Και το μυστικόν του Βυζαντίου ήτο ο ερωτικός χριστοκεντρισμός του και η δόξα του, ο Χριστός…

… Η Κωνσταντινούπολις ήτο «η Πόλις του Θεού» και εγένετο θρύλος. Δεν ήτο μία οιαδήποτε πόλις, ένα ευνομούμενον Άστυ, φορεύς εγκοσμίων ιδεωδών. Συνεδυάζετο, κατά ανεξιχνίαστον βουλήν του Θεού, εν τη Πόλει, το Πνεύμα του εγκοσμίου και υπερκοσμίου εις μίαν εκπληκτικήν αρμονίαν. Ο λαός συνεπύκνωνεν εις την ψυχήν του όλας τας εφέσεις προς παν το αγαθόν, το ωραίον και το αληθές, και δια τούτο η Άλωσις υπήρξε πλήγμα όχι μόνον δια την Ελλάδα και δια τον πολιτισμόν, αλλά πλήγμα κατ’ αυτών των Ιδεωδών της ανθρωπίνης ψυχής, των οποίων η κατάκτησις αποτελεί ιδιαίτερον προνόμιον των τελείων χριστιανών. Και το μυστικόν του Βυζαντίου ήτο ο ερωτικός χριστοκεντρισμός του και η δόξα του, ο Χριστός…

… Ο Απόστολος Παύλος θα ηγάλλετο δια τον «παροξυσμόν αγάπης» και δια τον «ζήλον Θεού» των Βυζαντινών. Δεν υπάρχει προηγούμενον εν τη ιστορία, που να αμιλλάται με τας παραδόξους συνθέσεις της ευσεβείας και της πολιτικής, της αγιότητος και της εγκοσμίου εξουσίας, των θείων αναζητήσεων και των υλικών πραγματώσεων, της θρησκείας και της βασιλείας, της Εκκλησίας και της Συγκλήτου.

Ουδέποτε άλλοτε είδον, ουδέν πλέον θα ιδούν οφθαλμοί αγγέλων και ανθρώπων, υπεριπταμένην των τρούλλων της αγίας Σοφίας την λευκήν περιστεράν του Παναγίου Πνεύματος, ουδέ τον βυζαντινόν Αετόν διασχίζοντα τους αιθέρας της απεράντου Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και πετόμενον δεσποτικώς από κωδωνοστασίου εις κωδωνοστάσιον και από Μητροπόλεως εις Μητρόπολιν…

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή α΄.  Ήχος α΄. Ο Ειρμός.

Χριστός γεννάται· δοξάσατε. Χριστός εξ Ουρανών· απαντήσατε. Χριστός επί γης· υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί· ότι δεδόξασται.

Ερμηνεία.

Από ποίον άλλον πρέπει να ζητούν άρτους οι χρείαν έχοντες τούτων, πάρεξ από τον αρτοπωλητήν; Ή από ποίον πρέπει να λαμβάνουν οίνον οι εστερημένοι τούτου, πάρεξ από τον οινοπώλην; Αλλά και οι χρείαν έχοντες νομίσματος χρυσού και αργυρού, από ποίον άλλον πρέπει να ζητούν τούτο, ει μη από τον αργυραμοιβόν;(σαράφην). Ούτω παρομοίως και οι θέλοντες να πανηγυρίζουν και να εγκωμιάζουν τας του Χριστού εορτάς, από ποίον άλλον πρέπει να ζητούν λόγους πανηγυρικούς και εγκώμια, πάρεξ από τον τούτων πανηγυριστήν και εγκωμιαστήν, τον μέγαν λέγω εν Θεολογία Γρηγόριον;

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 29 Μαΐου 2015

Θεοδοσίας μάρτυρος, ιερομ. Ολβιανού επισκόπου Ανέου, Ιωάννου (Νάννου 1802) και Ανδρέου νεομαρτύρων.

Ἡ Ἁγία Παρθενομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο τῆς Φοινίκης καὶ ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Σὲ ἡλικία δέκα ὀκτὼ ἐτῶν διέπρεπε τόσο γιὰ τὴν εὐσέβεια, ὅσο καὶ γιὰ τὸ ζῆλο της ὑπὲρ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, διαδίδοντας αὐτὴ μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρισσῶν γυναικῶν καὶ ἑλκύοντας πολλὲς ἀπὸ αὐτές. Κατὰ τὸ πέμπτο ἔτος τῶν διωγμῶν, βρισκόμενη στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης, συνελήφθη καὶ δέσμια ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος Οὐρβανοῦ. Ἐπειδὴ ἡ Ἁγία δὲν πειθόταν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, διατάχθηκε ὁ σκληρὸς βασανισμὸς αὐτῆς. Τῆς κόπηκαν οἱ μαστοὶ καὶ τῆς καταξεσκίσθηκαν τὰ πλευρά, ἡμιθανὴς δέ, πιεζόταν νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Θεοδοσία, μὲ φωνὴ ποὺ μόλις ἀκουγόταν, δήλωσε καὶ πάλι ὅτι ἦταν καὶ θὰ παρέμενε Χριστιανή. Τότε ὁ Οὐρβανός, γεμάτος ἀπὸ ὀργή, διέταξε, ἀφοῦ βασανισθεῖ σκληρότερα, νὰ ριχθεῖ στὴ θάλασσα, ὅπου ἔλαβε καὶ τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

H Κωνσταντίνου Πόλη, ζή εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηίνων όρων και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών….

H Κωνσταντίνου Πόλη, εις την ψυχήν μας εξακολουθεί να ζή, όχι μόνον ως απλούν συγκλονιστικόν όραμα μιάς τόσον μεγάλης, τόσον ωραίας και τόσον ποθητής Πατρίδος. Όχι μόνον ως αιματωμένη  ανάμνησις δόξης και πόνων που κατέτρωσαν την καρδίαν μας. Όχι μόνον ως φλογερά θεοσέβεια, περιπλακείσα ερωτικώς εις αδιάστατον ένωσιν με την ιδέα της Πατρίδος, αλλά ζή εντός μας, με την δύναμιν βιολογικής ανάγκης, ως περιβάλλον πνευματικόν,  «εν ώ ζώμεν και κινούμεθα», ως πόθος επιστροφής άσβεστος και ως ψυχή, του είναι μας. Ζή εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηίνων όρων και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών….

ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Για την αρμονική και ισορροπημένη ζωή μας είναι αναγκαία και απαραίτητη η χαρά όσο και το οξυγόνο ή η τροφή. Εύστοχα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον άνθρωπο «ζητιάνο της χαράς». Από την πρώτη παιδική ηλικία ως το βαθύ γήρας ζη με της χαράς το όραμα. Την αναζητά σε κάθε εκδήλωση, την ψάχνει όπου υπάρχει έστω και η απίθανη υποψία της. Κάνει το παν για να τρυγήσει και τον τελευταίο καρπό της, να ρουφήξει και την ελάχιστη σταγόνα της. Μα είναι τόσο μικρή σε διάρκεια η χαρά, είναι τόσο ευαίσθητη και εύθραστη η υπόστασή της! Κι αν υποθέσουμε πως κάποιος είχε την εξαιρετική τύχη, την ουτοπική δυνατότητα να απολαμβάνει μία εντελώς άλυπη ζωή, να έχει δικά του όλα του κόσμου τα αγαθά και τις ανέσεις, να δρέπει συνεχώς επιτυχίες και να πλέει σε πελάγη ευτυχίας, σίγουρα δεν θα μπορούσε για πολύ να χαρεί. Και πως, στ΄ αλήθεια, να χαρεί, πώς να ανασάνει γεμίζοντας άφοβα τα πνευμόνια του με τον αέρα της χαράς, όταν γνωρίζει πως είναι πεπερασμένη η ζωή του, πως σε κάθε του βήμα καιροφυλακτεί ο θάνατος; Φαρμακώνει την καρδιά, θολώνει τον νου αυτή η αλήθεια, καθώς γίνεται θλιβερή και πανθομολογούμενη διαπίστωση πως ο θνητός άνθρωπος με κάθε βήμα τρέχει γοργά – γοργά προς το μνήμα. 

Θα 'ρθεις σαν αστραπή

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Εμείς οι Ελληνες είμαστε το νερό της ζωής μέσα στην έρημο!!! …κάπου στο Λίβανο επί τη ευκαιρία εκδήλωσης μνήμης για την Άλωση

Είμαστε Ακρίτες του Ελληνισμού

Οι Έλληνες στον Λίβανο, αν και μιλούν αραβικά κρατούν στο μυαλό τους, ότι είναι Έλληνες που αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τον αραβισμό. Αλλά η προπαγάνδα που γίνεται από τα πολιτικά κόμματα προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι Ορθόδοξοι Άραβες ή Σύροι, αλλά όχι Έλληνες. Τι συμβαίνει ακριβώς με αυτό το θέμα;
Ροντρίγκ Ελ Χούρι
Εμείς εξακολουθούμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας “Ρουμ”. Στα παλιά αραβικά χειρόγραφα το όνομα «Ρουμ» στη χώρα μας σημαίνει “ελληνικός λαός”, και ο όρος”λούχα ρουμία” σημαίνει “ελληνική γλώσσα”. Και είμαστε εδώ, πολλούς αιώνες πριν από τους Άραβες. Ο Παπαδόπουλος, στο βιβλίο του, η ιστορία της Εκκλησίας της Αντιοχείας, λέει: «η πλειοψηφία της Εκκλησίας της Αντιοχείας ήταν Έλληνες........

Και ήρθε το ΄21. Ήταν θέλημα Θεού, ήταν ευλογία;

 Ποιος  μπορεί να βεβαιώσει, αν η εθνική και πολιτική ελευθερία ήταν πιο ευάρεστη στον Θεόν από την χωρίς πατρίδα δουλεία; Η ελευθερία αποδέσμευε τα πάθη, που οδηγούσαν στις αμαρτίες. Η δουλεία περιώριζε τις αμαρτίες από τη μνήμη του Θεού. Τον Θεόν δεν τον ενδιαφέρουν τα πολιτεύματα και οι ελευθερίες, πλην μιας, της προσωπικής, της ηθικής, της συνειδήσεως. Ό,τι ζητάει και επιποθεί είναι η σωτηρία ψυχών, «δι’ ας Χριστός απέθανε». Το άριστον είναι να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστόν μέσα σε όρους εθνικής ελευθερίας. Αν όμως την ελευθερία χρησιμοποιούμεν ως «επικάλυμμα της κακίας»; Γιατί οι Εβραίοι, μόνον όταν τους παρέδιδεν ο παιδαγωγών Θεός στους εχθρούς τους, εφώναζαν εν μετανοία: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν σου»;

Καλό λοιπόν το ΄21, εφ’ όσον μας έδιδε περισσότερες δυνατότητες να εύρωμε τον Θεόν μας και μας βοηθούσε να ενωθούμε με τον Χριστόν. Τι απεδείχθη όμως; Όσον ήμαστε δουλωμένοι εθνικώς και δεχόμαστε την πνευματικήν αγωγή της Μητέρας Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μέναμε πιο ταπεινοί, πιο Ορθόδοξοι και αμαρτάναμε λιγότερο. Ποιος όμως θέλει την δουλείαν; Εν τούτοις, όταν ο Θεός επέτρεπε να πάσχουμε από τους εχθρούς μας, ενεργούσεν από αγάπη, χάριν του συμφέροντός μας, για να κερδήσουμε την αιώνια ζωή. Η παρούσα, στα μάτια του Θεού, είναι αμελητέα. Η αιώνια, είναι η όντως ζωή. «Δεν είναι άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» ( Ρωμ. Η΄,18 ).

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ.

Την περιγράφει ο Μ. Βασίλειος στον «Ασκητικόν Λόγον» του με τα εξής σύντομα: 
«Ο καλύτερος όρος και κανόνας της εγκρατείας ας είναι ο ακόλουθος: Να μη αποβλέπουμε στην σαρκικήν απόλαυση ούτε στην κακοπάθεια του σώματος, αλλά να αποφεύγουμε και στις δυο περιπτώσεις την αμετρία (δηλ. την έλλειψη μέτρου), ώστε να μη ταράζεται η σάρκα με την πολυσαρκία ούτε και να αρρωσταίνη και να μη μπορή να επιτελέση την εργασία των εντολών». 

...όταν το 1920 εθεωρείτο βεβαία η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Έλληνες, οι ουνίτες της Πόλεως φώναζαν: «η αγία Σοφία είναι δική μας, γιατί έπεσε ουνιτική»!

Και η Πόλη εάλω. Εάν δεν ήθελεν ο Θεός, η Πόλη δεν θα παρεδίδετο στους αντιχρίστους ασιάτες. Και παρεδόθη από το Έλεος του Κυρίου, για να σωθούν από την αμαρτία τα χριστοφόρα πλήθη, αλλά και για να σωθεί η Ορθοδοξία, που κινδύνευε να απορροφηθεί από τον παπισμόν. Ας μη λησμονείται ότι το επίσημο κράτος είχε δεχθεί την Φλωρεντινή ψευδένωση και στην τελευταία Λειτουργία στην αγία Σοφία είχε μνημονευθεί ο Πάπας, λειτουργούντος του καρδιναλίου Ισιδώρου. Γι’ αυτό και, όταν το 1920 εθεωρείτο βεβαία η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Έλληνες, οι ουνίτες της Πόλεως φώναζαν: «η αγία Σοφία είναι δική μας, γιατί έπεσε ουνιτική»! Συναφώς προς τον κίνδυνο του εξουνιτισμού, μου έλεγε κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ότι ένας παπικός κληρικός του είπεν, ότι «εάν δεχόσαστε την βοήθεια της Δύσεως, η Πόλη δεν θα έπεφτε». «Ναι, του απάντησε, αλλά θα εχάναμε την Ορθοδοξία μας».

Κι’ έτσι, ο Πανάγαθος Θεός, μέσα στο σκοτάδι της δουλείας και την ανελέητη μεταχείριση υπό των μισαλλοδόξων τέκνων του Ισμαήλ, είχεν οικονομήσει για τον λαόν Του κάποιες παρηγοριές, με τη σχετική θρησκευτικήν ελευθερία και την προστασία της εθναρχούσης Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που εκάλυπτε σαν όρνις με τα φτερά της τα νοσσία της. Και οι αποθήκες του ουρανού συνέλεγαν άφθονο σιτάρι, νεομάρτυρες, οσίους και αγνιζομένους ελληνορωμαίους Ορθοδόξους Χριστιανούς μέσα στο καμίνι της δουλείας, με θλιβερή εξαίρεση τους εξισλαμιζόμενους. 

Αμαλία Αντωνίου (ένα λουλούδι της Βορείου Ηπείρου)

http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/

Για το όμορφο χωριό της Βορείου Ηπείρου Βουνό ή Βούνο [1], είχα ξαναγράψει και παλαιότερα [2]. Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο σε μια κοπέλα - σύμβολο της Βορείου Ηπείρου, της οποίας το όνομα αξίζει να μαθευτεί και κυρίως να διαδοθεί στη νεολαία μας, η οποία πάσχει από έλλειψη υγιών προτύπων.

Βρισκόμαστε στα 1943. Δεκέμβριος μήνας, με βαρύ χειμώνα εκείνη την χρονιά και πολλές βροχές. Μέσα στη μαυρίλα της εποχής, αλλά και της γερμανοϊταλικής κατοχής, οι Βουνιώτες ζούσαν με την προσδοκία της ελευθερίας.

Ένα πρωινό όμως το χωριό αναταράχθηκε από πυροβολισμούς. Σε λίγο ο τελάλης ανακοίνωνε πως όλοι οι κάτοικοι έπρεπε να συγκεντρωθούν στην πλατεία του χωριού, όπως και έγινε.