Αν
προσέξει κανείς, στο βίο και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, θα διακρίνει ότι
όλοι, σε όλα τα στάδια της ζωής τους, εκινούντο στον κοινό χώρο των εντολών του
Χριστού. Δηλαδή δεν έφευγε ο νους και η βούλησή τους έξω από την περιοχή των
ζωοποιών και θεοποιών εντολών, μέσα στις οποίες είναι μυστικά κρυμμένος ο ίδιος
ο Χριστός. Και είναι δεδομένον, ότι όσον εργάζεται κανείς τις εντολές, ανάλογα
και αποκαλύπτεται ο Χριστός στην καρδιά, στο νου, σ’ όλη την ψυχή όπως λέγει ο
άγιος Μάρκος ο Ασκητής. Με άλλα λόγια η αφετηρία του βίου τους, κοινώς ήταν
βιβλική, γι’αυτό και η διδασκαλία είναι εμπειρική ανάπτυξη του Ευαγγελίου, του
οποίου σαρκωμένες εικόνες έγιναν οι ίδιοι.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Εκ ποντίου
λέοντος ο τριέσπερος, Ξένως Προφήτης εγκάτοις φλοιδούμενος, Αύθις προήλθε, της
παλιγγενεσίας, Σωτηρίαν δράκοντος εκ βροτοκτόνου, Πάσι προφαίνων, των χρόνων
επ΄ εσχάτων.
Ερμηνεία.
Μυθολογούσιν οι
Έλληνες, ότι η Αλκμήνη σμιχθείσα με τον ψευδόθεον Δία τρεις εσπέρας, συνέλαβε
τον Ηρακλήν· όθεν και τριέσπερος αυτός ωνομάσθη. Μυθολογούσι δε και άλλο ακόμη,
ότι ο αυτός Ηρακλής κοντά εις τους πολλούς αγώνας και άθλους όπου έκαμεν,
εμβήκε και μέσα εις ένα κήτος σκύλον ονομαζόμενον, βαστών το σπαθί εις τας
χείρας, με το οποίον κατέκοψε τα σπλάγχνα του κήτους, και έπειτα εκβήκεν από
εκεί αβλαβής, μόνη δε η κεφαλή του έμεινε γυμνή από τρίχας. Ταύτην λοιπόν την
περί του Ηρακλέους μυθολογίαν μεταφέρει ο Ιερός Μελωδός εις την ιστορίαν του
Ιωνά, διανεισάμενος τας ιδίας λέξεις του Ποιητού Λυκόφρονος όστις γράφει περί
του Ηρακλέους ταύτα δια στίχων Ιαμβικών.
Τριεσπέρου Λέοντος, ον ποτε γνάθοις,
Τρίτωνος (του Ποσειδώνος Θεού της θαλάσσης) η μάλα λάψεν (κατέπιε) κάρχαρος κύων (το κήτος το καλούμενον σκύλος).
Όθεν λέγει ο Μελωδός· ο τριέσπερος Προφήτης του Θεού Ιωνάς, βεβυθισμένος μέσα εις τα σπλάγχνα του θαλασσίου Λέοντος ήτοι (του κήτους) ξένως και παραδόξως χωρίς να χωνευθή, πάλιν εκβήκεν από εκείνο αβλαβής με όλα τα μέλη του σώματός του. προεζωγράφισε δε με τούτο την παγκόσμιον ανάστασιν των νεκρών, η οποία μέλλει να γένη εις τους εσχάτους καιρούς, δια της οποίας όλη η φύσις των ανθρώπων θέλει λυτρωθή από τον θάνατον, τον οποίον εισήγαγεν ο ανθρωποκτόνος Διάβολος εις αυτήν και την κατέπιεν ελεεινώς· τότε θέλουν ανασταθή απάντων και πιστών και απίστων τα σώματα και θέλουν μένει αθάνατα. Κατά δε τον ανώνυμον ερμηνευτήν, προεικόνισεν εις όλους ο Ιωνάς με την εκ του κήτους αβλαβή του εξέλευσιν την σωτηρίαν και λύτρωσιν, των ανθρώπων από τον ανθρωποκτόνον δράκοντα δια της αναγεννήσεως του θείου Βαπτίσματος, το οποίον επ΄ εσχάτων των χρόνων έμελλε να γένη από τον Ιησούν Χριστόν εις σωτηρίαν των ανθρώπων.
Τριεσπέρου Λέοντος, ον ποτε γνάθοις,
Τρίτωνος (του Ποσειδώνος Θεού της θαλάσσης) η μάλα λάψεν (κατέπιε) κάρχαρος κύων (το κήτος το καλούμενον σκύλος).
Όθεν λέγει ο Μελωδός· ο τριέσπερος Προφήτης του Θεού Ιωνάς, βεβυθισμένος μέσα εις τα σπλάγχνα του θαλασσίου Λέοντος ήτοι (του κήτους) ξένως και παραδόξως χωρίς να χωνευθή, πάλιν εκβήκεν από εκείνο αβλαβής με όλα τα μέλη του σώματός του. προεζωγράφισε δε με τούτο την παγκόσμιον ανάστασιν των νεκρών, η οποία μέλλει να γένη εις τους εσχάτους καιρούς, δια της οποίας όλη η φύσις των ανθρώπων θέλει λυτρωθή από τον θάνατον, τον οποίον εισήγαγεν ο ανθρωποκτόνος Διάβολος εις αυτήν και την κατέπιεν ελεεινώς· τότε θέλουν ανασταθή απάντων και πιστών και απίστων τα σώματα και θέλουν μένει αθάνατα. Κατά δε τον ανώνυμον ερμηνευτήν, προεικόνισεν εις όλους ο Ιωνάς με την εκ του κήτους αβλαβή του εξέλευσιν την σωτηρίαν και λύτρωσιν, των ανθρώπων από τον ανθρωποκτόνον δράκοντα δια της αναγεννήσεως του θείου Βαπτίσματος, το οποίον επ΄ εσχάτων των χρόνων έμελλε να γένη από τον Ιησούν Χριστόν εις σωτηρίαν των ανθρώπων.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Κυριακή, 1 Φεβρουαρίου 2015
ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ. Προεόρτια της Υπαπαντής, Τρύφωνος μάρτυρος, Περπετούας μάρτυρος και των συν αυτή, Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης ομολογητού, του εξ Αθηνών, Αναστασίου νεομάρτυρος του εκ Ναυπλίου (1655).
Ὁ Ἅγιος Τρύφων
καταγόταν ἀπὸ τὴ Λάμψακο τῆς ἐπαρχίας Φρυγίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν
αὐτοκρατόρων Γορδιανοῦ Γ’ (238 – 244 μ.Χ.), Φιλίππου (244 – 249 μ.Χ.) καὶ
Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια καὶ στὴν παιδική του
ἡλικία, ἔβοσκε χῆνες γιὰ νὰ ζήσει. Συγχρόνως ὅμως μελετοῦσε μὲ ζῆλο τὴν Ἁγία
Γραφὴ καὶ ἦταν πολὺ φιλακόλουθος. Ἔτσι, σιγὰ – σιγὰ ὁ Ἅγιος, μὲ τὴν εὐσεβὴ
φιλομάθειά του, κατόρθωσε ὄχι μόνο νὰ διδαχθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ νὰ διδάσκει
τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα ἡ εὐσεβὴς ψυχή του δέχθηκε τὴν
χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ θαυματουργεῖ. Ὅμως ὁ Ἅγιος
θεράπευε ὄχι μόνο κάθε ἀσθένεια ἀλλὰ καὶ ἐλευθέρωνε τὶς μολυσμένες ἀπὸ τὰ
δαιμόνια ψυχές.
Γέροντας Σάββας ο Λαυριώτης:
-Ὁ παπισμός εἶναι ἕνα
κοσμικό κράτος. Τό σκιαγραφεῖ πάρα πολύ ὡραῖα ὁ Ντοστογιέφσκυ στό: «ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής".
Δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Χριστιανισμό. Διδάσκει ἕναν Χριστό ἀλλότριο, ἕναν
Χριστό ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τόν Οὐρανό ἀλλά μόνον μέ τή γῆ καί δέν
μπορεῖ νά μιλάει γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Λοιπόν, εἶναι ντροπή μας καί ντροπή τοῦ Πατριάρχη μας νά ἀνέχεται νά λέει
αὐτά καί μετά νά τόν φιλάει στό Φανάρι. Νά βρίζει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πού ἔχει ὅλο τό πλήρωμα
τῆς Χάριτος. Καί μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἁγιάζεται ὁ ἄνθρωπος καί μπορεῖ νά
σωθεῖ κι αὐτό ἔπρεπε νά ὁμολογοῦνε ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι κι ὄχι νά λένε πώς "ἡ
Ἐκκλησία εἶναι διαιρεμένη". Ἡ Ἐκκλησία δέν διαιρέθηκε ποτέ, δέν ὑπάρχει
διαίρεση. "Ἰησοῦς Χριστός χθές, σήμερον καί Αύτός εἰς τούς αἰῶνας".
Στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄλλο ἄν ἀποκόβονται κάποιοι, ἀλλά δέν διαιρεῖται. Ὁ
Χριστός δέν διαιρεῖται. Ἁπλῶς κάποιοι ὅπως οἱ παπικοί, ὅπως οἱ προτεστάντες,
κάθε ἕνας πού φρονεῖ αἱρετικά, ἀποκόβεται ἀπό μόνος του ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτή ἡ "νέα ἐκκλησιολογία" τοῦ Πατριάρχη εἶναι ἐντελῶς αἰρετική καί
πρέπει νά καταδικαστεῖ πρῶτα ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαός εἶναι αὐτός πού ἔχει
τό κριτήριο. Ἄν χάσει ὁ λαός τό κριτήριο τό ὀρθόδοξο, τότε ποιός θά προβάλλει
τήν ἀντίδραση; Καί φυσικά καί οἱ μοναχοί.
ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟY 2015 - ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ -- «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ»
Στις
κορυφογραμμές της ταπείνωσης
Με τη δύναμη του Πανάγαθου Θεού εισερχόμαστε στο ευλογημένο στάδιο του Τριωδίου, το οποίο αποτελεί ευκαιρία πνευματικού ανεφοδιασμού και ψυχικής μεταρσίωσης. Συνιστά την πιο ισχυρή πρόκληση για να εγκολπωθούμε στη ζωή μας βασικές πνευματικές αρετές και να αποκομίσουμε πλούσια εν Χριστώ καρποφορία. Ειδικότερα, τη σημαντική αυτή περίοδο του Τριωδίου την ανοίγει η Εκκλησία μας με λατρευτικές ανατάσεις που εκτοξεύουν τον άνθρωπο σε αναβάσεις πνευματικής ωφέλειας και καλλιέργειας. Άξονας βασικότατος γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η πνευματική ζωή είναι η μετάνοια του ανθρώπου, η οποία περνά μέσα από την αρετή της ταπεινοφροσύνης και την απόταξη της κακίας του εγωισμού.