Λυκούργος Νάνης, "Μελαγχολικές σκέψεις για τα Εκκλησιαστικά μας πράγματα"


"Και διηγώντας τα να κλαις"!

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

  Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει θρηνωδώντας την οσημέραι επιτεινόμενη ζόφωση του εκκλησιαστικού ορίζοντα όπως αυτή αποτυπώνεται εναργώς στη σχετική ειδησεογραφία;

  
     Από το θλιβερό γεγονός, επί τη βάσει του οποίου, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μητροπολίτες Μεσσηνίας και Δημητριάδος ορίστηκαν από τη ΔΙΣ (ακόμη μία συνοδική απόφαση που ελήφθη κατά τρόπο παντελώς άκριτο και επιπόλαιο) να εκπροσωπήσουν, και πρόκειται εντός των προσεχών ημερών να υλοποιηθεί η εν λόγω απόφαση, την
Εκκλησία της Ελλάδος στις εργασίες της ειδικής διορθοδόξου προπαρασκευαστικής επιτροπής της "Αγίας και Μεγάλης Συνόδου" (τη "βάφτισαν" από τώρα αγία!!!) με ό,τι συνεπάγεται, μία τέτοια απευκταία εκπροσώπηση, για την ποιότητα των αποφάσεων που θα ληφθούν αλλά και για το κύρος της κατ Ελλάδα Εκκλησίας;

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ακροστιχίς

Σήμερον αχράντοιο βαλών, θεοφεγγέϊ πυρσώ, Πνεύματος, ενθάπτει νάμασιν, αμπλακίην, Φλέξας Παμμεδέοντος εϋς Πάϊς· ηπιόων δε, Υμνηταίς μελέων των δε δίδωσι χάριν.

Ερμηνεία.


Τους μεγαλωτάτους και ολεθριωτάτους δράκοντας ούτε χέρι ανθρώπινον, αλλ΄ ούτε σπαθί κοπτερόν εμπορεί ευκόλως να θανατώση· επειδή οι τοιούτοι δράκοντες όχι μόνον είναι φοβεροί εις το να αντιπολεμούν, αλλά και εις το να θεωρηθούν μόνον. Με τούτον δε τον τρόπον αυτοί θανατώνονται, αν πέση επάνω των κανέν αστροπελέκυ από τους Ουρανούς, ή αν καμμία θεϊκή δύναμις αφανίση αυτούς μέσα εις κανέν χάσμα της γης, ή εις κανένα βυθόν της θαλάσσης. Επειδή δε η αμαρτία είναι οφιώδης και δρακοντώδης, όχι μόνον διότι δαγκάνει και θανατώνει με το φαρμάκι της εκείνους όπου την κάμνουσιν, αλλά διότι εξ αρχής δια μέσου του αρχεκάκου όφεως επροχώρησεν εις τον Αδάμ και εις όλον το γένος του· δια τούτο καθ΄ ομοίωσιν των όφεων και δρακόντων δικαίως εξολοθρεύεται σήμερον αύτη παρά του Σωτήρος Χριστού, καταφλεγομένη μεν με το θεϊκόν αστροπελέκυ του Αγίου Πνεύματος, καταβυθιζομένη δε μέσα εις τα νερά του Ιορδάνου. Τούτου χάριν λέγει εδώ ο Μελωδός, ότι Σήμερον ο του παμβασιλέως Θεού και Πατρός Υιός ο αγαθός και μέγιστος (πως γαρ δεν είναι αγαθός ο αυτόχρημα αγαθότης ων, και μέγιστος ο πάσιν υπάρχων αχώρητος;) κτυπήσας την αμαρτίαν με τον θεοφεγγή πυρσόν του αχράντου Πνεύματος, και καύσας αυτήν με το πυρ και τον κεραυνόν της αυτού Θεότητος, «Κύριος, φησίν, ο Θεός σου πυρ καταναλίσκων εστί» (Δευτ. δ: 24) (καταναλίσκει δε την μοχθηρίαν, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον) ούτω, λέγω, καύσας την αμαρτίαν, θάπτει αυτήν μέσα εις τα ύδατα του Ιορδάνου. Και την μεν αμαρτίαν ούτως οργίλως και ιταμώς επαίδευσεν ο Υιός του Θεού και αφάνισεν· εις ημάς δε τους υμνητάς των μελών τούτων ιλαρός ων και ευμενής δίδει την χάριν του την ημάς χαριτούσαν. Υμνητάς δε είπεν ο Μελωδός τούτων των μελών, όχι μόνον τον εαυτόν του τον Ποιητήν αυτών, αλλά και όλους τους άδοντας και ψάλλοντας τα μέλη ταύτα, και δια τούτων υμνούντας φιλεόρτως τον βαπτιζόμενον Κύριον.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 17 Φεβρουαρίου 2015

Θεοδώρου του Τήρωνος, Μαριάμνης ισαποστόλου, Ευξιφίου επισκόπου εν Κύπρω, Μαρκιανού και Πουλχερίας των ευσεβών βασιλέων, Θεοστηρίκτου οσίου, Θεοδώρος νεομάρτυρος του Βυζαντίου (1795) του
εν


Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀμάσεια στὴ Μαύρη Θάλασσα, ποὺ ὀνομαζόταν Χουμιαλὰ καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.), Γαλερίου (305 – 311 μ.Χ.) καὶ Μαξιμίνου (305 – 312 μ.Χ.). Ὀνομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στὸ στράτευμα τῶν Τηρώνων, δηλαδὴ τῶν νεοσυλλέκτων, διοικούμενο ὑπὸ τοῦ πραιπόσιτου Βρίγκα.
Διαβλήθηκε στὸν πραιπόσιτο ὡς Χριστιανὸς καὶ κλήθηκε σὲ ἐξέταση. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ χωρὶς δισταγμό. Ὁ διοικητὴς Βρίγκας δὲν θέλησε νὰ προχωρήσει στὴν σύλληψη καὶ τιμωρία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀλλὰ τὸν ἄφησε νὰ σκεφθεῖ καὶ νὰ τοῦ ἀπαντήσει λίγο ἀργότερα. Πίστευε ὅτι ὁ Θεόδωρος θὰ ἄλλαζε καὶ θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα. Ὁ Μεγαλομάρτυς, ὄχι μόνο παρέμεινε ἀδιάσειστος στὴν πίστη του, ἀλλὰ ἔκαψε καὶ τὸ ναὸ τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ρέας, μετὰ τοῦ εἰδώλου αὐτῆς. Ἀμέσως τότε συνελήφθη καὶ ρίχθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες σὲ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου καὶ τελειώθηκε μαρτυρικά.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος ἐτελεῖτο στὸ ἁγιότατο Μαρτύριό του, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν περιοχὴ τοῦ Φωρακίου ἢ Σφωρακίου, τὸ Σάββατο τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα τῶν κολλύβων σώζοντας τὸν ὀρθόδοξο λαὸ ἀπὸ τὰ μιασμένα εἰδωλόθυτα, τὰ ὁποῖα ἐπρόκειτο ἀπὸ ἄγνοια νὰ φάει.

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.
«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Εκδήλωση ΕΣΒΗ στη μνήμη των πρωτεργατών του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα

Ο Εθνικός Σύλλογος "Βόρειος Ήπειρος 1914" σας προσκαλεί την Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015, ανήμερα της συμπλήρωσης 101 ετών από την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου (17 Φεβρουαρίου 1914), και ώρα 5 μ.μ., στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, στην μνήμη δύο εκ των πρωτεργατών του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα: του Προέδρου της Αυτονόμου Ηπείρου Γεωργίου Χρηστάκη Ζωγράφου και του Μητροπολίτη Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνος.

Πρόγραμμα
17:00 Προσέλευση στην είσοδο του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών
17:20 Τρισάγιο στο μνήμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σπυρίδωνος Βλάχου, Μητροπολίτη Βελλάς και Κονίτσης - Υπουργού της προσωρινής Κυβέρνησης της Αυτονόμου Ηπείρου το 1914 (πλησίον της εισόδου του Α΄ Νεκροταφείου)
17:30 Τρισάγιο στο Μαυσωλείο του μεγάλου Εθνικού Ευεργέτη Χρηστάκη Ζωγράφου, όπου αναπαύεται και ο υιός του Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος, Πρόεδρος της προσωρινής Κυβέρνησης της Αυτονόμου Ηπείρου
17:40 Ανάγνωση του ιστορικού της ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Βορείου Ηπείρου έμπροσθεν του Μαυσωλείου
17:45 Ομιλία για την αξία του Αυτονομιακού Αγώνα σήμερα
17:50 Καταθέσεις στεφάνων - Ενός λεπτού σιγή
17:55 Απαγγελία ύμνου Αυτονόμου Ηπείρου - Εθνικός Ύμνος

Το Δ.Σ. του Εθνικού Συλλόγου "Βόρειος Ήπειρος 1914"

 Πηγή: www.himara.gr 

Aπό την Ανακοίνωση του Γραφείου επί των αιρέσεων της Μητρ. Πειραιώς : Διαβάζω και αναλογίζομαι .....

 Αυτή η πρόταση, είναι από το σημερινό κείμενό τους:

...Σε λίγο θα προσκυνούμε τον διάβολο με τα δύο κέρατα αντί για τον δικέφαλο αετό».


σ.σ. κοιτάζω στα πόδια του Μητρ. Σεραφείμ. Πόσο προσκυνούν τον Δικέφαλο Αετό!....



Βόμβα ομοφυλοφιλίας

Της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτου, Ιστορικού-Αρχαιολόγου

 Μέσα στο πανδαιμόνιο της παγκοσμίου και εγχωρίου ειδησεογραφίας των τελευταίων εβδομάδων, μία εντυπωσιακή είδησις και αποκαλυπτική, η οποία ήρθε στο φως της δημοσιότητος στις αρχές της περασμένης εβδομάδος, παρέμεινε ασχολίαστη. Η είδηση αφορά στην από μέρους των Αμερικανών αναζήτησι «ηπίων» τρόπων εξουδετερώσεως αντιπάλων στρατευμάτων. Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα («Αδέσμευτος Τύπος (Ρίζου) Ιανουάριος 2005), από το 1994, οι Αμερικανοί διεξάγουν έρευνες για την ανακάλυψη μη θανατηφόρων χημικών σκευασμάτων, που θα προκαλούν στα αντίπαλα στρατεύματα ακατανίκητες τάσεις ομοφυλοφιλίας. Και παρά το γεγονός ότι απέρριψαν ήδη «πρόταση για την παραγωγή ενός αερίου, που θα έκανε τα αντίπαλα στρατεύματα… ομοφυλόφιλους», αξακολουθούν να ερευνούν για άλλα μη θανατηφόρα χημικά σκευάσματα, τα οποία θα προκαλούν τις συγκεκριμένες τάσεις σεξουαλικότητος, επηρεάζοντας την πειθαρχία και το ηθικό των αντιπάλων μονάδων! Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον: Η πρόκληση τάσεων ομοφυλοφιλίας εκτιμάται από τους Αμερικανούς ως πράξις εχθρική προς τον άνθρωπο και ως πρόκλησις αναπηρίας, η οποία τον εξουδετερώνει κατά τρόπο «ήπιο», αλλά πολύ πιο αποτελεσματικό, (αλλά και «ανθρωπιστικό») από την όποια σωματική βλάβη θα ήταν δυνατόν να του προκαλέσουν τα συμβατικά πολεμικά όπλα, δεδομένου ότι εκτιμούν ότι η ομοφυλοφιλία εξουδετερώνει το πνεύμα και την ψυχή του. Κατατάσσοντας, δηλαδή, την ομοφυλοφιλία μεταξύ των βλαβών τις οποίες αποσκοπούν να επιφέρουν στα αντίπαλα στρατεύματα, οι Αμερικανοί την προσδιόρισαν ως όπλο, το οποίον διαλύει την προσωπικότητα του κάθε επί μέρους ατόμου, δεδομένου ότι το καθιστά αδιάφορο προς οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, που δεν απορρέει από την ομοφυλοφιλία, δεν την εκφράζει, δεν την εξυπηρετεί και δεν την ικανοποιεί. Εκτιμούν δε ότι ένα στράτευμα αποτελούμενο από τέτοια άτομα αυτοδιαλύεται εκ των ένδον. Με άλλα λόγια, η εν λόγω είδησις απογυμνώνει την ομοφυλοφιλία από την αίγλη με την οποίαν την περιβάλλουν όσοι την προωθούν λυσσωδώς στην ελληνική κοινωνία. Και τούτο διότι αποδεικνύει περίτρανα ότι η ομοφυλοφιλία όχι μόνον δεν συνιστά απόδειξι φυσικής και πνευματικής ομαλότητος, υγείας, «ελευθερίας» ή «απελευθερώσεως», ούτε και αποτελεί απλή «ιδιαιτερότητα». Αντιθέτως, συνιστά σοβαρή δυσλειτουργία, η οποία υποδουλώνει τον άνθρωπο, αποσυντονίζει την προσωπικότητά του, τον απογυμνώνει από οποιοδήποτε ιδανικό, αξία και ηθικό φραγμό και τον καθιστά βαθύτατα αντικοινωνικό. Επιπροσθέτως, η είδησις αυτή δικαιώνει όσους απορρίπτουν την ομοφυλοφιλία και αποδεικνύει ότι οι κατηγορίες, που οι υπερασπιστές της εκτοξεύουν εις βάρος τους (ρατσιστές, φοβικοί, πεπερασμένων αντιλήψεων, καταπιεστικοί, σκοταδιστές, ανέραστοι κ.ο.κ.) είναι συκοφαντικές, υποβολιμαίες και συνιστούν πνευματική τρομοκρατία. Τέλος, τα ανωτέρω επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την χριστιανική θεολογική σκέψη, η οποία θεωρεί την ομοφυλοφιλία πάθος, το οποίο προκαλεί βαρύτατη αλλοίωσι στο ανθρώπινο πρόσωπο και εξαφανίζει την ελευθέρα βούλησι του ανθρώπου. Τέλος η είδησις αυτή αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι υπερασπιστές της ομοφυλοφιλίας είναι εχθρικά διακείμενοι έναντι της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, εάν η εν καιρώ πολέμου μετατροπή στρατιωτών σε ομοφυλοφίλους θεωρείται ως το πλέον αποτελεσματικό μέσον κατατροπώσεως εχθρικού στρατεύματος, τότε η εν καιρώ ειρήνης προγραμματισμένη και ενορχηστρωμένη μετατροπή των Ελλήνων, εφήβων και ανδρών –αλλά, τελευταίως και των γυναικών –σε ομοφυλοφίλους, δεν συνιστά εχθρική πράξη και μέσον κατατροπώσεως και διαλύσεως της ελληνικής κοινωνίας; Αλλά και η διείσδυση ομοφυλοφίλων εντός των κόλπων της Εκκλησίας και η πάσης μορφής υποστήριξί τους από την Ηγεσία της – στο μέτρο, που αμφότερες τεκμηριώνονται από στοιχεία και μαρτυρίες, αλλά και στο μέτρο, που μη διαλευκαινόμενες, σκανδαλίζουν το σύνολο της κοινωνίας και προκαλούν αναστάτωσι «διακεκηρυγμένη, βοώσα και κράζουσα» - δεν συνιστούν πράξιν εχθρική προς την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν; Μήπως, λοιπόν, όλα τα ανωτέρω συνιστούν μια περαιτέρω απόδειξι ότι, ως Έλληνες και ως Ορθόδοξοι, είμεθα αποδέκτες μιας εκστρατείας, η οποία χρησιμοποιεί την ομοφυλοφιλία ως ψυχοπνευματική βόμβα, η οποία –μεταλλάσσοντας τους ανθρώπους σε αυτοκαταστροφικούς και σε καταστροφείς του ιδίου τους τού πολιτισμού – οδηγεί βαθμιαίως και εκ των ένδον την κοινωνία μας – εν προκειμένω δε και την Ορθόδοξη Εκκλησία – στην αυτοδιάλυσι; Το ερώτημα είναι θεμιτό, διότι οι αρχιτέκτονες της Νέας Εποχής, οι οποίοι έχουν κηρύξει μονομερώς αυτόν τον αόρατο πόλεμο κατά του δυτικού ανθρώπου – και ειδικά κατά του Έλληνα, επενδύουν χρόνο και χρήμα, για να τον εξουδετερώσουν και επιχαίρουν, για το γεγονός ότι, χρησιμοποιώντας εις βάρος του «πνευματικά όπλα και στον χώρο της σκέψης», τον καθιστούν καταστροφέα του ιδίου τού πολιτισμού του.

Σήμερα η Εκκλησία μας, εορτάζει τον άγιο Φλαβιανό τον οποίο εφόνευσε ο μονοφυσίτης Διόσκορος. Οι οικουμενιστές οδηγούν τους "ορθοδόξους" στους ναούς τών Μονοφυσιτών και ασπάζονται την εικόνα του "αγίου" Διόσκορου!!! Οποίο κατάντημα προδοσίας!...

Ὁ Ἅγιος Φλαβιανός, ἦταν Πρεσβύτερος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ σκευοφύλακας τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Γνωστὸς γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ πνευματικά του χαρίσματα, διαδέχθηκε τὸν Ἅγιο Πρόκλο († 20 Νοεμβρίου 446) στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ ἔτος 447 μ.Χ. Ἡ πατριαρχία του συνέπεσε μὲ τὸ σάλο, τὸν ὁποῖο εἶχαν ἐγείρει στὴν Ἐκκλησία οἱ αἱρέσεις τοῦ Νεστορίου καὶ τοῦ Εὐτυχοῦς. Ὁ Νεστόριος εἶχε καταδικασθεῖ ἀπὸ τὴν Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ συνῆλθε στὴν Ἔφεσο, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ δὲν εἶχαν λείψει οἱ συνήγοροι τοῦ αἱρεσιάρχου. Τὰ πάθη μεγάλωσαν, ὅταν στὴν αἵρεση τοῦ Νεστορίου προστέθηκε ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία τοῦ Εὐτυχοῦς, ὁ ὁποῖος δίδασκε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε παρὰ μόνο μία φύση, τὴ Θεία, ἡ ὁποία ἀπορρόφησε ἐντελῶς τὴν ἀνθρώπινη. Μία τέτοια διδασκαλία θεωροῦσε τὴν θεότητα παθητή. Ὁ Ἅγιος Φλαβιανὸς καταδίκασε τὴν πλάνη αὐτὴ διὰ τῆς συγκλίσεως τοπικῆς Συνόδου τὸ ἔτος 448 μ.Χ. Στὴ Σύνοδο ὁ αἱρετικὸς Εὐτυχὴς ἔδειξε μετριόφρονα διαγωγή, ἀρνήθηκε ὅμως νὰ ἀναθεματίσει τὰ προηγούμενα φρονήματά του. Ἡ σύνοδος ἔπαυσε αὐτὸν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἡγουμένου μοναστηρίου, τὸν καθαίρεσε ἀπὸ Πρεσβύτερο καὶ τὸν ἀφόρισε. Ὁ Εὐτυχὴς μετὰ τὸ τέλος τῆς Συνόδου ἔκανε ἔκκληση πρὸς τὸν Πάπα Ρώμης Λέοντα Α’ (440 – 461 μ.Χ.) καὶ τὸν Ἀλεξανδρείας Διόσκορο, ποὺ ὑποστήριζε τοὺς αἱρετικούς.
Ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος Β’ ὁ Μικρὸς (408 – 450 μ.Χ.), πεισθεὶς ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτὲς τοῦ αἱρετικοῦ Εὐτυχοῦς, συνεκάλεσε στὴν Ἔφεσο Σύνοδο, τὸ ἔτος 449 μ.Χ. Πρόεδρος ὁρίσθηκε ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Διόσκορος. Ὁ Ἅγιος Φλαβιανὸς λόγω τῆς ἐμμονῆς του στὴ διδασκαλία τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καταδιώχθηκε ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Διόσκορο καὶ τοὺς ὀπαδούς του. Ὁ Ἅγιος ἀποπειράθηκε νὰ καταφύγει κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα ὡς σὲ ἄσυλο, χωρὶς ὅμως νὰ τὸ κατορθώσει αὐτό. Τὸν κτύπησαν καὶ τὸν ἔσυραν ἔξω ἀπὸ τὸ ναό, τὸν καθαίρεσαν καὶ τὸν ἐξόρισαν στὴν Ἔφεσο, ὅπου καὶ πέθανε λίγο ἀργότερα. Τὰ ἔκτροπα δὲν ἀναφέρονται ἀπὸ περισωθέντα πρακτικὰ τῆς Συνόδου, ἀλλὰ εἶναι γνωστὰ ἀπὸ μαρτυρίες γενόμενες στὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου μετακομίσθηκε μετὰ δύο χρόνια, τὸ 451 μ.Χ., στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Πουλχερία, ἀδελφὴ τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ καὶ κατατέθηκε στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.