«Μείνον μεθ΄ ημών!» (Λουκ. 24: 29) του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Μία γραφική σκηνή

Κλασικός ο πίνακας αποτυπώνει εικαστικά την ειδυλλιακή περιγραφή, που μας χάρισε η γλαφυρή πένα του ευαγγελιστή Λουκά, όπως τη ζωντανεύει μέσα στο λειτουργικό κύκλο το ε΄ εωθινό ευαγγέλιο: Μία μοναδική πορεία μέσα στο καταπράσινο ανοιξιάτικο τοπίο. Οι δύο μαθητές περπατούν σκυθρωποί, θλιμμένοι, ενώ τους πλησιάζει ο Συνοδοιπόρος. Το βήμα των μαθητών βαρύ, αποκαμωμένο. Βαρύτερη η καρδιά τους, απελπισμένη. Βαθύς ο στεναγμός φουσκώνει τα στήθη τους. Παράπονο πικρό ανεβαίνει στα χείλη τους και γίνεται πένθιμος διάλογος.

Δύο από τους εβδομήκοντα

Είναι από εκείνους τους εβδομήκοντα, που γνώρισαν από κοντά τον μεγάλο Διδάσκαλο. Σαγηνεύθηκαν από την ευσπλαγχνία του. Ευεργετήθηκαν από την αγάπη του. Έγιναν μάρτυρες πολλών και θαυμαστών σημείων, τα οποία Εκείνος επιτέλεσε. Είδαν να εκπληρώνονται στο πρόσωπό του οι αρχαίες προφητείες. Πολλά, πειστικά και αναντίρρητα τεκμήρια τους βεβαίωσαν ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας. Γι΄ αυτό τον αγάπησαν αληθινά, τον πίστεψαν και ήλπισαν ότι αυτός θα φέρει τη λύτρωση στο Ισραήλ. Ήρθαν, όμως, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, για να πνίξουν την πίστη τους, να ξεριζώσουν από την καρδιά τους την ελπίδα, να τσακίσουν το φρόνημα, ν΄ αναστατώσουν την ψυχή τους.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  η΄.  Ο  Ειρμός.

Ελευθέρα μεν η Κτίσις γνωρίζεται· Υιοί δε φωτός οι πριν εσκοτισμένοι. Μόνος στεγάζει, του σκότους ο προστάτης. Νυν ευλογείτω συντόνως τον αίτιον, Ηπριν τάλαινα των Εθνών παγκληρία.

Ερμηνεία.

Πανηγυρικόν εφιλοπόνησεν ο Ιερός Μελωδός τον Ειρμόν τούτον της ογδόης Ωδής· διότι αυτός αποβλέψας εις την ελευθερίαν, η οποία εδόθη εις ημάς τους δούλους της αμαρτίας δια μέσου του αγίου Βαπτίσματος, και εις την θείαν υιοθεσίαν, η οποία εχαρίσθη εις ημάς τους αποκλήρους, και εις το νοητόν φως, όπου έλαμψεν εις ημάς τους εσκοτισμένους, από ταύτα όλα ενθουσίασε τρόπον τινά ο Μελωδός, και με μεγάλην φωνήν ανεβόησε· σήμερον δια μέσου του αγίου Βαπτίσματος ελευθέρα η Κτίσις γνωρίζεται από την δουλείαν του Διαβόλου και της αμαρτίας· επειδή βέβαια ο εργάτης της αμαρτίας δούλος είναι της αμαρτίας, καθώς βεβαιοί τούτο ο Κύριος: «Πας ο ποιών την αμαρτίαν, δούλός εστι της αμαρτίας» (Ιω. η: 34). Ημείς δε οι Εθνικοί, οι οποίοι είμεθα εσκοτισμένοι από την πλάνην της ασεβείας και αμαρτίας, εδείχθημεν σήμερον Υιοί φωτός και ημέρας, ταυτόν ειπείν, Υιοί Θεού, επειδή επιστεύσαμεν εις το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον Κόσμον (Ιω. α: 9)· λέγει γαρ ο Κύριος, «Έως το φως έχετε, πιστεύετε εις το φως, ίνα Υιοί φωτός γένησθε» (Ιω. ιβ: 36). Όθεν δια τα ουράνια ταύτα και πνευματικά αγαθά όλον μεν το γένος των ανθρώπων χαίρει και βαθείαν λαμβάνει την ηδονήν· μόνος δε ο του σκότους και της αμαρτίας προστάτης Διάβολος βλέπων τους ανθρώπους, ότι ηλευθερώθησαν μεν από την ιδικήν του τυραννίαν, υιοθετήθησαν δε τω ουρανίω Πατρί, ελεεινώς στενάζει ο πανάθλιος και οδύρεται. Και λοιπόν τούτων απάντων των δωρημάτων τον αίτιον Χριστόν ας ευλογή τώρα με συντονίαν και προθυμίαν ψυχής η των Εθνών παγκληρία και πανσπερμία, τουτέστιν όλαι αι γλώσσαι των Εθνών, τα οποία προ της ενανθρωπήσεως του Χριστού ήτον άθλια και ταλαίπωρα δια την πλάνην της ειδωλολατρείας.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 26 Ιανουαρίου 2015

Ξενοφώντος οσίου και της συνοδείας αυτού.

Ὁ Ὅσιος Ξενοφῶν κατοικοῦσε στὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Ἰουστίνου Α’ (518 – 527 μ.Χ.) καὶ Ἰουστινιανοῦ (527 – 565 μ.Χ.). Ἦταν πλούσιος συγκλητικὸς καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν βαθιὰ εὐσέβειά του πρὸς τὸν Θεό. Εἶχε δύο παιδιά, τὸν Ἀρκάδιο καὶ τὸν Ἰωάννη. Μόλις αὐτὰ τελείωσαν τὰ ἐγκύκλια γράμματα, τὰ ἔστειλε στὴ Βηρυττὸ τῆς Φοινίκης, γιὰ νὰ μελετήσουν καὶ νὰ σπουδάσουν τὴ νομικὴ ἐπιστήμη. Καθ’ ὁδὸν τὸ πλοῖο μὲ τὸ ὁποῖο ταξίδευαν ναυάγησε. Διασώθηκαν ὅμως καὶ μετέβησαν στὰ Ἱεροσόλυμα ὅπου ἔγιναν μοναχοί. Οἱ γονεῖς τους, Ξενοφῶν καὶ Μαρία, τοὺς ἀναζήτησαν καὶ πληροφορήθηκαν ὅτι διάγουν στὴν ἔρημο ἀσκητικὸ βίο, δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ ἀποταξάμενοι τὸν κόσμο, ἀκολούθησαν καὶ αὐτοὶ τὸ μοναχικὸ βίο. Ὁ Ξενοφῶν, ἡ γυναίκα του καὶ τὰ παιδιά τους πρόκοψαν τόσο πολὺ στὴν ἀρετὴ καὶ στὴ φιλανθρωπία, ὥστε τοὺς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ἐπιτελοῦν καὶ θαύματα. 
Ἔτσι ἡ θεία αὐτὴ οἰκογένεια ἔζησε θεοφιλῶς καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Μεγάλο τμήμα των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας σήμερα μολύνεται

Σε όλη την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας   υπεισέρχονταν  σε αυτήν μεθοδικά και ύπουλα «υπάλληλοι», «μισθωτοί», «λύκοι» και «φίδια» ( χαρακτηρισμοί  που απέδωσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι στους ψευδοδιδασκάλους) που διέφθειραν πνευματικά  τα λογικά πρόβατα του  Χριστού  εξυπηρετώντας τα προσωπικά τους πάθη .  Μεγάλο τμήμα των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας σήμερα μολύνεται  από τις κακοδοξίες και τα  έργα  αιρετικών και αιρετιζόντων μασκοφόρων 
και οδηγείται   στην απώλεια.

Κάποιος πήγε και ρώτησε τον Αββά Μωϋσή:

Βλέπω μπροστά μου έναν πειρασμό και δεν μπορώ να τον νικήσω. Τι να κάνω, πάτερ μου; Και ο άγιος Μωϋσής του αποκρίθηκε: Εάν δεν νεκρωθής, όπως αυτοί, που είναι μέσα στον τάφο, δεν μπορείς να νικήσης.

Στρατηγός Μακρυγιάννης:

Δια τους αγωνιστάς και χήρες κι αρφανά και δια κείνους οπού θυσιάσαν το εδικό τους εις τον αγώνα της πατρίδος, και ήτον νοικοκυραίοι και τώρα είναι διακοναραίοι, δεν έχει ψωμί η πατρίδα δι΄ αυτούς όλους, είναι φτωχή, και δια τον Αρμπασπέρη έχει, οπούρθε ψωργιασμένος κόντης κι΄ έφυγε μ΄ ένα μιλιούνι τάλαρα κι΄ αγόρασε εις την πατρίδα του έναν τόπον και τον έβγαλε «Ελλάς» και μουτζώνει εμάς τους ανόητους Έλληνες αυτός και οι άλλοι οι Μπαυαρέζοι και οι φίλοι τους οι εδικοί μας; Που ΄ναι τόσα μιλιούνια δάνεια, που είναι οι πρόσοδοι, που ΄ναι οι καλύτερες γες, που ΄ναι οι μύλοι, που ΄ναι τ΄ αργαστήρια των Τούρκων και σπίτια, που είναι τα περιβόλια και οι σταφιδότοποι; Ποιός τάχει παρμένα; Ο Αρμασπέρης με τους άλλους Μπαυαρέζους έδιναν των δικών μας των χαραμοταϊσμένων αυτά όλα και τους στράβωναν , κι αυτήνοι πήραν τα χρήματα και τα παίρνουν ολοένα.

O ανιαρός και ανίερος χαρτοπόλεμος των Αγιορειτών.…

…Ημείς είμεθα υποχρεωμένοι, χάριν και των Ρωμαιοκαθολικών και του σύμπαντος κόσμου, δια τους οποίους η ανόθευτος Ορθοδοξία είναι η εσχάτη ελπίς, ουδέποτε να αποδεχθώμεν ένωσιν, ή χαρακτηρισμόν της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ως «αδελφής Εκκλησίας» ή του Πάπα ως κανονικού επισκόπου Ρώμης, ή της «Εκκλησίας» της Ρώμης ως εχούσης κανονικήν Αποστολικήν Διαδοχήν, Ιερωσύνην και Μυστήρια, χωρίς την ρητήν εκ μέρους των αποκήρυξιν του FILIOQUE, του αλαθήτου, του πρωτείου, της κτιστής χάριτος και των λοιπών κακοδοξιών, τας οποίας ουδέποτε θα θεωρήσωμεν ως διαφοράς χωρίς σημασίαν ή θεολογούμενα, αλλά ότι αλλοιώνουν ανεπανορθώτως τον θεανθρώπινον χαρακτήρα της Εκκλησίας και συνιστούν βλασφημίας.

(Απόσπασμα από το γράμμα της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους προς τον Οικουμ. Πατριάρχην Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίον, 8-12-93).

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 – ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ -- Ουράνιες ενατενίσεις «Και εζήτει ιδείν τον Ιησούν τίς εστί…»

Μετάνοια, δύναμη ζωής

Η πορεία διά μέσου της μετάνοιας καταξιώνει τον άνθρωπο σε πνευματικές κορυφογραμμές. Ακριβώς, σ’ αυτή τη χρονική στιγμή η Εκκλησία προβάλλοντας το παράδειγμα του Ζακχαίου, στέλνει το πιο ισχυρό μήνυμα στον άνθρωπο. Όσο και αν έχει πέσει στη ζωή του, όσο και αν βιώνει την τραγική οδύνη στο χώρο της αμαρτίας, όσο κι αν βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής, η αγάπη του Κυρίου απλώνεται σ’ ένα εύρος που δεν μάς επιτρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να βυθίζεται στο σκοτάδι της απελπισίας. Αντίθετα, η εκζήτηση της χάρης του Θεού, ανοίγει τους ορίζοντες της ελπίδας και της χαράς και μεταβάλλεται σε οδοδείκτη αληθινής ζωής. Αυτό έπραξε και ο Ζακχαίος, ο οποίος, ζητούσε μετά μανίας να ιδεί τον Ιησού. Γιατί ακριβώς γνώριζε ότι μόνο η αγάπη του προσφέρει την αληθινή σωτηρία.