Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης --- Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΟΜΑΧΟΙ ΑΡΝΗΤΑΙ ΤΗΣ

Περίληψη τῆς ὁμιλίας τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Ὁμ. Καθηγητοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ.Μ. Πειραιῶς μὲ θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μετα-πατερικὴ αἵρεση»

Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴ διαχρονική της συνείδηση, ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ μέχρι σήμερα, σέβεται καὶ τιμᾷ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ διδασκάλους, ὄχι γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σοφία τους, ἡ ὁποία ὡς κτιστὴ παλιώνει καὶ φθείρεται καὶ γερνᾷ, ἀλλὰ γιὰ τὸν φωτισμό τους ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, οἱ ἐνέργειες τοῦ ὁποίου καὶ στὴν διδασκαλία τους καὶ στὴν ζωή τους δὲν παλιώνουν οὔτε γερνοῦν, ὥστε νὰ χρειάζονται ὑπέρβαση καὶ ξεπέρασμα, κατὰ τὴν καινοφανῆ διδασκαλία τῶν Μεταπατερικῶν Θεολόγων, παλαιῶν καὶ συγχρόνων.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον Ἀποστολική, ἀλλὰ καὶ Πατερική.

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

… Θά ἔλεγα ὅτι ἡ Σύνοδος εἶναι ὄργανο τῶν καταφατικῶν ἀπαντήσεων. Δέν τολμᾶ νά πεῖ «ὄχι», γιατί ὑπολογίζει τό θόρυβο, πού θά ξεσηκώσουν οἱ δημοσιογράφοι καί οἱ πολιτικοί. Λείπει ἡ ἀρετή τῆς παρρησίας. Λείπει ἀκόμα καί τό πνεῦμα τῆς ὁμολογίας. Ἀλήθεια, σκέφτηκε κανείς πόσο δειλοί εἶναι οἱ Μητροπολίτες μας ἀπέναντι στόν Οἰκ. Πατριάρχη, πού πρωτοστατεῖ στόν Οἰκουμενισμό καί ἐξισώνει τήν Ὀρθοδοξία μέ τόν Παπισμό καί Προτεσταντισμό;

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

http://paterikiparadosi.blogspot.ca/

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ίσως ο παρών ασυνήθιστος τίτλος σταθεί πρόξενος «συνηθισμένων» ενστάσεων και εντόνου παραξενισμού. Η ενδεχόμενη ίσως “αντί”θεση στην εκφραζόμενη αυτή θέση, ενώ φυσικά επιτρέπεται, παράλληλα όμως υπαινίσσεται παντελή έλλειψη ορθόδοξου καταρτισμού και πλουτισμού Θεολογίας.

Η Θεολογική άγνοια, συμπορευόμενη με την επιπόλαιη και λανθασμένη γνώση, ειδικώς όταν διαφαίνεται σε ειδήμονες, συνιστά ανεπίτρεπτη αμάθεια και πλήρη έλλειψη Θεογνωσίας.

Δυστυχώς πολλοί από μας δεν γνωρίζουμε πως ο συνεκτικός όρος «Μετάσταση» δεν αντιτίθεται στην έννοια της αναστάσεως, αλλα μάλιστα και κάλλιστα την εμπεριέχει. Είναι όντως λυπηρό (κάποτε και άκρως τραγικό) να λέγονται και να γράφονται πράγματα ξένα προς την Αγία Γραφή και απαράδεκτα από την Αποστολική μας Παράδοση, όπως το ότι «η Παναγία δεν αναστήθηκε όπως ο Υιός της αλλά μεταστάθηκε»…

Πρώτον, η Αγία Γραφή τελείως ανατρέπει τέτοιες αντορθόδοξες δοξασίες. Ο Ιερός Δαυίδ στους προφητικούς ψαλμούς πολύ περίεργα προλέγει: «Ανάστηθι, Κύριε, συ ΚΑΙ η Κιβωτός του αγιάσματός σου!» Ενας από τους πιο εξαίσιους και ξεχωριστούς τίτλους της Παναγίας είναι ακριβώς αυτός: «Κιβωτός του αγιάσματός».

Επίσης και το «ηγίασε το Σκήνωμα Αυτού ο Υψιστος», το «ηγίασε» εδώ σημαίνει “ανέστησε” και αναφαίρεται και ψάλλεται στην Θεοτόκο, η οποία είναι Σκήνωμα του Υψίστου.

ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2014 – ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ --- «Ουκ έδει και σε ελεήσαι τον σύνδουλόν σου;»

Το μεγαλείο της συγχώρεσης

Η αγάπη και η επιείκεια είναι εκδηλώσεις που καταξιώνουν τον άνθρωπο και αποκαλύπτουν την αυθεντικότητά του. Δεν είναι ωστόσο λίγες οι φορές που ο άνθρωπος και ιδιαίτερα στις μέρες μας, εμφανίζεται με φοβερά ελλείμματα μπροστά στο μεγαλείο τους. Η παραβολή του χρεώστη δούλου ξεδιπλώνεται ως καθρέφτης για να ελέγξουμε τον εαυτό μας και να αποτολμήσουμε μια ειλικρινή αυτοκριτική.

Δρόμος φιλανθρωπίας

Μέσα από το σκηνικό της παραβολής, βλέπουμε ότι ο δούλος ήταν διαχειριστής

Η Παναγία, κορυφαίον πρότυπον σιωπής --- Και όμως εδίδαξε πάσαν την αλήθειαν --- Συνομιλία με διακριτικόν Γέροντα.

του Π. Μ. Σωτήρχου

Βρήκα τον Γέροντα να προσεύχεται σιωπηλά με το κομποσχοίνι του και από κει μπήκαμε στην περιοχή της σιωπηλής προσευχής, την οποίαν η Θεοτόκος την είχε ανεβάσει στα υπέρτατα ύψη, ώστε η χάρις του Θεού να την σκεπάση ολόκληρη από την παιδική της ακόμα ηλικία.                                                                                                      
–Γι΄ αυτό και λέγεται «Κεχαριτωμένη», παιδί μου, εξήγησε ο καλός Γέροντας. Αυτό το ανέλυσε ο λαμπρός και σοφός Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος εξήγησε γιατί λέγεται «Κεχαριτωμένη» και όχι απλώς «Χαριτωμένη». Διότι δέχτηκε όλην την χάριν του Θεού και όχι μόνο ένα μέρος της. Δέχτηκε ολόκληρον τον Θεόν στην ύπαρξή Της και όχι ένα μέρος του Θεού. Γι΄ αυτό και το τέλειον πρότυπον της σιωπηλής προσευχής, που έγινε η Παναγία μας, πρέπει να μας διδάσκη, ώστε να προσευχόμαστε κι εμείς σιωπηλά, όλες τις ώρες της ζωής μας. Να μιλά η καρδιά και ο νους κατ΄ ευθείαν στον Κύριον και τότε θα γνωρίσουμε τα απερίγραπτα μεγαλεία της Θείας Χάριτος.                                                            
Σταυροκοπήθηκε ο π. Ιάκωβος και πριν προλάβω να τον ρωτήσω, συνέχισε:                                                  
--Δεν είναι η Παναγία μας μόνον πρότυπον της σιωπηλής προσευχής, της αδιάκοπης προσευχής, που προσανατολίζει μόνιμα την ψυχή προς τον Θεόν, αλλά ήταν και είναι πάντοτε πρότυπον της σιωπής και αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε βαθύτερα και να το ακολουθήσουμε στην προσωπική μας ζωή. Όπως και όλον τον υποδειγματικόν βίον Της. Είναι το αιώνιον πρότυπον ζωής μετά τον Χριστόν.                                                                                                          
–Ναι, πάτερ μου, συμφωνώ με όσα είπατε, αλλά υπάρχουν και μερικά ερωτηματικά, είπα στον Γέροντα.                          
–Ποια ερωτηματικά υπάρχουν; Τι εννοείς;                                                                                  
--Δεν είναι δικά μου τα ερωτηματικά, αλλά θα ήθελα την γνώμη σας, ξανάπα. Ένα από τα ερωτήματα αυτά είναι ότι «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. β: 51), όλα όσα έλεγεν ο Θεάνθρωπος, αλλά δεν μίλησε ποτέ Της γι΄ αυτά τα ρήματα.

Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου)

Σήμερα, 15 Αυγούστου, οι όπου γης ορθόδοξοι χριστιανοί πανηγυρίζουν την εορτή της σεβάσμιας μεταστάσεως της υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας.

Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και η στιγμή της ολοκλήρωσης της επίγειας ζωής της Θεοτόκου, Άγγελος Κυρίου της μετέφερε το μήνυμα τρείς ημέρες ενωρίτερα.

Αφού πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, επέστρεψε στο σπίτι του Ιωάννη, του ηγαπημένου μαθητή, και έκανε γνωστή την αναχώρησή της από τα επίγεια προς τον Θεάνθρωπο  Υιό της .

Μάλιστα, η παράδοση αναφέρει ότι λίγο πριν την μετάστασή της, παρά το ότι οι Απόστολοι δεν ήσαν όλοι στα Ιεροσόλυμα, εντούτοις («Θεαρχίῳ νεύματι, πάντοθεν… ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι») με θαυμαστό τρόπο συνάχθηκαν όλοι γύρω από το σκήνωμα της.

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

ΚΑΝΕΝΑ ἄλλο πρόσωπο στήν ἱστορία μας, τήν ἀνθρώπινη, δέν παρουσιάζει τόσο ἐπιτυχημένα τό ἀπολυτρωτικό καί ἐξαγιαστικό ἀποτέλεσμα, πού εἶχε τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ὅσο ἡ Παναγία μας. Στή μορφή της βλέπουμε ἀνάγλυφα πῶς ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μέ τόν Θεάνθρωπο καί γίνεται ἀνθρωπόθεος. Ἀναγνωρίζουμε τό ἀρχαῖο κάλλος, στό ὁποῖο μᾶς ἐπαναφέρει ἡ θυσία τοῦ σταυροῦ, ἀλλά καί τήν καινή κτίση, τήν ὁποία κατεργάζεται ἡ δόξα τῆς ἀναστάσεως. Διότι ἡ Παναγία δέν ἔγινε μόνο Θεοτόκος, ἀλλά ὑπῆρξε καί ἡ Κεχαριτωμένη· οὔτε ἔμεινε ἁπλῶς Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παρέμεινε μαθήτρια τοῦ Υἱοῦ της. Δίκαια, λοιπόν, ἡ Παρθένος Μαρία θεωρεῖται σύμβολο καί ἀπαρχή τῆς νέας δημιουργίας, τῆς ἀναγεννημένης ἀνθρωπότητος, ἀντιπρόσωπος τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου καί ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας. Πολλά χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς προφητικά ἐφαρμόζονται ἀπό τούς πατέρες καί ἑρμηνευτές ὅμοια στήν Παναγία, ὅσο καί στήν Ἐκκλησία ἤ στήν κάθε πιστή ψυχή. Μ᾽ αὐτές τίς ἔννοιες κατανοοῦν στόν ψαλμό 44 τήν βασίλισσα πού στέκεται στά δεξιά τοῦ Κυρίου «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (στίχ. 10), ὅπως καί τήν Σουλαμίτιδα στό Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων. Ἀλλά καί ἡ γυναίκα τῆς Ἀποκαλύψεως, πού φόρεμα ἔχει τόν ἥλιο καί ὑποπόδιο τήν σελήνη καί διάδημα στό κεφάλι της μία σειρά ἀπό δώδεκα ἀστέρια, πού κυοφορεῖ και γεννᾶ τόν Χριστό (12,1 καί 5), εἶναι ἡ ψυχή τοῦ κάθε πιστοῦ, πού συλλαμβάνει μέ τήν πίστη καί φέρει στόν κόσμο ἕναν Χριστό -τόν ἀναγεννημένο ἑαυτό του-, εἶναι ἡ Ἐκκλησία στολισμένη μέ τήν δόξα τῶν ἀποστόλων καί ἁγίων, πού χαρίζει στήν ἀνθρωπότητα τόν Λυτρωτή, καί εἶναι πολύ συγκεκριμένα ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας.