Τροπάριον.
Ύψους ανάσσων, Ουρανών ευσπλαγχνία, Τελεί καθ΄ ημάς, εξ
ανυμφεύτου Κόρης, Άϋλος ων το πρόσθεν, αλλ΄ επ΄ εσχάτων, Λόγος παχυνθείς σαρκί
τον πεπτωκότα. Ίνα προς αυτόν ελκύση πρωτόκτιτον.
Ερμηνεία.
Την άβυσσον της θείας φιλανθρωπίας βάλλων εις τον νουν
του ο θεσπέσιος Μελωδός, δια την οποίαν εκένωσε τον εαυτόν του έως τους
εσχάτους ημάς ο Μονογενής Υιός του Θεού, και θαυμάζων δια το ακατάληπτον
μεγαλείον του Μυστηρίου, εμελούργησε το Τροπάριον τούτο· διο λέγει, ότι ο
ενυπόστατος και ζων του Θεού και Πατρός Λόγος, όστις όχι μόνον εποίησε τους
Ουρανούς, αλλά και βασιλεύει του ύψους των Ουρανών δια το υπεροχικόν και
άπειρον αξίωμα της Θεότητος, από ακατάληπτον φιλανθρωπίαν κινούμενος, γίνεται
άνθρωπος δι΄ ημάς από την ανύμφευτον Κόρην και Παρθένον Μαρίαν· όστις ήτον μεν
πρότερον άϋλος πάντη και άσαρκος, κατά την οικείαν και έμφυτον της Θεότητος
αυτού αϋλίαν· εις δε τους εσχάτους καιρούς επαχύνθη κατά την σάρκα, και ενεδύθη
όλον το Αδαμιαίον φύραμα.