«Τοῦ Δείπνου σου τοῦ Μυστικοῦ» --- Τοῦ αείμνηστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

«Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

Θαῦμα θαυμάτων. Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα θαυμάτων: Τὸ μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἡ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ τοῦτο τὸ θαῦμα πρωτάρχισε τὴ βραδιὰ ἐκείνη τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ποὺ ὁ Ἰησοῦς στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο πῆρε στὰ πανάγια χέρια Του τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, τὰ εὐλόγησε καὶ εἶπε τ᾽ ἀθάνατα ἐκεῖνα λόγια τῆς σύστασης τοῦ Μυστηρίου: «Λάβετε, φάγετε, τοῦτό μου ἐστι τὸ Σῶμα...» καὶ «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ Αἷμά μου...». Κι ἀπὸ τότε τὸ θαῦμα θαυμάτων ἐπαναλαμβάνεται μὲ τὸν ἴδιο πάντα τρόπο καὶ τὰ ἴδια μέσα, τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί. Καὶ θὰ ἐπαναλαμβάνεται στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων, μέχρι τὸ τέλος τοῦ κόσμου· ἤ μᾶλλον θὰ τὸ γευόμαστε «καινόν» στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀπ᾽τὴ στιγμὴ τοῦ ὑπερ-θαύματος τῆς μεταβολῆς, δὲν εἶναι πιὰ τὸ καθημερινὸ ὑλικὸ καὶ φυσικὸ ψωμὶ -καθὼς φαίνεται στὰ μάτια μας- ἀλλὰ ὑπερφυσικὸς ἄρτος. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς», καθὼς ὠνόμασε τὸν ἑαυτό Του: «Ἐγὼ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» (Ἰω. στ/35).

Ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλας παρατηρεῖ ὅτι:«ἐφόσον καὶ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου προσφέρεται «εἰς βρῶσιν καὶ πόσιν τοῖς πιστοῖς», γίνεται ὁλοφάνερη ἡ ὑπεροχὴ καὶ ἐξαιρετικὴ ἡ σπουδαιότητα τοῦΜυστηρίου, ποὺ τὸ ἀνυψώνει σὲ κέντρο στὸ ὁποῖο κατατείνουν καὶ γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο περιστρέφονται καὶ τὰ λοιπὰ μυστήρια, ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη χριστιανικὴ ζωή (Δογματική, τόμος 3). Ὅσοι κοινωνοῦν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, ἀντλοῦν δυνάμεις πρωτόγνωρες καὶ εἶναι πάνοπλοι καὶ ἑτοιμοπόλεμοι. Ἡ ἐξουδετέρωση τοῦ ἐχθροῦ παραλυτική. Τὰ κάστρα του βαριοχτυπημένα καὶ γκρεμισμένα. «Τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ρομφαῖαι εἰς τέλος» (Ψαλ. 9, 7). Σπασμένα πιὰ τοῦ ἐχθροῦ τὰ ξίφη. Τὰ ἔχει ἀχρηστέψει ἡ δύναμη τοῦ θείου Σώματος καὶΑἵματος. ΚάθεΜυστήριο δίνει τὴ Χάρι, ἀλλὰ ἡ Θεία Εὐχαριστία προσ- φέρει τὸν ἴδιο τὸν Δημιουργὸ τῆς Χάριτος. Εἶναι «ὁ προσφέρων καὶ ὁ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος» «Αὐτὸς ὁ σταυρωθεὶς ὑπέρ ἡμῶν πάρεστι», λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος. Εἶναι παρὼν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὄχι τυπικὰ καὶ εἰκονικά, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ καὶ πραγματικά.Ὡς θυσία, ἡΘεία Εὐχαριστία, εἶναι πραγματικὴ ἀναπαράσταση τῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ ἀναίμακτη καὶ αἰώνια. Ἐκείνη προσφέρθηκε μιὰ φορά· τούτη προσφέρεται«εἰς τὸ διηνεκές». Ἐκείνη τὴν πρόσφερε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος· τούτη τὴν τελεῖ καὶ τὴν προσφέρει ὁ ἱερέας. Ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν γράφει: «Ἡ Εὐχαριστία δὲν εἶναι «ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια», μία ἀπὸ τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, ἀλλὰ ἡ φανέρωση καὶ ἡ ἐκπλήρωση τῆς Ἐκκλησίας σ᾽ ὅλη της τὴ δύναμη καὶ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν πληρότητά της, καὶ μόνο μὲ τὴ συμμετοχή μας σ᾽αὐτὴ μποροῦμε νὰ αὐξάνουμε σὲ ἁγιότητα» «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν». Τούτη τὴ θυσία, Κύριε, ποὺ σὺ μᾶς χάρισες, τὴν προσφέρουμε σὲ Σένα. «Χριστὸν ἐσφαγμένον ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν», διδάσκει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων. Μυστηριακὴ θυσία ποὺ καὶ αὐτοὶ οἱ ἄγγελοι μὲ θαυμασμὸ καὶ ἔκσταση παρακολουθοῦν καὶ δορυφοροῦν. Ἡ Εὐχαριστία εἶναι, κατὰ τὸν ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν θεοφόρο, «φάρμακον ἀθανασία καὶ ἀντίδοτον τοῦ μὴ ἀποθανεῖν». Ὁ ἴδιος θὰ γράψει στοὺς Ρωμαίους: «Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοὶ πῦρ φιλόϋλον. Οὐχ ἥδομαι τροφῆ φθορᾶς, οὐδὲ ἡδοναῖς τοῦ βίου τούτου. Ἄρτον Θεοῦ θέλω, ὅ ἐστιν ἀγάπη ἄφθαρτος». Σὰν ἀναλογίζομαι, τοὺς λέει, πὼς τῆς καρδιᾶς μου ὁ μεγάλος Ἔρωτας ἔχει σταυρωθεῖ στὸ Γολγοθά, ἔπαψε πιὰ μέσα μου κάθε ἐπιθυμία. Δὲν αἰσθάνομαι καμμιὰ εὐχαρίστηση μὲ τοῦ κόσμου τὶς τροφὲς καὶ τὶς ἀπολαύσεις. Ἐκεῖνον ποὺ ποθῶ καὶ θέλω καὶ λαχταρῶ καὶ ἀναζητῶ, εἶναι ἡ τροφὴ τῆς θείας ἀγάπης, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μου. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας λέει ὅτι, «ὡς τὴ στιγμὴ ποὺ κοινωνεῖ ὁ ἄνθρωπος, εἶναι πηλός. Μετὰ τὴ Θεία Κοιωννία παύει πιὰ νὰ εἶναι πηλὸς καὶ παίρνει βασιλικὴ μορφή, γίνεται σῶμα τοῦ βασιλιᾶ Χριστοῦ.Ποιὰ εὐτυχία ἀπὸ τούτη, εἶναι μεγαλύτερη; Ὅπως τὸ σίδερο ὅταν τοποθετηθεῖ στὴ φωτιά, γίνεται κι αὐτὸ φωτιά, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος «ζωοῦται καὶ θεοῦται» μὲ τὴν ἕνωσή του μέ τὸ Χριστό. ΤὸΜυστήριο τῆς Εὐχαριστίας ἔχει τὴν πιὸ μεγάλη σφραγίδα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Κι ὅποιος μετέχει στὴν ἀγάπη Του, βιώνει τὴ χαρὰ τ᾽ οὐρανοῦ. «Τετρωμένος καρδίαν εἰμι ἐγώ· ἐξέτηξέ με ὁ ζῆλος σου, ἠλλοίωσέ με ἡ ἀγάπη σου, Δέσποτα. Δέσμιός εἰμι τῷ ἐρωτί σου...». Ἔτσι αἰσθάνεται ὁ ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός. Λυώνει ἀπ᾽τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς καίει ὁ πόθος τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας; Κατέχει κεντρικὴ θέση στὴ ζωή μας, ἤ παραμένουμε ἀνέμελοι καὶ ἀδιάφοροι μπροστὰ στὴν ὑπέρτατη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ;