Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔχει ἀποφασίσει νά ἀναγορευθῆ
καί
ἐπισήμως εἰς προδότην τῆς Πίστεως. Ἴσως αἱ λέξεις εἶναι βαρεῖαι.
Ἀλλά αἱ ἀποφάσεις του εἶναι βαθεῖα «μαχαιριά» εἰς τήν Ὀρθόδοξον
Ἐκκλησίαν. Εἰς ἐποχήν καταρρεύσεως τῶν πάντων εἰς τόν πλανήτην
ἀντί νά ὑψώνη λάβαρα διαδόσεως τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ὡς
τήν
ἐκφράζει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό πρωταγωνιστεῖ εἰς διαθρησκειακάς
διασκέψεις, εἰς διασκέψεις μετά τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, συμπροσεύχεται καί συλλειτουργεῖ ρίπτον εἰς τούς
κάδους ἀπορριμάτων τήν οὐσίαν τῶν Ἱερῶν καί Ἀποστολικῶν Κανόνων ὡς καί τάς ἀποφάσεις
τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Προκαλεῖ σύγχυσιν εἰς τόν πιστόν λαόν, ὁ ὁποῖος διαπιστώνει
ὅτι ὀφείλει νά τηρῆ τούς Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά τήν ἰδίαν ὑποχρέωσιν
δέν ἔχει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί Οἰκουμενικός Πατρι άρχης καί
οἱ περί αὐτόν Ἅγιοι Συνοδικοί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον προσφάτως ἀπεφάσισε νά συγκαλέση
διάσκεψιν εἰς τήν Ρόδον, ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου
Ρόδου κ. Κυρίλλου, διά τόν συντονισμόν τῆς ποιμαντικῆς διακονίας
τῶν
«ἐκκλησιῶν». Ἀλήθεια τί κοινόν ἔχει ἡ ποιμαντική διακονία
τῶν Παπικῶν,
τῶν Προτεσταντῶν καί τῶν ὑπολοίπων αἱρετικῶν μετά τῆς Ὀρθοδοξίας;
Τί κοινόν ἔχει τό δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, τό ὁποῖον ἐκφράζει τήν Ἀλήθειαν τῆς
Πίστεώς μας καί εἶναι τό Φῶς εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας μετά τῶν δογμάτων τῶν αἱρετικῶν
χριστιανῶν; Ἰσχύουν διά τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καί διά τούς Ἁγίους Συνοδικούς
τοῦ Φαναρίου οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ Ἀποστολικοί Κανόνες, τά συγγράματα τῶν Ἁγίων Νεκταρίου,
Νικοδήμου κ.λπ ὡς καί τό ρηθέν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὅτι αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά
τήν πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ἡ Ἱερά
Σύνοδος τοῦ Φαναρίου μέ τήν ἀπόφασίν των ὑπηρετοῦν τόν Λαϊκόν Κοινωνικόν Οἰκουμενισμόν
ὡς τόν ἀνεκάλυψε τό Βατικανόν μετά τό ναυάγιον τοῦ διαλόγου διά τό πρωτεῖον τοῦ
Πάπα εἰς τήν Κύπρον καί εἰς τήν Βιέννην. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καί
ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὀφείλει 1ον) Νά ἀντιληφθῆ ὅτι εἰς καιρούς βαθυτάτης οἰκονομικῆς
κρίσεως καί κρίσεως ἀξιῶν εἰς τήν Ἑλλάδα δέν ἔχει τό δικαίωμα νά δημιουργῆ προβλήματα
νοθεύων τήν Πίστιν. Ὡς Ἕλλην ὀφείλει νά ἀποδείξη ὅτι εἶναι τό πνευματικόν κεφάλαιον,
τό ὁποῖον ἐργάζεται διά τήν σφυρηλάτησιν τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί
2ον) Νά σεβασθῆ τήν Πίστιν τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία ἦτο ὁδηγός των εἰς τούς πνευματικούς,
κοινωνικούς, πολιτιστικούς καί ἐθνικούς ἀγῶνας. Ἄς παύση νά διασπᾶ τόν Ἑλληνισμόν
μέ τήν συμπόρευσίν του μετά τῶν αἱρετικῶν.