Κάποτε εἴχαμε οἱ Ἕλληνες τόσο ψυχικοπνευματικὸ δυναμισμό, ριζωμένοι ὅπως ἤμαστε μέσα στὴν ἑλληνορθόδοξη
παράδοσή μας, ποὺ μπορούσαμε, φυσικὰ καὶ ἀβίαστα, νὰ ἐξελληνίζουμε
καὶ ὀρθοδοξοποιοῦμε τοὺς ἄλλους. Οἱ Ξένοι, μετέχοντας στὴν παιδεία μας, κατὰ τὸν Ἰσοκράτη, ἐντάσσονταν στὸν πολιτισμὸ
μας καὶ γίνονταν Ἕλληνες, συχνὰ τρανότεροι ἀπὸ ἐμᾶς. Ἡ ἑλληνίδα γυναίκα, ἐξ ἄλλου,
ὡς σταθερὸς φορέας τοῦ πολιτισμοῦ μας, μέσα ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη της, ἑλληνοποιοῦσε
τὸν ξένο σύζυγο καὶ τὰ παιδιὰ της. Αὐτὸ συνεχιζόταν μέχρι πρόσφατα στὸν ἑλληνισμὸ
τῆς διασπορᾶς.
Σήμερα, ἀντίθετα, ἀφελληνιζόμεθα στὴν ἴδια μας τὴν Χώρα, λόγω
τῆς κακῆς ποιότητας καὶ τῶν ἐλλείψεων τῆς παιδείας μας, τῆς νοθεύσεως τῆς ἱστορίας
μας καὶ τῆς συνειδήσεώς μας καὶ τελικὰ τῆς ἀλλοτριώσεως τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ ἀλλαγὴ
τῶν συστατικῶν τῆς ταυτότητάς μας, ἡ ἀναιμικὴ
ἑλληνικότητα χωρισμένη ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Πράξη, παράγει ἕνα Λαό,
μὲ νοθευμένη ταυτότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀπέχθεια καὶ ἀποστροφὴ πρὸς τὴν παράδοσή μας,
μὲ συνέπεια τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἐκ – στάσεως ἀπὸ ὅ,τι συνιστᾶ τὸν Ἕλληνα τῆς ἱστορίας
μας, ὅπως ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μακρυγιάννης, ὁ Σολομός, ὁ Παπαδιαμάντης, ὁ Κόντογλου,
ὁ Σεφέρης. Φθάσαμε νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τὴν ἴδια τὴν οὐσία μας καὶ νὰ ζητοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε
ἀπὸ ὅ,τι μᾶς τὴν θυμίζει. Ἔχουν πληθυνθεῖ ἐκεῖνοι καὶ μάλιστα οἱ νέοι, ποὺ προτείνουν
νὰ παύσουν οἱ παρελάσεις καὶ νὰ μὴν τιμῶνται οἱ ἐθνικὲς ἑορτὲς μας, οἱ βασικὲς δηλαδή
εὐκαιρίες ἀναρρίπισης τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης. Ἡ ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος καὶ
τῆς ἐθνικότητας στὶς ταυτότητες, ὡς ἐπίσημη ἔκφραση ἐπιδίωξης τοῦ ἀφελληνισμοῦ μας,
ὁριοθετεῖ τὸ πλαίσιο ἀνάπτυξης τῆς ἀποεθνικοποιήσεώς μας. Ἐκεῖνοι δέ, ποὺ κατεργάζονται
ὅλα αὐτά, ὄχι πιὰ στὶς ταυτότητες, ἀλλὰ καὶ στὸν ἐθνικό μας βίο, ὀνομάζονταιἝλληνες.
Χωρὶς Ἑλλάδα ὅμως καὶ Ὀρθοδοξία Ἕλληνες δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν. Ἐξ ἄλλου, ὅσα ὁ
κ.Henry Kissinger προέτεινε γιὰ τὸν ἀφελληνισμὸ
μας τὸ 1974 δείχνουν, ὅτι καὶ οἱ Ξένοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, συνεργαζόμενοι
μὲ τοὺς δικοὺς μας γραικύλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου