Όλοι μας γνωρίζομε ότι σήμερα, εκτός των οικουμενιστών υπάρχουν καί οι
αντιοικουμενισταί, οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίται ή Ζηλωταί. Υπάρχει όμως καί
μία τρίτη ομάδα, οι αυτοαποκαλούμενοι συντηρητικοί, τίτλος άγνωστος στην
παράδοση της Εκκλησίας. Οι ανωτέρω θέλουν να πιστεύουν ότι αποτελούν μία τάξη
μεταξύ των Οικουμενιστών καί των Ζηλωτών της Ορθοδοξίας, μία τάξη πού, όπως
λένε τηρεί την βασιλικήν καί διακριτικήν οδόν, την αποφεύγουσα τά άκρα, ώς
επικίνδυνα καί δαιμονικά.
Καθ' ημάς ο συντηρητικός, ο οπαδός αυτός της μεσότητος, ο αποφεύγων τα άκρα, τα όρια των οποίων αυτός καθορίζει, στην πραγματικότητα ακολουθεί αντιπαραδοσιακές πρακτικές και μεσότητες, οι οποίες τον καθιστούν αντιπαραδοσιακόν και όχι διακριτικόν, ως αυτός φαντάζεται! Και τούτο, διότι μεσότης εις τα θέματα ευσέβειας και πίστεως δεν υπάρχει. Ή είσαι ακόλουθος της ασεβείας, ή της ευσέβειας. Η Ορθοδοξία δεν είναι «κόθορνός» τις (Κόθορνος εκαλείτο παλαιά το φαρδύ υπόδημα των ηθοποιών, το οποίον ήτο κατάλληλον και διά τα δύο πόδια) δυναμένη να χωρέσει ασέβειαν και ευσέβειαν. Γι' αυτό και ο Άγ. Μάρκος ο Ευγενικός θα γράψει: «Ποτέ διά της μεσότητος δεν διορθώθηκαν τα εκκλησιαστικά πράγματα. Μεσότης αληθείας και ψεύδους ποτέ δεν υπάρχει» (P.G. 160, 1093).
Ο συντηρητικός, επίσης, δεν μπορεί να είναι παραδοσιακός, διότι ο τελευταίος τηρεί όλες τις παραδόσεις εξ ίσου, χωρίς να υποτιμά την Αγίαν Γραφήν.
Ο παραδοσιακός δεν γίνεται κριτής των ιερών παραδόσεων, ώστε να τις ερμηνεύει υποκειμενικά, παραθεωρών την εν προκειμένω πατερικήν ερμηνείαν και θέσιν. Σέβεται την Ιεράν Παράδοσιν, ως αυτή εβιώθη υπό των Αγίων Πατέρων διαχρονικώς, χωρίς να γίνεται εκλεκτικός, να επιλέγει δηλαδή ότι τον συμφέρει, παραθεωρών τα λοιπά.
Μία τέτοια συμπεριφορά θα τον καθιστούσε όμοιον με τους ευσεβιστάς, οι οποίοι προσέχουν κατ' εξοχήν το ήθος, την ηθική, αδιαφορούντες για τα δόγματα και την σχετιζομένην με αυτά ομολογίαν εν καιρώ κακοδοξίας.
Τέτοιοι δυστυχώς είναι και όλοι οι οργανωσιακοί, οι οποίοι κινούν πάντα λίθον προκειμένου να υποστηρίξουν μίαν ηθικήν εντολήν του Ευαγγελίου, δεν κινούν όμως ούτε το δακτυλάκι τους, προκειμένου να ελέγξουν την κηρυττομένην κακοδοξίαν.
Είναι ολοφάνερο ότι η συμπεριφορά τους αυτή προκαλεί διαίρεσιν και διάσπασιν του θρησκευτικού βιώματος, το οποίον πρέπει να αγκαλιάζει εξ ίσου δόγμα και ήθος της Εκκλησίας, χωρίς προτιμήσεις και εκτιμήσεις υποκειμενικές.
Κατά το ορθόδοξο δέον, ο αγωνιζόμενος διά την πίστιν του κληρικός, δεν αδιαφορεί διά το μεταθετόν ή συνείσακτον και ο δημοσιογραφών διά τάς ηθικάς εκτροπάς, δεν σιωπά, ούτε καλύπτει τον κακοδοξούντα τυχόν ποιμένα του. Το του θείου Ιακώβου «Ο πταίσας εν ενί γέγονεν πάντων ένοχος» ενταύθα κυριολεκτείται, εξ ού και η μεγάλη προσοχή των Αγίων Πατέρων εν προκειμένω.
Και διά να έλθομε στα σημερινά και συγκεκριμένα. Πιστός πού αδιαφορεί για τις οικουμενιστικές δραστηριότητες του ποιμένος του, προσέχων μόνον και στενοχωρούμενος, όταν διαπίστωση ότι ψαλλιδίζει τα γένεια του, δεν είναι καλός πιστός.
Μοναχός ή κληρικός πού αγρυπνεί συχνά και μετά σχολαστικότητος τηρεί το Τυπικόν, αδιαφορών όμως διά το ποίον μνημονεύει ο ιερεύς ή ο επίσκοπός του, ομοιάζει μέ τόν διυλίζοντα τόν κώνωπα καί καταπίνοντα τήν κάμηλον...
Η Ορθοδοξία πρώτα θαυμάζεται διά την ορθή πίστη της και κατόπιν διά το ήθος της. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία του αββά Αγάθωνος, ο οποίος ανέχθηκε να κατηγορηθεί ως κλέπτης και πόρνος, όχι όμως ως αιρετικός, διότι, ως είπε, «αυτό με χωρίζει από τον Θεόν».
Δυστυχώς αυτή η υποτίμησις του ομολογιακού χαρακτήρος της Ορθοδοξίας κορυφώθηκε με την αρχήν του εικοστού αιώνος, διά των θρησκευτικών αδελφοτήτων. Από την δεκαετία τού 1960 μέλη των ανωτέρω οργανώσεων κατέλαβον σιγά σιγά τάς ηγουμενίας ιερών Μονών του Άθωνος, με αποτέλεσμα να μεταφυτευθή η τακτική και ψυχολογία τους στον ιερό χώρο.
Με την ψήφο τους επηρεάζουν τις αποφάσεις της Ιεράς Κοινότητος, ώστε πάντα να είναι υπέρ των πατριαρχικών θέσεων, ματαιούντες ούτω και τις ελάχιστες περιπτώσεις δυναμικής παρουσίας του ιερού Τόπου στον αγώνα κατά του Οικουμενισμού.
Έτσι φτάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ο μεν επίσκοπος του Αγίου Όρους, ο Οίκ. Πατριάρχης ν' αγκαλιάζη καί επαινεί τους αιρετικούς, οι δε Αγιορείται να τον ακολουθούν... μετά πάσης ευλάβειας, διώκοντας συγχρόνως τους αντιπατριαρχικούς Ζηλωτάς! Έχασαν, αλίμονο, τον στόχον, καί αντί να είναι «τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες», μόλις καί διατηρούν την θερμότητα του χλιαρού, διά την οποίαν ακριβώς καί θα τους εμέση ο Κύριος: «Ούτως ότι χλιαρός εί, καί ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματος μου». (Άπ. 3,16).
Οι αετοί όρνιθες καί οι λέοντες... γατούλες σαλονιού πού φοβούνται καί την σκιά τους, θέαμα πανευφρόσυνον για τους απανταχού γης οικουμενιστάς, πού χρόνια προσπαθούσαν να επιτύχουν αυτήν την μεταμόρφωσιν...
Ο φόβος τους όμως είναι αδικαιολόγητος με τα σημερινά δεδομένα. Η τυχόν ομολογία τους δεν θα τους στοίχιζε πολύ ούτε μαστίγωμα, ούτε φυλάκιση, ούτε εξορία σε απαράκλητες φυλακές, όπως συνέβαινε παλαιά.
Απλώς θα τους επιβληθεί ένας αφορισμός ή μία καθαίρεση, αμφότερα ανυπόστατα, καί ασφαλώς απομόνωση από αξιώματα καί φιέστες πού απολαμβάνουν άφθονα οι σημερινοί οπαδοί τού πατριάρχου.
Οι παλαιοί το είχαν γλέντι καί πάσχα να πάσχουν διά Χριστόν καί Ορθοδοξία. Σήμερα ο αγιορείτης, αντιθέτως, χαίρεται να διώκη τους συναδέλφους του Ζηλωτάς, με αποτέλεσμα να φθάσωμε στο απροσδιόριστο διά την πτώση του μόρφωμα της αδελφότητας τού Ευαγγελισμού (ίερομ. Χρυσοστόμου), γεγονός αξιοδάκρυτο από κάθε άποψη.
Η αδελφότης Ευαγγελισμού της Ι. Μονής Σιμωνόπετρας, αποτελεί ακαταμάχητον απόδειξιν εις το πού καταλήγει ο μοναχός πού θα συλληφθεί στο δίκτυ τής κενοδοξίας• θυσιάζει συλλήβδην όλες τις μοναχικές αρετές στο βωμό τού εγωισμού καί της προβολής, παρασύρων μαζί του καί άλλες ψυχές, διά τάς οποίας «Χριστός απέθανε»... Όταν δε θα απόκτηση κάποτε το ποθούμενον, με τρόμο θα διαπίστωση το μάταιον καί κατάκριτον του εγχειρήματος καί θα κλαύση πικρά για το τίμημα πού πρόσφερε διά την απόκτηση του.
Για την πνευματικήν πτώσιν της ανωτέρω αδελφότητος, βεβαίως το μέγιστον ποσοστόν ευθύνης φέρουν οι τα τού Άγ. Όρους διευθύνοντες, καθηγούμενοι και Γραμματεία, οι οποίοι δεν μπορούν να καταπιούν την «μπουκιά» πού λέγεται Ζηλωτισμός. Διακαής πόθος τους η εξάλειψις της παρουσίας των, ώστε η ομοιομορφία να ειρηνεύη την διαμαρτυρομένην συνείδησίν των, πού για ένα πινάκιον φιλοδοξίας καί σαρκικής αναπαύσεως, προδίδει τον ατίμητον μαργαρίτην της Ορθοδοξίας...
Αλλά δεν είναι μόνον η αδελφότης του Ευαγγελισμού πού δρα καί κινείται σαν να... προστατεύη την Ορθοδοξία από τους εχθρούς της...
Κορυφαίοι αντιπρόσωποι τού ιερού τόπου συχνάκις ομιλούν καί γράφουν, χωρίς καν να υποπτεύονται την τραγικότητα των ημερών μας, την αλλοίωση του Μοναχικού ήθους, την αδιαφορία για τις παραδόσεις, τον καλπασμόν της αιρέσεως εντός των Καθολικών των ιερών Μονών του Άθωνος! Στα γραπτά καί τις ομιλίες τους επισημαίνουν τον κίνδυνο από τα ναρκωτικά, την μαγείαν, τον σατανισμόν καί τέλος δειλά δειλά τον Οικουμενισμόν, αλλά χωρίς καμιά αναφορά στους πρωταγωνιστάς της αιρέσεως, τους οποίους ακολουθούν μετά πάσης υπακοής... Ούτε καν υποψιάζονται οι ανωτέρω Μοναχοί, ότι το Άγιον Όρος έπαψε να είναι άλας Ορθοδοξίας καί φως διά τους εν τω σκότει της αιρέσεως ευρισκομένους. Γι' αυτό καί γράφουν: «Το Άγιον Όρος πάντοτε ήταν η κιβωτός των ορθών δογμάτων, η έπαλξη, το κάστρο καί το θησαυροφυλάκιο των ιερών των θεοφόρων πατέρων παραδόσεων καί επιταγών...».
Στο παρελθόν, ναί, σήμερα όμως επιτρέπεται να το θεωρούμε έπαλξη καί κάστρο Ορθοδοξίας, όταν διά της σιγής του ενώπιον της αιρέσεως προδίδει την αποστολή του καί τους πιστούς πού το εμπιστεύονται; Άλλος αγιορείτης, πιο ειλικρινής, θα γράψη:
«Ενώ μέχρι πρότινος οι μοναχοί δέν γνώριζαν ποιος είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, σήμερα συχνά ξέρουν τι καιρό θα κάνει την ερχόμενη εβδομάδα στην Ευρώπη, πότε θα γίνει υποτίμηση της δραχμής, τι ανακοίνωσε χθες το CNN για τις τράπεζες κλωνοποιημένων εμβρύων καί τα σχετικά.
Οι αυλακωμένες όψεις, οι ηλιοκαμένες, τα παλιά κουρελιασμένα ράσα, οι κοκαλιασμένοι τραχείς μοναχοί παρέδωσαν την σκυτάλη σ' εμάς, τους σύγχρονους πολυπράγμονες, πολυλόγους, φλύαρους, κενούς, στρουμπουλούς μοναχούς, με το βαμβακιασμένο δέρμα, τα χρυσά γυαλάκια, τα terylen trevira ζωστικά, τα ατσαλάκωτα πρόσωπα, τα φυτευτά δόντια, την ασύλληπτη ενημέρωση, τα διαρκή χαμόγελα, τις κοινωνικές διαχύσεις, τις φιλοσοφικές συζητήσεις, την ελαφρότητα, τον σκορπισμό του νου καί την καλοταϊσμένη ύπαρξη.
Καί το χειρότερο! Σαν να μην ανησυχεί κανείς. Όλοι μιλούν για άνθηση του μοναχισμού, για πτυχιούχους καί μορφωμένους μοναχούς, για διαπρεπείς καί επισήμους επισκέπτες. Τα πιστοποιητικά της αγιότητος καί της σημειακής καί χαρισματικής παρουσίας, ποτέ δεν ήταν τόσο συχνά καί εύκολα σε έκδοση καί ποτέ δεν είχαν τόση σχέση με το ψέμα καί την ρηχότητα».
Εάν ο ανωτέρω αγιορείτης είχε συλλάβει καί το μέγεθος της συντελούμενης προδοσίας της πίστεως, ασφαλώς το πρώτο πού θα επεσήμαινε θα ήτο αυτό, καί κατόπιν θα ήρχοντο όλα τα άλλα.
Δυστυχώς καί η εν κόσμω Ακαδημαϊκή καί μη θεολογία, επιδρά αρνητικώς στην αγιορείτικη συνείδηση, λόγω των συχνών επαφών της με τους Αγιορείτας. Διότι όταν βλέπουν γνωστούς θεολόγους να αφιερώνουν τα έργα τους στον Οίκ. Πατριάρχην «ός αεί διατελεί τον λόγον της αληθείας ορθοτομών», σαν «δεξιός οιακοστρόφος της νοητής ολκάδος», πώς να μη κλονισθούν, όταν μάλιστα καί ο Γέροντας τους δεν τους στηρίζει;
Άλλος δέ κληρικός πολυγραφώτατος, προτιμών το μονοτονικό, τονίζει: «Η Γραφή λέγει: Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου ως η ημέρα η χθες. Εξ αυτού καί μόνο μπορεί να αντιληφθεί ο πιστός, πόσο μάταιο είναι ν' αγωνίζεται ο άνθρωπος καί μάλιστα φανατικά, για χρονικά ημερολόγια παλιά καί νέα γαντζωμένος από τυπικές διατάξεις»... Χαίρε βάθος αγνοίας...
Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις παρουσίας Θεολογίας καί Μοναχισμού - διότι, δυστυχώς καί ο εκτός Άγιου Όρους Μοναχισμός κινείται στο αυτό μήκος κύματος - πώς είναι δυνατόν, πότε οι ιερείς τους προέβαλαν αντίσταση στα ενωτικά σχέδια τους;
«Ούτε φωνή, ούτε ακρόασις». Τους προβληματίζει μόνο σοβαρά, το αν πρέπει αι ευχαί της θείας Λειτουργίας να διαβάζονται μυστικώς ή όχι, γι' αυτό καί έχουν διχασθή, με αποτέλεσμα να γράφουν πολυσέλιδες απαντήσεις ο εις κατά του άλλου, προς μεγίστην ευχαρίστησιν τού κ. Χριστοδούλου...
Οι δε πιστοί, τα αείποτε θύματα, πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά καί το μόνο πού θέλει θεραπεία είναι, κατά πώς λένε καί οι πνευματικοί του, η... ηγεσία των παλαιοημερολογιτών με τις πολλές παρατάξεις...
Την ίδια εικόνα παρουσιάζουν, δυστυχώς, καί οι Αγιορείται Μοναχοί με τους εν κόσμω, πιστούς, αφού αδιαμαρτύρητα ακολουθούν τους Γεροντάδες τους, οι οποίοι, κάτω από την πρόφασιν της υπακοής, τους έχουν κάνει άβουλα στρατιωτάκια...
Ιδιαίτερα στον καθένα καί σ' όλους μαζί στις συνάξεις, τους προσφέρουν το πνευματικό ναρκωτικό τους, ώστε όλη η αδελφότης να κινείται υπάκουα καί συντονισμένα, χωρίς παραφωνίες καί ανταρσίες...
Κάποια μέρα όμως πιστεύομεν ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν καί η ορθόδοξος λεοντή των καθηγουμένων θα πέση, ώστε να φανή το αληθινό τους πρόσωπο...
Ήδη από το 1970 συνεχώς δείχνουν το αληθινό πρόσωπο τους με τους συνεχείς διωγμούς των Ζηλωτών πατέρων, όπου μάλιστα μετά περισσής υποκρισίας τους εμφανίζουν ως παρανόμους καί αντισυνταγματικούς.
Αυτό ακριβώς έγραψαν καί στο υπόμνημα πού επέδωσαν στον πρωθυπουργόν, κατά την πρόσφατον εκεί επίσκεψιν του, αναφορικώς προς την Ι. Μονήν Εσφιγμένου.
Ενώ ο πατριάρχης καί οι ίδιοι καραδοκούν καθιστάμενοι καί αντισυνταγματικοί αφού οι ιεροί Κανόνες αποτελούν καί νόμους του Κράτους ζητούν «σταθερά στήριξη της νομιμότητας καί περιφρούρησης του συνταγματικού πλαισίου του αγιορείτικου βίου».
Οι όντως παράνομοι από Κοινωνικής καί Νομικής θέσεως, ζητούν την πάταξιν της «παρανομίας» των Εσφιγμενιτών καί λοιπών Ζηλωτών! Όντως το άλας εμωράνθη! Γι' αυτό πιστεύομεν ότι θα «καταπατηθή» από βέβηλα πόδια ο Άθως, αφού έχασε πια την αλιστική του δύναμη...
Είναι πλέον ή βέβαιον, ότι οι Αγιορείται καθηγούμενοι, υπό την πίεσιν των γεγονότων, σύντομα θ' αναφωνήσουν προς τους προδομένους υποτακτικούς τους, τα λόγια των υποστρεψάντων ενωτικών εκ της Φλωρεντίας:
«Πεπράκαμεν (επωλήσαμε) την πίστιν ημών ανταλλάξαμεν τη ασεβεία την ευσέβειαν», προτιμήσαντες την δόξαν της εξουσίας καί την φιλίαν των ισχυρών...
Τέλος, λυπούμεθα διά την ενεργούμενη προσβολήν του Αγιορείτικου Μοναχισμού υπό των σημερινών ηγουμένων του. Η αντορθόδοξος πορεία τους, είναι αντίθετος προς την μακραίωνα ιστορία του ιερού τόπου, ιστορία γεμάτη από τα ηρωικά παλαίσματα ομολογίας μετά θυσίας καί αυτής της ζωής των αρνησικόσμων κατοίκων του.
Ομοιάζουν σαν ξένο σώμα στον Άθωνα. Ευτυχώς πού υπάρχει καί το ευγενές καί ηρωικόν λείμμα του Ζηλωτισμού, πού με την παρουσία του ξεπλένει το όνειδος καί την εντροπήν πού δημιουργεί η σημερινή ηγεσία του τόπου.
┼ Ι.Θ.Α.
Καθ' ημάς ο συντηρητικός, ο οπαδός αυτός της μεσότητος, ο αποφεύγων τα άκρα, τα όρια των οποίων αυτός καθορίζει, στην πραγματικότητα ακολουθεί αντιπαραδοσιακές πρακτικές και μεσότητες, οι οποίες τον καθιστούν αντιπαραδοσιακόν και όχι διακριτικόν, ως αυτός φαντάζεται! Και τούτο, διότι μεσότης εις τα θέματα ευσέβειας και πίστεως δεν υπάρχει. Ή είσαι ακόλουθος της ασεβείας, ή της ευσέβειας. Η Ορθοδοξία δεν είναι «κόθορνός» τις (Κόθορνος εκαλείτο παλαιά το φαρδύ υπόδημα των ηθοποιών, το οποίον ήτο κατάλληλον και διά τα δύο πόδια) δυναμένη να χωρέσει ασέβειαν και ευσέβειαν. Γι' αυτό και ο Άγ. Μάρκος ο Ευγενικός θα γράψει: «Ποτέ διά της μεσότητος δεν διορθώθηκαν τα εκκλησιαστικά πράγματα. Μεσότης αληθείας και ψεύδους ποτέ δεν υπάρχει» (P.G. 160, 1093).
Ο συντηρητικός, επίσης, δεν μπορεί να είναι παραδοσιακός, διότι ο τελευταίος τηρεί όλες τις παραδόσεις εξ ίσου, χωρίς να υποτιμά την Αγίαν Γραφήν.
Ο παραδοσιακός δεν γίνεται κριτής των ιερών παραδόσεων, ώστε να τις ερμηνεύει υποκειμενικά, παραθεωρών την εν προκειμένω πατερικήν ερμηνείαν και θέσιν. Σέβεται την Ιεράν Παράδοσιν, ως αυτή εβιώθη υπό των Αγίων Πατέρων διαχρονικώς, χωρίς να γίνεται εκλεκτικός, να επιλέγει δηλαδή ότι τον συμφέρει, παραθεωρών τα λοιπά.
Μία τέτοια συμπεριφορά θα τον καθιστούσε όμοιον με τους ευσεβιστάς, οι οποίοι προσέχουν κατ' εξοχήν το ήθος, την ηθική, αδιαφορούντες για τα δόγματα και την σχετιζομένην με αυτά ομολογίαν εν καιρώ κακοδοξίας.
Τέτοιοι δυστυχώς είναι και όλοι οι οργανωσιακοί, οι οποίοι κινούν πάντα λίθον προκειμένου να υποστηρίξουν μίαν ηθικήν εντολήν του Ευαγγελίου, δεν κινούν όμως ούτε το δακτυλάκι τους, προκειμένου να ελέγξουν την κηρυττομένην κακοδοξίαν.
Είναι ολοφάνερο ότι η συμπεριφορά τους αυτή προκαλεί διαίρεσιν και διάσπασιν του θρησκευτικού βιώματος, το οποίον πρέπει να αγκαλιάζει εξ ίσου δόγμα και ήθος της Εκκλησίας, χωρίς προτιμήσεις και εκτιμήσεις υποκειμενικές.
Κατά το ορθόδοξο δέον, ο αγωνιζόμενος διά την πίστιν του κληρικός, δεν αδιαφορεί διά το μεταθετόν ή συνείσακτον και ο δημοσιογραφών διά τάς ηθικάς εκτροπάς, δεν σιωπά, ούτε καλύπτει τον κακοδοξούντα τυχόν ποιμένα του. Το του θείου Ιακώβου «Ο πταίσας εν ενί γέγονεν πάντων ένοχος» ενταύθα κυριολεκτείται, εξ ού και η μεγάλη προσοχή των Αγίων Πατέρων εν προκειμένω.
Και διά να έλθομε στα σημερινά και συγκεκριμένα. Πιστός πού αδιαφορεί για τις οικουμενιστικές δραστηριότητες του ποιμένος του, προσέχων μόνον και στενοχωρούμενος, όταν διαπίστωση ότι ψαλλιδίζει τα γένεια του, δεν είναι καλός πιστός.
Μοναχός ή κληρικός πού αγρυπνεί συχνά και μετά σχολαστικότητος τηρεί το Τυπικόν, αδιαφορών όμως διά το ποίον μνημονεύει ο ιερεύς ή ο επίσκοπός του, ομοιάζει μέ τόν διυλίζοντα τόν κώνωπα καί καταπίνοντα τήν κάμηλον...
Η Ορθοδοξία πρώτα θαυμάζεται διά την ορθή πίστη της και κατόπιν διά το ήθος της. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία του αββά Αγάθωνος, ο οποίος ανέχθηκε να κατηγορηθεί ως κλέπτης και πόρνος, όχι όμως ως αιρετικός, διότι, ως είπε, «αυτό με χωρίζει από τον Θεόν».
Δυστυχώς αυτή η υποτίμησις του ομολογιακού χαρακτήρος της Ορθοδοξίας κορυφώθηκε με την αρχήν του εικοστού αιώνος, διά των θρησκευτικών αδελφοτήτων. Από την δεκαετία τού 1960 μέλη των ανωτέρω οργανώσεων κατέλαβον σιγά σιγά τάς ηγουμενίας ιερών Μονών του Άθωνος, με αποτέλεσμα να μεταφυτευθή η τακτική και ψυχολογία τους στον ιερό χώρο.
Με την ψήφο τους επηρεάζουν τις αποφάσεις της Ιεράς Κοινότητος, ώστε πάντα να είναι υπέρ των πατριαρχικών θέσεων, ματαιούντες ούτω και τις ελάχιστες περιπτώσεις δυναμικής παρουσίας του ιερού Τόπου στον αγώνα κατά του Οικουμενισμού.
Έτσι φτάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ο μεν επίσκοπος του Αγίου Όρους, ο Οίκ. Πατριάρχης ν' αγκαλιάζη καί επαινεί τους αιρετικούς, οι δε Αγιορείται να τον ακολουθούν... μετά πάσης ευλάβειας, διώκοντας συγχρόνως τους αντιπατριαρχικούς Ζηλωτάς! Έχασαν, αλίμονο, τον στόχον, καί αντί να είναι «τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες», μόλις καί διατηρούν την θερμότητα του χλιαρού, διά την οποίαν ακριβώς καί θα τους εμέση ο Κύριος: «Ούτως ότι χλιαρός εί, καί ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματος μου». (Άπ. 3,16).
Οι αετοί όρνιθες καί οι λέοντες... γατούλες σαλονιού πού φοβούνται καί την σκιά τους, θέαμα πανευφρόσυνον για τους απανταχού γης οικουμενιστάς, πού χρόνια προσπαθούσαν να επιτύχουν αυτήν την μεταμόρφωσιν...
Ο φόβος τους όμως είναι αδικαιολόγητος με τα σημερινά δεδομένα. Η τυχόν ομολογία τους δεν θα τους στοίχιζε πολύ ούτε μαστίγωμα, ούτε φυλάκιση, ούτε εξορία σε απαράκλητες φυλακές, όπως συνέβαινε παλαιά.
Απλώς θα τους επιβληθεί ένας αφορισμός ή μία καθαίρεση, αμφότερα ανυπόστατα, καί ασφαλώς απομόνωση από αξιώματα καί φιέστες πού απολαμβάνουν άφθονα οι σημερινοί οπαδοί τού πατριάρχου.
Οι παλαιοί το είχαν γλέντι καί πάσχα να πάσχουν διά Χριστόν καί Ορθοδοξία. Σήμερα ο αγιορείτης, αντιθέτως, χαίρεται να διώκη τους συναδέλφους του Ζηλωτάς, με αποτέλεσμα να φθάσωμε στο απροσδιόριστο διά την πτώση του μόρφωμα της αδελφότητας τού Ευαγγελισμού (ίερομ. Χρυσοστόμου), γεγονός αξιοδάκρυτο από κάθε άποψη.
Η αδελφότης Ευαγγελισμού της Ι. Μονής Σιμωνόπετρας, αποτελεί ακαταμάχητον απόδειξιν εις το πού καταλήγει ο μοναχός πού θα συλληφθεί στο δίκτυ τής κενοδοξίας• θυσιάζει συλλήβδην όλες τις μοναχικές αρετές στο βωμό τού εγωισμού καί της προβολής, παρασύρων μαζί του καί άλλες ψυχές, διά τάς οποίας «Χριστός απέθανε»... Όταν δε θα απόκτηση κάποτε το ποθούμενον, με τρόμο θα διαπίστωση το μάταιον καί κατάκριτον του εγχειρήματος καί θα κλαύση πικρά για το τίμημα πού πρόσφερε διά την απόκτηση του.
Για την πνευματικήν πτώσιν της ανωτέρω αδελφότητος, βεβαίως το μέγιστον ποσοστόν ευθύνης φέρουν οι τα τού Άγ. Όρους διευθύνοντες, καθηγούμενοι και Γραμματεία, οι οποίοι δεν μπορούν να καταπιούν την «μπουκιά» πού λέγεται Ζηλωτισμός. Διακαής πόθος τους η εξάλειψις της παρουσίας των, ώστε η ομοιομορφία να ειρηνεύη την διαμαρτυρομένην συνείδησίν των, πού για ένα πινάκιον φιλοδοξίας καί σαρκικής αναπαύσεως, προδίδει τον ατίμητον μαργαρίτην της Ορθοδοξίας...
Αλλά δεν είναι μόνον η αδελφότης του Ευαγγελισμού πού δρα καί κινείται σαν να... προστατεύη την Ορθοδοξία από τους εχθρούς της...
Κορυφαίοι αντιπρόσωποι τού ιερού τόπου συχνάκις ομιλούν καί γράφουν, χωρίς καν να υποπτεύονται την τραγικότητα των ημερών μας, την αλλοίωση του Μοναχικού ήθους, την αδιαφορία για τις παραδόσεις, τον καλπασμόν της αιρέσεως εντός των Καθολικών των ιερών Μονών του Άθωνος! Στα γραπτά καί τις ομιλίες τους επισημαίνουν τον κίνδυνο από τα ναρκωτικά, την μαγείαν, τον σατανισμόν καί τέλος δειλά δειλά τον Οικουμενισμόν, αλλά χωρίς καμιά αναφορά στους πρωταγωνιστάς της αιρέσεως, τους οποίους ακολουθούν μετά πάσης υπακοής... Ούτε καν υποψιάζονται οι ανωτέρω Μοναχοί, ότι το Άγιον Όρος έπαψε να είναι άλας Ορθοδοξίας καί φως διά τους εν τω σκότει της αιρέσεως ευρισκομένους. Γι' αυτό καί γράφουν: «Το Άγιον Όρος πάντοτε ήταν η κιβωτός των ορθών δογμάτων, η έπαλξη, το κάστρο καί το θησαυροφυλάκιο των ιερών των θεοφόρων πατέρων παραδόσεων καί επιταγών...».
Στο παρελθόν, ναί, σήμερα όμως επιτρέπεται να το θεωρούμε έπαλξη καί κάστρο Ορθοδοξίας, όταν διά της σιγής του ενώπιον της αιρέσεως προδίδει την αποστολή του καί τους πιστούς πού το εμπιστεύονται; Άλλος αγιορείτης, πιο ειλικρινής, θα γράψη:
«Ενώ μέχρι πρότινος οι μοναχοί δέν γνώριζαν ποιος είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, σήμερα συχνά ξέρουν τι καιρό θα κάνει την ερχόμενη εβδομάδα στην Ευρώπη, πότε θα γίνει υποτίμηση της δραχμής, τι ανακοίνωσε χθες το CNN για τις τράπεζες κλωνοποιημένων εμβρύων καί τα σχετικά.
Οι αυλακωμένες όψεις, οι ηλιοκαμένες, τα παλιά κουρελιασμένα ράσα, οι κοκαλιασμένοι τραχείς μοναχοί παρέδωσαν την σκυτάλη σ' εμάς, τους σύγχρονους πολυπράγμονες, πολυλόγους, φλύαρους, κενούς, στρουμπουλούς μοναχούς, με το βαμβακιασμένο δέρμα, τα χρυσά γυαλάκια, τα terylen trevira ζωστικά, τα ατσαλάκωτα πρόσωπα, τα φυτευτά δόντια, την ασύλληπτη ενημέρωση, τα διαρκή χαμόγελα, τις κοινωνικές διαχύσεις, τις φιλοσοφικές συζητήσεις, την ελαφρότητα, τον σκορπισμό του νου καί την καλοταϊσμένη ύπαρξη.
Καί το χειρότερο! Σαν να μην ανησυχεί κανείς. Όλοι μιλούν για άνθηση του μοναχισμού, για πτυχιούχους καί μορφωμένους μοναχούς, για διαπρεπείς καί επισήμους επισκέπτες. Τα πιστοποιητικά της αγιότητος καί της σημειακής καί χαρισματικής παρουσίας, ποτέ δεν ήταν τόσο συχνά καί εύκολα σε έκδοση καί ποτέ δεν είχαν τόση σχέση με το ψέμα καί την ρηχότητα».
Εάν ο ανωτέρω αγιορείτης είχε συλλάβει καί το μέγεθος της συντελούμενης προδοσίας της πίστεως, ασφαλώς το πρώτο πού θα επεσήμαινε θα ήτο αυτό, καί κατόπιν θα ήρχοντο όλα τα άλλα.
Δυστυχώς καί η εν κόσμω Ακαδημαϊκή καί μη θεολογία, επιδρά αρνητικώς στην αγιορείτικη συνείδηση, λόγω των συχνών επαφών της με τους Αγιορείτας. Διότι όταν βλέπουν γνωστούς θεολόγους να αφιερώνουν τα έργα τους στον Οίκ. Πατριάρχην «ός αεί διατελεί τον λόγον της αληθείας ορθοτομών», σαν «δεξιός οιακοστρόφος της νοητής ολκάδος», πώς να μη κλονισθούν, όταν μάλιστα καί ο Γέροντας τους δεν τους στηρίζει;
Άλλος δέ κληρικός πολυγραφώτατος, προτιμών το μονοτονικό, τονίζει: «Η Γραφή λέγει: Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου ως η ημέρα η χθες. Εξ αυτού καί μόνο μπορεί να αντιληφθεί ο πιστός, πόσο μάταιο είναι ν' αγωνίζεται ο άνθρωπος καί μάλιστα φανατικά, για χρονικά ημερολόγια παλιά καί νέα γαντζωμένος από τυπικές διατάξεις»... Χαίρε βάθος αγνοίας...
Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις παρουσίας Θεολογίας καί Μοναχισμού - διότι, δυστυχώς καί ο εκτός Άγιου Όρους Μοναχισμός κινείται στο αυτό μήκος κύματος - πώς είναι δυνατόν, πότε οι ιερείς τους προέβαλαν αντίσταση στα ενωτικά σχέδια τους;
«Ούτε φωνή, ούτε ακρόασις». Τους προβληματίζει μόνο σοβαρά, το αν πρέπει αι ευχαί της θείας Λειτουργίας να διαβάζονται μυστικώς ή όχι, γι' αυτό καί έχουν διχασθή, με αποτέλεσμα να γράφουν πολυσέλιδες απαντήσεις ο εις κατά του άλλου, προς μεγίστην ευχαρίστησιν τού κ. Χριστοδούλου...
Οι δε πιστοί, τα αείποτε θύματα, πιστεύουν ότι όλα πάνε καλά καί το μόνο πού θέλει θεραπεία είναι, κατά πώς λένε καί οι πνευματικοί του, η... ηγεσία των παλαιοημερολογιτών με τις πολλές παρατάξεις...
Την ίδια εικόνα παρουσιάζουν, δυστυχώς, καί οι Αγιορείται Μοναχοί με τους εν κόσμω, πιστούς, αφού αδιαμαρτύρητα ακολουθούν τους Γεροντάδες τους, οι οποίοι, κάτω από την πρόφασιν της υπακοής, τους έχουν κάνει άβουλα στρατιωτάκια...
Ιδιαίτερα στον καθένα καί σ' όλους μαζί στις συνάξεις, τους προσφέρουν το πνευματικό ναρκωτικό τους, ώστε όλη η αδελφότης να κινείται υπάκουα καί συντονισμένα, χωρίς παραφωνίες καί ανταρσίες...
Κάποια μέρα όμως πιστεύομεν ότι τα πράγματα θ' αλλάξουν καί η ορθόδοξος λεοντή των καθηγουμένων θα πέση, ώστε να φανή το αληθινό τους πρόσωπο...
Ήδη από το 1970 συνεχώς δείχνουν το αληθινό πρόσωπο τους με τους συνεχείς διωγμούς των Ζηλωτών πατέρων, όπου μάλιστα μετά περισσής υποκρισίας τους εμφανίζουν ως παρανόμους καί αντισυνταγματικούς.
Αυτό ακριβώς έγραψαν καί στο υπόμνημα πού επέδωσαν στον πρωθυπουργόν, κατά την πρόσφατον εκεί επίσκεψιν του, αναφορικώς προς την Ι. Μονήν Εσφιγμένου.
Ενώ ο πατριάρχης καί οι ίδιοι καραδοκούν καθιστάμενοι καί αντισυνταγματικοί αφού οι ιεροί Κανόνες αποτελούν καί νόμους του Κράτους ζητούν «σταθερά στήριξη της νομιμότητας καί περιφρούρησης του συνταγματικού πλαισίου του αγιορείτικου βίου».
Οι όντως παράνομοι από Κοινωνικής καί Νομικής θέσεως, ζητούν την πάταξιν της «παρανομίας» των Εσφιγμενιτών καί λοιπών Ζηλωτών! Όντως το άλας εμωράνθη! Γι' αυτό πιστεύομεν ότι θα «καταπατηθή» από βέβηλα πόδια ο Άθως, αφού έχασε πια την αλιστική του δύναμη...
Είναι πλέον ή βέβαιον, ότι οι Αγιορείται καθηγούμενοι, υπό την πίεσιν των γεγονότων, σύντομα θ' αναφωνήσουν προς τους προδομένους υποτακτικούς τους, τα λόγια των υποστρεψάντων ενωτικών εκ της Φλωρεντίας:
«Πεπράκαμεν (επωλήσαμε) την πίστιν ημών ανταλλάξαμεν τη ασεβεία την ευσέβειαν», προτιμήσαντες την δόξαν της εξουσίας καί την φιλίαν των ισχυρών...
Τέλος, λυπούμεθα διά την ενεργούμενη προσβολήν του Αγιορείτικου Μοναχισμού υπό των σημερινών ηγουμένων του. Η αντορθόδοξος πορεία τους, είναι αντίθετος προς την μακραίωνα ιστορία του ιερού τόπου, ιστορία γεμάτη από τα ηρωικά παλαίσματα ομολογίας μετά θυσίας καί αυτής της ζωής των αρνησικόσμων κατοίκων του.
Ομοιάζουν σαν ξένο σώμα στον Άθωνα. Ευτυχώς πού υπάρχει καί το ευγενές καί ηρωικόν λείμμα του Ζηλωτισμού, πού με την παρουσία του ξεπλένει το όνειδος καί την εντροπήν πού δημιουργεί η σημερινή ηγεσία του τόπου.
┼ Ι.Θ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου