Η Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών για το σημείωμα της Ι.Σ. περί της λειτουργίας Ιστοσελίδων εκ μέρους εκκλησιαστικών φορέων καθώς και κληρικών και μοναχών

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

τῆς Συνάξεως Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν

στό ὑπ’ ἀριθ. πρωτ. 187/Διεκπ.79/15-1-2015

Ἐγκύκλιο Σημείωμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μέ θέμα

«Λειτουργία ἱστοσελίδων ἐκ μέρους ἐκκλησιαστικῶν φορέων

καί ἐκ μέρους κληρικῶν καί μοναχῶν»

Ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ οὐ δέ­δε­ται (Β. Τιμ. β.9). Λά­λει καί μή σι­ω­πή­σῃς (Πράξ. 18.9)

Ἡ δι­α­πί­στω­ση εἶ­ναι κα­θο­λι­κή καί θλι­βε­ρή. Στίς ἡ­μέ­ρες μας ἡ ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου καί τῆς δι­α­κί­νη­σης τῶν ἰ­δε­ῶν συ­στη­μα­τι­κά πο­λε­μεῖ­ται καί συρρικνώ­νε­ται. Τό σπου­δαῖ­ο αὐ­τό ἀν­θρώ­πι­νο δι­καί­ω­μα, γιά τό ὁ­ποῖ­ο πο­λύ αἷ­μα χύ­θη­κε στήν ἱ­στο­ρι­κή πο­ρεί­α τοῦ σκε­πτό­με­νου ἀν­θρώ­που, εἶ­ναι πα­ράλ­λη­λα καί θεῖ­ο δι­καί­ω­μα, ὡς ἄ­με­σα συ­να­πτό­με­νο μέ τόν πυ­ρή­να τῆς θε­όσ­δο­της ἐλευ­θε­ρί­ας τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που. Καί τό τρα­γε­λα­φι­κό εἶ­ναι ὅ­τι στήν ἐπο­χή μας τά τε­χνι­κά μέ­σα δι­α­δό­σε­ως τοῦ λό­γου, τῶν ἰ­δε­ῶν καί τῶν στοχα­σμῶν ὄ­χι μό­νο πολ­λα­πλα­σι­ά­στη­καν ἀλ­λά, χά­ριν κυ­ρί­ως τῆς ψη­φια­κῆς τεχνο­λο­γί­ας, ἔ­γι­ναν τα­χύ­τα­τα. Τή στιγ­μή πού δη­μο­σι­εύ­εις τό λό­γο σου, αὐτός, μέ­σω τοῦ δι­α­δι­κτύ­ου, γί­νε­ται αὐ­θω­ρεί κτῆ­μα χι­λιά­δων ἄλ­λων ἀν­θρώ­πων.

Αὐ­τή ἡ ἐκ­πλη­κτι­κή ση­με­ρι­νή δυ­να­τό­τη­τα ἔ­χει ἀ­νη­συ­χή­σει σφό­δρα ὅ­σους δέν ἀ­γα­ποῦν τίς ἐ­λευ­θε­ρί­ες. Ἡ Ἱ­στο­ρί­α δι­δά­σκει ὅ­τι τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α τοῦ λό­γου φο­βοῦν­ται κυ­ρί­ως τά τυ­ραν­νι­κά κα­θε­στῶ­τα καί ὅ­σοι δέν θέ­λουν τόν ἀν­τί­λο­γο καί τόν ἔ­λεγ­χο. Ἔ­τσι, μέ­σα ἀ­πό με­γά­λα καί πο­λύ­πλο­κα ἠ­λε­κτρο­νι­κά συ­στή­μα­τα πού δη­μι­ουρ­γοῦν­ται, γι' αὐ­τόν εἰ­δι­κά τό σκο­πό, φιλ­τρά­ρον­ται παγ­κο­σμί­ως ἑ­κα­τομ­μύ­ρια πλη­ρο­φο­ρί­ες ἀ­νά δευ­τε­ρό­λε­πτο. Μέ­σα σέ μί­α «ὀρ­γου­ε­λι­κή» ἀ­τμό­σφαι­ρα πα­ρα­κο­λου­θοῦν­ται καί ἐ­λέγ­χον­ται συ­νεν­τεύ­ξεις, τη­λε­φω­νή­μα­τα, γρα­πτά μη­νύ­μα­τα, κεί­με­να καί δη­μο­σι­εύ­μα­τα.

ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - KANON OF THEOTOKOS

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Απορραγέντος του Ιορδάνου πάλαι, Ισθμώ περάται λαός Ισραηλίτης, Σε τον κράτιστον εκφορούντα την κτίσιν, Ηπειγμένως νυν εν ροαίς διαγράφων, Προς την άρρευστον και ανείνονα τρίβον.

Ερμηνεία.

Καθώς η της ερυθράς θαλάσσης διαίρεσις, την οποίαν ο Θεός δια Μωϋσέως ενήργησε, και δι΄ αυτής τον Ισραηλίτην λαόν διεπέρασεν από την Αίγυπτον εις την έρημον, εστάθη παράδοξος· ούτω και η του Ιορδάνου ποταμού διαίρεσις και διάβασις των Ισραηλιτών, την οποίαν ο αυτός Θεός δια του Ιησού του Ναυή ενήργησεν. Όθεν περί αυτής διηγούμενος εν τω παρόντι Τροπαρίω ο Μελωδός, λέγει· όταν το παλαιόν ο Ιορδάνης ποταμός εδιαιρέθη, τότε ο Ισραηλίτης λαός διεπέρασεν αυτόν δια Ισθμού. Τι δε προεικόνιζεν ο λαός του Ισραήλ δια ξηράς περνών τον Ιορδάνην; Εσέ τον Δεσπότην και κραταιόν Βασιλέα των βασιλευόντων, όστις εκφορείς: ήτοι διαβιβάζεις τους ανθρώπους ταχέως με το θείον σου Βάπτισμα εν τω Ιορδάνη από την σκοτεινήν έρημον της αμαρτίας εις το αιώνιον φως της σης Θεότητος, από τα επίγεια εις τα ουράνια· καθώς τότε ο Ιησούς του Ναυή δια μέσου του αυτού Ιορδάνου διεβίβασε τον λαόν του Ισραήλ από την αισθητήν έρημον εις την γην της επαγγελίας. Διατί δε λέγει ο Μελωδός, ότι ο Δεσπότης Χριστός ηπειγμένως (με ταχύτητα) διεβίβασε τους ανθρώπους μέσα εις τας ροάς του Ιορδάνου; Ίσως παρακινούμενος από τα ρητά των δύο Ευαγγελιστών Ματθαίου και Μάρκου, οίτινες συμφώνως λέγουν, ότι ο Ιησούς βαπτιζόμενος, ανέβη ευθέως από του ύδατος. Τι δε δηλοί το «Ευθέως ανέβη»; Άκουσον πως ερμηνεύει αυτό Ευθύμιος ο Ζυγαδηνός: «Φασί τινες ότι έκαστον των βαπτιζομένων χαλών (βουτών) ο Βαπτιστής άχρι τραχήλου, κατείχεν αυτόν έως αν εξομολογήσαιτο τας αμαρτίας αυτού, και τότε αφεθείς ανέδυεν από του ύδατος· ο δε Χριστός μη έχων αμαρτίαν, ουκ ενεβράδυνε τω ύδατι· και τούτου χάριν ειπείν (φασί) τον Ευαγγελιστήν, ότι ευθύς ανέβη από του ύδατος» (Τόμος α΄ εις το κατά Ματθαίον). Αυτό το ίδιον αναφέρει και ο Νικήτας εν τη κατά Ματθαίον σειρά, επιγράφων ότι είναι του Χρυσοστόμου.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 28 Ιανουαρίου 2015

Εφραίμ του Σύρου, Παλλαδίου, Χάριτος μαρτ.

Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ γεννήθηκε στὴν πόλη Νίσιβη τῆς Μεσοποταμίας πιθανῶς τὸ 308 μ.Χ. ἢ καὶ ἐνωρίτερα. Ἤκμασε ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.) καὶ τῶν διαδόχων αὐτοῦ. Ἀπὸ τὴν μικρή του ἡλικία διδάχθηκε τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετὴ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς γενέτειράς του Ἰάκωβο (309 – 364 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος καὶ τὸν χειροτόνησε διάκονο, ἀλλὰ ὁ Ὅσιος ἀρνήθηκε νὰ λάβει μεγαλύτερο ἀξίωμα. Ἀκολούθησε πολὺ νωρὶς τὸν μοναχικὸ βίο καὶ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Παρακλήτου ἔγραψε πάρα πολλὰ συγγράμματα πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς οἰκοδομῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ θαυμάζεται γιὰ τὸ πλῆθος καὶ τὸ κάλλος τῶν ἔργων του. Γνώστης ἀκριβὴς ὅλων τῶν δογματικῶν θεμάτων, ἤξερε νὰ καταπολεμᾶ τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ ὑπερασπίζει μὲ θαυμάσια σαφήνεια τὴν Ὀρθοδοξία. Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ κατατρόπωσε σὲ διάλογο τὸν αἱρετικὸ Ἀπολλινάριο καὶ ὁδήγησε πολλοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πατρώα εὐσέβεια.

Ὅταν, διὰ τῆς συνθήκης τοῦ ἔτους 363 μ.Χ., ποὺ ὑπέγραψε ὁ διάδοχος τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, Ἰοβιανὸς (363 – 364 μ.Χ.), ἡ Νίσιβης παραδόθηκε στοὺς Πέρσες, ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ ἐγκατέλειψε τὴν πατρίδα του καὶ ἦλθε στὴν Ἔδεσσα, ὅπου ἀσκήτεψε σὲ παρακείμενο ὄρος. Τὸ ἔτος 370 μ.Χ. ἐπισκέφθηκε τὸν Μέγα Βασίλειο στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ λίγο ἀργότερα τοὺς Πατέρες καὶ Ἀσκητὲς τῆς Αἰγύπτου.
Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 373 μ.Χ. καὶ ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο τῆς Ἁγίας Ἀκυλίνας, στὴν περιοχὴ Φιλοξένου, κοντὰ στὴν ἀγορά.

Mητρ. Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος : ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ! ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΡΧΙΣΑΝ!

ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

_____Προεκλογικά κρατήσαμε σιγήν ιχθύος. Για να μη βρεθούμε σε πειρασμό, παίρνοντας θέση υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, βρεθήκαμε μακρυά από την έδρα μας! Τώρα όμως δεν υπάρχει πρόβλημα. Το δικαίωμα της ελευθέρας εκφράσεως της γνώμης είναι αναφαίρετο και κυρίως αναπαλλοτρίωτο!

_____Κρίνοντας τα εκλογικά αποτελέσματα θα διατυπώσουμε ελεύθερα την ταπεινή μας γνώμη! 

********************************

Η άλλοτε χριστιανική Ελλάδα και επισήμως πλέον αποβάλλει τήν χριστιανικήν της ταυτότητα, αποχριστιανίζεται! Αποχριστιανίζεται, δηλ. σταδιακά μεν,  αλλά μεθοδικά και με σταθερά βήματα απομα- κρύνεται από τόν δρόμο του αληθινού Θεού! Αρνείται τον χριστιανικόν της χαρακτήρα, αποβάλλει τήν χριστιανικήν της ταυτότητα, αποκόπτει τον εαυτόν της από  τον Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα του Κόσμου και προβάλλει πλεόν σαν μια Χώρα της αθεΐας! Ναί, σιγά-σιγά οδηγείται πλέον στα μονοπάτια που οδηγούν στο άθεο Κράτος, ή έστω σε ένα θρησκευτικά αχρωμάτιστο Κράτος! Όλα αυτά συμβαίνουν δυστυχώς, δυστυχέστατα, με την ψήφο και την συγκατάθεση του Ελληνικού Λαού! Απόδειξη; Το αποτέλεσμα των χθεσινών Βουλευτικών εκλογών. Οι Έλληνες εψήφισαν σαν Πρωθυπουργό της Ελλάδος τον κ. Αλέξη Τσίπρα, δηλ. ένα πολιτικό πρόσωπο, το οποίο α) ζει και συζεί με την"συντροφό του", όπως έλεγαν χθές τα ΜΜΕ, καί όχι με τήν "σύζυγό του", δηλ. με μια γυναίκα χωρίς να έχει προηγηθή θρησκευτικός γάμος, β) δέν έχει βαπτίσει τα παιδιά του με το χριστιανικό βάπτισμα καί γ) ως Πρωθυπουργός, με περισσή υπεροψία δε, αρνείται νά δώσει τόν θρησκευτικό Όρκο! Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδος! Επομένως μια νέα εποχή αρχίζει στην Ελλάδα μας! Η παραδοσιακά θρησκευόμενη αυτή Χώρα αποβάλλει τον θρησκευτικό της, τον Ορθόδοξο χριστιανικό, χαρακτήρα της!

π. Νικόλαος Μανώλης, Ίσως και μαρτυρικά να χύσει το αίμα του κάποιος για να μας διεγείρει

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Το Αλάθητο του Πᾶπα -- Φωτης Κόντογλου

Το πιο γελοίο και αδιάντροπο εφεύρημά του

Δεν μπορώ να καταλάβω, πως τόσοι απολογητές της Ορθοδοξίας και κατήγοροι του Παπισμού ασχοληθήκανε σοβαρά με αυτό το μωρό και εξοργιστικό εφεύρημα, με το αλάθητο του Πάπα, που είναι η κορωνίδα απάνω απ΄ όλες τις ανοησίες που είχε την αδιαντροπιά να διακηρύξει ο Παπισμός. Έχω την ιδέα πως μονάχα για περίπαιγμα είναι αυτά τα πράγματα, γιατί πως είναι δυνατό να μιλήσει με σοβαρότητα ένας άνθρωπος για τέτοια παιδαριώδη πράγματα; Λοιπόν, άπαξ αυτός ο βλογημένος Πάπας αποφάσισε να αυτοκηρυχθεί «αλάθητος», δηλαδή αλάθευτος, τουλάχιστον δεν σκέφτηκε πως θάπρεπε ν΄ αλλάξη και πάτρωνα, κι΄ αντί τον άγιο Πέτρο να βάλει αποπάνω του κάποιον άλλον απόστολο, π.χ. τον Βαρθολομαίο, που δεν ξέρουμε τι είπε και τι έκανε. Γιατί ο άγιος Πέτρος κάθε άλλο παρά αλάθητος ήτανε. Ίσα-ίσα ήτανε ένας αδιόρθωτος γκαφατζής, που έκανε ολοένα γκάφες, απρόσεχτος και διαρκώς αμαρτάνων, τόσο που ο Χριστός τον επιτιμούσε, λέγοντάς του «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, σκάνδαλόν μου ει» (Ματθ. ιστ: 23), κι΄ άλλη φορά πάλι, που έκανε ο Πέτρος το παληκάρι του είπε πως θα τον απαρνηθεί πριν να φωνάξει τρίτη φορά ο πετεινός, όπως κ΄ έγινε, «και εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» και πάλι στην προδοσία ώρμησε κ΄ έκοψε το αυτί του δούλου Μάλχου, κι΄ ο Χριστός τον πρόσταξε να βάλει το μαχαίρι στο θηκάρι. Και πόσες άλλες φορές ο φουριόζος ο Πέτρος έκανε πολλά λάθη κι΄ άτοπα, περισσότερα από τους άλλους μαθητές, όπως λέγει το Ευαγγέλιο. Λοιπόν, αφού ο άγιος Πέτρος, τ΄ αφεντικό, ο προϊστάμενος του Πάπα, να πούμε, έκανε όλο γκάφες, πως είναι δυνατό ο παραγυιός του, ο υφιστάμενός του, να είναι αλάθευτος; Μη χειρότερα! Αυτός πια είναι που θα λέγει και θα κάνει ολοένα ασυλλόγιστα πράγματα, αφού ο Χριστός είπε «ουκ έστι δούλος μείζων του Κυρίου αυτού». Όχι ν΄ ανακηρυχθεί μόναχός του κι΄ αλάθευτος! Πως έβγαλε από το στόμα του έναν τέτοιον λόγο; Αν δεν ήτανε αφιονισμένοι από το παπικό αφιόνι οι γύρω του που τον προσκυνούνε σαν τον Βάαλ, θάπρεπε, μόλις ξεστόμιζε έναν τέτοιον ηλίθιο λόγο, να  τον κατεβάσουν αμέσως από τον θρόνο.  Έ, βρε ανθρωπότητα! Κάθεσαι και συζητάς για τέτοιες βλακείες. Εμ΄ οι δικοί μας οι προκομμένοι, που πάνε στον Πάπα να του προσφέρουν γην και ύδωρ! 

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

Ἡ προϊστορία τῆς Ἁλώσεως, καί ὄχι μόνον, καταδεικνύει τήν καταστροφήν πού νομοτελειακῶς ἐπέρχεται, ὅταν ὑπάρχῃ ἀποστασία, ἀδιαφορία καί προδοσία τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος, τήν ὁποίαν καταστροφήν ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά ἐπέλθῃ παιδαγωγικῶς, κατά τό πρότυπον τῶν δεινῶν τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ ὅταν ἀποστατοῦσε. Καί ὅπως τότε ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά ἁλωθῇ ἡ Πόλις καί νά καταλυθῇ τό Μέγα Μοναστήρι, οὕτως εἶναι πλέον πασιφανές εἰς τούς ἔχοντας γνῶσιν τῆς πραγματικότητος, ὅτι κάτι παρόμοιον ἴσως ἐπιτρέψῃ καί σήμερον.

--Γιατί η ζωή του έθνους ξεμάκρυνε από την Ορθοδοξία, γιατί είναι βυθισμένη στο ψέμα.

  --Γιατί ξέσπασε τέτοια μανία σ΄ αυτό το μοναστήρι;                                                                                                 

--Η ίδια και χειρότερη μανία ξέσπασε στα περισσότερα, αδελφέ Χριστοφόρε(=Παππουλάκος), αποκρίθη ο Ιγνάτιος…                                                                                                                                                                               

Ο Χριστοπανάγος(Παππουλάκος),  έπεσε σε βαθειά συλλογή και για πολλήν ώρα ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος πρόφερε λέξη. Μονάχα το τζιτζίκι ακουγόταν και τίποτ΄ άλλο.                                                                                                      

–Γι΄ αυτό αγωνιστήκαμε εφτά χρόνια; Ρώτησεν ο Χριστοφόρος. Γι΄ αυτό ρημάξαμε, για να στήσουμε τέτοιο βασίλειο; Τέτοιος είναι ο καρπός της λευτεριάς μας; Γιατί Ιγνάτιε; Γιατί;                                                                     

--Γιατί η ζωή του έθνους ξεμάκρυνε από την Ορθοδοξία, γιατί είναι βυθισμένη στο ψέμα.                                                                                          

–Σε ποιο ψέμα; Ξαναρώτησεν ο Χριστοφόρος.                                                                                            

–Στο μεγάλο ψέμα. Γιατί δυο λογιώ είναι το ψέμα. Αν πας στο μπακάλη και ψουνήσεις ελιές κι αυτός αντί να σου πει πέντε, που γράφει η ζυγαριά, σου πει δέκα, σε κλέβει επειδή δεν είχες το νου σου να κοιτάξεις τη ζυγαριά. Αν όμως ο μπακάλης, θέλοντας νάναι πιο σίγουρος στην κλεψιά, καταφέρνει να ψευτίσει την ίδια τη ζυγαριά, ώστε μοναχή της να γράφει δέκα, όταν το βάρος είναι πέντε, τότε καταργιέται το κριτήριο που έστεκε ανάμεσα μπακάλη και πελάτη για να διαλαλεί το σωστό. Ο μπακάλης έχει σκοτώσει τον κριτή, κι επειδή αυτό το ψέμα, που είναι και το πιο φοβερό, δεν το υποψιάζεσαι, γι αυτό, τούτο το ψέμα, είναι ο ίδιος ο σατανάς ενσαρκωμένος. Από την ώρα που ψευτίσει η ζυγαριά, το πνέμα του ανθρώπου υποδουλώνεται και δουλεύει το διάβολο. Λευτερωθήκαμε από τον αγαρηνό και πρώτη μας πράξη στο δρόμο της λευτεριάς ήτανε να κλείσουμε το στόμα της αλήθειας. Να ψευτίσουμε τη ζυγαριά της πίστης. Να λησμονήσουμε πως τα μοναστήρια, στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, φυλάξανε και την πίστη και την παιδεία, και πως όσοι μάθανε γράμματα, στα μοναστήρια τα μάθανε. Εκεί πρωτοσυλλάβησε το χωριατόπουλο και εκεί ακόνισε το νου του ο γραμματισμένος. Λίγο ο μακαρίτης ο κυβερνήτης, λίγο η αντιβασιλεία, λίγο οι προεστοί, λίγο οι δεσποτάδες, όλοι τους, βοηθήσανε το κράτος να γίνει η κεφαλή της εκκλησίας. Έτσι η εκκλησία έπαψε πια νάναι το πνευματικό μας κεφάλι κι έγινε όμοια με τον έφορο ή τον χωροφύλακα. Ένα παρακλάδι στο δέντρο της πολιτείας κι ο πιο ασήμαντος τροχός στη μηχανή.                                                                                               

–Και ποια είν΄ η ζυγαριά που ψεύτισε;                                                                                                                                                  --Η ιεραρχία, αποκρίθη με δάκρυα στα μάτια ο Ιγνάτιος. Απαράτησε τα δικά της ζύγια, τα ζύγια του Χριστού και ζυγιάζει με τα ψευτισμένα ζύγια που της έδωσε η εξουσία. Έτσι το Έθνος γελιέται, χωρίς να του το λένε κι ο σατανάς χασκογελά κρυμμένος σ΄ όλα τα ισκιερά μέρη του δρόμου μας.                                                                                                                                                                           

Ο Χριστοφόρος είχε χάσει τη μιλιά του. Ποτέ του δεν είχε νιώσει τέτοια ταραχή. Η πίκρα, η θλίψη, κι η πιο φοβερή οργή ανάδευαν μέσα του κι ο ίδιος απορούσε πως ένιωθε τόσο οργισμένος. Σηκώθηκεν όρθιος και σα να ξύπνησε μέσα του άλλος άνθρωπος, κοίταξε αυστηρά τον Ιγνάτιο και τούπε:                                                                                                                                                             Και εμείς γιατί καθόμαστε; Γιατί δεν παίρνουμε το ραβδί μας και γιατί δεν γυρίζουμε από πόρτα σε πόρτα, από πολιτεία σε χωριό, ν΄ ανοίξουμε τα μάτια των Χριστιανών για να φυλάγουνται από τα ψεύτικα ζύγια;                                                                                                                                          

Αστραπή χαράς φώτισε την ασκητική μορφή του Ιγνάτιου. Τα μάτια και των δυο είχαν πυρώσει από τη φωτιά της θέλησης για σωστικό έργο… Σαν να κινούσαν και τους δυο τα ίδια ουράνια νήματα, έπεσε ο ένας στην αγκάλη του άλλου κι η οργή τους, τα δάκρυά τους, η χαρά τους, έμοιαζαν, την ώρα αυτή του θερμού δειλινού, σαν μυστική δοξολογία στον Κύριο.                                                                                                     

 Ο Χριστοφόρος ένιωθε πως ένας καινούργιος άνθρωπος είχε ξυπνήσει μέσα του. Ένιωθε πως ο τόπος δεν τον χωρεί, πως κάθε άργητα έμοιαζε συνεργασία με το διάβολο.                                                                                                     

–Μη βιάζεσαι τόσο, του είπεν ο Ιγνάτιος. Ο σατανάς δεν πολεμιέται εύκολα και βιαστικά. Το σκάνταλο στην εκκλησία δεν καθαρίζεται με τον τρόπο που καθαρίζεται το ψέμα στον κόσμο. Χρειάζεται μεγάλη χάρη και μεγάλη φώτιση Θεού, ώστε πολεμώντας το σατανά, να μην πειράξουμε το δόγμα, που είναι η ραχοκοκκαλιά. Κι ένα μικρό ακόμα στραβοπάτημα μπορεί να μεγαλώσει την καταστροφή.