Ο όσιος Μελέτιος, ο Ομολογητής, ο Γαλησιώτης (13ος αιών), σε ποιητικό λόγο, γράφει για τους αιρετικούς Παπικούς.

Ο τίτλος της σχετικής ογδόης υποθέσεως είναι : «Ότι αιρετικοί εισίν οι Ιταλοί και οι συγκοινωνούντες αυτοίς απόλλυνται»

Νυν δε της υποθέσεως άρχομαι της ογδόης,

εν η καθυποδείξω σοι, Θεού τη συνεργία,

ότι, καν λέγωσί τινες των καθ΄ ημάς ποιμένων

εξ αμαθείας των Γραφών ή καθ΄ ετέρους τρόπους

ως Ιταλών τα σφάλματα βραχύτατα τυγχάνει,

ως ουκ εισίν αιρετικοί μηδ΄ αποκεκομμένοι

του των πιστών συστήματος εκ τινος των αγίων,

ουδέ το τούτοις κοινωνείν σφάλμα ψυχής και βλάβη

ψευδώς φασι, κακώς φασι, μακράν της αληθείας.

Μέγιστα γαρ εσφάλησαν και πάμπλειστα Λατίνοι·

πας των πατέρων ο χορός αυτούς καταδικάζει,

αιρετικοίς συντάττεται και σύμπας ο Λατίνοις

συγκοινωνών μεμέρισται Χριστού και των αγίων.

Και αφού παραθέτει πολλές πατερικές μαρτυρίες για τις αιρέσεις των Λατίνων, λέγει συμπερασματικά, ένα αιώνα πριν από τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά και δύο αιώνες πριν από τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό:

Έγνως εξ ων ειρήκαμεν ολίγων παρανόμων εν

δόγμασι βλασφημιών, παρατροπών εν έθει,

τους Ιταλούς αιρετικούς; Πως γουν η κοινωνία

ημίν τούτων αβλαβής τοις εκτελούσι ταύτην;

Ή πως αν αιρετικοί κληθείεν οι Λατίνοι,

τοσαύτα παραβαίνοντες, καινίζοντες τοιαύτα;

Ει γαρ μικρά παρατροπή της ευσεβούς θρησκείας

αιρετικόν παρίστησι τον ταύτη κρατηθέντα,

πως ο πολλά και λαμπρά παρανομών αφρόνως,

ο δόγματα καινότατα νομοθετών ανόμως,

ο παραλόγοις έθεσιν αλόγως κεχρημένος

ουκ αν τοις αιρετίζουσι συντάττοιτο δικαίως;

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  στ΄.   Ο  Ειρμός.

Εβόησέ σοι, ιδών ο πρέσβυς, τοις οφθαλμοίς το σωτήριον, ο λαοίς επέστη· εκ Θεού Χριστέ συ Θεός μου.

Ερμηνεία.

Από τα ρητά του Ευαγγελίου είναι ερανισμένος ο Ειρμός ούτος· λέγει γαρ ο Ιερός Λουκάς, ότι είπεν ο θείος Συμεών, όταν εβάσταζε τον Κύριον εις τας χείρας του: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών» (Λουκ. β: 29). Άρχισε δε ο Ιεράρχης Κοσμάς τον παρόντα Ειρμόν από του «Εβόησα, φησίν, εν θλίψει μου προς Κύριον τον Θεόν μου» (Ιω β: 3). Ο πρεσβυτικώτατος, λέγει, Συμεών, βλέπων με τους ιδίους του οφθαλμούς το σωτήριον εκείνο, το οποίον επέμφθη εις όλους τους λαούς, τόσον των Ιουδαίων, όσον και των Εθνικών, τουτέστι την σάρκωσιν του Μονογενούς, ην ευδόκησεν ο Θεός προ πάντων των αιώνων, εβόησεν εις εσέ, Κύριε. Τι δε εβόησεν; Ω θεάνθρωπε Ιησού Χριστέ, εσύ προήλθες Θεός εκ Θεού: ήτοι εγεννήθης Θεός ομοούσιος εκ του Θεού και Πατρός προ πάντων των αιώνων· διότι αν και εβάσταζε βρέφος εις τας χείρας του ο δίκαιος Συμεών, και έβλεπε νήπιον τον Δεσπότην Χριστόν κατά την ανθρωπότητα· αλλ΄ όμως δεν έμεινεν ο νους του εις μόνον το έξω και βλεπόμενον ταπεινόν σχήμα της ανθρωπότητος· αλλά δια μέσου των θείων μελών του Παναγίου βρέφους, ωσάν δια μέσου τινών λεπτών υμένων ή υέλων, παρέκυπτεν εις το έσω και κεκρυμμένον φως της Θεότητος· όθεν και βλέπων τούτο, τέλειον Θεόν σε ωμολόγησε. Δια τούτο και ο μέγας Βασίλειος εν τω εις την Χριστού Γέννησιν λόγω αυτού ούτω γράφει: «Άννα ευηγγελίζετο, Συμεών ενηγκαλίζετο, εν μικρώ βρέφει τον μέγαν Θεόν προσκυνούντες, ου του ορωμένου καταφρονούντες, αλλά της Θεότητος αυτού την μεγαλωσύνην δοξολογούντες· εφαίνετο γαρ ώσπερ φως δι΄ υελίνων υμένων δια του ανθρωπίνου σώματος η θεία δύναμις διαυγάζουσα τοις έχουσι τους οφθαλμούς της καρδίας κεκαθαρμένους». Αλλά και ο Νικομηδείας Γεώργιος, πανηγυρίζων εις την εορτήν ταύτην, λέγει: «Ταύτα είπεν η Θεοτόκος, και ταις του πρεσβύτου παλάμαις τον Υιόν επιτίθησιν· ο δε την όψιν, ως είχε τάχους, τούτω προσεπικλίνας, και τοις χείλεσι τούτου προσερείσας τα όμματα, τοιαίς δε που φωναίς προς αυτόν απεχρήσατο· τις η τοσαύτη φιλανθρωπία και συγκατάβασις, Δέσποτα; Τις ο τοσούτος πλούτος της ευσπλαγχνίας σου; Τι το κινήσαν την σην αγαθότητα τους ταπεινούς ημάς επισκέψασθαι;».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 2 Ιανουαρίου 2015

Σιλβέστρου Ρώμης, Θεαγένους ιερομ., Θεοπίστου μάρτυρος.

Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη. Ἐπειδὴ μὲ τὸν πνευματικό του ἀγῶνα ἔφθασε στὸ ἄκρο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσέβειας, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τῆς Πρεσβυτέρας (Παλαιᾶς) Ρώμης, ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου Μιλτιάδη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 314 μ.Χ.

Ἐποίμανε ἀξίως τὸ ποίμνιό του καὶ μὲ τὴν ἁγιότητά του ἐλάμπρυνε τὸν ἀποστολικὸ θρόνο του καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Ἐπιδόθηκε μὲ περισσὴ φροντίδα στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο καὶ ἀγωνίσθηκε νὰ μεταμορφώσει κατὰ Χριστὸν τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ τῆς Ρώμης. Κατὰ τὴν παράδοση ὁ Ἅγιος ἐχειραγώγησε πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν αὐτοκράτορα Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ μὲ τὸ θεῖο Βάπτισμα τοῦ καθάρισε τὰ πάθη, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Μὲ τὴ συμβουλὴ τοῦ Ἁγίου Σιλβέστρου, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνήγειρε ἑπτὰ ναούς, γιὰ νὰ ἑορτάζονται οἱ ἑορτὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἀπέδειξε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὸ ἔργο του εἶχαν προκηρυχθεῖ ἀπὸ τὸ Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Πολέμησε δὲ ἰδιαίτερα τοὺς αἱρετικοὺς

Δονατιστὲς καὶ ἐμεγάλυνε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν διδασκαλία τῶν θείων δογμάτων.
Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας στὶς 31 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 335 μ.Χ.

Καλό και Ευλογημένο το 2015 !

Αυτή την ημέρα, την πρώτη του νέου έτους, καλούμεθα όλοι μας, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να κάνουμε, με θάρρος και εντιμότητα, τον πνευματικό μας απολογισμό, να θεραπεύσουμε τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ελλείμματά μας, διά της ειλικρινούς μετανοίας και, με τον Θείον φωτισμόν, να ιεραρχήσουμε προς το πραγματικό μας συμφέρον τις προτεραιότητές μας σ' αυτή τη ζωή, επιζητούντες, με λόγους καρδιακής πίστεως και έργα μετανοίας, πρώτον «την Βασιλείαν το Θεού και την Δικαιοσύνην Του», με την βεβαίαν ελπίδα ότι και όλα τα άλλα, τα οποία ως άνθρωποι έχουμε ανάγκη, θα μάς προσφερθούν με αυτάρκειαν από τη φιλόστοργη πρόνοια του Θεού.