Η ιστορία, που ακολουθεί είναι πραγματική.

 Πρόλογος 
Η ιστορία, που ακολουθεί είναι πραγματική.Το είχα τάμα στον εαυτό μου, πως κάποια στιγμή θα την δημοσίευα. Είναι ένα ακατάληπτο και ανείπωτο γεγονός, που συνέβη σε μια αγαπημένη μας γιαγιά από την Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, την κυρία Ακριβή, που πλέον αναπαύεται στην Γειτονιά των Αγγέλων. Ό,τι είναι γραμμένο απηχεί την αλήθεια και μόνο, χωρίς να έχει προστεθεί έστω και κάτι, που θα μεγαλοποιούσε, το συμβάν αυτό, που έλαβε χώρα τέτοιες μέρες, Μ.Τεσσαρακοστή του 1997.Ένα μικρό αντίδωρο Αγάπης στην αγαπημένη μας κυρία Ακριβή, για όλα, όσα διδαχθήκαμε από την ευαγγελική ζωή της! 

Πρωτ. Νικόλαος Μανώλης, Οι Άγ. Πατέρες καταδίκασαν τους Μονοφυσίτες, οι σημερινοί;

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 – Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ----- " Έφαγαν πάντες και εχορτάσθησαν "

Άρτος Ζωής

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή ξεδιπλώνει μπροστά μας ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που επιτέλεσε ο Κύριός μας, το οποίο έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία ως προς τα βαθύτερα μηνύματα που μπορούμε να αντλήσουμε από το περιεχόμενό του. Το θαύμα τού πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων είναι από τα πιο γνωστά. Απ΄ εκείνα που τόσο γλαφυρά αποτυπώνει η γραφίδα των ευαγγελιστών.

Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 25 Ιουλίου 2015

Κοίμησις Αγ. Άννης, Ολυμπιάδος διακ. Ευπραξίας.

Ἡ Ἁγία Ἄννα, ἡ μητέρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Λευί.

Ὁ πατέρας της, ποὺ ἦταν ἱερέας, ὀνομαζόταν Ματθᾶν καὶ ἡ μητέρα της Μαρία. Ἡ Ἄννα εἶχε καὶ δυὸ ἀδελφές, τὴν ὁμώνυμη μὲ τὴ μητέρα της Μαρία καὶ τὴ Σοβήν. Καὶ ἡ μὲν Μαρία εἶχε κόρη τὴ Σαλώμη, ἡ δὲ Σοβῆ τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἡ Ἄννα τὴν Παρθένο Μαρία.

Ἡ Ἁγία  Ἄννα ἀξιώθηκε νὰ ἔχει τὴ μεγάλη τιμὴ καὶ εὐτυχία νὰ ἀποκτήσει μοναδικὴ κόρη, τὴν μητέρα τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου. Ἀφοῦ ἡ Ἁγία Ἄννα ἀπογαλάκτισε τὴν Θεοτόκο καὶ τὴν ἀφιέρωσε στὸ Θεό, αὐτὴ πέρασε τὴν ὑπόλοιπη ζωή της μὲ νηστεῖες, προσευχὲς καὶ ἐλεημοσύνες πρὸς τοὺς φτωχούς.
 Τέλος, εἰρηνικὰ παρέδωσε στὸ Θεὸ τὴ δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τὰ αἰώνια ἀγαθά. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διαβεβαίωσε ὅτι «οἱ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιο ἀπελεύσονται». Οἱ δίκαιοι, δηλαδή, θὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ ἀπολαύσουν ζωὴ αἰώνια.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, Ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα· διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη ἱλασμόν, ἀειμακάριστε.

"Η τραγικότητα των κοινωνούντων μετά των Αιρετικών", Νικολάου Πανταζή

http://paterikiparadosi.blogspot.ca/2015/07/blog-post_76.html#more

Διάβασα στο ιστολόγιο «Κατάνυξις» (ἐδῶ) το άρθρο του π. Γεωργίου Μεταλληνού: «Ἡ τραγικότητα τῶν αἱρετικῶν».

Με κυρίευσε τέτοια κατάπληκτική «κατάνυξη» που άρχισα να κατά-νύσσομαι, να κατά-τρυπιέμαι από βελονισμούς αερολογίας και ψευδοεντυπωσιασμούς αργολογίας. Αυθύπαρκτα, το θεώρησα άκρως προκλητικό. Σχιζοφρενικό. Και προσβλητικό. Για αυτό και στάθηκε αφορμή του ως άνω τίτλου, με μικρή βέβαια παραλλαγή.

«Προκλητικό» διότι προκαλεί το υγιές αισθητήριο των Ορθοδόξων. Και προκαλεί με αφροσύνη περισσή για έναν δόκιμο «Ακαδημαϊκό» θεολόγο.

«Σχιζοφρενικό» διότι σχίζει τας εκκλησιολογικάς φρένας εντοπίζοντας μιαν αισθητή, επάρατη τραγικότητα με την οποία αυτός ενσωματώνεται και κοινωνεί απροκάλυπτα.

Και «προσβλητικό» διότι νομίζει πως γράφει σε ανύποπτους και αμόρφωτους που δεν γνωρίζουν τι πάει να πει αιρετικός ενώ ερμηνεύει ο ίδιος την έννοια του όρου βιωματικά, εκπροσωπούμενος δογματικά και ενούμενος οργανικά με το Εωσφορικό συναπάντημα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών!

Η «εκκλησία» στην οποία ανήκει ο π. Γεώργιος, δεν λέει να αποτραβηχτεί από την παμμέγιστη βεβήλωση αυτή, και αυτός με την σειρά του, δεν αρνείται την αντίθεο εκπροσώπηση αυτή, δεν ασκεί κάποια πίεση και δεν εκσφενδονίζει απειλή θεαρχική, πως αν δεν αποσυρθεί άμεσα η «ορθόδοξη εκπροσώπηση», ο ίδιος θα αρνηθεί να είναι πλέον καθηγητής τους, κοινωνός του και συμμέτοχος στο βδέλυγμα αυτό της ερημώσεως.

Λησμονημένη ἢ λιγότερο προσεγμένη διάσταση; ---- ΤO ΠΟΛIΤΕΥΜΑ ΤΗΣ OΡΘΟΔΟΞIAΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

«Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖςφαγεῖν». (Ματθ. ιδ´ 16).

1.Καὶ πάλι µᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ διαπιστώσουµε τὴν θέση τοῦ Εὐαγγελίου στὴν ἀντιµετώπιση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν µας καὶ γενικότερα τοῦ κοινωνικοῦ προβλήµατος.

Σ' αὐτὸ βοηθεῖ ἡ διατροφὴ τῶν πεντακισχιλίων ἀπὸ τὸν Χριστὸ στὴν ἔρηµο. Τὸ θαῦµα αὐτὸ παραδίδεται ἀπὸ ὅλους τούς Εὐαγγελιστὲς (Ματθ. ιδ´ 14-22. Μᾶρκ. στ´ 31-34. Λουκ. θ´ 10-17. Ἰω. στ´ 1-15). Ὁ Ματθαῖος, µάλιστα, καὶ ὁ Μᾶρκος ἀναφέρουν καὶ ἄλλο παρόµοιο θαῦµα µὲ διαφορετικὰ ἀριθµητικὰ δεδοµένα (ἑπτὰ ἄρτοι, ὀλίγα ψάρια, τετρακισχίλιοι ἄνδρες, περίσσευµα ἑπτὰ σπυρίδων). Πρόκειται ὅµως κατὰ τοὺς ἑρµηνευτὲς γιὰ ἄλλη περίπτωση θαυµατουργικῆς διατροφῆς τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸν Χριστό, γεγονὸς ποὺ δὲν πρέπει νὰ ἀγνοηθεῖ στὴν ἀνάπτυξη τῶν παρακάτω σκέψεών µας.

Πολλοί, ξεκινώντας βασικὰ ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ Ἰωάννου καὶ τὴν ἀκολουθοῦσα ἐκεῖ διακήρυξη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» (στ' 35),βλέπουν βασικὰ στὰ θαύµατα αὐτὰ ἕνα νόηµα ἐκκλησιολογικὸ καὶ εὐχαριστιακό. Προτυπώνεται κατ' αὐτοὺς ἡ εὐχαριστιακὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἡγετικὴ θέση τῶν µαθητῶν µέσα στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου. Μὲ τὰ θαύµατα αὐτὰ ἡ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἑρµηνεύει τὸ Μυστήριο τῆς «κλάσεως τοῦ ἄρτου». Μιὰ τέτοια θέση τονίζεται σήµερα ἰδιαίτερα στὴ ∆ύση, ὅσο καὶ ἂν βρίσκει ἔρεισµα καὶ στὴν πατερικὴ(ἀναγωγικὴ) ἑρµηνεία καὶ στὴν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία. Πιστεύουµε ὅµως πώς µιὰ τέτοια ἑρµηνεία τοῦ θαύµατος, τουλάχιστον, ὅπως τὸ διηγοῦνται οἱ συνοπτικοί, παραθεωρεῖ τὴν κοινωνική του διάσταση, ποὺ εἶναι ἐξ ἴσου πτυχὴ τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ λησµονηµένη (ἢ λιγότερο προσεγµένη) διάστασή της!

Ὁ ἀείμνηστος Χρῆστος Ἀνδροῦτσος, κορυφαῖος δογματολόγος γράφῃ:

«Πᾶσα θεωρητικὴ παρέκκλισις ἀπὸ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας 
εἶναι αἵρεσις».   

Καὶ ἀλλαχοῦ τονίζει: «Οἱ ἑτερόδοξοι, οἱ ἐπὶ μέρους ἀληθείας ἀρνούμενοι, εἶναι ἐξ ἴσου αἱρετικοί, εἰ καὶ  ἵστανται ἐγγύτερον τῇ ὀρθοδοξίᾳ...». 

Πῶς πρέπει νὰ ἀντιδράσωμεν εἰς δημόσιον ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος κηρύττει τὸν σοδομισμόν; Τοῦ ἁγιορείτου µοναχοῦ Νικολάου

Γιὰ µία ἀκόµη χρονιὰ ὁ δήµαρχος Θεσ/νίκης κ. Μπουτάρης ἐπρόβαλε µὲ τὴν παρέλαση ποὺ διοργάνωσε τὸ παρὰ φύσιν θανάσιµο ἁµάρτηµα τῆς ὁµοφυλοφιλίας. Μὲ τὴν παρέλαση αὐτὴ τοῦ αἴσχους, βάζει κυριολεκτικὰ δυναµίτη στὴν ἠθικὴ ὑπόσταση τῆς οἰκογένειας. Τὸ πιὸ παράδοξο καὶ σκανδαλῶδες στὴν ὑπόθεση αὐτὴ εἶναι ὅτι πολλοὶ ἐκκλησιαστικοί, ὄχι µόνο τὸν ὑποδέχονται µὲ µεγάλες τιµὲς τὸν κ. Μπουτάρη, προτοῦ καὶ µετὰ τὴν παρέλαση αὐτὴ τοῦ αἴσχους, ἀλλὰ ἠξιώθη καὶ τῆς θείας κοινωνίας πρὸς µεγάλο σκανδαλισµὸ στὶς τάξεις τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἡ ὑποδοχὴ καὶ οἱ τιµές, σὲ ἕνα ποὺ κηρύττει δηµόσια τὸ σοδοµισµό, ἔχει σὰν ἀποτέλεσµµα νὰ αὐτοκαταργούµαστε ὡς ὑπηρέτες τοῦ σφαγιασθέντος διὰ τάς ἁµαρτίας ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἐκκλησιαστικούς, ἐγώ ὁ ἀγράµµατος µοναχὸς ἔχω νὰ πῶ τά ἑξῆς: Σεῖς µόνοι παροικεῖτε ἐν Ἱερουσαλὴµ καὶ οὐκ ἐγνώκατε τὰ γενόµενα τῶν τελευταίων ἐτῶν; Ἆραγε γρηγοροῦν, καὶ ἔχουν γνώση οἱ φύλακες ποὺ ἔχουν ταχθῆ νὰ φυλάττουν Θερµοπύλες; Μήπως συµβαίνει τὸ ἀντίθετο; Ἐὰν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδροµος καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἤλεγξαν µὲ σφοδρότητα τὸν παράνοµο ἑτερόφυλο γάµο τῶν Βασιλέων, µὲ ἀποτέλεσµα ὁ µὲν νὰ ἀποκεφαλισθῆ, ὁ δὲ νὰ ἐξορισθῆ, ἐµεῖς πῶς πρέπει νὰ ἀντιδράσουµε σὲ δηµόδιο ἄρχοντα ποὺ κηρύττει φανερὰ καὶ µὲ µεγάλη παρρησία τὸν σοδοµισµό, ποὺ ὅλοι γνωρίζουµε τὴν ἄνωθεν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοῦ θανασίµου παρὰ φύσιν ἁµαρτήµατος αὐτοῦ; Ἐὰν δὲν ὑπάρξη ἰσχυρὴ ἀντί- δραση καὶ διαφώτιση τοῦ ποιµνίου τοῦ Χριστοῦ, τότε µιµούµαστε καὶ ἐµεῖς αὐτοὺς ποὺ ἄλλαξαν τὴν φύσιν µὲ τὸ παρὰ φύσιν, διότι καὶ ἐµεῖς ἀλλάξαµε τὴν φύσιν τοῦ κηρύγµατος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

***

π. Θεόδωρος Ζήσης: πάει να κυριαρχίσει μία αίρεση η οποία λέγεται «ονοματοκρυπτισμός», να κρύψουμε τα ονόματα, να μην πούμε τα ονόματα.

Σ.σ. Γιατί αγιορείτη μοναχέ Νικόλαε, δεν γράφεις το όνομα του Καρδινάλιου της Κων/πόλεως Βαρθολομαίου που κοινώνησε τον Μπουτάρη;

ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΙΣ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

Μικρὸν Ἀνθολόγιον ἀπὸ θέσεις τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, καθηγητῶν Πανεπιστημίων, τοῦ μακαριστοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου κ.λπ.

Κατά τὰς ἡμέρας τῆς μεγάλης πνευματικῆς πτώσεως, τὴν ὁποίαν διερχόμεθα, πολλαὶ κεφαλαὶ τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας (Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Ἐπίσκοποι, κληρικοί, θεολόγοι), νοθεύουν τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριρχείου, τὸ ὁποῖον καταφρονεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ οὐσιαστικῶς προδίδει τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἡ νόθευσις γίνεται πρὸς χάριν τῆς ῾Ενώσεως τῶν «Ἐκκλησιῶν». Ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ ἔντιμος κλῆρος κρατᾶ θερμοπύλας, ἀνησυχεῖ, ἀγωνίζεται, ἐπαγρυπνεῖ, ἀλλὰ αἱ κεφαλαὶ τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας καὶ αἱ πολύμορφοι κουστωδίαι των αἱρετίζουν καὶ προσπαθοῦν νὰ κάμψουν τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα, διὰ νὰ προχωρήσουν εἰς τὴν ἕνωσιν ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὰς αἱρετικάς του θέσεις καὶ τὰς λοιπὰς κακοδοξίας του. Μᾶς λέγουν ὅτι ἡ Ἕνωσις δύναται νὰ προχωρήση ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἐκ τῆς αἱρέσεως τοῦ Φιλιόκβε, τοῦ Πρωτείου, τοῦ ἀλαθήτου κ.λπ. Τὸ σχίσμα ἔγινε ἐξ αἰτίας τοῦ ἀγεφυρώτου χάσματος μεταξὺ τῶν πολιτισμῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Μᾶς λέγουν ἐπίσης ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις ὡς μᾶς ἐδίδασκον ἐπὶ αἰῶνας. Ἀναιροῦν ὅλους τοὺς ἀντιπαπικοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς ὁποίους καταγγέλλουν ὡς μὴ ἔχοντας ἀγάπην πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τοὺς μνημονεύουν, διότι φοβοῦνται τὴν ἀντίδρασιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ο μακαριστός λόγιος μοναχός του Αγίου Όρους Θεόκλητος Διονυσιάτης :

 «Φρονοῦμεν, γράφει, ὅτι τὸ αἴτιον, εἰς τὸ νὰ μὴ βλέπωμεν διαφορὰν μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν ἔξω αὐτῆς αἱρετικῶν, εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς αἰσθήσεως τοῦ καταυγάζοντος τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ Θαβωρίου φωτός. Ὅσον ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ τὴν λάμψιν του, τόσον τὰ κριτήριά μας ὑποχωροῦν. Καὶ κατόπιν διαποροῦμεν φυσικώτατα: Ἔχομεν διαφοράς; Ποίας; Καὶ ὄντως, αἱ διαφοραὶ αἴρονται, ἡμῶν κατερχομένων. Ἀλλ᾽ ὁ κόσμος, οἱ λαοί, διψοῦν διὰ Θεόν. Διψοῦν δι᾽ ἐλευθερίαν ψυχῆς ὑπέρ τὰ σχήματα καὶ τὰ ἐγκόσμια ἀκάθαρτα ὕδατα. Πεινοῦν διὰ τὸν οὐράνιον ἄρτον τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὰ «κεράτια» τῆς Δύσεως δὲν εἶναι τροφὴ θεοπλάστων ἀνθρώπων...».

΄Ενας μοναχός εξωμολογήθηκε στον Αββά Σισώη:

«΄Επεσα πάτερ. Τι να κάνω;»
«Σήκω», του είπε, με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο άγιος Γέροντας.
«Σηκώθηκα Αββά μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία», ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
«Και τι σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;»
«Ως πότε Αββά» ρώτησε ο αδελφός.
«΄Εως ότου να σε βρή ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε; Μόνο εύχου στο Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.» του εξήγησε ο Αββάς Σισώης.

Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως ---- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στην εποχή µας εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού µέ παρρησία διατυπώνουν τήν ἄποψή τους γιά διάφορα ἐκκλησιαστικά θέµατα καί εἰδικότερα, γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ. ∆υστυχῶς, στόν οἰκουµενισµό πρωτοστατοῦν µεγαλόσχηµοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι συχνά κραδαίνουν τό σπαθί τῆς τιµωρίας, γιά νά ἐπιβάλουν στούς πιστούς τήν ὑπακοή στίς ἀπαράδεκτες ἐπιλογές τους καί νά «καλλιεργήσουν» στούς ζηλωτές τήν εὐσέβεια πού οἱ ἴδιοι στεροῦνται!

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ο Πύρινος Άγιος - Ηλίας ο Θεσβίτης (του Φ. Κόντογλου)

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Ο telemaxos doumanis άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "Εάν διαβάζοντας τέτοια αποκαλυπτικά κείμενα, δεν α...":

Όπως διαπιστώνεται το ημερολόγιο δέν είναι η μόνη διαφορά με την αιρετική εκκλησία του οικουμενισμού!! Αυτά διαβλέποντες οι άγιοι πατέρες κατεδίκασαν με φρικτά αναθέματα κάθε σκέψη για αλλαγή του ημερολογίου η οποία θα οδηγούσε –και οδήγησε - στην σημερινή κατάσταση!! Δια τούτο και ο ομολογητής επίσκοπος Ματθαίος Καρπαθάκης,  αφού περίμενε και προσπάθησε να βρή, μετά από την αλοπρόσαλο τακτική του Χρυσόστομου Καβουρίδη ( από το 1937-1954 άλλαξε 5 φορές την ομολογία του, σάν να είναι η ομολογία πίστεως πουκάμισο και το αλλάζουμε), και άλλον ορθόδοξο επίσκοπο, εντός και εκτός Ελλάδος ο οποίος δεν είχε αποσχισθή απο την ορθοδοξο εκκλησία -λόγο της παράνομης και καταδικασμένης αλλαγής του ημερολογίου- τότε στην δύση της ζωής του μόνος και υπέργηρος το έτος 1948 τον Αύγουστο, προέβη στην σωτήρια δια την εκκλησία πράξη της χειροτονίας μόνος του επισκόπου, και χάρη σε αυτήν του την ενέργια υπάρχει σήμερα στις μέρες μας Αποστολική Διαδοχή στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !! Διότι η εκκλησία της Ελλάδος έχει τα αναθέματα 4ων πανορθοδόξων συνόδων, αλλά και το ακόμη χειρότερο με την συμετοχή της το 1948 στην ίδρυση του Π.Σ.Ε.  την κατέστησε εκτός απο σχισματική ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ, στερουμένη ολοσχερώς και την Αποστολική Πίστη και την Αποστολική Διαδοχή, δηλαδή χωρίς μυστήρια και θεία χάρη, σχισματοαιρετική!! Βέβαια σήμερα μετά από τόσα χρόνια στην παναίρεση του οικουμενισμού ποιός κληρικός θα τολμήσει να ομολογήσει στο ποίμνιο του την αλήθεια, και με ταπείνωση και μετάνοια να πράξη αυτό που πρέπει ώστε να καταστεί μέλος της Γνησίας και αμώμου ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, η οποία σήμερα ζει στις ( κατακόμβες ) καταδιωκόμενη όχι με σφαγές και μαρτύρια -προς το παρόν- αλλά, Λοιδορούμενη, ειρωνευόμενη, συκοφαντούμενη, από ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ, του οικουμενισμού !

∆ιαφύλαξις τῆς ἡσυχίας --- Πρεσβ. ∆ιονύσιος Τάτσης

Τὸ ἐξωτερικὸ περιβάλλον ἐπηρεάζει τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Οἱ θόρυβοι, ἡ πολυκοσμία καὶ οἱ ποικίλες ἐπαγγελματικὲς δραστηριότητες σὲ μερικὲς περιπτώσεις κάνουν τὴ ζωὴ ἀνυπόφορη. Ἀλλὰ καὶ σὲ ἐρημικὲς περιοχὲς παρουσιάζονται δυσκολίες. Μπορεῖ γιὰ παράδειγμα νὰ μὴ ὑπάρχουν ἀδιάκοποι θόρυβοι, ὅμως ἐνοχλοῦν πολὺ οἱ μηχανές, ποὺ δουλεύουν στὸ δάσος γιὰ τὴν κοπὴ τῶν δέντρων, οἱ δυνατοὶ ἄνεμοι, τὰ κύματα τῆς θάλασσας, τὸ κόασμα τῶν βατράχων σὲ μιὰ λίμνη, οἱ συχνὲς πτήσεις ἀεροπλάνων, ἡ παρουσία ζώων, τὰ κοσμικὰ κέντρα ποὺ λειτουργοῦν τὴ νύχτα, ἡ παρουσία τουριστῶν καὶ ἡ ἐμφάνιση περίεργων, οἱ ὁποῖοι μόνο ἀπαιτήσεις ἔχουν, χωρὶς νὰ σέβονται τὸν τόπο ποὺ ἐπισκέπτονται κ.λπ. Ὅσο προοδεύει κανεὶς στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ γεύεται τὴ γλυκύτητα τῆς προσευχῆς, τόσο ἐνοχλεῖται ἀπὸ τοὺς θορύβους. Βέβαια πολλὲς φορές, ὅταν εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ αὐτούς, τοὺς συνηθίζεις καὶ προσπαθεῖς νὰ τοὺς ξεπεράσεις. Τὴν ἐσωτερική σου ὅμως ἡσυχία εἶναι ἀδύνατο νὰ τὴν ἐξασφαλίσεις. Κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἀρσένιος ἐπισκέφθηκε ἕνα τόπο, ποὺ εἶχε πολλὲς καλαμιές. Σκοπός του ἦταν νὰ δεῖ ἐκεῖ τοὺς ἀσκούμενους μοναχούς. Ὅταν τοὺς συνάντησε, ἄκουσε ἕνα ξαφνικὸ καὶ δυνατὸ θρόϊσμα καὶ ρώτησε νὰ μάθει ἀπὸ ποῦ προερχόταν. Οἱ πατέρες τοῦ ἀπάντησαν ὅτι ἦταν ἀπὸ τὶς καλαμιές. Ὅταν φυσάει ἄνεμος, ἀκούγεται αὐτὸς ὁ θόρυβος. Καὶ ὁ ἀββᾶς τοὺς εἶπε ἐνοχλημένος: «Ἀληθινά, ἂν ἕνας ἡσυχαστὴς ἀκούσει φωνὴ ἀπὸ ἕνα σπουργίτι, δὲν ἔχει ἡ καρδιά του τὴν ἴδια ἡσυχία. Πόσο πιὸ πολὺ θὰ συμβεῖ αὐτὸ μὲ σᾶς, ποὺ ἔχετε τὸ θρόϊσμα αὐτῶν τῶν καλαμιῶν;». Στὴν ἐποχή μας ἀκόμα καὶ οἱ ἀναχωρητὲς ἔχουν συνηθίσει τοὺς θορύβους, τόσο τοὺς ἐξωτερικοὺς ὅσο καὶ τοὺς ἐντὸς τοῦ κελιοῦ τους. Ἔχουν ραδιόφωνα, κινητὰ τηλέφωνα, ὑπολογιστές, μὲ τὰ ὁποῖα βλέπουν καὶ ἀκοῦν πολλά. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τραγικό: χάνουν τὴν ἠρεμία τῆς ψυχῆς τους! Ἡ ἔρημος δὲν τοὺς ὠφελεῖ σὲ τίποτα.