Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης - Τα πέντε βαπτίσματα

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Ελάτε στην Ομιλία που τρέμουν! Στην μαχητική, ανατρεπτική και αποκαλυπτική Ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη, την Τετάρτη 14 Ιαν.

Δείτε το θέμα εντός της ανάρτησης

http://katihisis.blogspot.gr/2014/12/17.html


Η συγκεκριμένη κατηχητική δράση με την Ομιλία της Τετάρτης που είναι θεσμός πλέον για την ενορία μας, πολεμείται με μανία από οικουμενιστικούς και άλλους κύκλους. Προσπάθησαν πολλές φορές ως σήμερα να μας δημιουργήσουν ποικιλοτρόπως προβλήματα... Όμως είμαστε αποφασισμένοι, δε θα σταματήσουμε να Ομιλούμε, θα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου. "Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται" (Τιμ.β΄ 2,9). Ως ιερεύς της Εκκλησίας του Χριστού και ορθόδοξος Θεολόγος, έχω την υποχρἐωση να Ομιλώ για την Πίστη μου και να πολεμώ τις αιρέσεις. Θα συνεχίσω με παλμό και αγωνιστικό φρόνημα για την αγάπη του Χριστού και της Ορθοδοξίας.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ο πρωτότοκος εκ του Πατρός προ αιώνων, πρωτότοκος νήπιος, Κόρης αφθόρου τω Αδάμ χείρα προτείνων επέφανεν.

Ερμηνεία.

Ο προ των αιώνων πάντων, λέγει, υπάρχων πρωτότοκος Υιός του αγεννήτου Πατρός επ΄ εσχάτων των χρόνων εφάνη πρωτότοκος Υιός Παρθένου Μητρός νηπιάζων κατά την ανθρωπότητα. Δια τι εφάνη; Δια να εξαπλώση την ανορθωτικήν και σωστικήν χείρα του εις τον πεσόντα Αδάμ εκ της παραβάσεως. Τριών δε λογιών λέγεται ο Χριστός πρωτότοκος· λέγεται πρώτον πρωτότοκος εκ του Πατρός, όχι διότι εγεννήθη από τον Πατέρα και άλλος Υιός δευτερότοκος, άπαγε! Μονογενής γαρ και μονογενώς εγεννήθη εκ μόνου του Πατρός, αλλά διότι προ πάντων των αιώνων, και προ πάσης της Κτίσεως ορατής τε και αοράτου εγεννήθη εκ του Πατρός· ου γαρ πάντοτε το πρώτον λέγεται συγκριτικώς προς το δεύτερον, αλλά μερικές φορές δηλοί το υπεροχικώς, και καθ΄ εαυτό πρώτον ον· κατά το νόημα τούτο και ο Απ. Παύλος είπε περί του Χριστού «Πρωτότοκος πάσης Κτίσεως» (Κολ. α: 15) και ο Ιερός ηρμήνευσε Θεοφύλακτος. Λέγεται δεύτερον πρωτότοκος ο Χριστός, καθ΄ ο εγεννήθη εκ της Μητρός: «Και έτεκε, φησί, τον Υιόν αυτής τον πρωτότοκον» (Λουκ. β: 7). Νοείται δε τούτο, όχι ότι εγεννήθη εκ της Παρθένου δεύτερος Υιός, άπαγε! Μονογενής γαρ και μονογενώς εγεννήθη εξ αυτής ο Χριστός, αλλά διότι αυτός πρώτος και μόνος την παρθενικήν ανοίξας μήτραν, αρρήτως και υπέρ έννοιαν πάλιν αυτήν κεκλεισμένην εφύλαξεν, όσπερ ουδείς άλλος τεχθείς εποίησε. Λέγεται και τρίτον ο Χριστός πρωτότοκος εκ των νεκρών· και μαρτυρεί λέγων ο Απ. Παύλος: «Ος εστιν αρχή πρωτότοκος εκ των νεκρών» (Κολ. α: 18)· όπερ ερμηνεύων ο Ιερός Θεοφύλακτος λέγει, ότι ο Χριστός λέγεται πρώτος κατά την εκ νεκρών ανάστασιν· επειδή γαρ ο Κύριος έλυσε τας ωδίνας του θανάτου, ως λέγει ο Κορυφαίος Απ. Πέτρος (Πραξ. β: 24), δια τούτο δικαίως λέγεται ότι είναι και πρωτότοκος εκ των νεκρών· γέννησις γαρ είναι και η εκ νεκρών ανάστασις. Πρωτότοκος λοιπόν λέγεται ο Χριστός εκ των νεκρών, διότι πρώτος αυτός αναστάς από τους νεκρούς ως απαρχή, έχει ακολουθούντας εις αυτόν και τους λοιπούς νεκρούς· και αυτοί γαρ εγερθήσονται, ως ο Χριστός, άφθαρτοι· ή πρωτότοκος λέγεται ο Χριστός εκ των νεκρών, καθότι από τους άλλους νεκρούς τους εγερθέντας και πάλιν αποθανόντας, αυτός πρώτος και μόνον αναστάς, ουκ έτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκ έτι κυριεύει, κατά τον μακάριον Παύλον· ή καθότι αυτός πρώτος και μόνος ανέστησεν εαυτόν τη θεϊκή αυτού εξουσία· όπερ ουδείς άλλος πεποίηκε, κατά τον ανώνυμον. Όθεν ο Νύσσης Γρηγόριος τούτοις συμφωνών λέγει: «Τριών ουσών εν ημίν των γεννήσεων, δι ων ζωοποιείται η ανθρωπίνη φύσις, της μεν από σώματος, της δε κατά το της παλιγγενεσίας Μυστήριον, της δε, δια της ελπιζομένης εκ των νεκρών πάλιν αναστάσεως, εν ταις τρισί πρωτότοκος γίνεται» (ο Χριστός δηλ.) (λόγω Δ. κατ΄ Ευνομίου).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 13 Ιανουαρίου 2015

Ερμύλου, Στρατονικίου μαρτύρων, Μαξίμου καυσοκαλυβιώτη.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἕρμυλος καὶ Στρατόνικος ζοῦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς Λικινίου (308 – 323 μ.Χ). Ὁ Λικίνιος, ὅπως εἶναι γνωστό, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τοὺς εἰδωλολάτρες ποὺ ἀντιπαθοῦσαν τὸν Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περὶ τὸ 320 – 322 μ.Χ., διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν.

Ὁ Ἅγιος Ἕρμυλος, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη, ἦταν διάκονος. Ὅταν παρουσιάσθηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό, ὑποβλήθηκε σὲ φοβερὰ βασανιστήρια. Πρῶτα τὸν μαστίγωσαν μὲ ἀγκαθωτὰ μαστίγια. Οἱ φρικώδεις βασανισμοὶ δὲν ἔφεραν τὸ ποθούμενο ἀποτέλεσμα. Στὴ δεινὴ δὲ αὐτὴ κατάσταση εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος Ἕρμυλος, κλείσθηκε στὴν φυλακή. Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ ὁ Μάρτυς τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος ἀπάντησε δοξολογώντας καὶ εὐχαριστώντας τὸ Ἅγιο Ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Μεταξὺ ἐκείνων ποὺ παρευρίσκονταν στὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Ἑρμύλου, ἦταν καὶ ὁ φίλος του Στρατόνικος, ποὺ ὑπέφερε πολὺ γιὰ τὰ παθήματά του. Μπροστὰ στὸ θέαμα τοῦ μαρτυρίου τοῦ φίλου του, ὁ Στρατόνικος δὲν μπόρεσε νὰ κρατήσει τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὰ δάκρυά του. Ἀμέσως τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν κάλεσαν νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Καὶ ἐκεῖνος ἀκολούθησε τὸν δρόμο τῆς καλῆς ὁμολογίας τοῦ φίλου του Ἑρμύλου. Τὸ μαρτύριο ἐπεκτάθηκε καὶ σ’ αὐτόν. Τὸν κτύπησαν καὶ ἀκολούθως τὸν ἔριξαν μαζὶ μὲ τὸν Ἕρμυλο στὸν ποταμὸ Ἴστρο (Δούναβη), ὅπου καὶ οἱ δυό τους ἐδέχθησαν τὸ μακάριο τέλος καὶ ἔλαβαν τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοὶ ποὺ πληροφορήθηκαν τὰ γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, γιὰ νὰ βροῦν τὰ τίμια λείψανα τῶν Ἁγίων. Καὶ ὅταν, μετὰ τρεῖς μέρες, τὰ εἶδαν κάπου στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ, τὰ παρέλαβαν καὶ τὰ ἐνταφίασαν μαζί.
Ἡ Σύναξη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἑρμύλου καὶ Στρατονίκου ἐτελεῖτο στὸν εὐκτήριο οἶκο τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὴν περιοχὴ ποὺ ὀνομάζεται Ὀξεία (νῆσος τῆς Προποντίδος), στὴ Φιρμούπολη, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ «ἐν τοῖς τοῦ Σπουδαίου» κοντὰ στὸ Ὀρφανοτροφεῖο.

Πρεσβύτερος Ευστάθιος Κολλάς : Aδελφοί· «Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι… αγιάσατε πόλεμον… ότι αι ημέραι πονηραί εισί» (Αγία Γραφή)

Έξω και πέρα, παντελώς ξένες προς τις αρχές, το έργο και τις Παραδόσεις του Θεόσδοτου Συνοδικού Συστήματος διοίκησης της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι οι «Διαθρησκευτικές Συνάξεις, Συνδιασκέψεις, Συναντήσεις, Διεθνή Συνέδρια». Είναι επικίνδυνα δαιμονικά εφευρήματα, που καλλιεργούνται και καθοδηγούνται από τον διεθνή Μασονικό Οικουμενισμό και δυστυχώς πλασάρονται, με ύπουλους και καταχθόνιους τρόπους και μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας μας, από ανάξιους της αποστολής τους υψηλόβαθμους εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

" Oρθόδοξος Τύπος" :Με αφορμήν τας εξελίξεις περί την τρομοκρατίαν αποκαλύπτεται ότι ο Σάββας Ξηρός ησπάσθη τον Ισλαμισμόν.

 Και ως απεκάλυψεν η εφημερίς «Η Καθημερινή» (Κυριακή 7 Ιουλίου) ήταν μέλος της φονταμενταλιστικής οργανώσεως των «Αδελφών Μουσουλμάνων», από τους κόλπους της οποίας ξεπήδηδε η Παλαιστινιακή τρομακρατική οργάνωσις «Χαμάς» αλλά και σημαίνοντα στελέχη της Αλ Κάϊντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η εφημερίδα κατεχώρησε και φωτογραφίαν του Σάββα Ξηρού, ο οποίος είναι ενδεδυμένος με την λευκήν παραδοσιακήν μουσουλμανικήν στολήν και το αντίστοιχον κάλυμμα εις την κεφαλήν. Η φωτογραφία ελήφθη κάπου εις το Σουδάν, το οποίον ως χώρα καταγγέλεται δια την εκπαίδευσιν τρομοκρατών, το άσυλον το οποίον παρέχει εις αυτούς, καθώς και δια τας σχέσεις του με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και άλλους μεγάλους τρομοκράτας.

Ο υπαρξιακός χαρακτήρ των Δογμάτων Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Πολύς λόγος γίνεται συχνά από θεολογικούς νόες, που στέκονται με σκεπτικισμό ή με έκδηλο αρνητισμό, μπροστά στις έννοιες «παράδοση» και «παρελθόν» της Εκκλησίας, για την ανάγκη μιας αναδείξεως ή προβολής του υπαρξιακού χαρακτήρος των δογμάτων της Εκκλησίας σε κάθε συγκεκριμένη «μεταγενέστερη» από μια «παλαιότερη» εποχή. «Τα δόγματα στην ορθόδοξη Εκκλησία είναι ζωή και συνεπώς πρέπει να έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας, να είναι αποκάλυψη της Αληθείας, δηλαδή φανέρωση καίριων και ακραίων, μεθοριακών καταστάσεων της ύπαρξης»(1). Αλλά ποιος άραγε θα πρέπει να παρουσιάζει στον εκάστοτε «σύγχρονο» κόσμο την αλήθεια, ότι τα δόγματα είναι ζωή και έχουν άμεσες και αποφασιστικές επιπτώσεις στην ύπαρξή μας;Η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση είναι συχνά μονολεκτική· η θεολογία. «Η θεολογία έχει καθήκον να ερμηνεύει τα δόγματα, ώστε να φανεί πως και γιατί εξαρτάται από αυτά η ύπαρξή μας»(2). Η τελευταία αυτή υπόδειξη—πρόταση της «θεολογίας», ως ερμηνεύτριας, του «πως και του γιατί» του υπαρξιακού χαρακτήρος των δογμάτων, δεν αποτελεί, σε καμμιά περίπτωση, τη λύση του ζητουμένου, δηλ. της αναδείξεως του χαρακτήρος αυτού σε κάθε εποχή, αν ο όρος θεολογία εκφέρεται αορίστως, χωρίς συγκεκριμένη «υπαρξιακή» ταυτότητα. Για ποια θεολογία πρόκειται ή ποια θεολογία υπονοείται, αφού η «ομολογιακή ορθοδοξία είναι μια νεκρή ορθοδοξία»;(3)  Μήπως ως θεολογία υπονοείται η «ακαδημαϊκή» θεολογία ή μήπως γίνεται αναφορά στο μέσο όρο εκφορών θεολογικού λόγου ποικίλων παραγόντων υπεύθυνου ρόλου διδασκαλίας της πίστεως; Ή μήπως πρόκειται για τη «θεολογία»--φάντασμα, εκείνων των διανοητών, που αναζητούν άλλοθι ελευθέρας εκφράσεως υποκειμενικών-προσωπικών θεολογικών θέσεων, ως νέων προοπτικών του μέλλοντος της ορθοδοξίας;

Σωματεῖον «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

ΤΑΜΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

(Η ΙΕΡΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821 ΝΑ ΚΤΙΣΟΥΝ ΝΑΟ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΩΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΥΓΟ)

Ο «ΑΓΙΟΣ» ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

ΥΠΕΓΡΑΨΕ

Ἡμεῖς καὶ Ὑμεῖς ;

                                                                                12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

 

Εὐλογημένα, χαρούμενα, πανευφρόσυνα καὶ εἰρηνικὰ χρόνια πολλά, προπαντὸς ὑγεία καὶ κάθε ἀγαθὸ γιὰ τὸ 2015.

1. Θέλομε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι ἤδη θὰ ἔφθασε ἡ Πανηγυρικὴ ἔκδοση τῆς «ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ» (τεῦχος 61/Ἐπετηρὶς 2015) και στὸ τελευταῖο προορισμό, σὲ κάθε γωνιά τῆς γῆς, ποὺ εὐχαρίστως τὴν ἀποστείλαμε .

Δημήτριος Τσελεγγίδης Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης :

…εὔ­λο­γα δι­ε­ρω­τᾶ­ται κά­θε ἐκ­κλη­σι­α­στι­κά εὐ­αι­σθη­το­ποι­η­μέ­νος πι­στός, μή­πως μέ τήν ἀ­κο­λου­θού­με­νη τά τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια με­θο­δο­λο­γί­α -ἡ ὁ­ποί­α συρ­ρι­κνώ­νει συ­στη­μα­τι­κά τήν ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κή λει­τουρ­γί­α τῆς Συ­νο­δι­κό­τη­τας- κά­ποι­ος ἐ­πι­δι­ώ­κει νά τε­θεῖ ἐ­πά­νω ἀ­πό ὅ­λους τούς Ἐ­πι­σκό­πους καί τε­λι­κά ἐ­πά­νω ἀ­π’ ὅ­λη τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Μή­πως, ὅ­μως, μέ τόν τρό­πο αὐ­τό «κυ­ο­φο­ρεῖ­ται» καί μιά κά­ποι­α μορ­φή Πα­πι­σμοῦ στό χῶ­ρο τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας ἤ μή­πως δι­ο­λι­σθαί­νου­με κι’ ὅ­λας -πρα­κτι­κῶς- πά­νω στίς ρά­γες τοῦ Πα­πι­σμοῦ; Καί τό λέ­γω αὐ­τό, για­τί ἡ ὑ­πο­βάθ­μι­ση τῆς ἁ­γι­ο­πνευ­μα­τι­κῆς λει­τουρ­γί­ας τῆς Συ­νο­δι­κό­τη­τας τό λι­γό­τε­ρο πού κά­νει εἶ­ναι νά «κυ­ο­φο­ρεῖ» τίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις τῆς «γεν­νή­σε­ως» τῆς ἀρ­ρώ­στιας τοῦ Πα­πι­σμοῦ στήν Ἐκ­κλη­σί­α μας.

Να επανεξετάσουμε το θέμα του τζαμιού

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Υποψήφιος βουλευτής Β΄ Πειραιώς της Ν.Δ.

Η Ευρώπη εκπέμπει το μήνυμα της αδυναμίας αλλά και της ανοησίας.
Ανιστόρητες και γελοίες αριστερές ελίτ και μουνουχισμένες κεντροδεξιές ηγεσίες διάβρωσαν επί δεκαετίες τους τρεις πυλώνες της ταυτότητάς της, την Ελλάδα, τη Ρώμη και τον χριστιανισμό. Η «πολιτική ορθότητα» μετέτρεψε τις ευρωπαϊκές ηγεσίες σε χρήσιμους ηλιθίους του μαχητικού Ισλάμ. Ο,τι ξεπλυμένο ψευτοπροοδευτικό παρήγαγαν η ευρωπαϊκή Αριστερά και η πέραν του Ατλαντικού «πολυπολιτισμικότητα», με τη βοήθεια και των ΜΜΕ και των ιντελιγκέντσηδων, το κατάπιναν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αμάσητο. Ισα κι όμοια όλοι δεν γίνεται.