ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Συνέσει ταθέντες Ουρανοί ευφράνθητε, αγάλλου δε η γη· υπερθέων γαρ εκ κόλπων, ο τεχνίτης φοιτήσας, Χριστός υπό Μητρός Παρθένου, Θεώ Πατρί προσάγεται, νήπιος ο προ πάντων· ενδόξως γαρ δεδόξασται.

Ερμηνεία.


Και τούτο το Τροπάριον ερανίσθη ο Μελωδός, τόσον από τον μεγαλοφωνότατον Ησαϊαν, όσον από τον Προφητάνακτα Δαβίδ· ο μεν γαρ Ησαϊας λέγει: «Ευφραίνεσθε Ουρανοί, και αγαλλιάσθη η γη· ρηξάτωσαν τα όρη ευφροσύνην, ότι ηλέησεν ο Θεός τον λαόν αυτού» (Ησ. μθ: 13). Ο δε Δαβίδ: «Εξομολογείσθε τω Κυρίω τω ποιήσαντι τους Ουρανούς εν συνέσει» (Ψαλμ. ρλε: 5). Παρακινών λοιπόν ο Μελωδός τους Ουρανούς και την γην να χαίρουν, ούτω φησίν: εσείς οι Ουρανοί, οίτινες ετανύθητε με κυκλικόν και σφαιροειδές σχήμα από την σύνεσιν και σοφίαν του Θεού την δημιουργικήν του Παντός, ευφράνθητε· διότι ο Δημιουργός των πάντων έκλινεν εσάς: ήτοι σας αφήκεν επί μικρόν δια φιλανθρωπίαν άρρητον· αγάλλου δε και συ η γη· διότι ο Δημιουργός σου μετά το κλίναι τους Ουρανούς κατέβη εις εσέ. Ο δε ανώνυμος, Ουρανούς μεν ενόησε τους εν Ουρανοίς Αγγέλους, γην δε τους εν τη γη ανθρώπους, από των περιεχόντων τα περιεχόμενα σημαίνων κατά συνεκδοχήν, ως είπομεν και αλλαχού εις τας προηγουμένας ερμηνείας. Διατί δε προτρέπει να χαίρουν ταύτα; Επειδή, λέγει, ο τεχνίτης και Δημιουργός αυτών, φοιτήσας ανεκφοιτήτως από τους υπερθέους κόλπους του αϊδίου Πατρός εις την γην, προσφέρεται σήμερον από την Αειπάρθενον Μητέρα Του εις τον Θεόν και Πατέρα. Ω του θαύματος! ο προ πάντων των όντων και των αιώνων υπάρχων Θεός Λόγος, αυτός οράται και προσάγεται νήπιος και τεσσαρακονθήμερον βρέφος κατά την ανθρωπότητα. Ουρανούς δε είπεν ο Μελωδός πληθυντικώς και ουχί ενικώς, ίνα φανερώση, κατά τον ανώνυμον, τους τρεις Ουρανούς, τον πρώτον Ουρανόν, ον εποίησεν ο Θεός τη πρώτη ημέρα: «Εν αρχή, φησίν, εποίησεν ο Θεός τον Ουρανόν και την γην» (Γέν. α: 1), τον δεύτερον Ουρανόν, το στερέωμα: «Εκάλεσε, φησίν, ο Θεός το στερέωμα Ουρανόν» (Γέν. α: 8), και τον τρίτον, τον αέρα, κατά το «Τα πετεινά του Ουρανού» (Ψαλμ. η: 9). Το δε όνομα «τεχνίτης» ερανίσθη ο Μελωδός από την σοφίαν του Σολομώντος λέγουσαν: «Μάταιοι μεν γαρ πάντες άνθρωποι φύσει, οις παρήν Θεού αγνωσία, και εκ των ορομένων αγαθών ουκ ίσχυσαν ειδέναι τα όντα, ούτε τοις έργοις προσχόντες επέγνωσαν τον τεχνίτην» (Σοφ. ιγ: 1).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 15 Ιανουαρίου 2015

Παύλου του Θηβαίου, Ιωάννου Καλυβίτου.

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Θηβαῖος, ἤκμασε στὰ χρόνια του Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) καὶ τοῦ Βαλεριανοῦ (254 – 259 μ.Χ.). Σύμφωνα μὲ τὴν βιογραφία τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, τῆς ὁποίας πρόσφατα ἀποδείχθηκε ἡ ἱστορικότητα, μὲ βάση μία πολὺ ἀρχαιότερη ἑλληνικὴ πηγή, τὰ ὅρια τῆς ζωῆς του μποροῦν νὰ τοποθετηθοῦν μεταξὺ τῶν ἐτῶν 233 καὶ 346 μ.Χ. Ἀνῆκε σὲ πλούσια οἰκογένεια τῆς κάτω Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου. Ὅταν ὁ Δέκιος ἐξαπέλυσε κατὰ τῶν Χριστιανῶν τὸν τρομερὸ διωγμό του, ὁ Ὅσιος σὲ νεαρὴ ἡλικία ἔχασε τοὺς γονεῖς του. Ἐπειδὴ φοβήθηκε μήπως παραδοθεῖ στοὺς διῶκτες τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸν ἄνδρα τῆς ἀδελφῆς του, τὸν γαμπρό του, ζήτησε παρηγοριὰ καὶ σωτηρία στὴν ἔρημο.
Ἀφοῦ πέρασε ὁ διωγμὸς τοῦ Δεκίου καὶ ἐπανῆλθε ἡ γαλήνη, ἀπατηλὴ ὅμως καὶ προσωρινή, ὁ Ὅσιος ἀποφάσισε νὰ ἐξακολουθήσει τὴν ἐρημική του διαμονή. Στὴν ἔρημο ἀγάπησε τὸν ἀσκητικὸ βίο καὶ προχώρησε στὰ ἐνδότερα, ὅπου βρῆκε σπήλαιο, μέσα στὸ ὁποῖο πέρασε ὅλο τὸν χρόνο τῆς ζωῆς του μὲ πνευματικοὺς ἀγῶνες καὶ στερήσεις. Λέγεται μάλιστα ὅτι ἔξω ἀπὸ τὸ σπήλαιο ἔτρεχε δροσερότατη πηγὴ καὶ ὑπῆρχε φοίνικας, ἰδιαίτερα ψηλός. Ἐκεῖ μέσα στὴν ἡσυχία τῆς φύσεως, μελετοῦσε τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἄλλα ψυχωφελὴ βιβλία. Ἐκεῖ τὸν γνώρισαν καὶ διάφοροι ἄλλοι ἀναχωρητές, ποὺ εἶχαν ἀναζητήσει καὶ αὐτοὶ στὴν ἔρημο τὴν σωτηρία ἀπὸ τοὺς διῶκτες τους. Τόσο μάλιστα ἦταν ὁλοφάνερη ἡ πνευματικὴ ὑπεροχὴ καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη του, ὥστε ὅλοι τοῦ ἀπέδιδαν σεβασμὸ καὶ ἀγάπη, καὶ τὸν ρωτοῦσαν γιὰ πολλὰ ζητήματα, εἴτε ἠθικῆς καὶ θεολογικῆς διακρίσεως, εἴτε ἀναφερόμενα στὴν προσωπική τους ψυχικὴ κατάσταση. Ὁ Ὅσιος ἀπαντοῦσε στὸν καθένα πατρικά, λύνοντας τὶς ἀπορίες τους, φωτίζοντας τὶς ἀμφιβολίες τους, στερεώνοντας τὶς πεποιθήσεις τους, καθοδηγώντας τους στὸν τελειότερο βίο, χωρὶς καθόλου νὰ ὑπερηφανεύεται, τιμώντας καὶ τὸν μικρότερο ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του καὶ συμπεριφερόμενος μὲ λεπτή, εὐγενὴ καὶ διακριτικὴ συμπεριφορά.
Ἡ φήμη τοῦ διακεκριμένου ἀναχωρητοῦ, ἔφθασε καὶ στὰ αὐτιὰ τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Ἦλθε λοιπὸν καὶ αὐτός, τὸ ἔτος 344 μ.Χ. στὸν Παῦλο. Καὶ τίποτα δὲν ἦταν συγκινητικότερο ἀπὸ τὴν συνάντηση τῶν δύο ἐκείνων ἁγίων ἀνδρῶν. Ἄγνωστοι ἕως τότε ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον, ἀντάλλαξαν ἀδελφικότατα ἀσπασμὸ καὶ δοκίμαζαν ἀνέκφραστη χαρά, ὅσο διαρκοῦσε ἡ συνάντηση καὶ συνομιλοῦσαν καὶ ἐκφράζονταν ὁ καθένας μὲ ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὸν ἄλλον καὶ ταπεινὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του.  Μάλιστα ὁ
Μέγας Ἀντώνιος ἀπόρησε πῶς ἔφτασε ὁ Ὅσιος Παῦλος στὰ ἄβατα τῆς ἐρήμου, ὅπου ἄνθρωπος ποτὲ δὲν τόλμησε.
Μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἐπανῆλθε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος. Τὴν προηγούμενη νύχτα εἶχε πεθάνει ὁ Ὅσιος Παῦλος καὶ δυὸ λιοντάρια ἔστεκαν κοντὰ στὸν τάφο του, τὸν ὁποῖο τὰ ἴδια μὲ τὰ νύχια τους τὸν εἶχαν ἀνασκάψει. Ἐκεῖ καὶ τὸν εἶχαν ἀποθέσει. Ἦταν ἑκατὸν δέκα τριῶν ἐτῶν, ὅταν μετέστη εἰρηνικὰ πρὸς τὸν Κύριο. Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἐπέστρεψε, φέροντας μαζί του ὡς ἱερὸ κειμήλιο τὸ ράσο τοῦ Ὁσίου Παύλου.


Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός : Ἦταν ἀναμενόμενη ἡ εὐρωπαϊκὴ περιπέτειά μας

Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι, λοιπόν, οὐσιαστικὰ ἡ ἔνταξή μας στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη, ἀλλὰ ἡ παρουσία μας μέσα σ᾽αὐτή. Μὲ ποιὲς δηλαδὴ ἐσωτερικὲς καὶ πνευματικὲς προϋποθέσεις προχωροῦμε σ᾽αὐτὴ τὴ σημαντικότατη φάση τῆς ἱστορικῆς μας πορείας. Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν φοβήθηκαν ποτὲ τὸν συγχρωτισμὸ μὲ ἄλλους λαούς. Ἄλλωστε, καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἱστορικὰ μεγέθη δὲν κλείσθηκαν ποτὲ σὲ σύνορα, ἀλλὰ διατήρησαν τὴν οἰκουμενικότητά τους καὶ τὸ ἄνοιγμά τους πρὸς ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Σ᾽ αὐτὴ τὴ μόνιμη καὶ πολυδιάστατη συνάντηση πρωταρχικὸ ρόλο ἔπαιζε ἡ ἑλληνικὴ ἤ ἑλληνορθόδοξη συνείδηση τοῦ Γένους μας. Ὅταν ἦταν βαθιὰ ριζωμένη στὰ στοιχεῖα τῆς ἑλληνικότητας ἤ τῆς ἑλληνορθοδοξίας, ὄχι μόνο δὲν ἀλλοτριωνόταν, ἀλλ᾽ ἀντίθετα ἐξελλήνιζε καὶ ὀρθοδοξοποιοῦσε τοὺς ἄλλους Λαούς, ὄχι μέσα στὸ φραγκικὸ πνεῦμα τῆς ἀποικιοκρατικῆς ὑποδούλωσης, ἀλλὰ ἐκπολιτίζοντας καὶ ἐλευθερώνοντάς τους ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ δουλεία, τὴ δουλεία τῆς ψυχῆς καὶ τὴν ὑποδούλωση τοῦ σώματος.

Η φωνή ενός Προφήτου -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.

Ιδιάζουσα πολεμική κατά της Πίστεως παρουσιάζεται στις μέρες μας. Οργανωμένες φωνές διαβάλλουν και προσβάλλουν την Παλαιά Διαθήκη θέλοντας να την βγάλουν και να την αποβάλουν από την ζωή μας, ως δήθεν εβραϊκό βιβλίο. Λόγοι δικαιοσύνης, λοιπόν, επιβάλλουν ν΄ ακούσουμε και μια φωνή αυτού του βιβλίου «εκ των ένδον». Την αφορμή μας δίνει ο προφήτης Ιωνάς, ο έκτος στη σειρά των μικρών προφητών, τον οποίο τιμά και προβάλλει η Εκκλησία μας το μήνα αυτό (+21 Σεπτεμβρίου) ως έναν σοφό και θεόπνευστο δάσκαλο. Ως φανατικός Εβραίος ο Ιωνάς είχε τη νοοτροπία του χαϊδεμένου παιδιού του Θεού. Δεν μπορούσε να ανεχθεί το ενδιαφέρον του Θεού για ανθρώπους, που δεν ανήκουν στον περιούσιο λαό του, τον ιουδαϊκό. Γι΄ αυτό αδιαφόρησε για την θεϊκή εντολή να κηρύξει στη πρωτεύουσα της Ασσυρίας Νινευή. Έσπευσε ν΄ απομακρυνθεί προς την άλλη άκρη του γνωστού τότε κόσμου, στη πόλη Θαρσίς. Αλλά ο Θεός εμπόδισε αυτό το ταξίδι. Νικημένος από την αντίσταση του Θεού, ο προφήτης σωφρονίζεται και επιτέλους, υπακούει στο θείο θέλημα. Κηρύττει στη Νινευή. Οι Νινευίτες μετανοούν και σώζονται. Αυτό όμως στενοχωρεί κατάκαρδα τον σωβινιστή Ιωνά, που τελικά διδάσκεται ότι ο Θεός αγαπά και σπλαγχνίζεται όλα τα δημιουργήματά του.

Μήτε γένοιτό μοι, ίνα ποιήσω την εκκλησίαν μου την αγίαν μητέρα των ορθοδόξων αιρετικήν, δεχόμενος το του πάπα μνημόσυνον

«Όστις μνημονεύει τον πάπαν, ή κοινωνήσοι τω μνημονεύοντι, ή συμβουλεύσοι ή παραινέσοι, ηγήσομαι και τούτον οίον η αγία και μεγάλη σύνοδος η εν Κωνσταντινουπόλει, η το λατινικόν εξετάσασα δόγμα, και τους αυτό φρονήσαντας καθελούσα τότε, τον Βέκκον δηλονότι και τους ομόφρονας. Ουδέ νομίζω εγώ μικρόν τι το του πάπα ή τινος επισκόπου μνημόσυνον, αλλά η πνευματική των ομοδόξων κοινωνία και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας, η δια του μνημοσύνου εστίν, αι δε σύνοδοι και οι άλλοι διορίζονται, ότι ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτων και από της κοινωνίας χρη φεύγειν και τα άλλα όμοια, όσα γινώσκετε, ότι διορίζονται. Υπέρ πάντα δε ο Κύριος ημών: «Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσι», φησίν, «αλλά φεύξονται απ΄ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν». Μήτε γένοιτό μοι, ίνα ποιήσω την εκκλησίαν μου την αγίαν μητέρα των ορθοδόξων αιρετικήν, δεχόμενος το του πάπα μνημόσυνον, έως αν ο πάπας εκείνα ομολογή και πιστεύη, δι΄ άτινα εκ της ημετέρας εκκλησίας ου προσεδέχοντο. Ει τις γαρ ομολογήσει εκείνον νυν ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας, ομολογεί τους εαυτού προγόνους είναι αιρετικούς. Η γνώμη μου τοίνυν τοιαύτη και ην αεί και έσται, και έσομαι αεί προς τον πάπαν και τους κοινωνούντας αυτώ οπωσούν ακοινώνητος, ως και οι πατέρες ημών, ων την ευσέβειαν καν πρέπον εστί μιμείσθε ημάς επειδή την αγιωσύνην αυτών και την σοφίαν ουκ έχομεν»


(Από τα αντιλατινικά κείμενα του οσιωτάτου εν Μοναχοίς Γενναδίου Σχολαρίου του και Πατριάρχου γενομένου Κων/πόλεως).

Σωματεῖον «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» -- ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ Κ. ΑΝΤΩΝΙΟ ΣΑΜΑΡΑ


    (παρόμοιες ἐστάλησαν σὲ ὅλους τοὺς ἀρχηγοὺς κομμάτων)

Ἀξιότιμον Κύριον  ΣΑΜΑΡΑΝ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
Πρόεδρον Κυβερνήσεως
Μέγαρον Μαξίμου, Γραφεῖον Πρωθυπουργοῦ
10674 ΑΘΗΝΑ
210-3385585 / ΦΑΞ  210-6715799, Φ 8017357
                                                                Ἐπιστολὴ ὑπ᾿ ἀριθμ. 16/12.1.2015  Γ.Ι.
Ἀξιότιμε κ. Πρόεδρε,
1. Περὶ τοῦ Τάματος τοῦ Κολοκοτρώνη (καὶ ὄχι τοῦ Συνταγματάρχου Παπαδοπούλου) θὰ σᾶς εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως.

Η συντελουμένη αποστασία εις τους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας

Εάν ληφθή υπ΄ όψιν η λίαν κατάκριτος απόφασις και ενέργεια της Ιεραρχίας, ως τουλάχιστον εκ των αποτελεσμάτων της, σήμερον σαφώς αποδεικνύεται, καθ΄ ην η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετέχει εις το λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» ως ιδρυτικόν και τακτικόν μέλος αυτού, εν γνώσει αυτής, ότι τούτο εδράζεται και διακυβερνάται πάντοτε βάσει της αιρετικής οικουμενιστικής «θεωρίας των κλάδων»,  και ότι επί τόσα έτη ουδόλως διετέθη να μετακινηθή των αιρετικών θέσεών του εκ της εν αυτώ ορθοδόξου παρουσίας, τότε ολοκληρούται απολύτως η πεποίθησις της γνησίας ορθοδόξου συνειδήσεως δια την συντελουμένην αποστασίαν εις τους κόλπους της Ελλαδικής Εκκλησίας και του εξ αυτής υφισταμένου σήμερον σοβούντος «Ζητήματος Πίστεως» εν Αυτή. Που λοιπόν, κατά ταύτα, διακρίνεται εν τη πράξει και κατά τίνα τρόπον διασώζεται, εν προκειμένω, η ορθόδοξος ομολογία και το ορθόν φρόνημα τόσον των γεννητόρων του Διαγγέλματος του 1920, όσον και η τοιαύτη των αδιαμαρτυρήτως μέχρι σήμερον αποδεχομένων και πιστώς εφαρμοζόντων τούτο, η απαγγελομένη υπ΄ αυτών εν τω Συμβόλω της Πίστεως περί «Μίας, Αγίας…Εκκλησίας», «Φωτός εκ Φωτός», ήτοι περί της μίας εν Αυτή Αποκαλυφθείσης και ενυπαρχούσης Θείας Αληθείας και του «Ενός Βαπτίσματος» εν Αυτή; «Τις δύναται να φαντασθή την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της περιόδου εκείνης των Πατέρων, να κηρύσση εαυτήν οργανικόν μέλος ομοσπονδίας τινός, ενούσης Ευνομιανούς ή Ανομίους, Αρειανούς, Ημιαρειανούς, Σαβελλιανούς και Απολλιναριστάς; Βεβαίως ουδείς! Αλλά τουναντίον, ο α΄ Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν ομιλεί περί ενώσεως με τοιαύτας ομάδας, αλλά ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙ αυτήν!». Εν τούτοις, η Ορθόδοξος Εκκλησία, Ήτις είναι «άθικτος παρθένος, Εκκλησία χιονόσωμος….σώφρων, άμωμος, ερασμία», ερρίφθη «εις τον κλίβανον» της φρικώδους ταύτης παναιρέσεως, δια της συμμετοχής εις την ειδικήν, δια την παναίρεσιν ταύτην λειτουργία της Λίμα, κατά την Έκτην Σύνοδον του Π.Σ.Ε. εις Βανκούβερ του Καναδά! (εφημ. Ορθόδοξος Τύπος 30-9-1983). Εάν εις τα ως άνω αναφερόμενα «υπαγορεύματα του διαβόλου» είχον αντισταθή οι Ποιμένες, ίσως δεν είχομεν φθάσει εις τον σωρείτην των βλασφημιών κατά του Αγίου Πνεύματος, εκ μέρους των «Φρουρών» της Ορθοδοξίας, προβαινόντων εις φιλαιρετικάς σχέσεις μετά των ετεροδόξων και κατακρημνιζομένων εις τα βαθέα σκότη της οικουμενιστικής πλάνης, όπου απαντούν τον βασικόν λίθον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, τον αιρεσιάρχην πάπαν, τύπον του Αντιχρίστου!