Το θέμα της «αγιοποίησης» συνδέεται άμεσα με το περί του ποίοι θα
κληρονομήσουν τον Παράδεισο.
Ως προς το τελευταίο αυτό ζήτημα, είπαμε και άλλη φορά, ότι αυτό είναι θέμα Θεού, που δεν δεσμεύεται από κανένα νόμο. Ο Θεός θα χαρίσει τη βασιλεία Του σε όποιον θέλει. Εμείς ευχόμαστε να βάλει στον Παράδεισο όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι αυτόν, που θα ζήσει τελευταίος πάνω στη γη. Ο Θεός φανέρωσε το θέλημά Του σε μας τους ανθρώπους, οι οποίοι αν θέλουμε να σωθούμε πρέπει απαραίτητα να συμμορφωθούμε με αυτό. Το θέλημα του Θεού είναι για μας νόμος. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, προορισμός μας εδώ στη γη είναι να αποκτήσουμε την «ομοίωσή» μας με το Θεό. Να γίνουμε δηλ. «κατά χάριν» θεοί! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θεωθούμε. Και αυτό συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος αξιώνεται να φτάσει στη «θέωση», ή τουλάχιστον στο «φωτισμό», στη «θεωρία του Θεού».
Τότε ο άνθρωπος βλέπει και γνωρίζει τα «μυστήρια της βασιλείας των ουρανών». Γνωρίζει όλη τη θεολογία από τη θεία εμπειρία του, όπως τη γνώρισαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι άγιοι, χωρίς ποτέ τα πρόσωπα αυτά να τη σπουδάσουν σε Θεολογικές Σχολές Πανεπιστημίων. Όλοι οι θεούμενοι, επειδή έχουν την ίδια εμπειρία, λένε τα ίδια πράγματα στα θέματα της πίστης μας. ΄Εχουν καταστήσει βίωμά τους την πίστη. Και όσοι από το βίωμά τους λέγουν τα ίδια πράγματα, αυτό σημαίνει ότι έχουν αποκτήσει την εμπειρία της «θεωρίας του Θεού», δηλ. της «θέωσης», ή του «φωτισμού».
Κληρονόμοι του Παραδείσου είναι οι θεούμενοι. Από τώρα, μέχρι τη μέλλουσα Κρίση, τον προγεύονται. Μετά την Κρίση θα τον γεύονται αιώνια. Αυτοί είναι οι άγιοι! Αυτοί αποτελούν την «άκτιστη Εκκλησία». Είναι η «κοινωνία αγίων», μέλη της οποίας πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε όλοι μας.
Από όσους θα κληρονομήσουν τον Παραδείσου, θέλει ο Θεός ορισμένοι μόνο να τιμώνται και να δοξάζονται από τα μέλη της επί γης Εκκλησίας του.
Επομένως, το βασικό κριτήριο για να κληρονομήσει ένας πιστός τον παράδεισο είναι να αξιωθεί να φτάσει στη «θεωρία του Θεού», τη «θέωση» ή το «φωτισμό», το ίδιο δε κριτήριο ισχύει και για την «αγιοποίησή» του.
Οι Λατίνοι δεν έχουν «την εμπειρία της θέωσης», ως κριτήριο για να κληρονομήσει κάποιος τον παράδεισο. Σ’ αυτούς είναι αρκετό να είναι κάποιος καλός άνθρωπος, με καλές πράξεις. Δεν ξέρουν ότι η κόλαση θα είναι γεμάτη από καλούς ανθρώπους, ο δε Παράδεισος από αμαρτωλούς, που μετανόησαν. Τους αγίους, που θέλει ο Θεός να γεραίρουν και δοξάζουν οι Ορθόδοξοι, δεν τους προσδιορίζουν οι άνθρωποι. Τους φανερώνει ο ίδιος ο Θεός. Αυτό θα το δούμε αμέσως στη συνέχεια.
Ως προς το τελευταίο αυτό ζήτημα, είπαμε και άλλη φορά, ότι αυτό είναι θέμα Θεού, που δεν δεσμεύεται από κανένα νόμο. Ο Θεός θα χαρίσει τη βασιλεία Του σε όποιον θέλει. Εμείς ευχόμαστε να βάλει στον Παράδεισο όλους τους ανθρώπους, από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι αυτόν, που θα ζήσει τελευταίος πάνω στη γη. Ο Θεός φανέρωσε το θέλημά Του σε μας τους ανθρώπους, οι οποίοι αν θέλουμε να σωθούμε πρέπει απαραίτητα να συμμορφωθούμε με αυτό. Το θέλημα του Θεού είναι για μας νόμος. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, προορισμός μας εδώ στη γη είναι να αποκτήσουμε την «ομοίωσή» μας με το Θεό. Να γίνουμε δηλ. «κατά χάριν» θεοί! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να θεωθούμε. Και αυτό συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος αξιώνεται να φτάσει στη «θέωση», ή τουλάχιστον στο «φωτισμό», στη «θεωρία του Θεού».
Τότε ο άνθρωπος βλέπει και γνωρίζει τα «μυστήρια της βασιλείας των ουρανών». Γνωρίζει όλη τη θεολογία από τη θεία εμπειρία του, όπως τη γνώρισαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι άγιοι, χωρίς ποτέ τα πρόσωπα αυτά να τη σπουδάσουν σε Θεολογικές Σχολές Πανεπιστημίων. Όλοι οι θεούμενοι, επειδή έχουν την ίδια εμπειρία, λένε τα ίδια πράγματα στα θέματα της πίστης μας. ΄Εχουν καταστήσει βίωμά τους την πίστη. Και όσοι από το βίωμά τους λέγουν τα ίδια πράγματα, αυτό σημαίνει ότι έχουν αποκτήσει την εμπειρία της «θεωρίας του Θεού», δηλ. της «θέωσης», ή του «φωτισμού».
Κληρονόμοι του Παραδείσου είναι οι θεούμενοι. Από τώρα, μέχρι τη μέλλουσα Κρίση, τον προγεύονται. Μετά την Κρίση θα τον γεύονται αιώνια. Αυτοί είναι οι άγιοι! Αυτοί αποτελούν την «άκτιστη Εκκλησία». Είναι η «κοινωνία αγίων», μέλη της οποίας πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε όλοι μας.
Από όσους θα κληρονομήσουν τον Παραδείσου, θέλει ο Θεός ορισμένοι μόνο να τιμώνται και να δοξάζονται από τα μέλη της επί γης Εκκλησίας του.
Επομένως, το βασικό κριτήριο για να κληρονομήσει ένας πιστός τον παράδεισο είναι να αξιωθεί να φτάσει στη «θεωρία του Θεού», τη «θέωση» ή το «φωτισμό», το ίδιο δε κριτήριο ισχύει και για την «αγιοποίησή» του.
Οι Λατίνοι δεν έχουν «την εμπειρία της θέωσης», ως κριτήριο για να κληρονομήσει κάποιος τον παράδεισο. Σ’ αυτούς είναι αρκετό να είναι κάποιος καλός άνθρωπος, με καλές πράξεις. Δεν ξέρουν ότι η κόλαση θα είναι γεμάτη από καλούς ανθρώπους, ο δε Παράδεισος από αμαρτωλούς, που μετανόησαν. Τους αγίους, που θέλει ο Θεός να γεραίρουν και δοξάζουν οι Ορθόδοξοι, δεν τους προσδιορίζουν οι άνθρωποι. Τους φανερώνει ο ίδιος ο Θεός. Αυτό θα το δούμε αμέσως στη συνέχεια.
Έχει φθάσει ο κ. Σακαρέλλος στην θέωση ώστε να διακρίνει τους θεούμενους, ήτοι του Αγίους, ή μήπως θα κάνει έφεση στο Κριτήριο αν δει κανέναν Άγιο Αυγουστίνο, ή κάποιον άλλο που δεν πληρεί τα κριτήριά του, στον Παράδεισο...
ΑπάντησηΔιαγραφή