικρινείς. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το ερώτημα, που στην ουσία του δεν είναι άλλο από το «ορθολογισμός ή παραφροσύνη», στην αγοραία του έκφραση, την αποδίδουσα όμως την στρεβλή, παραμορφωτική και εξαμβλωματική οπτική των εξωνημένων και προσκυνημένων μέσων διαχείρισης και χειραγώγησης των μαζών, θα είναι περισσότερο εύληπτο και ευθύ αν τεθεί ως: «ή φασίστες ή μ*λ*κες»…
Χρίστος Γούδης, δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου