Η ούτως ή αλλιώς αναμενόμενη, ενδημική έκρηξη νεανικής βίας, γηπεδικής ή άλλης, είναι, ιδιαιτέρως σε καιρούς χαλεπούς, περισσότερο οξυμμένη, και, αν όχι κατά κάποιον τρόπο δικαιολογημένη, τουλάχιστον ευκολότερα ερμηνεύσιμη, λόγω και των καταθλιπτικών οικονομικών πιέσεων που ταλανίζουν πλέον όλα τα μέλη των ελληνικών οικογενειών. Η τηλεοπτική της κάλυψη, πάντως, αναδεικνύει και κάποιες παθογένειες του μιντιακού μας συστήματος, για να το πω κομψά και ευγενικά. Άκουγα χθες (21 Νοεμβρίου 2015) τον ρεπόρτερ «μεγάλου» καναλιού τη στιγμή που κάλυπτε τις ταραχές στη Λεωφόρο, στον αναβληθέντα τελικά ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, και τί έλεγε για τους ταραξίες: οι χούλιγκανς και ξανά οι χούλιγκανς και ξανά οι χούλιγκανς… Και αυτόματα και συνειρμικά τον φαντάστηκα να καλύπτει παρόμοια, αν και συνήθως πολύ βιαιότερα και καταστροφικότερα, επεισόδια στα Εξάρχεια, αυτόν τον ίδιο ή κάποιον ανάλογο συνάδελφό του. Και τον φαντάστηκα ψοφοδεή και περίτρομο να ψελλίζει αυτά που ψελλίζουν όλοι τους, όταν αναφέρονται σε ταραχές «αντιεξουσιαστών»: «τα παιδιά», «οι νεαροί», «οι διαδηλωτές», λες και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν είναι παιδιά και νεαροί διαδηλωτές αλλά διεστραμμένοι και κτηνώδεις χουλιγκάνοι, βίκινγκς και βάνδαλοι βορειοευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Δεν ντρέπεστε, λέω εγώ, όσοι από τους δημοσιογράφους γλύφετε από τον φόβο σας τους «μπαχαλάκηδες» και βγάζετε τη χολή σας και τα απωθημένα σας σε παιδιά του λαού, βίαια και ταραχώδη χωρίς αμφιβολία, αλλά χωρίς συμμορίτικη οργάνωση πίσω τους που να μπορεί ποτέ να σας απειλήσει; «Γουρούνια, χαφιέδες, δημοσιογράφοι», όμως, δεν σας αποκαλούν οι ταραξίες των γηπέδων, αλλά τα «παιδιά» και οι «νεαροί» των Εξαρχείων. Λέτε να ξέρουν κάτι περισσότερο από εμάς που απλώς σας θεωρούμε φοβισμένους υποκριτές στις περιγραφές σας γι’ αυτούς;
Και κάτι επί της ουσίας του φαινομένου της νεανικής βίας, ανεξαρτήτως της πολιτικής, κοινωνικής ή γηπεδικής της επένδυσης. Το φαινόμενο στη βάση του, δεν είναι παρά εκδήλωση μιας καλπάζουσας για ορισμένους εφηβείας, και συνακόλουθα η αναγκαστική διέξοδος της φυσικής ανδρικής τους επιθετικότητας σε καιρούς ειρήνης. Η έγκαιρη στράτευση όλων αυτών των υπερδραστήριων εφήβων, των οποίων η νεανική ορμή υπερβαίνει τα όρια ανοχής του αστικού μας «πολιτισμού», θα μπορούσε να λύσει πολλά και ουσιαστικά προβλήματα, και της πατρίδας μας και των ιδίων. Με την στράτευσή τους θα συνέβαλαν στην συγκρότηση ενός σφριγηλότερου στρατού, έτοιμου να πολεμήσει και να διακριθεί στη μάχη εναντίον όποιου τολμήσει να μας απειλήσει, και παράλληλα, μέσα από την στρατιωτική πειθαρχία, θα αποκτούσαν ευκολότερα και ταχύτερα την απαιτούμενη ωρίμανση την τόσο αναγκαία για την κοινωνικοποίησή τους. Άμεση στράτευση λοιπόν όλων των δυναμικών νεαρών τολμητιών, όχι ως ποινή, αλλά ως επιβράβευση της λανθάνουσας ανδρείας τους.
Χρίστος Γούδης
Δεν ντρέπεστε, λέω εγώ, όσοι από τους δημοσιογράφους γλύφετε από τον φόβο σας τους «μπαχαλάκηδες» και βγάζετε τη χολή σας και τα απωθημένα σας σε παιδιά του λαού, βίαια και ταραχώδη χωρίς αμφιβολία, αλλά χωρίς συμμορίτικη οργάνωση πίσω τους που να μπορεί ποτέ να σας απειλήσει; «Γουρούνια, χαφιέδες, δημοσιογράφοι», όμως, δεν σας αποκαλούν οι ταραξίες των γηπέδων, αλλά τα «παιδιά» και οι «νεαροί» των Εξαρχείων. Λέτε να ξέρουν κάτι περισσότερο από εμάς που απλώς σας θεωρούμε φοβισμένους υποκριτές στις περιγραφές σας γι’ αυτούς;
Και κάτι επί της ουσίας του φαινομένου της νεανικής βίας, ανεξαρτήτως της πολιτικής, κοινωνικής ή γηπεδικής της επένδυσης. Το φαινόμενο στη βάση του, δεν είναι παρά εκδήλωση μιας καλπάζουσας για ορισμένους εφηβείας, και συνακόλουθα η αναγκαστική διέξοδος της φυσικής ανδρικής τους επιθετικότητας σε καιρούς ειρήνης. Η έγκαιρη στράτευση όλων αυτών των υπερδραστήριων εφήβων, των οποίων η νεανική ορμή υπερβαίνει τα όρια ανοχής του αστικού μας «πολιτισμού», θα μπορούσε να λύσει πολλά και ουσιαστικά προβλήματα, και της πατρίδας μας και των ιδίων. Με την στράτευσή τους θα συνέβαλαν στην συγκρότηση ενός σφριγηλότερου στρατού, έτοιμου να πολεμήσει και να διακριθεί στη μάχη εναντίον όποιου τολμήσει να μας απειλήσει, και παράλληλα, μέσα από την στρατιωτική πειθαρχία, θα αποκτούσαν ευκολότερα και ταχύτερα την απαιτούμενη ωρίμανση την τόσο αναγκαία για την κοινωνικοποίησή τους. Άμεση στράτευση λοιπόν όλων των δυναμικών νεαρών τολμητιών, όχι ως ποινή, αλλά ως επιβράβευση της λανθάνουσας ανδρείας τους.
Χρίστος Γούδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου