Η ειδωλολατρία και η τυπολατρία δεν αποτελούν καταστάσεις μόνο του παρελθόντος
ούτε ανήκουν αποκλειστικά σε καθορισμένες κατηγορίες ανθρώπων, αλλά και σήμερα
μάς απειλούν και μας προσβάλλουν όλους. Θεοί της μυθολογίας συνήθως δεν
κατονομάζονται, κι όταν κατονομάζονται ελάχιστα ενδιαφέρουν τους λάτρεις οι
οποίοι τους προβάλλουν. Οι σημερινοί νοσταλγοί της ειδωλολατρίας γνωρίζουν πολύ
καλά π.χ. ότι είναι ανύπαρκτος ο Δίας, η Ήρα, η Αφροδίτη κι όποια άλλη
ειδωλολατρική θεότητα. Ωστόσο, επιθυμούν να ρυθμίζεται η ζωή τους από αυτές τις
ανύπαρκτες θεότητες, δηλαδή από τα πάθη που καλύπτονται πίσω από τους
υποτιθέμενους θεούς. Ξεκινά ο σύγχρονος άνθρωπος τη μέρα του, αφού πρώτα
συμβουλευθεί το ωροσκόπιό του· «Τι λένε τα ζώδια σήμερα για τη δουλειά μου, για
τις ευκαιρίες μου, για τα αισθήματά μου;». Αρχίζει την εργασία του και τις
επικοινωνίες του φορώντας τη μάσκα που τελευταία έχει θαυμάσει στο πρόσωπο του
τάδε επιχειρηματία, του δείνα πολιτικού, του άλφα καλλιτέχνη, του βήτα αθλητή ή
ακόμη και κάποιου υποκειμένου του υποκόσμου, φθάνει να είναι της επικαιρότητος.
Οι σχέσεις του και οι δραστηριότητές του κανονίζονται σύμφωνα με τις προσταγές
του κοσμοκράτορα «του αιώνος τούτου»· «Πάνω απ΄ όλα το εγώ και το συμφέρον!». Ο
σύγχρονος άνθρωπος στον ελεύθερο χρόνο του «που όλο και τον επεκτείνει
καταργώντας απασχολήσεις και δραστηριότητες πολύτιμες – προσκυνά την τηλεόραση,
υποκλίνεται στα πάθη του, αφιερώνεται με μανία σε ασχολίες περίεργες και
ανούσιες. Έτσι περνά ο χρόνος και τα χρόνια της ζωής στη μ. Χ. (μετά Χριστόν)
αλλά χωρίς Χριστό εποχή μας και έτσι ζωντανεύουν στις ημέρες μας η ειδωλολατρία
και η τυπολατρία.
Αποκλίσεις των
πιστών
Ενώ απορρίπτονται
οι θρησκευτικοί τύποι, η τυποποίηση και η υποκρισία μάς μαστίζουν. Οι άνθρωποι
που ζουν κοντά στην Εκκλησία και έχουν σχέση, και μάλιστα στενή, με τον Χριστό
παθαίνουν φοβερό πάθημα και χάνουν τον Χριστό. Ξεκινά ο πιστός στην αρχή με
ενθουσιασμό και ζήλο για την υπόθεση του Θεού, με αγάπη και θυσία για τους
αδελφούς, με προσοχή και αγωνία για τη σωτηρία του. Ο Χριστός είναι το κέντρο
του και το είναι του κινείται «κατά Χριστόν». Καθώς προχωρά όμως και καθώς η
συνήθεια κατακτά και τα πιο ιερά της ζωής του, ο Χριστός υποχωρεί μέσα του κι ο
εαυτός του προβάλλει όλο και πιο απαιτητικός. Δεν παύει να εργάζεται
ευαγγελικά, δεν αδιαφορεί για τους άλλους άσπλαγχνα, δεν παραμελεί τα
θρησκευτικά του καθήκοντα, αλλά όλα γίνονται πιο κατά το θέλημά του «και ου κατά
Χριστό». Αυτός δοξάζεται με το έργο του Θεού, αυτός ευχαριστείται με την
προσφορά στους άλλους, αυτός εξασφαλίζεται με την τήρηση των εντολών. Ο Χριστός
μένει στα χείλη, στον τύπο, καταντά το μέσο και η πρόφαση. Η Εκκλησία του
γίνεται ο χώρος που μας εξυπηρετεί, όχι εκείνη που υπηρετούμε, κι εμείς
καταντούμε χριστιανοί χωρίς Χριστό, αχρίστιανοι. Σ΄ αυτό το σημείο οι
χριστιανοί οι αχρίστιανοι παρουσιάζουν δύο τροπές. Η μία, η «συντηρητική»,
κρατά την ιερή παράδοση, αλλά την μεταλλάσει σε «παράδοση των ανθρώπων»,
δημιουργώντας ένα νέο φαρισαϊσμό, που τυποποιεί την ουσία και την νεκρώνει, την
αχρηστεύει. Η άλλη, η «προοδευτική» πετά την ιερή παράδοση και την αντικαθιστά
με «τα στοιχεία του κόσμου», προβάλλοντας ένα σύγχρονο σαδδουκαϊσμό, που
δικαιολογεί κάθε ελευθεριότητα με στοχασμούς και φιλοσοφίες. Και στη μία και
στην άλλη περίπτωση η θυσία μας δεν γίνεται ευπρόσδεκτη, διότι της λείπει το
αλάτι το «κατά Χριστόν», και η ζωή μας δεν έχει οσμή ευωδίας πνευματικής, διότι
απουσιάζει το μύρο του ονόματός του. Έτσι φεύγει ο καιρός και οι ευκαιρίες της
σωτηρίας για τους χριστιανούς τους μετά Χριστόν αλλά χωρίς Χριστό και έτσι
ξαναέρχονται στην εποχή μας ο φαρισαϊσμός και ο σαδδουκαϊσμός, αναβιώνουν οι
στοϊκοί και οι επικούριοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου