Αύξησις εις
την αρετήν συντελείται όταν συνεργός είναι ο ίδιος ο Θεός, ο δοτήρ παντός
αγαθού. Από τον Θεόν καταβάλλεται το σπέρμα της αρετής εις τον χώρον της ψυχής
του ανθρώπου και από Αυτόν λαμβάνει αύξησιν υπό τον απαραίτητον όρον να συνεργή
και ο άνθρωπος δια της σπουδής του. Η αρετή θα είναι ανάλογος προς την γνώσιν
και υγείαν της ψυχής. Αλλά και η μέθεξις της ψυχής επί του χυμού των αρετών θα
είναι και αυτή ανάλογος προς τον δυναμισμόν της. Επ΄ αυτού είναι σαφής η
αρετολογία των Πατέρων: Να μη ασκώμεν μόνον τας αρετάς, τας οποίας συμπαθούμεν
ή εκείνας που ενεργούμεν ανωδύνως. «Επίσης σπουδαστέον πάσας τας αρετάς, και
πάσας φυλακτέον ομοίως» τονίζει ο άγιος Νείλος ο ασκητής (PG 79, 968A). Ο δε αββάς Ιωάννης ο Κολοβός
(Αποφθέγματα, 34) λέγει: «Εγώ θέλω μεταλαβείν τον άνθρωπον μικρόν εκ πασών των
αρετών». Ώστε θα πρέπη η επίδοσις του Χριστιανού εις τον άθλον των αρετών να
είναι καθολική. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει εν προκειμένω εις εγκώμιόν του
εις τον όσιον Εφραίμ τον Σύρον: «Ουκ έστιν ουν είδος ευρείν αρετών παρά τισι
πάλαι φιλοπονηθέν, το μη και εν τούτω κατορθωθέν» (PG 46, 841). Έτερος, ο αββάς Δωρόθεος (PG 88, 1713Α), παρομοιάζει την αρετήν προς
οικοδόμημα. Εξ εκάστης αρετής, λέγει, που μας δίδεται η ευκαιρία να ασκήσωμεν
«δει βαλείν ένα λίθον εις την οικοδομήν και ούτω κύκλω αναφέρειν αυτήν». Τέλος
ο θείος πατήρ Ιωάννης της Κλίμακος γράφει: «Ου συνίσταται διάδημα βασιλέως εξ
ενός λίθου· και ου τελειούται απάθεια αν μιας αρετής και της τυχούσης
αμελήσωμεν» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΘ΄, 16, έκδ. Σωφρονίου ερημίτου, 1883, σ. 166).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου