ΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Πανανθρώπινα καί διαχρονικά εἶναι ἀποδεκτό ὅτι θάνατος σωματικός ἑνός ἀνθρώπου ὁρίζεται ἡ μή ἀναστρέψιμη παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας του. Τά τελευταῖα, ὅμως, χρόνια, μέ τήν τεχνολογική ἀνάπτυξη καί τή δημιουργία ἀνάγκης λήψης ὀργάνων γιά μεταμοσχεύσεις δημιουργήθηκε

καί ὁ ὅρος «ἐγκεφαλικός θάνατος». Ἔτσι, σύμφωνα μέ ὁρισμένα ἰατρικά κριτήρια (πού κατά καιρούς ἔχουν ἀλλάξει) εἰδική ἐπιτροπή γιατρῶν ἀποφασίζει ὅτι ἔχει ἐπέλθει «ἐγκεφαλικός θάνατος» σέ ἄνθρωπο, πού νοσηλεύεται σέ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας (ΜΕΘ), ὅταν κατά τά κριτήρια αὐτά ἔχουν παύσει, μή ἀναστρέψιμα, ὅλες οἱ ἐγκεφαλικές λειτουργίες ὁλοκλήρου τοῦ ἐγκεφάλου του ὅμως διατηρεῖται (μέ τήν τεχνική ὑποστήριξη τῆς ΜΕΘ) ἡ καρδιοαναπνευστική του λειτουργία. Δηλαδή διατηρεῖται στή ζωή μέ τήν τεχνολογία, πού διαθέτει μία ΜΕΘ, ὅπως καί οἱ ἄλλοι νοσηλευόμενοι συνασθενεῖς του στή ΜΕΘ, μέ τή διαφορά ὅτι ἐκεῖνοι δέν ἔχουν χαρακτηρισθεῖ ἐγκεφαλικά νεκροί. Αὐτός ὁ χαρακτηρισμένος

«ἐγκεφαλικά νεκρός» ἀσθενής εἶναι καί ὑποψήφιος δότης ὀργάνων πρός μεταμόσχευση (ἐφόσον δέν συντρέχουν ἄλλοι σοβαροί λόγοι ἀπό τήν γενικότερη ὑγεία τῶν ὀργάνων των). Μέ λίγα λόγια, ὁ ὑποψήφιος δότης ὀργάνων πρέπει νά εἶναι ζωντανός (ἀφοῦ ἔχει τήν καρδιακή του καί ἀναπνευστική λειτουργία), ὥστε νά εἶναι κατάλληλη ἡ λήψη ζωτικῶν του ὀργάνων γιά μεταμόσχευση σέ κάποιον δέκτη. Μερικά ζωτικά ἐρωτήματα:

1. Μέ ποιό δικαίωμα διακόπτεται βίαια ἡ ζωή ἑνός ἀνθρώπου, δηλ. τοῦ χαρακτηρισμένου «ἐγκεφαλικά νεκροῦ», χωρίς νά ἔχει ἐπέλθει ὁ σωματικός του θάνατος (ἀφοῦ λειτουργεῖ ἡ καρδιά καί ἡ ἀναπνοή του) χωρίς ἀκόμη νά γνωρίζουμε ἄν καί πότε ἡ κατά χάρι Θεοῦ ἀθάνατη ἀνθρώπινη ψυχή του ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπό τό σῶμα της; Ἐπίσης, γνωρίζουμε ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη ὥρα ἐξόδου τῆς ψυχῆς ἀπό τό πρός τό παρόν φθαρτό σῶμα της; Γνωρίζουμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει ἐκεῖνες τίς κρίσιμες στιγμές αὐτῆς τῆς ἐξόδου γιά τό καλό αὐτῆς τῆς ψυχῆς ἀπό τόν Ζωοδότη της Θεό;

2. Μποροῦμε νά ἀποκλείσουμε τήν ἐπιβίωση τοῦ «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» ἀπό κάποιο θαῦμα τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ καί χορηγοῦ τῆς Ζωῆς;

3. Χαρακτηρίζεται ἤ ὄχι θυσία ζωῆς ἡ δωρεά ζωτικῶν του ὀργάνων, ἐκ μέρους τοῦ χαρακτηρισμένου «ἐγκεφαλικά νεκροῦ» δότη, ἐφόσον αὐτός διατηρεῖ τίς καρδιοαναπνευστικές του λειτουργίες, δηλαδή ζεῖ;

4. Κάποιος ἄνθρωπος μέ καλή διάθεση μπορεῖ νά δηλώσει δωρητής ὀργάνων, μέ ἐλεύθερη ἐπιλογή του, γνωρίζοντας τί σημαίνει «ἐγκεφαλικός θάνατος» θέλοντας νά «θυσιάσει» τή ζωή του -(ἄν κάτι τέτοιο μπορεῖ νά θεωρηθεῖ θυσία! καί ὄχι αὐτοκτονία!)- γιά νά ζήσει κάποιος συνάνθρωπός του. Ὅμως, ποιός, εἶναι ἐκεῖνος πού θά τελέσει αὐτή τήν θυσία! Μέ ἄλλα λόγια νά παίξει τόν ρόλο «δημίου»!;

Πράξη ἀγάπης, θεωρῶ, ὅτι εἶναι ἡ ἐνσυνείδητη προσφορά ὀργάνου ἤ ἱστῶν, ὅταν ὁ δότης εἶναι στήν ζωή, χωρίς νά ἀφαιρεῖται ἡ ζωή τοῦ δότη κατά τήν προσφορά αὐτή.

Ταπεινά

Μαρία Γκιουρτζιάν

Ἰατρός ΕΣΥ, Ὀρθοπαιδικός,

Διευθύντρια

Διδάκτωρ Ἰατρικῆς Σχολῆς

Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Γεν. Νοσοκομεῖον Ἀθηνῶν

«Γ. Γενηματᾶς»