Ἀνάχωμα εἰς τόν Τζιχαντισμόν ---- Τοῦ Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου

Μὲ τὸν ὅρο τζιχαντισµὸς νοεῖται τὸ ἰσλαµικὸ κίνηµα τοῦ τζιχάντ. Τοῦ ἱεροῦ πολέµου τῶν µουσουλµάνων ἐναντίον τῶν µὴ µουσουλµάνων, γιὰ νὰ τοὺς ἐξισλαµίσουν. Τὸ κοράνιο, τὸ ἱερὸ βιβλίο τοῦ ἰσλάµ, ὁρίζει πὼς οἱ ἀλλόθρησκοι πρέπει νὰ ἐξισλαµιστοῦν ἢ νὰ θανατωθοῦν. Εἶναι ἀποκλειστικό. ∆ὲν γνωρίζει ἀνοχή. Ἔτσι ἐπικράτησε ὁ µουσουλµανισµός. Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο διαδόθηκε. Μὲ τὴν ὠµὴ βία καὶ τὸ σπαθί. Αὐτὸ εἶναι τὸ κλειδί, ποὺ ἀνοίγει τὴ θύρα τοῦ παραδείσου. Γι’ αὐτὸ ὁ Μωάµεθ χαρακτηρίσθηκε δικτάτορας. Ἐπέβαλε τὴ θρησκεία του στὸν κόσµο µὲ τὸν λεγόµενο «ἱερὸ» πόλεµο, σὲ ἀντίθεση µὲ τὸ Χριστιανισµό, ποὺ διαδόθηκε µὲ τὴν ἀγάπη. Θυσιαζόµενος καὶ ὄχι θυσιάζοντας. Σήµερα ὁ «ἱερὸς» πόλεµος τῶν µουσουλµάνων δὲν στρέφεται µόνο κατὰ τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀλλὰ καὶ «ἐναντίον τῶν διεφθαρµένων µουσουλµάνων, ποὺ ἔχουν ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὴ δυτικὴ κουλτούρα καὶ ζοῦν κατὰ τὰ δυτικὰ πρότυπα». Τὸ σύγχρονο κίνηµα τζιχαντισµοῦ, ποὺ ἀποβλέπει στὴν παγκόσµια κυριαρχία τοῦ ἰσλάµ, ἔχει τὴν ἀφετηρία του στὸ 2010.

Τότε, ποὺ ἕνας Τυνήσιος ἔµπορος αὐτοπυρπολήθηκε, διαµαρτυρόµενος γιὰ τὴν τιµὴ τοῦ ψωµιοῦ στὴ χώρα του. Αὐτὸ ἦταν ἀφορµὴ νὰ ἐξεγερθοῦν οἱ λαοὶ τῆς βόρειας Ἀφρικῆς ἐναντίον τῶν δικτατορικῶν καθεστώτων τους. Ὀνοµάσθηκε «Ἀραβικὴ Ἄνοιξη», ἐπειδὴ θεωρήθηκε σὲ Εὐρώπη καὶ Ἀµερικὴ ὅτι φέρει τὴν ἀλλαγὴ τοῦ πολιτικοῦ σκηνικοῦ στὴν περιοχὴ καὶ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἐπικράτηση νέων, προοδευτικῶν πολιτικῶν. Ἡ κατάληξη ὅµως ἦταν ἀτέλειωτος βαρὺς χειµῶνας. Γιατί ὁδήγησε στὴ δηµιουργία ἰσλαµικοῦ κράτους, ποὺ στοχεύει στὴν παγκόσµια κυριαρχία. Συγκεκριµµένως οἱ τζιχαντιστές, ποὺ δραστηριοποιοῦνταν ἀπὸ τὸ 2011 στὸ Ἰρὰκ ἑνώθηκαν µὲ τὶς ἰσλαµικὲς ὁµάδες τῆς Συρίας καὶ σχηµάτισαν στὶς περιοχὲς τοῦ Ἰρὰκ καὶ τῆς Συρίας ποὺ ἐλέγχουν, τὸ ἰσλαµικὸ κράτος τοῦ Ἰρὰκ-Συρίας ἢ τοῦ Λεβάντε, ΙΚΙΣ. Καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2014 ἀνακήρυξαν τὴν ἐπανίδρυση τοῦ Χαλιφάτου. Τοῦ παλιοῦ θρησκευτικὸ-πολιτικοῦ µουσουλµανικοῦ κράτους (τῶν ἕξι πρώτων αἰώνων ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ Μωάµεθ), τὸ ὁποῖο περιλάµβανε (τότε) ὅλα τὰ κράτη καὶ τοὺς λαοὺς ποὺ ἦταν ὑπὸ τὴν κυριαρχία τους. Μὲ τὴν ἐπανίδρυση δὲ τοῦ χαλιφάτου (τὸ 2014), ἀνακήρυξαν χαλίφη, δηλαδὴ ἀνώτατο θρησκευτικὸ καὶ πολιτικὸ ἀρχηγό τους, τὸν Ἀµποὺ Μπάκρ-ἂλ- Μπαγκντατί, ποὺ ὀνοµάστηκε: Χαλίφης Ἰµπραήµ. Οἱ σύγχρονοι τζιχαντιστὲς κάλεσαν ὅλους τούς ἰσλαµιστὲς στὸν κόσµο νὰ ἑνωθοῦν µαζί τους, γιὰ νὰ κυριαρχήσει παγκοσµίως ὁ ἰσλαµισµός. Ἂν ποτὲ ἐπικρατήσουν τὰ σχέδιά τους, ἀλλοίµονο στὴν ἀνθρωπότητα. Τὰ πρῶτα δείγµατα τῆς θηριωδίας, τὰ ὁποῖα ἦλθαν στὴ δηµοσιότητα ἀπὸ τὸ διαδίκτυο καὶ τὶς τηλεοράσεις, προκάλεσαν ἔντονη ἀπέχθεια καὶ ἀποτροπιασµό. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἰσλάµ. Ὑπόσχεται στοὺς πιστούς του ὅτι ὅσο περισσότερους «ἀπίστους» ἐξισλαµίσουν ἢ σκοτώσουν, τόσο περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθὰ θὰ ἀπολαύσουν στὸν παράδεισο. Ὠθεῖ τοὺς πιστούς του στὴ θηριωδία. Παράδειγµα ἡ ἀπανθρωπιὰ τοῦ ἀγιατολὰχ Χοµεϊνί. Ὑποχρέωνε τὰ θύµατά του νὰ πληρώνουν τὶς σφαῖρες, µὲ τὶς ὁποῖες θὰ ἐκτελοῦνταν! Στόχος τοῦ Ἰσλὰµ εἶναι ἡ κυριαρχία του. Εἶναι γνωστὴ ἡ ἔκφραση τοῦ Τουργκοὺτ Ὀζάλ, ὅταν ἄρχισαν οἱ διαπραγµατεύσεις γιὰ τὴν ἔνταξη τῆς Τουρκίας στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη: «Τώρα ποὺ θὰ µποῦµε στὴν Εὐρώπη, θὰ τὴν ἐξισλαµίσουµε». Ἀνάλογη ἔκφραση χρησιµοποίησε καὶ γιὰ τὸν ἐξισλαµισµὸ τῆς χώρας µας, ποὺ θὰ ἐπέλθη µὲ τὴν ἔνταξη τῆς Τουρκίας στὴν Ἑνωµένη Εὐρώ- πη. Αὐτὸς εἶναι ὁ διακαὴς πόθος τοῦ Ἰσλάµ. ∆ὲν πέτυχε παλιά, γιατί ὑπῆρχε τὸ Ἑλληνορθόδοξο Βυζάντιο. Αὐτὸ ἔφραζε τὴν εἴσοδό του στὴν Εὐρώπη. Ἀπύθµενο µῖσος ἐκδηλώνουν οἱ τζιχαντιστὲς κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ὅπως εἶπε ὁ πρόεδρος τῶν Ἑλληνορθοδόξων τοῦ Λιβάνου ∆ηµήτριος Ἒλ Χούρι στὴν ὁµιλία του στὸ Πολεµικὸ Μουσεῖο Ἀθηνῶν τὸν περασµένο Σεπτέµβριο: «Κόβονται κεφάλια καὶ στὴ συνέχεια παίζεται ποδόσφαιρο µὲ αὐτά, ἄνδρες σταυρώνονται, ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἐκκλησίες καίγονται, σπίτια καταστρέφονται, κοιµητήρια βεβηλώνονται, µέλη ἀκρωτηριάζονται, σταυροὶ ἀποµακρύνονται ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες. Μοναχὲς καὶ ἐπίσκοποι ἀπάγονται». Ὅλα αὐτὰ τὰ δεινὰ ἀναγκάζουν τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἐγκαταλείπουν τὴ χώρα τους. Νὰ ἐκπατρίζονται. Ἔτσι πετυχαίνει τὸ πογκρὸµ τῶν τζιχαντιστῶν κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ἡ ἐξαφάνιση τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου ἀπὸ τὴν κοιτίδα του. Ἡ ἐκδίωξή του ἀπὸ τὶς πατρογονικὲς ἑστίες του. ∆ὲν συγκρίνεται µὲ κανένα ἄλλο ὁ φανατισµὸς τῶν τζιχαντιστῶν. Γιατί δὲν προέρχεται ἀπὸ λανθασµένη τοποθέτηση ἔναντι τῶν ἀντιπάλων, ἀλλὰ ἐπιβάλλεται ὡς καθῆκον. Καὶ µάλιστα ὡς ἱερό. Ὡς ἐντολὴ καὶ ἔργο Θεοῦ. Εὔλογο τίθεται, ὕστερα ἀπ’ ὅλα αὐτά, τὸ ἐρώτηµα: Τί πρέπει νὰ γίνει; Νοµίζουµε πὼς πρέπει νὰ λάβουν θέση ἔναντι τῆς ἀπειλῆς τοῦ τζιχαντισµοῦ τὰ χριστιανικὰ κράτη Εὐρώπης καὶ Ἀµερικῆς. Παλαιότερα οἱ τζιχαντιστὲς δὲν τολµοῦσαν νὰ ἐφαρµόσουν τέτοιες ἀκραῖες καὶ ἀπάνθρωπες ἐνέργειες, γιατί ὑπῆρχε ἀπειλὴ ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ∆ύση. Ἐνῷ τώρα, φαίνεται πὼς δὲν ὑπάρχει ἀνάλογη σοβαρὴ ἀντίσταση. Παλιότερα τὸ Βυζάντιο ἦταν τὸ προπύργιο τῆς Εὐρώπης. Ὁ προ- µαχῶνας της κατὰ τοῦ ἰσλαµισµοῦ. Γιατί τὸ Βυζάντιο γνώριζε τὸ ἰσλάµ. Γνώριζε τί σηµαίνει ἡ κυριαρχία τοῦ νόµου τῆς Σαρία. Τοῦ πιὸ ἀνελεύθερου καὶ σκληροῦ, ποὺ ἡ ἐπιβολὴ του ἔχει ὡς συνέπεια τὴν κατάργηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ σκοταδισµοῦ. Τελευταίως φαίνεται πὼς ἀρχίζει νὰ αἰσθάνεται ἡ ∆ύση τὸν κίνδυνο τοῦ ἰσλάµ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐµφανίζονται σ’ αὐτὴ ἀντιδράσεις κατὰ τῶν µιναρέδων καὶ κινήµατα κατὰ τοῦ ἐξισλαµισµοῦ τῆς ∆ύσης, ὅπως τὸ Γερµανικὸ Pegida. Εἶναι τὸ κίνηµα τῶν Εὐρωπαίων πατριωτῶν, ποὺ δια- µαρτύρεται µὲ πορεῖες καὶ διαδηλώσεις κατὰ τῆς µουσουλµανικῆς θρησκείας καὶ τῶν µουσουλµάνων, ποὺ ζητοῦν ἄσυλο. Στὸ κίνηµα αὐτὸ λέγεται ὅτι ἐκφράζει τὴν κατανόησή της ἡ Γερµανίδα Καγκελλάριος Α. Μέρκελ, χωρὶς ὅµως νὰ τὸ στηρίζει. Αὐτὴ σὲ δηλώσεις της στὶς 16-1-2015 τονίζει πὼς «γνωρίζουµε ἐλάχιστα γιὰ τὸ ἰσλάµ». Καὶ προτρέπει τοὺς χριστιανοὺς τῆς Γερµανίας νὰ «βαθύνουν τὶς γνώσεις τους γιὰ τὴ δική τους θρησκεία». Ἀξιοπρόσεκτη καὶ θετικὴ ἡ πρότασή της. Ζητάει νὰ βαθύνουν οἱ Γερµανοὶ τὶς γνώσεις τους γιὰ τὴ δική τους θρησκεία. Νὰ γνωρίσουν τὸ χριστιανικὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴ χριστιανικὴ παράδοση τῆς χώρας τους, ποὺ εἶναι ἀπὸ τὰ κύρια βάθρα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισµοῦ. Αὐτὴ ἡ ἐµβάθυνση θὰ τοὺς καταστήσει ἀτρώτους ἀπὸ ὅποιες ἀλλοεθνεῖς ἐπιδράσεις. Ἡ θέση τῆς Γερµανίδας Καγκελλαρίου ἔχει ἰδιαίτερη σηµασία γιὰ µᾶς τοὺς Ἕλληνες, ποὺ ἔχουµε τὴν πιὸ πλούσια ἐθνικοθρησκευτικὴ πα- ράδοση καὶ ἱστορία. Ὁ Ἑλληνισµός, τόσο στὴν ἀρχαιότητα, ὅσο καὶ στὸ Βυζάντιο, διακρίθηκε στὰ γράµµατα, στὶς τέχνες, στὸν πολιτισµό. Ὑπῆρξε ὁ φωτοδότης τοῦ κόσµου. Τὸ ὄνοµά του δια- δόθηκε παντοῦ. Τὰ µνηµεῖα του θαυµάζονται ἀπ’ ὅλους. Ὁ ποιητὴς ὑµνεῖ τὴ δόξα καὶ τὸ µεγαλεῖο τῆς Ἑλλάδος ὡς ἑξῆς: «Νικοῦσες καὶ τοὺς κόσµους ἐλευθέρωνες! Μιλοῦσες, καὶ τοὺς ἀγρίους ἡµέρωνες! Ἐτραγουδοῦσες, µάγευες καὶ τὶς Σειρῆνες! Φιλοσοφοῦσες, καὶ τὸ νοῦ στοὺς οὐρανοὺς ἐφτέρωνες!». Ἡ συνάντηση τοῦ Ἑλληνισµοῦ µὲ τὸ Χριστιανισµὸ καὶ ἡ ἁρµονικὴ συµ- πόρευση µαζί του, ὡς τὶς µέρες µας, τοῦ ἐµφύσησε νέα πνοή. Τὸν ἀνα- γέννησε καὶ τοῦ χάρισε µὲ τὸ ἀπα- στράπτον µεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν καταξίωσε στὸ Βυζάντιο καὶ στὰ νεώτερα χρόνια. Ἑλληνισµὸς καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι δυὸ ἄσειστα κάστρα. Οἱ ἀσάλευτοι βράχοι πάνω στοὺς ὁποίους σπᾶνε ὅλα τὰ ἐχθρικὰ κύµατα, τὰ ἐπαφρίζοντα τὶς αἰσχύνες τους. Τὸ τραγικὸ ὅµως εἶναι ὅτι σήµερα τὰ δύο αὐτὰ πνευµατικὰ µεγέθη πολεµοῦνται, ὑποτιµῶνται καὶ διαστρέ- φονται. Πλήττεται ὁ Ἑλληνορθόδοξος πολιτισµός. Ὑποβαθµίζεται ἡ γλώσσα. ∆ιαστρέφεται ἡ ἐθνική µας ἱστορία. Τὸ ἔντονο δηµογραφικό µας πρόβληµα, σὲ συνδυασµὸ µὲ τὸ µε- ταναστευτικό, ἀπειλοῦν τὴν ἐθνικο- θρησκευτική µας ἑνότητα καὶ ὁµοιογένεια. Τὸ µάθηµα τῶν θρησκευτικῶν ἀποβάλλει τὸν καθαρὰ Ἑλληνορθόδοξο χαρακτήρα καὶ γίνεται θρησκειολογικό. Στὴ θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης ἱδρύεται Κέντρο ἰσλαµικῶν Σπουδῶν κ.ἄ. Ὅλα αὐτὰ δὲν ἐµπνέουν αἰσιοδοξία γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία τοῦ Ἑλληνισµοῦ. ∆είχνουν ἀντιθέτως τὴ µεγάλη ἠθικοπνευµατικὴ κρίση ποὺ µᾶς µαστίζει καὶ εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν οἰκονοµική, ἡ ὁποία ἔχει ἀπορροφήσει ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον µας. Ἂν συνεχίσουµε ἔτσι, εἶναι θέµα, ἂν θὰ διατηρηθοῦµε στὸ χάρτη τῆς ἱστορίας καὶ δὲν θὰ σβήσουµε, ὅπως τόσα ἄλλα ἱστορικὰ ἔθνη. Τέλος, ἐπιτρέψτε µου νὰ ἀναφερθῶ στὸ συµβολικὸ νόηµα τῆς χειρονοµίας τοῦ προέδρου τῶν Ἑλληνορθοδόξων τοῦ Λιβάνου ∆ηµητρίου Ἒλ Χούρι κατὰ τὴν ὁµιλία του στὸ Πολεµικὸ Μουσεῖο Ἀθηνῶν: Σταυροκοπήθηκε µὲ εὐλάβεια κι ἀσπάστηκε µὲ συγκίνηση τὴ γαλανόλευκη σηµαία µας. Ἐξεδήλωσε αἴσθηµα σεβασµοῦ καὶ τιµῆς στὸν Ἑλληνισµὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, τοὺς δυὸ ἀκατάλυτους πύργους τοῦ µαρτυρικοῦ µας Γένους.