ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον .
Μη την πικρίαν
την του ξύλου, εάσας αναιρέσιμον Κύριε, δια Σταυρού τελείως εξήλειψας. Όθεν και
ξύλον έλυσέ ποτε, πικρίαν υδάτων Μερράς, προτυπούν του Σταυρού την ενέργειαν·
ην πάσαι αι Δυνάμεις, των ουρανών μεγαλύνουσιν.
Ερμηνεία.
Η ερμηνεία του
παρόντος Τροπαρίου αύτη εστί. Συ, λέγει, ω Κύριε, δεν αφήκες την πικράν εκείνην
γεύσιν του απηγορευμένου ξύλου να είναι αναιρέσιμος: ήγουν φθαρτική και
θανατηφόρος της ανθρωπίνης φύσεως· αλλά δια μέσου του Σταυρού τελείως αυτήν
εξήλειψας και ηφάνισας. Και όρα σοφίαν του Δεσπότου Χριστού· πως ως πάνσοφος
ιατρός με τα εναντία ιατρεύει τα εναντία· η γαρ γεύσις του απηγορευμένου ξύλου
εφάνη μεν κατά το σώμα γλυκεία, κατά δε την ψυχήν ήτον πικρά και ανυπόφορος· η
δε γεύσις της χολής και της σμύρνης, την οποίαν εποτίσθη επί Σταυρού ο Κύριος,
ήτον μεν πικρά κατά την αίσθησιν και το σώμα, γλυκυτάτη δε κατά την ψυχήν και
το πνεύμα· καθότι αυτή διέλυσε την πικράν εκείνην γεύσιν του απηγορευμένου
ξύλου. Δια τούτο και τον παλαιόν καιρόν, ξύλον εδιάλυσε την πικρίαν του νερού
της Μερράς· ίνα προτυπώση την ενέργειαν του ξύλου του Σταυρού, οστις εγλύκανε
την πικράν γεύσιν του απηγορευμένου ξύλου, από το οποίον έφαγεν ο Αδάμ· καθώς
περί της ιστορίας ταύτης είπομεν εν τη ερμηνεία του Τροπαρίου της τετάρτης
Ωδής, του λέγοντος «Πικρογόνους μετέβαλε ξύλω Μωϋσής» και τα εξής. Αλλά και συ,
αδελφέ, απέχου από τας σαρκικάς ηδονάς, αι οποίαι φαίνονται μεν γλυκείαι κατά
την αίσθησιν και το σώμα, κατά την ψυχήν όμως είναι τη αληθεία πικρότεραι και
αυτής της χολής. Όθεν είπεν ο Σολομών περί της πόρνης γυναικός: «Μέλι αποστάζει
από χειλέων γυναικός πόρνης, ή προς καιρόν λιπαίνει σον φάρυγγα, ύστερον μέντοι
πικρότερον χολής ευρήσεις» (Παρ. ε: 4).
Προς την Πατερική Παράδοση : Το χάος δεν γίνεται κάλλος
http://kyprianoscy.blogspot.gr/
Στο ιστολόγιο ΟΜΟΛΟΓΙΑ ( http://apotixisi.blogspot.gr/2015/05/blog-post_99.html ) δημοσιεύθηκε άρθρο υπέρ του πρόσφατα αφορισθέντος και καθαιρεθέντος Επισκόπου Ράσκας Αρτεμίου από την ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας (βλέπε και http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/05/blog-post_30.html ). Το άρθρο είναι εκτεταμένο, δεν το συμπεριλαμβάνω, και συμβουλεύω τον αναγνώστη να το διαβάσει. Με ένα όμως ερωτηματικό, το οποίο κατέθεσα και δεν γνωρίζω αν δημοσιευθεί. Έχω χάσει πολλά σχόλια σε άλλα θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά ιστολόγια, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με αυτό. Το σχόλιο έχει ως εξής :
Στο ιστολόγιο ΟΜΟΛΟΓΙΑ ( http://apotixisi.blogspot.gr/2015/05/blog-post_99.html ) δημοσιεύθηκε άρθρο υπέρ του πρόσφατα αφορισθέντος και καθαιρεθέντος Επισκόπου Ράσκας Αρτεμίου από την ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας (βλέπε και http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/05/blog-post_30.html ). Το άρθρο είναι εκτεταμένο, δεν το συμπεριλαμβάνω, και συμβουλεύω τον αναγνώστη να το διαβάσει. Με ένα όμως ερωτηματικό, το οποίο κατέθεσα και δεν γνωρίζω αν δημοσιευθεί. Έχω χάσει πολλά σχόλια σε άλλα θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά ιστολόγια, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με αυτό. Το σχόλιο έχει ως εξής :
Προς την Πατερική Παράδοση
Υπάρχει πάντως ένα "αλλά", σε όλα τα καλώς ανωτέρω γραφόμενα. Είναι ένα ερώτημα σε αυτό :
Ὅ,τι κάνουν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς νεοϊδρύτου «Ἐκκλησίας», λέγουν, τό ἔκανε καί τό ἀπεφάσισε ἡ Ἐκκλησία (σ.σ. του Καλέκα) : «εἶτα καί ἐκκλησίαν σεαυτόν –ὤ τοῦ θράσους!– χειροτονεῖς, οὐκ εἰδώς ὅτι καί Νεστόριος καί Μακεδόνιος τάχ’ ἄν τοῦτ’ ἰσχυρίσαιντο, ὅ καί αὐτός ἰσχυρίζεσαι» ... .
Πείτε μας λοιπόν, αδελφοί, τι έγινε το 1924 ; Έγινε η «Ἐκκλησία» νεοΐδρυτος το 1924 και εφεξής ή δεν έγινε ; Και τέλος πάντων ξεκαθαρίστε τα πράγματα και τη θέση σας.
Βέβαια, ένας παλαιοημερολογίτης σας θέτει το ερώτημα και κατά τα γνωστά, οι παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί και αιρετικοί και ημερολάτρες. Οι του νέου, εσείς, δεν είσαστε ακόλουθοι τῆς νεοϊδρύτου «Ἐκκλησίας» (sic). Αυτό, πώς εξηγείται ; Το χάος δεν γίνεται κάλλος αδελφοί. Μια φορά έγινε και δεν επαναλαμβάνεται, χωρίς ταπείνωση και μετάνοια.
Αναρτήθηκε από Kyprianos Christodoulides στις
10:02 π.μ. 
Ετικέτες Θρησκευτικά
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τετάρτη, 3 Ιουνίου 2015
Λουκιλλιανού και Παύλης μαρτύρων, Αθανασίου οσίου του θαυματουργού.
Ἡ μνήμη τους ἀναφέρεται καὶ στὶς 19 Ἰανουαρίου. Ἡ Σύναξή
τους ἐτελεῖτο στὸν οἶκο τοῦ Πατριάρχου Ἀναστασίου στὴν Ὀξεία, μικρὴ νῆσο τῆς
Προποντίδος, ἢ σὲ ὁμώνυμη τοποθεσία κείμενη κοντὰ στὴ λεγόμενη «Ἐμβόλων
τοῦ Δομνίνου» στὴν
Κωνσταντινούπολη.
Προς τον Σεβ. Ράσκας Αρτέμιον από τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά, ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΔΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Σεβασμιώτατε,
Μετά τήν συνάντησί μας στό Βελιγράδι τήν 25-5-2015, ἀφοῦ
ἄκουσα τίς ἀπόψεις καί θέσεις σας διά τό θέμα τῆς χειροτονίας Χωρεπισκόπων, εἰς
τάς ὁποίας προσφάτως προέβητε, σᾶς ἀνέφερα ὅτι κατ’ ἀρχάς μᾶς εὑρίσκει
ἀντιθέτους τό γεγονός ὅτι ἕνας Ἐπίσκοπος, ἀποτειχισμένος καί ἐν ἐξορίᾳ
εὑρισκόμενος, δύναται νά χειροτονήση Χωρεπισκόπους∙ Σᾶς ὑποσχέθηκα δέ νά σᾶς
ἀποστείλω γραπτῶς τίς ἀπόψεις μας, ἀφοῦ ἐνημερώσω τούς ἀδελφούς καί εἰδικά τούς
Παναγιώτη Σημάτη καί Λαυρέντη Ντετζιόρτζιο γιά τίς θέσεις καί προθέσεις σας, οἱ
ὁποῖες σᾶς ὡδήγησαν νά προβῆτε εἰς αὐτήν τήν χειροτονία.
Οἱ θέσεις μας λοιπόν
συνοψίζονται ὡς ἑξῆς:
Εφημερίς “Ορθόδοξος Τύπος” :
Οι σύγχρονοι Πατέρες επέταξαν τους αγώνας των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας εις τας εθνικάς και εκκλησιαστικάς χωματεράς, απηρνήθησαν το Ορθόδοξον φρόνημά των και την Ορθόδοξον Πίστιν των και συμπορεύονται μετά των Παπικών, οι οποίοι είναι πηγή εκ της οποίας πηγάζουν όλα τα αθεϊστικά κινήματα, όλαι αι διαστροφαί περί την αλήθειαν της Πίστεως και κατά συνέπειαν όλαι αι αιρέσεις. Αναγνωρίζουν το Βατικανόν ως κανονικήν Εκκλησίαν.
Η «προσφορά» των παπικών στην Κύπρο γράφτηκε με το αίμα των Ορθοδόξων
Οι Ιούδες....
Ο Αρχιεπίσκοπος
Κύπρου διακηρύσσει ότι η Παπική παρασυναγωγή είναι αδελφή Εκκλησία, ενώ για τον
Πάπα λέγει ότι είναι ο Προκαθήμενος της αδελφής Εκκλησίας και είναι κανονικός
Επίσκοπος της Πρεσβυτέρας Ρώμης . (Εκκλ. Πρακτορείον «amen” 2/6/2010).
Το 1192 πάτησε το πόδι του στην Κύπρο το ανάλγητο παπικό τάγμα των Ναϊτών. Το Πάσχα του ίδιου έτους κατέσφαξαν, εντός του Ορθοδόξου Ι. Ναού της Παναγίας της Λευκωσίας, τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες, που κατέφυγαν εκεί για να σωθούν. Οι διάδοχοι των Ναϊτών, Λουϊζιάνοι, έμειναν στην Κύπρο 300 χρόνια, διώκοντας σκληρότατα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επί των ημερών τους πλημμύρησε η Κύπρος από μοναχούς παπικών ταγμάτων, κατήργησαν δεκατέσσερις Ορθόδοξες Επισκοπές, περιορίζοντάς τες σε τέσσερις και τις έθεσαν υπό την δικαιοδοσία τους. Το 1260 ο πάπας Αλέξανδρος απαγόρευσε την εκλογή Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Παράλληλα, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι έπρεπε να δίνουν όρκο πίστης στον Πάπα, ενώ οι ορθόδοξοι ιερείς χειροτονούνταν με έγκριση των παπικών. Το 1231 δεκατρείς μοναχοί της Καντάρας αρνήθηκαν να υποταγούν στον πάπα και φυλακίστηκαν για τρία έτη. Ο ένας εξ αυτών κοιμήθηκε στη φυλακή, εξ αιτίας των άθλιων συνθηκών. Οι παπικοί έσειραν κατόπιν το λείψανό του στις πλατείες της Λευκωσίας και στο τέλος το έκαψαν. Τους άλλους δώδεκα πατέρες τούς έδεσαν σε μουλάρια, που τα άφησαν νε τρέξουν στην κοίτη του ποταμού Πεδιαίου. Τα σώματά τους ξεσχίστηκαν και κατόπιν τα έκαψαν σε πλατεία της Λευκωσίας. Τέλος, τα ανακάτεψαν με οστά ζώων για να μη τα λάβουν οι Ορθόδοξοι.
Από την «Κλίμακα» του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου :
«Θλίβε με την πείναν την κοιλίαν σου, αν θέλης να δυνηθής να κλείσης και το στόμα σου. Εκ γαρ της πολυφαγίας ενδυναμούται και νευρούται και η γλώσσα, και θέλει να φθέγγεται πολλά, και δεν δύναται να την εμποδίση τις. Εκ δε της νηστείας ατονεί, και ούτε θέλει, ούτε δύναται να ομιλή».
Η Εκκλησία της Σερβίας εμφανίζει πλέον την πλήρη παράδοσή της στην αίρεση του Οικουμενισμού.
Οι οικουμενιστές της Σερβίας, ακολουθώντας τις μεθόδους παλαιών αιρετικών, συνεργάζονται και με τις πολιτικές εξουσίες για την επίτευξη του κοινού στόχου τής εξουδετέρωσης των αγωνιστών Ορθοδόξων κληρικών. Θύματα τού ανηλεούς διωγμού των Σέρβων οικουμενιστών είναι πάλι ο Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης, Κοσσόβου και Μετοχίων Αρτέμιος τον οποίον καθαίρεσαν, καθώς και κληρικοί και μοναχοί που παραμένουν στο πλευρό του. Αυτή ήταν επί πολλά έτη η επιθυμία των Αλβανών του Κοσσόβου αλλά και των Σέρβων οικουμενιστών. Οι πρώτοι τον αντιμετώπιζαν ως ισχυρό εμπόδιο στα σχέδιά τους, οι οικουμενιστές τον έβλεπαν ως εμπόδιο στην «αγαπητική» υποταγή τους στον Πάπα και την Ευρώπη. Η Σερβική Εκκλησία διώκεται ένδοθεν. Τα πνευματικά τέκνα τού μεγάλου αντιπαπικού και αντιοικουμενιστή Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς τη μια μέρα αναγνωρίζουν επισήμως την αγιότητα του Γέροντός τους και την επομένη καθαιρούν τον πνευματικό τους αδελφό Αρτέμιο, το μόνο συνεχιστή της διδασκαλίας του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς ! Η Σερβική εκκλησία μετατρέπεται σε οικουμενιστικό θέατρο του παραλόγου. Πολλοί Σέρβοι Επίσκοποι και κληρικοί λησμόνησαν τα βάσανα που πέρασε η πατρίδα τους και τώρα τρέχουν στις αγκάλες του Πατερούλη τους Πάπα του πραγματικού ενόχου των συμφορών τους!...
Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου.
Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που
είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία
τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα
λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά
δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε
συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και
κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς
πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό
φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να
βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».
Ίσως να μην αρέσει σε μερικούς. Το σχόλιο είναι από τον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ» με τίτλο : ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ.
Καιρός είναι
νομίζομεν να συνταχθούν αι δυνάμεις της αγίας μας Ορθοδοξίας επί το μαχητικώτερον
και ουσιωδέστερον. Και αντί να κατατριβώμεθα περί μικρά, εις καινοσπουδίας, και
εις σκληράς διώξεις των πιστών του παλαιού ημερολογίου, οι οποίοι – κατά κανόνα
– και συντηρητικοί το φρόνημα είναι και ευσεβείς και εθνικόφρονες, να κηρύξωμεν
ανυποχώρητον ιδεολογικόν πόλεμον, εναντίον όλων των παντοειδών αιρετικών, που
ασύδοτοι απεργάζονται την υπονόμευσιν της αγίας μας πίστεως και την φθοράν και
την αποσύνθεσιν των πατροπαραδότων Ορθοδόξων βιωμάτων μας. Διότι εν τη ουσία
και τη πραγματικότητι και ο Χιλιασμός και ο Μασωνισμός και ο Οικουμενισμός και
ο Ουμανισμός παραμένουν τελείως ελεύθεροι εις το φθοροποιόν της ιστορικής
σαρκός και θανασίμως υπονομευτικόν της ψυχικής του Έθνους αλκής έργου των.
Η ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Κωνσταντίνος Χολέβας
Ο εκτοπισμός της κλασικής παιδείας από τη Μέση Εκπαίδευση
Η είδηση είναι συγκινητική και έρχεται από τη Γαλλία: Οι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν υπέρ της διατηρήσεως των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών στη Μέση Εκπαίδευση. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ, αφού απέτυχε σε πολλούς τομείς, αποφάσισε να καταργήσει τα κλασικά λύκεια, στα οποία διδάσκονται από το πρωτότυπο τα σπουδαιότερα κείμενα της αρχαιοελληνικής και της λατινικής γραμματείας. Επίσης, θα εισαγάγει ως υποχρεωτική τη διδασκαλία του Ισλάμ, ενώ τα μαθήματα τα σχετικά με τον χριστιανισμό θα είναι προαιρετικά και θα επιλέγονται αν θέλει ο μαθητής.
Τα κλασικά λύκεια αποτελούν θεσμό με μεγάλη παράδοση και θετικά αποτελέσματα στη γαλλική εκπαίδευση. Στο βιβλίο «Αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά», το οποίο επιμελήθηκε η αείμνηστη ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί, περιλαμβάνονται μαρτυρίες διακεκριμένων Γάλλων επιστημόνων όλων των ειδικοτήτων, οι οποίοι καταγράφουν τα οφέλη τα οποία αποκόμισαν από την κλασική παιδεία τους και κυρίως από την επαφή με το πρωτότυπο κείμενο, τη σοφία και τον λεξιλογικό πλούτο των αρχαίων Ελλήνων. Ενας δικαστής αναφέρει στο βιβλίο αυτό ότι, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη χώρα του, το κίνητρο για να ενταχθεί στην Αντίσταση ήταν η μελέτη των αρχαίων κειμένων, όπως ο «Επιτάφιος» του Περικλέους, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλέους κ.ά., τα οποία του έμαθαν να μη σκύβει το κεφάλι, αλλά να μένει πάντα όρθιος.
Ο εκτοπισμός της κλασικής παιδείας από τη Μέση Εκπαίδευση
Η είδηση είναι συγκινητική και έρχεται από τη Γαλλία: Οι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στον δρόμο και διαδηλώνουν υπέρ της διατηρήσεως των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών στη Μέση Εκπαίδευση. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ, αφού απέτυχε σε πολλούς τομείς, αποφάσισε να καταργήσει τα κλασικά λύκεια, στα οποία διδάσκονται από το πρωτότυπο τα σπουδαιότερα κείμενα της αρχαιοελληνικής και της λατινικής γραμματείας. Επίσης, θα εισαγάγει ως υποχρεωτική τη διδασκαλία του Ισλάμ, ενώ τα μαθήματα τα σχετικά με τον χριστιανισμό θα είναι προαιρετικά και θα επιλέγονται αν θέλει ο μαθητής.
Τα κλασικά λύκεια αποτελούν θεσμό με μεγάλη παράδοση και θετικά αποτελέσματα στη γαλλική εκπαίδευση. Στο βιβλίο «Αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά», το οποίο επιμελήθηκε η αείμνηστη ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί, περιλαμβάνονται μαρτυρίες διακεκριμένων Γάλλων επιστημόνων όλων των ειδικοτήτων, οι οποίοι καταγράφουν τα οφέλη τα οποία αποκόμισαν από την κλασική παιδεία τους και κυρίως από την επαφή με το πρωτότυπο κείμενο, τη σοφία και τον λεξιλογικό πλούτο των αρχαίων Ελλήνων. Ενας δικαστής αναφέρει στο βιβλίο αυτό ότι, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στη χώρα του, το κίνητρο για να ενταχθεί στην Αντίσταση ήταν η μελέτη των αρχαίων κειμένων, όπως ο «Επιτάφιος» του Περικλέους, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλέους κ.ά., τα οποία του έμαθαν να μη σκύβει το κεφάλι, αλλά να μένει πάντα όρθιος.
«Ου συγχωρεί συγκατάβασις…»
Η Ορθόδοξος
Θεολογία, εχομένη στερρώς της φωνής του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του
απορρίπτοντος πάντα συμβιβασμόν περί την Ορθόδοξον πίστιν, ουδέποτε θα καταλήξη
εις προδοσίαν της Ορθοδοξίας. Οι εκ των Ορθοδόξων Θεολόγοι διστάζοντες να
χαρακτηρίσουν αιρετικούς τους ρωμαιοκαθολικούς και ερωτοτροπούντες προς την
παπικήν Εκκλησίαν, δεν πρέπει να αγνοούν τον λόγον του στύλου της Ορθοδοξίας
Μάρκου Ευγενικού περί της αιρετικής λατινικής διδασκαλίας: «Αίρεσις, γράφει,
εστί και ούτως είχον αυτήν και οι προ ημών, πλην ουκ ηθέλησαν θριαμβεύειν τους
λατίνους ως αιρετικούς, την επιστροφήν αυτών εκδεχόμενοι». Παρήλθον όμως έκτοτε
πέντε περίπου αιώνες και οι ρωμαιοκαθολικοί όχι μόνον δεν επέστρεψαν εις την
Ορθόδοξον πίστιν, αλλ΄ εξηκολούθησαν «πλανώντες και πλανώμενοι» και
προσθέτοντες εις τας παλαιάς και τας νέας αιρετικάς διδασκαλίας.
Αρχιμ. Σπυρίδων
Μπιλάλης «Ορθοδοξία και Παπισμός», τόμος Β΄ σελ. 514.