H γνήσια Ομολογία των Αγίων Μακκαβαίων και η ψεύτικη ομολογία

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 4 Αυγούστου 2015

Των εν Εφέσω επτά παίδων, Ευδοκίας.

Στὰ μέσα του 3^ου αἰῶνα μ.Χ., ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Δέκιος ἄναψε τὸ καμίνι τῶν διωγμῶν καὶ χωρὶς καμιὰ διάκριση βασάνιζε καὶ σκότωνε νέους καὶ γέρους, τότε καὶ οἱ ἑπτὰ παῖδες, Μαξιμιλιανός, Ἐξακουστοδιανός, Ἰάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Ἀντωνῖνος καὶ Κωνσταντῖνος, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, ἀφοῦ διαμοίρασαν τὰ ὑπάρχοντά τους στοὺς φτωχούς, ἔφυγαν ἀπὸ τὴν πόλη καὶ κρύφτηκαν σὲ κάποια σπηλιά, μέχρι νὰ πάψει ὁ διωγμός.

Ἐπειδή, ὅμως, ὁ κίνδυνος ὁλοένα καὶ πλησίαζε στὴν κρυψώνα τους, προσευχήθηκαν ὅλη τὴ νύκτα νὰ πάρει ὁ Θεὸς τὶς ψυχές τους, χωρὶς νὰ πέσουν στὰ χέρια τοῦ Δεκίου. Ὁ Θεὸς ἄκουσε τὴ δέησή τους, καὶ τὸ πρωὶ κοιμήθηκαν χωρὶς νὰ ξυπνήσουν.
Μετὰ 194 χρόνια, ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ, στὴν Ἔφεσο κάποια αἵρεση διακήρυττε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν. Ἐκείνη, λοιπόν, τὴν ἐποχή, κάποιο παιδὶ στὴν ἀγορὰ τῆς Ἐφέσου ψώνισε ψωμὶ μὲ τὸ νόμισμα τῆς ἐποχῆς τοῦ Δεκίου. Αὐτὸ προκάλεσε ἔκπληξη. Πῆραν, λοιπὸν τὸ παιδὶ καὶ τὸ ἀνέκριναν. Κατόπιν, πῆγαν στὴ σπηλιὰ καὶ βρῆκαν ζωντανὰ καὶ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά.

Τότε ὅλοι κατάλαβαν ὅτι εἶναι θαῦμα Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι«ἀνάστασιν μέλλειν ἔσεσθαι νεκρῶν, δικαίων τε καὶ ἀδίκων». Δηλαδή, ὅτι μέλλει νὰ γίνει ἀνάσταση νεκρῶν, καὶ τῶν δικαίων καὶ τῶν ἀδίκων.

Εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος» :

Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης συνεχίζει τά βήματα τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως τοῦ Βυζαντίου (κατά τήν μεγάλην παρακμήν του). Εὑρίσκεται ὅπως καί ἐκεῖνοι εἰς μεγάλην διάστασιν μέ τόν πιστόν Ὀρθόδοξον λαόν. Ἡ πίστις τοῦ λαοῦ μετά τήν πτῶσιν τοῦ Βυζαντίου ἐκράτησεν ἀλύγιστον τήν ἀδούλωτον ψυχήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Σήμερον ἡ πίστις τοῦ λαοῦ τόν κρατᾶ ὄρθιον καί ὑπομένει ὅλας τάς δυσκολίας καί τάς ταπεινώσεις. Σήμερον ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ηὗρεν τήν εὐκαιρίαν διά νά προωθήση τόν διάλογον καί τήν ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπηρετῶν τάς προσωπικάς του φιλοδοξίας νά γίνη Πάπας εἰς τήν Ἀνατολήν καί τά νεοταξικά κέντρα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν πάσῃ θυσίᾳ ἕνωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Αὐτό τό ὁποῖον διαπράττει ὁ Οἰκ. Πατριάρχης τῇ συμπαραστάσει τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλληνοφώνου Ἐκκλησίας εἶναι μεγάλη ἀτιμία εἰς βάρος τῆς Πίστεως καί τῶν Ἑλλήνων. Διότι συζητοῦν μετά τῶν Παπικῶν θέματα, τά ὁποῖα ἔχουν σχέσιν μέ τήν προώθησιν τῆς ψευδοενώσεως, εἰς μίαν περίοδον κατά τήν ὁποίαν ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνισμός ἀσχολεῖται μέ τά ἄδεια ταμεῖα τοῦ Κράτους, μέ τήν ἀνεργίαν, τήν πεῖναν, τήν δυστυχίαν, τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος. Ὀφείλει ἐάν τοῦ ἔχουν ἀπομείνη Πίστις κόκκου σινάπεως καί «ρανίσματα» Ἑλληνικῆς ψυχῆς νά ζητήση συγγνώμη καί νά σταματήση «ἐν καιρῷ πολέμου» τοῦ Ἑλληνισμοῦ (μετά πολλῶν δυνάμεων) τάς προκλήσεις καί τάς προδοσίας εἰς βάρος τῆς Πίστεως καί τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Ἀναμένομεν τήν μετάνοιάν του, τήν πίστιν του εἰς τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς φυλῆς, τήν ταπείνωσιν του καί τήν διαρκῆ προσευχήν του ὑπέρ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί Ἑλληνίδων. (Ο.Τ.1884)

π.Νικόλαος Μανώλης, Σκαλιά από νιφάδες προς τον Ουρανό (Εγκώμιο στον άγ. Στέφανο)

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Εις την Κοίμησιν της Θεομήτορος ---- Του αγίου Νικολάου Καβάσιλα (14ος αιών).

«… Όταν ο Υιός Της διέλυσε την τυραννία του Άδη κι αναστήθηκε, Τον είδε βέβαια και Τον άκουσε και Τον προέπεμψε, όσο ήταν δυνατόν, καθώς έφευγε για τον ουρανό και πήρε, μετά την Ανάληψη, τη θέση Του ανάμεσα στους Αποστόλους και τους άλλους συντρόφους Του, αυξάνοντας έτσι τις ευεργεσίες με τις οποίες Εκείνος ευεργέτησε την ανθρώπινη φύση, «αναπληρώνοντας» δηλαδή, πιο άξια από όλους «τα υστερήματα του Χριστού». Γιατί σε ποιόν άλλο μπορούσε όλα αυτά να ταιριάζουν παρά στη Μητέρα; Ήταν όμως ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα. Και χωρίζεται βέβαια και ενώνεται με την ψυχή του Υιού Της, με το πρώτο φως ενώνεται το δεύτερο. Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι αυτό μαζί με την ψυχή. Γιατί έπρεπε να περάση από όλους τους δρόμους από τους οποίους πέρασε ο Σωτήρας, να λάμψη και στους ζωντανούς και στους νεκρούς, να αγιάση δια μέσου όλων την ανθρώπινη φύση και να λάβη αμέσως μετά τον αρμόζοντα τόπο. Το δέχθηκε έτσι για λίγο ο τάφος, το παρέλαβε δε και ο ουρανός, αυτό το πνευματικό σώμα, την καινή γη, το θησαυρό της δικής μας ζωής, το τιμιώτερο από τους Αγγέλους, το αγιώτερο από τους Αρχαγγέλους. Ξαναδόθηκε έτσι ο θρόνος στον Βασιλιά, ο Παράδεισος στο ξύλο της Ζωής, ο δίσκος στο φως, στον καρπό το δένδρο, η Μητέρα στον Υιό, αξία καθόλα αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους. Ποιος λόγος είναι αρκετός για να υμνήση, ω μακαρία την αρετή Σου, τις χάριτες που Σου δώρισε ο Σωτήρας, αυτές που Συ δώρισες στην κοινωνία των ανθρώπων; Κανείς, έστω κι αν «λαλή τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων», όπως θα έλεγε ο Παύλος. Προσωπικά μου φαίνεται ότι το να καταλαβαίνη κανείς και να διακηρύσση σωστά και όπως πρέπει τα μεγαλεία σου αποτελεί τμήμα της αιώνιας μακαριότητος, που απόκειται στους δικαίους. Γιατί κι αυτά «οφθαλμός δεν τα είδε και αυτί ανθρώπινο δεν τα άκουσε» κι «ο κόσμος ολόκληρος δεν μπορεί να τα χωρέση», σύμφωνα με τον περιώνυμο Ιωάννη. Τα δικά Σου μεγαλεία ανήκουν μόνο στο χώρο εκείνο όπου ο ουρανός είναι καινός και η γη καινή, το χώρο που φωτίζεται από τον Ήλιο της δικαιοσύνης, ο οποίος Ήλιος ούτε προηγείται ούτε έπεται απ΄ το σκοτάδι, εκεί όπου υμνητής των μεγαλείων Σου είναι ο ίδιος ο Σωτήρας και Άγγελοι αυτοί που χειροκροτούν. Σ΄ αυτόν μόνο πράγματι το χώρο μπορεί να σου προσφερθή η υμνωδία που Σου αξίζει. Οι άνθρωποι είναι αδύνατον να ολοκληρώσουμε την ύμνησή Σου. Τόσο μόνο μπορούμε να Σε υμνήσουμε, όσο χρειάζεται για να αγιάσουμε τη γλώσσα και την ψυχή μας. Γιατί και μόνο ένας λόγος και μια ανάμνηση, που αναφέρεται σε κάτι τι από τα δικά Σου μεγαλεία, ανυψώνει την ψυχή και κάνει καλύτερο το νου και μας μετατρέπει όλους από σαρκικούς σε πνευματικούς και από βέβηλους σε αγίους. Αλλ΄, ω Παρθένε, συ που είσαι κάθε αγαθό, κάθε τι που ξέρουμε σ΄ αυτή τη ζωή κι ό,τι θα μάθουμε, όταν αφήσουμε τον κόσμο! Ω Συ, που αρχίζοντας από τον εαυτόν Σου οδήγησες και τους άλλους προς την μακαριότητα και την αγιωσύνη! Ω σωτηρία των ανθρώπων και φως του κόσμου και οδός που οδηγεί στον Σωτήρα και Θύρα και ζωή, Συ που είσαι αξία να ονομάζεσαι με όλα εκείνα τα ονόματα με τα οποία προσφωνήθηκε για τη σωτηρία που μας χάρισε ο Σωτήρας. Γιατί Αυτός είναι ο αίτιος και Συ η «συναίτιος» του δικού μου αγιασμού και όλων εκείνων τα οποία από το Σωτήρα δια μέσου Σου και των δικών Σου απήλαυσα μόνο. Αίμα δικό Σου είναι το αίμα που καθαρίζει τις αμαρτίες του κόσμου. Δικό Σου μέλος είναι το σώμα μέσα στο οποίο αγιάστηκα, μέσα στο οποίο βρίσκεται η Καινή Διαθήκη και κάθε ελπίδα σωτηρίας. Δικό Σου σπλάχνο είναι η Βασιλεία του Θεού. Ω Συ Παρθένε, που είσαι ανώτερη και κάθε έπαινο κι από κάθε όνομα, που θα μπορούσε να Σε χαρακτηρίση, δέξου αυτόν τον ύμνο μας και μην παραβλέψης την προθυμία. Και δώσε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα μεγαλεία Σου και τώρα, σ΄ αυτή τη ζωή, και μετά από αυτήν, στην αιωνία».

ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ---- Αλέξ. Παπαδιαμάντη

Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον ― ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Δὲν ὑπῆρχε πλέον οἰκία ὀρθή, δὲν ὑπῆρχε στέγη καὶ ἄσυλον, εἰς ὅλον τὸ ὀροπέδιον ἐκεῖνο, παρὰ τὴν ἀπορρῶγα ἀκτήν. Μόνος ὁ μικρὸς ναΐσκος ὑπῆρχε, καὶ εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναΐσκου ὁ Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας εἶχε κτίσει μικρὸν ὑπόστεγον, καλύβην μᾶλλον ἢ οἰκίαν, λαβὼν τὴν ξυλείαν, ὅσην ἠδυνήθη νὰ εὕρῃ, καί τινας λίθους ἀπὸ τὰ τόσα τριγύρω ἐρείπια, διὰ νὰ στεγάζεται προχείρως ἐκεῖ καὶ καπνίζῃ ἀκατακρίτως τὸ τσιμπούκι του, μὲ τὸν ἠλέκτρινον μαμέν, ἔξω τοῦ ναοῦ, ὁ φιλέρημος γέρων.

Νὰ γίνωμε ὡς οἱ νεκροί Λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος

«Μή ἐν πάθει ἐπιθυμίας καθάπερ καί τά ἔθνη τά μή εἰδότα τόν Θεόν» (Α´ Θεσ. δ´ 5). Νά μή εἶναι κανείς ἀπό σᾶς αἰχμάλωτος ἐμπαθοῦς ἐπιθυμίας, ὅπως οἱ ἐθνικοί, πού δέν γνωρίζουν τόν ἀληθινό Θεό. Γι᾽ αὐτό ὁ  Ἅγ. Νικόδημος λέγει: «Ἔργον τοῦ κάθε Χριστιανοῦ εἶναι νά σταυρώνη καί νά νικᾶ ὅλα τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τοῦ σώματος. Καί αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανός, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος “οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις” (Γαλ. ε´ 24). Ὅσοι ἀνήκουν πράγματι στόν Χριστό ἐνέκρωσαν τόν σαρκικό ἄνθρωπο μέ τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες του». Ἔλεγε ὁ μαθητής τοῦ Ἀββᾶ Ἀντωνίου Ἀββᾶς Πιτυρίων: «Ὅποιος θέλει νά διώχνη δαίμονες, θά πρέπη πρῶτα νά ὑποδουλώση τά πάθη. Γιατί, ὅποιο πάθος νικήσει κάποιος, αὐτοῦ τοῦ πάθους διώχνει καί τόν δαίμονα. Ἀκολουθεῖ τήν ὀργή δαίμονας.  Ἄν τήν ὀργή νικήσης, διώχθηκε καί ὁ δαίμονάς της. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει μέ κάθε πάθος».

Πατέρας Θεόδωρος Ζήσης : Δεν ήμουν ποτέ Οικουμενιστής!

«Ἡ φιλοκαλία εἰς τήν ζωήν μας»

Τοῦ αείμνηστου Μιχαήλ  Ε. Μιχαηλίδη θεολόγου

 Ἡ πιό ὄµορφη, ἡ πιό πρωτότυπη, ἡ πιὀ βαθυστόχαστη, ἡ πιό φιλοσοφηµένη, ἡ πιό ἐννοιολογικά ὑπέροχη, εἶναι ἡ ἑλληνική µας γλώσσα. ∆έν τό λέµε ἐµεῖς οἱ Ἕλληνες. Τό λέει ἡ διεθνής γλωσσολογική - φιλολογική ἐπιστήµη. Ἐµεῖς µονάχα χαιρόµαστε - ἄν χαιρόµαστε - γιά τή µουσικότητα τῆς γλώσσας µας. Μ' ἐπηρέασε τό σηµερινό µου θέµα: "Ἡ Φιλοκαλία στή ζωή µας". Οἱ θεολόγοι γνωρίζουν, βέβαια, γιά τή λεγόµενη "Φιλοκαλία τῶν Πατέρων". Πρόκειται γιά τά συγγραφικά ἔργα ἀρκετῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας µας - κυρίως ἀσκητικῶν Πατέρων - οἱ ὁποῖοι µᾶς ἔχουν παραδώσει ἔργα ἔκτακτης καί µοναδικῆς χριστιανικῆς πνευµατικότητας. Ὅλα αὐτά τά ἀνεκτίµητα πνευµατικά ἔργα - συνεχίζουν νά ἐκτυπώνωνται, ὄχι µόνο στά ἑλληνικά, ἀλλά και σε ξένες εὐρωπαϊκές γλῶσσες, ἰδιαίτερα στά ρωσσικά. Ἀπ' τά παλαιότερα χρόνια πῆραν τή γενική ὀνοµασία "Φιλοκαλία τῶν Πατέρων", πού σηµαίνει ἀγάπη στούς Πατέρες. Ἡ λέξη "φιλοκαλία" χρησιµοποιεῖται κι ἀπ' τούς ἀρχαίους Ἕλληνες, καί σηµαίνει - γενικότερα - ἀγάπη στό καλλιτέχνηµα, στό ὡραῖο, στήν ὀµορφιά.(Φιλῶ=ἀγαπῶ,και ἡ λέξη καλό=ὡραῖο). Στήν περίπτωση τῆς"Φιλοκαλίας τῶν Πατέρων", ἡ λέξη "φιλοκαλία", βέβαια, παίρνει καθαρά χριστιανική - πνευµατική σηµασία, διότι πρόκειται γιά καλαισθησία ἁγιοπνευµατική. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς "Φιλοκαλίας", µέ τά συγγραφικά τους ἔργα, διδάσκουν, οἰκοδοµοῦν, ἐνισχύουν πνευµατικά τούς χριστιανούς, καί συµπληρώνουν, θά λέγαµε, τούς µεγάλους Πατέρες, πού εἶχαν προηγηθεῖ παλαιότερα. Μερικοί ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες τῆς "Φιλοκαλίας" εἶναι οἱ ἑξῆς: (Ἀντώνιος, Φιλήµων, Κασσιανός ὁ Ρωµαῖος, Ἰωάννης ὁ ∆αµασκηνός, Θαλάσσιος ὁ Λίβυος, ἀββᾶς Φιλήµων, ὅσιος Θεόγνωστος, ὅσιος Φιλόθεος ὁ Σιναΐτης, ὅσιος Ἠλίας ὁ Πρεσβύτερος, ὅσιος Θεοφάνης, ὅσιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης, ὅσιος ∆ωρόθεος, ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, κ.ἄ.). Εἶναι τόσος ὁ πνευµατικός πλοῦτος τῶν ἔργων τους, ὥστε µόνο µιά σκέψη παραθέτω, τοῦ ἁγ. Θαλασσίου: "Ἀµήχανόν ἐστι τυχεῖν ἐλέους Θεοῦ, τόν καταλιπόντα αὐτόν καί ἡδοναῖς δουλεύοντα".

Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ».

Θεοτόκος 

Το καθ εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος. Εδώ χρονολογικά πότε δόθηκε αυτό στη Μητέρα του φωτός. 

«Θεοτόκον ωνόμασαν την Παρθένον, Πατέρες προ της Γ Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιωρίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον την Παρθένον εκάλεσε... Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει». (Πηδάλιον Εκκλησίας σ. 168)

Τρία τα τελούμενα εν ανθρώποις, το κατά φύσιν, το παρά φύσιν και το υπέρ φύσιν.

Και κατά φύσιν μεν εστίν ο γάμος, παρά φύσιν ο σοδομισμός και υπέρ φύσιν η παρθενία. 

Και πάλιν, κατά φύσιν ο δικαίως συναγόμενος πλούτος, παρά φύσιν η πλεονεξία, υπέρ φύσιν η ακτημοσύνη. 

Ομοίως, κατά φύσιν η ειρήνη, παρά φύσιν το μίσος, υπέρ φύσιν η συγχώρησις και η ευεργεσία. 

Μέγας Αθανάσιος

Έτσι πήρε ο Γέροντας τον θησαυρό και τον έδωσε

Έλεγαν για τον άγιο Σπυρίδωνα ότι είχε μια θυγατέρα παρθένο, ευλαβή σαν τον πατέρα της, με το όνομα Ειρήνη. Ένας γνωστός αυτής της έδωσε ένα πολύτιμο κόσμημα να του το φυλάξει. Κι αυτή για να το ασφαλίσει καλύτερα, έκρυψε το θησαυρό στη γη. Μετά όμως από λίγο καιρό έφυγε από τον κόσμο αυτό η παρθένος.
Πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα και παρουσιάζεται αυτός που είχε δώσε τον θησαυρό. Μη βρίσκοντας την θυγατέρα του, τα έβαλε με τον πατέρα της, τον αββά Σπυρίδωνα, άλλοτε απειλώντας τον και άλλοτε παρακαλώντας τον. Και επειδή ο Γέροντας θεωρούσε ως συμφορά τη ζημιά που έπαθε αυτός που έδωσε τον θησαυρό, ήρθε στον τάφο της θυγατέρας του και ζητούσε από τον Θεό να του δείξει πρόωρα την ανάσταση που έχει υποσχεθεί. Και να πού δεν διαψεύδεται, γιατί εμφανίζεται αμέσως ζωντανή η παρθένος στον πατέρα της και αφού του έδειξε τον τόπο, όπου βρισκόταν το κόσμημα, έφυγε πίσω πάλι. Έτσι πήρε ο Γέροντας τον θησαυρό και τον έδωσε.

«Εγκώμιον εις την Παναγίαν» Του μακαριστού Αρχιμ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου.

Η Θεοτόκος είναι το σπουδαιότερο και Αγιώτερο πρόσωπο, που παρουσίασε η γη. Ποία άλλη ξεπέρασε στην αγιότητα όλους τους Αγίους, τους Προφήτας, τους Πατέρας, τους Ασκητάς, τους Μάρτυρας και τους Αποστόλους; Είπαν, βεβαίως, μερικοί προτεστάντες ότι, ο Πρώτος μετά τον Ένα (τον Χριστόν), είναι ο Απόστολος Παύλος. Όχι! Κάνουν λάθος. Πρώτη μετά τον Θεόν Ένα είναι η Παναγία, η Αειπάρθενος Θεοτόκος. Αυτή είναι, κατά τον Άγιον Ανδρέα Κρήτης, η «μετά Θεόν, Θεός». Γι΄ αυτό και δεν ονομάζεται απλώς Αγία, αλλά Παναγία. Η Αειπάρθενος είναι η γυνή, «εξ ης πηγάζει τα κρείττω». Διότι είναι η Ευεργέτις όλου του ανθρωπίνου Γένους. Χάρις στην ιδική Της αρετή, επεσκέφθη την γη ο Ύψιστος Θεός και εσώθη ο κόσμος. Κανένας άλλος απόγονος της Εύας δεν ευεργέτησε τόσο την ανθρωπότητα, όσο η στοργική Αυτή Μητέρα του Θεού. Υπέφερε Αυτή και ταλαιπωρήθηκε για την σωτηρία ολοκλήρου της ανθρωπότητος. Αυτή είναι και ευεργέτις του κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού προσωπικά. Ποιος πιστός Ορθόδοξος δεν ωφελήθηκε από την Θεοτόκο; Ποιος Χριστιανός στα βάσανά του δεν έτρεξε σ΄ Αυτή και δεν βοηθήθηκε θαυματουργικά;