Μες στο πύρωμα του καλοκαιριού η μορφή του πυρφόρου
προφήτη Ηλία (20 Ιουλίου) προβάλλει ως ένας φάρος φωτεινός, ζωντανό μήνυμα για
τους πιστούς του Θεού. Άλλωστε, η αγιότητα δεν γηράσκει ούτε χάνει ποτέ την
επικαιρότητα. Παραμένει το ποθητό και ζητούμενο από όλους σε κάθε εποχή. Έζησε σε δύσκολα χρόνια ο προφήτης, κάτω από
τραγικές συνθήκες. Ο Ισραήλ, ο λαός του Θεού, ξεκομμένος από το ναό και την
λατρεία του, παραδιδόταν όλο και περισσότερο στην ειδωλολατρία, κατρακυλούσε
στην ασέβεια. Με ύπουλο τρόπο παρέσυραν τους Ισραηλίτες στην πλάνη οι άρχοντες,
η αισχρή ειδωλολάτρισσα Ιεζάβελ και το υποχείριό της, ο βασιλιάς Αχαάβ. Δεν
τους ζήτησαν να αρνηθούν τον Θεό τους, να εγκαταλείψουν τον Γιαχβέ. Όχι! Τους
γνώρισαν όμως και την θεότητα Βάαλ. Τους παρότρυναν, χωρίς να πάψουν να τελούν
τις καθιερωμένες τους θυσίες, να προσθέσουν σ΄ εκείνες και την λατρεία του
Βάαλ! Τι πείραζε τάχα;
Η αγνή καρδιά του Ηλία δεν
αντέχει την πρόκληση, εκρήγνυται. Κραυγαλέα υψώνεται η προσευχή του, όταν
καταδιωγμένος από τη βασίλισσα Ιεζάβελ βρίσκεται σε μια σπηλιά κατάκοπος και
πονεμένος· «Ζηλών εζήλωκα τω Κυρίω παντοκράτορι, ότι εγκατέλιπόν σε οι υιοί
Ισραήλ!» (Γ΄ Βα 19, 10). Ένα βρασμό ζη μέσα του, συγκλονίζεται ο προφήτης.
Κοχλάζει η καρδιά του από την αγάπη προς τον αληθινό Θεό. Πυρπολείται από τον
θείο ζήλο! Αν οι «υιοί Ισραήλ» εγκατέλειψαν τον Γιαχβέ, αυτή η ομαδική ανταρσία
ανάβει περισσότερο τον δικό του ζήλο· λειώνει από τον πόθο να προσκολληθεί στον
Κύριο, να του είναι δουλικά αφοσιωμένος!
Πρόκληση για την εποχή μας ο ζήλος του Ηλία. Πολλοί σήμερα θα μέμφονταν
το… φανατισμό του, θα τον θεωρούσαν «των άκρων». Αυτή η ασάλευτη πίστη του στην
μοναδικότητα του Θεού, η προσκόλλησή του στον θείο νόμο θα προκαλούσε όχι μόνο
τους δηλωμένους απίστους, οι οποίοι θέλουν τους χριστιανούς «καλά και φρόνιμα
παιδιά», πειθήνια όργανα του κατεστημένου, που προβάλλεται ως σύγχρονο και
μοντέρνο. Και πολλοί από τους σημερινούς χριστιανούς – ίσως κι από εκείνους που
θά ΄πρεπε νά ΄ναι μπροστάρηδες και να μεταγγίζουν ζήλο και φλόγα – θα
προβληματίζονταν από την επιμονή και την … αδιαλλαξία του Ηλία. Ίσως κι αυτοί
θα τον χαρακτήριζαν ως φονταμενταλιστή και «ταλιμπάν». Ασφαλώς η συμπεριφορά
του προφήτη Ηλία δεν θα ταίριαζε καθόλου στον «ατσαλάκωτο» Χριστιανισμό μας,
που δεν θίγει τα κακώς έχοντα και είναι πρόθυμος με όλους και με όλα να συμβιβασθεί·
στον χριστιανισμό μας, που «στριμώχνει» το δόγμα και «νερώνει» το κρασί της
πίστεως, για να μην προκαλεί, για να είναι αρεστός στους πολλούς.
Έλεγχος
σκληρός για τους συμβιβασμένους «χριστιανούς» της εποχής μας ο προφήτης Ηλίας.
Ας ήταν να κατακάψει η πύρινη προσευχή του την κομπλεξικότητα και την
ηττοπάθειά μας! Όσο ο κόσμος απομακρύνεται από τον Θεό, τόσο να λαχταρούμε να
Τον πλησιάσουμε. Όσο γύρω μας απλώνεται η παγωνιά της απιστίας, τόσο μέσα μας
να φουντώνει η φλόγα της πίστεως, η φωτιά της αγάπης. Όσο πυρακτώνεται το
καμίνι των πειρασμών, τόσο εντονώτερη να νιώθουμε την δροσοβόλο παρουσία της
χάριτος. Όσο εναντιώνονται στο θείο θέλημα οι άπιστοι και ασεβείς, τόσο να
μένουμε ανυποχώρητοι στην πίστη μας, ασυμβίβαστοι στην ζωή που παραγγέλει το
ευαγγέλιο του Κυρίου μας.
Πρέπει να το καταλάβουμε· Δεν
αρκεί να διατηρούμε την πίστη και την ευσέβειά μας. Είναι ανάγκη και επιταγή
των καιρών μας να γίνουμε ζηλωτές ευσεβείας. Να δίνουμε στον Θεό την πρώτη θέση
στις επιλογές, στα σχέδια, στο όλο πρόγραμμα της ζωής μας. Αναγκαία εξήγηση· Η
σταθερότητα και το ασυμβίβαστο φρόνημα δεν
σημαίνουν σκληρότητα, απομόνωση, μισαλλοδοξία. Σημαίνουν απλώς γνώση,
διακήρυξη και διαφύλαξη της αλήθειας. Η φωτιά της πίστεως δεν καίει. Απλώνεται
γύρω σαν δροσιά, που φωτίζει και ζωογονεί. Το αποκάλυψε με σημείο ο Θεός στον
ζηλωτή προφήτη του, όταν του φανερώθηκε στο όρος όχι σαν άνεμος σφοδρός ούτε
σαν σεισμός ή φωτιά αλλά ως «φωνή αύρας λεπτής» (Γ΄ Βα 19, 12).
Δεν επιθυμεί ο Θεός τον
θάνατο του αμαρτωλού αλλά την μετάνοια και την σωτηρία του. Γι΄ αυτό προτιμά να
μας καταστήσει γνωστό τον εαυτό του θωπεύοντάς μας με την αγάπη του παρά
χτυπώντας μας με την δύναμή του. Με τον ίδιο τρόπο επιθυμεί να εργάζονται στον
κόσμο οι δικοί του. Να αγκαλιάζουν και να καλούν στον Χριστό όλους, χωρίς να
αποκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από τον νόμο και το θέλημά του. Να είναι ανοιχτοί
σε όλους παραμένοντας σταθεροί στις πεποιθήσεις τους.
«Ο καιρός γαρ εγγύς εστιν. Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός
ρυπαρευθήτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω έτι, και ο άγιος αγιασθήτω
έτι», διαβάζουμε στο βιβλίο της Αποκαλύψεως (22, 11). Είναι ανάγκη να
εντείνουμε τον αγώνα μας. Αν ο άγιος πάψει να γίνεται συνεχώς αγιότερος, θα
χάσει την αγιοσύνη του. Αν ο πιστός παρασυρθεί από την νωθρότητα και την
αδιαφορία, αν χάσει το ζήλο του, καταντά συμφορά για τον εαυτό του και για τους
άλλους. Αν όμως παλεύει ανακαινίζοντας συνεχώς και μεταμορφώνοντας τον εαυτό
του, τότε κάνει ευρύχωρο το σκεύος του, για να χωρά τα θεία μεγαλεία, για να
απολαμβάνει θαβώριες εμπειρίες. Και γίνεται τότε ο άγιος ευλογία για τον κόσμο,
καθώς αποπνέει την αύρα του Πνεύματος, την ευωδία της χάριτος, αντανακλά στα
σκοτάδια του κόσμου μας το φως του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου