Η ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Στη δύσκολη ἐποχή μας οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐλάχιστα ἀναφέρονται στὸ Θεό. Πνιγμένοι ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ βασανιζόμενοι ἀπὸ τὸ καθημερινὸ ἄγχος, εἶναι ἀπρόθυμοι νὰ σκεφθοῦν τὸ Θεὸ καὶ νὰ πληροφορηθοῦν περισσότερα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Εἶναι ἀκόμα καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν, ποὺ ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν θέλουν νὰ τὸ πολυσκέφτονται. Ἀρνοῦνται νὰ ἀναθεωρήσουν τὴ ζωή τους, νὰ κόψουν συνήθειες καὶ νὰ πάρουν νέες κατευθύνσεις. Στὴ στάση τους αὐτὴ πρωτεύοντα ρόλο παίζει ἡ προκατάληψη ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ ἀρνητικὴ εἰκόνα ποὺ ἔχουν σχηματίσει γιὰ τοὺς κληρικούς. Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι, ἔχοντας κλειστοὺς ὁρίζοντες καὶ μάταιους σκοποὺς στὴ ζωή τους, θεωροῦν τοὺς χριστιανοὺς δειλούς, ἀφοῦ δὲν ἁπλώνονται στὸν κόσμο καὶ δὲν ἀπολαμβάνουν τὴ ζωή. Τοὺς συκοφαντοῦν κιόλας καὶ ἀμαυρώνουν τὴν εἰκόνα τους, γιὰ νὰ μὴ εἶναι πειστικοὶ στὸ λαό. Αὐτὴ εἶναι ἡ τακτικὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν πιστεύουν. Ἡ ἀλήθεια προφανῶς δὲν βρίσκεται στοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Ἡ πραγματικότητα ἀποδεικνύει ὅτι οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ παίρνουν σταθερὲς ἀποφάσεις καὶ ἀρνοῦνται νὰ συμβιβαστοῦν μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο.

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀκολουθεῖ τὸ ρεῦμα, ἀλλὰ βαδίζει κόντρα σ᾽αὐτό, δὲν εἶναι δειλός.Ὅπως πάλι ἐκεῖνος ποὺ ἀρνεῖται τὴ νοοτροπία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων καὶ ἐπιλέγει τὴ φωτεινὴ ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἔχει δύναμη στὴν ψυχή του καὶ μόνο δειλὸς δὲν εἶναι. Βέβαια, εἶναι ματαιοπονία ἡ προσπάθεια νὰ πείσει τοὺς ἀσεβεῖς νὰ δεχτοῦν τὸν ἡρωϊσμὸ τῶν χριστιανῶν καὶ τὴν ἀνωτερότητά τους στὸ ἦθος καὶ τὸν τρόπο ζωῆς. Ὡστόσο, οἱ καλοπροαίρετοι ἀπὸ αὐτοὺς ἴσως θελήσουν νὰ δεχτοῦν ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴ ματαιότητα τῆς παρούσης ζωῆς, ἔχουν πνευματικὸ ἀγώνα καὶ εἶναι ἄνθρωποι τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης. Ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀγανακτισμένος ἀπὸ τὶς κατηγορίες τῶν κοσμικῶν πρὸς τοὺς πιστοὺς καὶ ἰδιαίτερα ὅτι εἶναι δειλοί, ἔλεγε: «Καὶ μὴ βιαστεῖς, ἄπιστε, νὰ πεῖς πὼς ἡ θεοσέβεια εἶναι δειλία, ἀλλὰ μάθε πὼς εἶνε κίνηση ἡρωϊκῆς ψυχῆς ἡ ὁποία δὲν ξεγελιέται μὲ τὰ ψεύτικα ψιμμύθια τοῦ κόσμου, καὶ δὲν εἰρηνεύει μὲ τὸ νὰ κλείνει τὰ μάτια της, σὰν τὸ καμηλοπούλι, στὴν ἀπάτη τῆς ματαιότητας, ἀλλὰ βλέπει καθαρὰ κι ἄφοβα πὼς δὲν ὑπάρχει σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὸ στενὸ καὶ θλιβερὸ μονοπάτι. Γιὰ τοῦτο ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει: “Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ”», κι ὁ σοφὸς Σολομῶντας λέγει: «Δίκαιος ὡς λέων πέποιθε». Τὸ πνεῦμα τοῦ ἡρωϊσμοῦ πρέπει νὰ καλλιεργεῖται συνεχῶς ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας, ὅπου ἡ ἁμαρτία ἔγινε γιὰ τοὺς πολλοὺς κανόνας ζωῆς. Γιὰ νὰ ἀντισταθεῖς στὸ διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπάρχει δύναμη στὴν ψυχὴ καὶ σταθερότητα στὸ νοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ σκληρὴ πραγματικότητα.