Οικουμενισμός και Μασονία

O ανιαρός και ανίερος χαρτοπόλεμος των Αγιορειτών.

…Ημείς είμεθα υποχρεωμένοι, χάριν και των Ρωμαιοκαθολικών και του σύμπαντος κόσμου, δια τους οποίους η ανόθευτος Ορθοδοξία είναι η εσχάτη ελπίς, ουδέποτε να αποδεχθώμεν ένωσιν, ή χαρακτηρισμόν της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ως «αδελφής Εκκλησίας» ή του Πάπα ως κανονικού επισκόπου Ρώμης, ή της «Εκκλησίας» της Ρώμης ως εχούσης κανονικήν Αποστολικήν Διαδοχήν, Ιερωσύνην και Μυστήρια, χωρίς την ρητήν εκ μέρους των αποκήρυξιν του FILIOQUE, του αλαθήτου, του πρωτείου, της κτιστής χάριτος και των λοιπών κακοδοξιών, τας οποίας ουδέποτε θα θεωρήσωμεν ως διαφοράς χωρίς σημασίαν ή θεολογούμενα, αλλά ότι αλλοιώνουν ανεπανορθώτως τον θεανθρώπινον χαρακτήρα της Εκκλησίας και συνιστούν βλασφημίας.

(Απόσπασμα από το γράμμα της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους προς τον Οικουμ. Πατριάρχην Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίον, 8-12-93).

Ύμνοι στα εισόδια της Κυρίας Θεοτόκου μας

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου 2015

Μετάστασις Ιωάννου Ευαγγελιστού.

Ἀρκετοὶ εἶχαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν πέθανε, ἀλλὰ μετατέθηκε στὴν ἄλλη ζωή, ὅπως ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας. Ἀφορμὴ γι' αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔδωσε τὸ γνωστὸ εὐαγγελικὸ χωρίο, Ἰωάννου κα’ 22. Ὅμως, ὁ ἀμέσως ἑπόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τὰ πράγματα.

Ἡ παράδοση ποὺ ἀσπάσθηκε ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἕξης: Ὁ Ἰωάννης σὲ βαθειὰ γεράματα πέθανε στὴν Ἔφεσο καὶ τάφηκε ἔξω ἀπ’ αὐτήν. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες, ὅταν οἱ μαθητὲς του ἐπισκέφθηκαν τὸν τάφο, βρῆκαν αὐτὸν κενό.

Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ὅτι στὸν ἀγαπημένο μαθητὴ τοῦ Κυρίου συνέβη ὅτι καὶ μὲ τὴν Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ὁ Ἰωάννης ναὶ μὲν πέθανε καὶ ἐτάφη, ἀλλὰ μετὰ τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε καὶ μετέστη στὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος, νὰ τί λέει σχετικά:

«Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει». Ἐκεῖνος, δηλαδή, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μέσῳ τῆς πίστης μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἔχει δικό του, ἔχει τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ δὲν ἔχει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχει ὑπ’ ὄψιν του πὼς δὲν ἔχει καὶ τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή.

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: O Oικουμενισμός ὡς ἄλλη σαρωτική θύελλα κατεδαφίζει τά πάντα στό πέρασμά της

Διαπιστώνουμε ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει πάρει πλέον ἐπικίνδυνες διαστάσεις, καί ὡς ἄλλη σαρωτική θύελλα κατεδαφίζει τά πάντα στό πέρασμά της. Η intercommunion, σέ λαϊκό τουλάχιστον ἐπίπεδο, ἤδη ἐφαρμόζεται. Ἡ Ἐκκλησία ἀναζητεῖ στήν κρίσιμη αὐτή καμπή τῆς ἱστορικῆς της πορείας νέους Γρηγορίους Παλαμάδες καί Μάρκους Εὐγενικούς, Πατερικά ἀναστήματα μέ μαρτυρικό καί θυσιαστικό φρόνημα, οἱ ὁποῖοι θά ἡγηθοῦν καί θά συντονίσουν ἀποτελεσματικά τόν ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα πρός καταισχύνη τῆς αἱρέσεως καί δόξαν τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Περί του Βίου και της Μεταστάσεως του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου

http://katihisis.blogspot.gr/2015/09/2015_25.html

https://www.youtube.com/watch?v=-WueVeIW2sI

Ὁ νέος ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευµάτων καί τό τµῆµα Ἰσλαµικῶν Σπουδῶν

 Ἡ ἐκλογή ὡς ὑπουργοῦ Παιδείας καί Θρησκευµάτων τοῦ κ. Νίκου Φίλη ἀποδεικνύει καί τίς διαθέσεις τῆς νέας κυβερνήσεως πρός τήν Ἐκκλησία γενικότερα. Ἕνα ἀπό τά πιό σπουδαῖα θέµατα πού ἐκκρεµοῦν ἀπό τήν προηγούµενη κυβέρνηση καί τό ὁποῖο κατά πᾶσα πιθανότητα θά προχωρήσει πρός λύση του ἡ νέα κυβέρνηση, εἶναι ἐκεῖνο τῆς ἵδρυσης τοῦ τµήµατος Ἰσλαµικῶν Σπουδῶν. Ὁ προηγούµενος ὑπουργός κ. Μπαλτᾶς γιά λόγους τακτικῆς, λόγῳ τῶν πολλῶν ἀντιδράσεων πού φοβόταν ὅτι θά ὑπάρξουν µέ τήν ψήφισή του, δέν προχώρησε στήν κατάθεση νοµοσχεδίου, ὥστε νά ψηφισθῆ ὡς Νόµος τοῦ Κράτους.

To “Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών” του Αθανασίου Σακαρέλλου:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνο η αληθινή Εκκλησία. Είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία! Αυτό σημαίνει ότι κάθε άλλη χριστιανική κοινότητα, που αυτοαποκαλείται «εκκλησία», δεν είναι Εκκλησία του Χριστού. Εκκλησία του Χριστού είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή μόνο δεν έχει «σπίλον ή ρυτίδα» αιρέσεως και κακοδοξίας! Όταν οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», της πανσπερμίας αυτής των αιρετικών «εκκλησιών», τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι οι ανάξιοι ποιμένες της που την κατέστησαν μέλος του, είτε Πατριάρχες είναι, είτε Αρχιεπίσκοποι, είτε επίσκοποι, είτε άλλοι κληρικοί και θεολόγοι, εξέπεσαν από την Ορθόδοξη πίστη κι έγιναν αιρετικοί! Και όσοι, τους ακολουθούν και «κοινωνούν» μαζί τους, απέναντι Θεού, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι και αυτοί εξίσου αιρετικοί και κακόδοξοι! 

(Ο.Τ. 1597).

Ο Θεσσαλονίκης θείος Γρηγόριος επάνω εις το όνομα της Παρθένου, πανηγυρίζων εις την εορτήν και λέγων•

Και το όνομα, φησί, της Παρθένου Μαριάμ· τούτο δε ερμηνεύεται «Κυρία» παρίστησι δε και το αξίωμα της Παρθένου, και το βέβαιον της Παρθενίας και εις το εξής αδιάπτωτον, και το εξηλλαγμένον αυτής του βίου και δια πάντων ηκριβωμένον και, ως ειπείν, παναμώμητον· κυρίως γαρ ούσα και φερωνύμως Παρθένος, πάσαν είχε την της αγνείας παντελή παγκτησίαν. Παρθένος ούσα και το σώμα και την ψυχήν, και τας της ψυχής δυνάμεις και τας του σώματος αισθήσεις πάσας μολυσμού παντός υπερανωκισμένας πλουτούσα, και τοσούτο κυρίως τε και βεβαίως και, ως ειπείν, κεκυρωμένως και τοις πάσιν ασύλως τον άπαντα χρόνον, ώσπερ η κεκλεισμένη πύλη τα εντεθησαυρισμένα, και το εσφραγισμένον βιβλίον οφθαλμοίς άψαυστα τηρεί τα εγγεγραμμένα.

ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ο »ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ»: ΠΕΘΑΝΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1849, ΗΡΩΑΣ ΚΑΙ ΖΗΤΙΑΝΟΣ!!!!!!!!

Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς o ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ γεννήθηκε το 1772 στο χωριό Αναστασίτσα και μεγάλωσε στο χωριό Τουρκολέκα της Επαρχίας Μεγαλοπόλεως. Πέθανε στον Πειραιά στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 και ετάφη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δίπλα στο μεγάλο θείο του, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.Το δημοτικό τραγούδι θέλει τον Νικηταρά Τουρκλεκιώτη:

Ποιος είν’ αυτός όπου ’ρχεται στης Μαρμαριάς

τον κάμπο;

Αυτός είν’ ο Νικηταράς από το Τουρκολέκα».

Ο Νικηταράς ήταν ανιψιός του Κολοκοτρώνη και κατείχε επάξια την δεύτερη θέση στην ιεραρχία μετά τον Κολοκοτρώνη. Επίσης, χρημάτισε αρχιστράτηγος, γενικός αρχηγός, αντιπρόεδρος του εκτελεστικού κλπ. Η ζωή του Νικηταρά, όπως ο ίδιος την διηγείται αρχίζει από 11 χρονών, όταν για πρώτη φορά τουφέκισε έναν Τούρκο στο Λεοντάρι Μεγαλοπόλεως. Ο Νικηταράς μαθήτευσε κοντά στα δυο ξεφτέρια του κλεφτοπόλεμου, τον Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη.

Κάποιος Γέροντας ζούσε μόνος στη μονή των Μονιδίων και η παντοτινή του προσευχή ήταν η εξής:

“Κύριε, δεν έχω τον φόβο σου μέσα μου, γι αυτό στείλε μου κάποιον κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίσταση, ή αρρώστια ή δαίμονα, μήπως έστω και μ΄ αυτόν τον τρόπο φοβηθεί η πωρωμένη μου ψυχή”.
Αυτά έλεγε και συνέχιζε να παρακαλεί τον Θεό. “Ξέρω ότι είναι αδύνατο να με συγχωρήσεις.
Γιατί αμάρτησα πολύ σε σένα, Δέσποτα, αλλ΄ αν είναι δυνατόν λόγω της ευσπλαχνίας σου, συγχώρεσέ με.

Αν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, τιμώρησέ με εδώ στη γη, Δέσποτα, και εκεί μη με παιδεύσεις, αλλ΄ εάν και αυτό είναι αδύνατο, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με, έστω και λίγο, από την τιμωρία της κόλασης. Άρχισε από τώρα να με παιδεύεις, αλλά ας μην περιπέσω στην οργή σου, Δέσποτα”.

Θράκη: Μαθήματα... προπαγάνδας

Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς άρχισε και η εκπαίδευση επί πληρωμή δασκάλων του Κορανίου από τουρκόψυχους της Κομοτηνής 

Σεμινάρια... προπαγάνδας πραγματοποιούν αυτή την περίοδο οι τουρκόψυχοι στην Κομοτηνή στους δασκάλους του Κορανίου, οι οποίοι έχουν επιστρατευτεί προκειμένου να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου «στρατού» νεότουρκων στη Θράκη. Τα τελευταία χρόνια τα μαθήματα Κορανίου αποτελούν μια καλή... βιτρίνα για την πραγματική πλύση εγκεφάλου που γίνεται στα μουσουλμανόπαιδα κι αφορά την αγάπη που πρέπει να δείχνουν προς τη «μητέρα πατρίδα», την Τουρκία, και το μίσος προς τους «κακούς Ελληνες, που τους κρατούν υπόδουλους».

Το Νηπτικό Έλεος του Καλού Σαμαρείτη -- του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Ας αρχίσουμε από την γνωστή σε όλους παραβολή του καλού Σαμαρείτου (Λουκ. 10, 33-37).

Σε κάποιο σημείο του δρόμου από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ, κάποιος άνθρωπος έγινε στόχος σκληρόκαρδων ληστών, οι οποίοι αφού τον λήστευσαν, τον άφησαν ημιθανή τυγχάνοντα, μισοπεθαμένο! Καταπληγωμένο και εμφανώς θανάσιμα κακοποιημένο.

Ο πρώτος περαστικός που έτυχε να ιδεί το τραγικό για τον συνάνθρωπό του αυτό γεγονός, ήταν ένας ιερέας. Τον είδε, ποιος ξέρει τι σκέφθηκε και συναισθάνθηκε. Πάντως τον είδε και αντιπαρήλθεν! Έφυγε. Τακτοποιημένος ίσως με τον εαυτό του, αφού η συνείδησή του δεν λειτούργησε ιερατικά, για να αντιμετωπίσει φιλάνθρωπα τον τραγικό αυτόν άνθρωπο!

Το ίδιο έκανε κι ένας ακόμα άνθρωπος, λευΐτης, υπηρέτης και λειτουργός του ναού του Θεού. Ελθών και ιδών αντιπαρήλθεν. Δηλαδή ο δεύτερος αυτός περαστικός άνθρωπος, μπροστά από τον μισοπεθαμένο συνάνθρωπό του, δεν πέρασε βιαστικός όπως ο ιερέας, αλλά πλησίασε, είδε την τραγική του κατάσταση και συνέχισε ήσυχος και αδιάφορος τον δρόμο του προς τον προορισμό του.