ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΙ
Ο ευσεβής και
φιλόθεος Ορθόδοξος χριστιανός πουθενά δεν θα εύρισκε τόσον πλήρη ερμηνείαν του
νοήματος της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού, ως και των άλλων Δεσποτικών και
Θεομητορικών εορτών, από το «Εορτοδρόμιον» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Το βιβλίον αυτό έχει ιδιαιτέραν χάριν, όχι μόνον διότι εγράφη δια χειρός
ηγιασμένης, αλλά και διότι εις τας σελίδας του συγκεντρούνται αι άκτιστοι
ακτίνες του Αγίου Πνεύματος, ως Υμνολογία, ως ηθική φιλοσοφία, ως δογματική
έκθεσις, ως Μυστική Θεολογία, ως πλούτος Πατερικής Γραμματολογίας. Ο ακάματος
και θεοφώτιστος συγγραφεύς του συνεπύκνωσεν ό,τι θειότερον παρήγαγεν η ένθεος
καρδία και ο θεόληπτος νους των αγίων Πατέρων, εν τη ερμηνεία όλων των φάσεων
της θείας Οικονομίας, της Σταυρικής Θυσίας και της λαμπροφόρου Αναστάσεως του
Κυρίου, και ό,τι ευηχέστερον ως μουσουργικόν και αιθέριον Υμνολόγημα μας έδωσεν
η πνευματοκίνητος λύρα των μελωδών και καλλικελάδων αηδόνων της αγιωτάτης
Εκκλησίας μας.
ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ(Β΄)
Ό,τι ακολούθησε θέλω να σου πω.
Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.
Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους.
Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου.
Δεν είχα ούτε σπίτι, δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι -αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα- δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή.
Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.
Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά.
Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό του.
Αυτά που δε γράφτηκαν σε κανένα βιβλίο.
Γύριζα σαν την τρελλή στους δρόμους.
Δεν είχα τίποτε από την προηγούμενη ζωή μου.
Δεν είχα ούτε σπίτι, δεν ήθελα πλέον να ζω σε εκείνο το σπίτι -αλλά και ποιος να ρθει πια, ακόμα κι αν το ήθελα- δεν είχα κομπόδεμα, δεν είχα ούτε ρουτίνα να φωλιάσω μέσα σ’ αυτή.
Έπρεπε να τα ξαναχτίσω όλα από την αρχή.
Περπατούσα στους δρόμους κι έβλεπα να με δείχνουν. Μουρμούριζαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι έβριζαν φανερά.
Μέσα μου κρατούσα άγκυρα το πρόσωπό του.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Ος ην εν αρχή, προς Θεόν Θεός Λόγος, Νυνί κρατύνει μη σθένουσαν την πάλαι,
Ιδών φυλάξαι, την καθ΄ ημάς ουσίαν, Καθείς εαυτόν, Δευτέρα κοινωνία, Αύθις
προφαίνων, των παθών ελευθέραν.
Ερμηνεία.
Η αρχή και το τέλος του παρόντος Τροπαρίου θεολογία εστίν· από γαρ τους δύο
Θεολόγους ερανίζεται αυτό ο Ιερός Μελωδός· και την μεν αρχήν ερανίσθη από τον
πρώτον Θεολόγον και Υιόν της βροντής Ιωάννην, το δε τέλος, από τον δεύτερον
Θεολόγον τον σοφώτατον Πατέρα Γρηγόριον· ο μεν γαρ Ιωάννης ούτω βροντά: «Εν
αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος» (Ιω. α: 1)·
ο δε μέγας Γρηγόριος φιλοσοφεί ούτω: «Δευτέραν κοινωνεί (ο Υιός) κοινωνίαν,
πολύ της προτέρας παραδοξοτέραν, όσω τότε μεν μετέδωσε του κρείττονος· νυν δε
μεταλαμβάνει του χείρονος» (Λόγος εις την Χριστού Γέννησιν). Ταύτα λοιπόν τα δύο ρητά ερανισθείς ο
Ασματογράφος λέγει: ο Θεός Λόγος, όστις ήτον εν αρχή: ήτοι αεί και προ πάντων
των αιώνων, ενωμένος με τον Θεόν και Πατέρα, ως ομοούσιος αυτώ· και ομόδοξος
(συναϊδιος γαρ εστι και συνάναρχος κατά Χρόνον η Αγία Τριάς· άμα γαρ Πατήρ, και
άμα Υιός, και άμα Πνεύμα Άγιον) εκοινώνησεν εις ημάς εν τη δημιουργία την
προτέραν κοινωνίαν: ήτοι μετέδωκεν εις ημάς το κρείττον: τουτέστι την ψυχήν, η
οποία είναι κατ΄ εικόνα Θεού δια του δημιουργικού της ψυχής εμφυσήματος αυτού,
του πρώτου εκείνου και ζωτικού. Βλέπων δε την ανθρωπίνην φύσιν, ότι δεν εδύνετο
να φυλάξη ακεραίαν και καθαράν την προτέραν εκείνην κοινωνίαν και το κατ΄
εικόνα, τι κάμνει; Έκλινε τους Ουρανούς, και καταβιβάσας τον εαυτόν Του, ενώθη
καθ΄ υπόστασιν ημίν τοις ανθρώποις με μίαν δευτέραν κοινωνίαν, κατά την οποίαν
μετέλαβε το χείρον: ήτοι το ιδικόν μας σώμα. Και ούτω κρατύνει τώρα και
δυναμώνει την παλαιόθεν ασθενήσασαν φύσιν ημών, και μη δυνηθείσαν φυλάξαι το
θείον αξίωμα· και πάλιν αποδεικνύει αυτήν ελευθέραν από τα πάθη, καθώς ήτον και
πρότερον.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Τρίτη, 7 Απριλίου 2015
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ, Των Δέκα Παρθένων. Καλλιοπίου μάρτυρος, Γεωργίου επισκόπου Μυτιλήνης, Ρουφίνου του διακόνου και Ακυλίνης μαρτύρων.
Κατά την Μ. Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του
Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες
τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα
έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη
Δευτέρα Παρουσία. Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων,
να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός.
Η ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ --- Το συγκινητικό ποίημα ενός Πειραιώτη μαθητή για την Κύπρο
Σήμερα παραχωρώ όλο τον χώρο του άρθρου μου στον μαθητή του Ζάννειου Πρότυπου Πειραματικού Λυκείου του Πειραιά Χρήστο Τσαγκάρη, ο οποίος κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό ποιήσεως για την Κύπρο. Απεστάλησαν 3.000 έργα από 20.000 μαθητές που προέρχονται από την Ελλάδα, την Κύπρο και την ομογένεια. Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Ζητάμε ακόμη το θαύμα», εμπνευσμένος από στίχο του Γ. Σεφέρη. Επιλέγω τα πιο συγκινητικά σημεία από αυτό το εκτενές και θαυμάσιο έργο:
«....Κάποιο πρωί του Ιούλη ο ουρανός κοκκινίζει από το αίμα του ήλιου...
Σπάει ο τόπος, σπάει το χώμα, σπάει το δέντρο. Κάτι μέσα μας σπάει, το ακούς να ραγίζει, το νιώθεις...!
Κάποιο πρωί του Ιούλη μάς κυνηγούν μες στις βουνοπλαγιές οι βάρβαροι του Αττίλα
Πληρωμένοι χρυσάφι από τους τριάκοντα τυράννους της Αθήνας
Σφίγγοντας στη σιωπή τους τη βούλα του μεγάλου σατράπη των Υπερβορείων...
Κάποιο πρωί του Ιούλη κυλά πάνω μας, μας πνίγει ακράτητος ο ποταμός Ευρυμέδοντας...
Κάποιο πρωί του Ιούλη ξεβάφουνε πάνω μας τα νερά του Αχέροντα.
Χανόμαστε δεμένοι στις αλυσίδες της λήθης.
Φιμώνουν τον πόνο, φιμώνουν τη σκέψη, φιμώνουν τη λέξη βουβές φωτογραφίες ασπρόμαυρες.
Οσο θυμόμαστε, ζούμε ανάμεσα σε τυράννους.
Πέρσες και Βενετσιάνους. Σταυροφόρους Ριχάρδους, Ναΐτες και Λουζινιάν...
Μέσα στο χρόνο, αλλάζοντες γλώσσες, οικόσημα και φορεσιές, με άλλες πληγές Αχαιμενίδες ιππότες μας ζώνουν...
Κάποιο πρωί του Ιούλη μάς φορούν πάλι στα χέρια αλυσίδες.
Σκίζουν τη γη, τα ποτάμια φλογισμένες ερπύστριες. Μα εμείς ζητούσαμε πάντα το θαύμα...!
-Ημασταν συνηθισμένοι να το στοχαζόμαστε αλλιώς το «Iησούς Xριστός Nικά»-
Δίχως μεγάλους βαΐλους, πρόξενους και πλανερές συμφωνίες...
Δίχως συμβούλια μάταια, λόγια τυφλά και προσχεδιασμένες απάτες.
Σαν να τέντωνε εκείνο το πρωινό ο Τελαμώνιος Τεύκρος το στερνό τόξο του επάνω τους
Σαν να σηκωνόταν ο βασιλιάς Ευαγόρας μέσα από τα πλοία που καίγονται...
Σαν να φαινόταν χρυσοφόρος μέσα στους στόλους του κάποιος μεγάλος Κομνηνός να εκδικηθεί τους Σταυρεμπόρους...
Σαν να αποκτούσαν μιλιά μπρος στις υψηλές τους καθέδρες οι γραφές του εγκλείστου Νεόφυτου...
Σκέψεις παράδοξες. Μα σε αυτόν τον τόπο μιλάς και τα θαύματα γίνονται.
Για αυτό δεν ξεχνάμε... το θαύμα κάποτε το αγνοείς, το ξεχνάς, μα εκείνο δεν σε ξεχνάει, δεν χάνεται... Για αυτό δεν ξεχνάμε!...
Σαν κάποιο χαρμόσυνο άγγελμα για το λαό που απέμεινε να προχωρά μες στα σκοτάδια, για εκείνους που έγιναν ξένοι μέσα στα σπίτια τους...
Ζητάμε ακόμα το θαύμα, μετρώντας αυτούς που έζησαν, αυτούς που έφυγαν και αυτούς που πια δεν γνωρίζει κανείς...!
Ζητάμε ακόμα το θαύμα κοιτάζοντας τους τάφους των αιχμαλωτισμένων Αγίων μας!...»
Ναι, Χρήστο Τσαγκάρη, πιστεύουμε στο θαύμα. Καλή Ανάσταση!
Κωνσταντίνος Χολέβας
*Πολιτικός Επιστήμων
«....Κάποιο πρωί του Ιούλη ο ουρανός κοκκινίζει από το αίμα του ήλιου...
Σπάει ο τόπος, σπάει το χώμα, σπάει το δέντρο. Κάτι μέσα μας σπάει, το ακούς να ραγίζει, το νιώθεις...!
Κάποιο πρωί του Ιούλη μάς κυνηγούν μες στις βουνοπλαγιές οι βάρβαροι του Αττίλα
Πληρωμένοι χρυσάφι από τους τριάκοντα τυράννους της Αθήνας
Σφίγγοντας στη σιωπή τους τη βούλα του μεγάλου σατράπη των Υπερβορείων...
Κάποιο πρωί του Ιούλη κυλά πάνω μας, μας πνίγει ακράτητος ο ποταμός Ευρυμέδοντας...
Κάποιο πρωί του Ιούλη ξεβάφουνε πάνω μας τα νερά του Αχέροντα.
Χανόμαστε δεμένοι στις αλυσίδες της λήθης.
Φιμώνουν τον πόνο, φιμώνουν τη σκέψη, φιμώνουν τη λέξη βουβές φωτογραφίες ασπρόμαυρες.
Οσο θυμόμαστε, ζούμε ανάμεσα σε τυράννους.
Πέρσες και Βενετσιάνους. Σταυροφόρους Ριχάρδους, Ναΐτες και Λουζινιάν...
Μέσα στο χρόνο, αλλάζοντες γλώσσες, οικόσημα και φορεσιές, με άλλες πληγές Αχαιμενίδες ιππότες μας ζώνουν...
Κάποιο πρωί του Ιούλη μάς φορούν πάλι στα χέρια αλυσίδες.
Σκίζουν τη γη, τα ποτάμια φλογισμένες ερπύστριες. Μα εμείς ζητούσαμε πάντα το θαύμα...!
-Ημασταν συνηθισμένοι να το στοχαζόμαστε αλλιώς το «Iησούς Xριστός Nικά»-
Δίχως μεγάλους βαΐλους, πρόξενους και πλανερές συμφωνίες...
Δίχως συμβούλια μάταια, λόγια τυφλά και προσχεδιασμένες απάτες.
Σαν να τέντωνε εκείνο το πρωινό ο Τελαμώνιος Τεύκρος το στερνό τόξο του επάνω τους
Σαν να σηκωνόταν ο βασιλιάς Ευαγόρας μέσα από τα πλοία που καίγονται...
Σαν να φαινόταν χρυσοφόρος μέσα στους στόλους του κάποιος μεγάλος Κομνηνός να εκδικηθεί τους Σταυρεμπόρους...
Σαν να αποκτούσαν μιλιά μπρος στις υψηλές τους καθέδρες οι γραφές του εγκλείστου Νεόφυτου...
Σκέψεις παράδοξες. Μα σε αυτόν τον τόπο μιλάς και τα θαύματα γίνονται.
Για αυτό δεν ξεχνάμε... το θαύμα κάποτε το αγνοείς, το ξεχνάς, μα εκείνο δεν σε ξεχνάει, δεν χάνεται... Για αυτό δεν ξεχνάμε!...
Σαν κάποιο χαρμόσυνο άγγελμα για το λαό που απέμεινε να προχωρά μες στα σκοτάδια, για εκείνους που έγιναν ξένοι μέσα στα σπίτια τους...
Ζητάμε ακόμα το θαύμα, μετρώντας αυτούς που έζησαν, αυτούς που έφυγαν και αυτούς που πια δεν γνωρίζει κανείς...!
Ζητάμε ακόμα το θαύμα κοιτάζοντας τους τάφους των αιχμαλωτισμένων Αγίων μας!...»
Ναι, Χρήστο Τσαγκάρη, πιστεύουμε στο θαύμα. Καλή Ανάσταση!
Κωνσταντίνος Χολέβας
*Πολιτικός Επιστήμων
ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΟΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ, 2015
http://apotixisis.blogspot.ca/