Χρέος και τιμή --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Μήνυμα σεμνό και δυναμικό, επίκαιρο και οδηγητικό για την εποχή μας αναδύεται από τη φωτεινή μορφή μιας γυναίκας, της αγίας διακόνισσας Φοίβης, την οποία τιμά η Εκκλησία μας στις 3 Σεπτεμβρίου. Στον μυθικό θεό του φωτός, τον Απόλλωνα Φοίβο, παραπέμπει το όνομά της. Η ένταξή της όμως στην Εκκλησία του Χριστού και η αγία ζωή της συνέδεσαν τη Φοίβη με τον ζωντανό Θεό, τον άδυτο Ήλιο της Δικαιοσύνης. Την κατέστησαν στιλπνό κάτοπτρο του δικού του ανεσπέρου φωτός.                                                                                                                                   

Πλούσιο στη λιτότητά του το βιογραφικό της σημείωμα το διασώζει εγκωμιαστικά ο ίδιος ο δάσκαλός της, ο απόστολος Παύλος, μέσα σε δύο μόλις στίχους της προς Ρωμαίους Επιστολής (16,1- 2). «Αδελφή ημών», δηλαδή του εαυτού του και όλων των χριστιανών, την ονομάζει ο απόστολος. Την μνημονεύει με το ειδικό αξίωμα που της είχε εμπιστευθεί η Εκκλησία, ως «διάκονον της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς». Η πληροφορία ότι προστάτευσε και βοήθησε πολλούς – και αυτόν τον Παύλο! – φανερώνει  πόσο άριστα αξιοποίησε το αξίωμά της η σεμνή διακόνισσα αναπτύσσοντας ένα πλούσιο κοινωνικό και πνευματικό έργο. Αδιαμφισβήτητη καταξίωση του προσώπου και της διακονίας της Φοίβης συνιστά το γεγονός ότι ο απόστολος τής ανέθεσε να μεταφέρει την προς Ρωμαίους Επιστολή από την Κόρινθο στη Ρώμη.
                                                                                                          

Η Εκκλησία του Χριστού είναι η πνευματική μας οικογένεια. Αν σε μία φυσική οικογένεια, σωστή και μονοιασμένη, το κάθε μέλος προσπαθεί να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί – ο πατέρας τον κόπο, η μάνα τη στοργή, τα παιδιά την υπακοή κ.λ.π. –, και κανείς δεν μένει αδιάφορος, το ίδιο ισχύει και για τη στάση μας έναντι της πνευματικής μας οικογένειας, της Εκκλησίας. Ποικίλο και πολύπλευρο το έργο της, όπως πολυποίκιλη είναι η χάρη του Θεού. Χρειάζεται όμως τα δικά μας χέρια, τα δικά μας πόδια, τη δική μας σκέψη και καρδιά για να πραγματωθεί. Άνθρωποι κάθε φύλου και ηλικίας, κάθε επαγγέλματος, κάθε κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου, καλούμαστε να συμμετέχουμε στη ζωή και στο έργο της Εκκλησίας. Ο εργοδότης Κύριος λογαριάζει ακόμη κι ένα ποτήρι νερό που το δίνουμε στο όνομά του, καταγράφει την κάθε προσφορά στο βιβλίο της ζωής!                                                                                        

Σήμερα, στις περισσότερες ενορίες αλλά και στις χριστιανικές αδελφότητες, που εργάζονται παράλληλα, επιτελείται με τη χάρη του Θεού αξιόλογο έργο, πνευματικό, κοινωνικό, φιλανθρωπικό. Λειτουργούν συσσίτια· περιθάλπονται ορφανά, γέροντες, άστεγοι, άποροι· ενισχύονται αναξιοπαθούντες. Τροφοδοτείται η εσωτερική και η εξωτερική ιεραποστολή, οργανώνονται κατασκηνώσεις, κυκλοφορούνται περιοδικές και άλλες πνευματικές εκδόσεις. Τα έργα αυτά και πολλά παρόμοια προγραμματίζονται, βέβαια, από τους λίγους υπευθύνους. Απαιτούν όμως συνεργάτες, πολλούς και αφοσιωμένους, που με το ζήλο και την ταπείνωση της Φοίβης θα υποταχθούν στο θέλημα του Κυρίου, θα εγκολπωθούν το σταυρό του, και με πρότυπο την Παναγία μητέρα του θα γίνουν συνεργοί Θεού.                                      

Καταρτίζοντας το πρόγραμμά σου για το νέο εκκλησιαστικό έτος που αρχίζει, φίλε αναγνώστη, σκέφθηκες τι μπορείς να προσφέρεις κι εσύ στο έργο της πνευματικής σου οικογένειας; Είναι χρέος και τιμή σου!