Εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν

Κύριε Διευθυντά,

Διαβάζοντας στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (2044/7-11-14) τὸ θέμα τῆς Ἱ. Μητρόπολης Πειραιᾶ γιὰ τοὺς Ἀρμενίους μονοφυσίτες εἶδα ὅτι δὲν ἀναφέρθηκε τὸ θαῦμα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ποὺ τὸ γιορτάζουμε τὴν 11η Ἰουλίου καὶ ἐπιβεβαιώνει ὅτι οἱ Ἀρμένιοι ὡς μονοφυσίτες εἶναι Αἱρετικοί. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες παρὰ τὴν ἁγιότητά τους κατὰ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὅταν φτάνανε σὲ ἀδιέξοδο κατέφευγαν στὴν θεϊκὴ ἐπέμβαση, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀχίλλιος ποὺ ἔβγαλε λάδι ἀπὸ τὴν πέτρα καὶ ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας ποὺ ἐπιβεβαίωσε τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ κεραμίδι. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν 4η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ καταδικάστηκε ὁ μονοφυσιτισμὸς πάλι κατέφυγαν στὴ διά θαύματος ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ διά μέσου τοῦ σκηνώματος τῆς Ἁγίας Εὐφημίας. Τί ἔγινε τότε καὶ τὸ γιορτάζουμε καὶ τώρα ἀκόμη; Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος στὴν Δωδεκάβιβλο (4ο βι- βλίο σελ. 356-557) γράφει ἐπὶ λέξει: "...καὶ ἔθηκαν αὐτὸν (τὸν τόμον τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὶς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ) ἐπὶ τοῦ λειψάνου αὐτῆς (τῆς Ἁγίας Εὐφημίας), ἔβαλον δὲ ὁμοῦ καὶ τὸν τόμον τῶν Αἱρετικῶν (μονοφυσιτῶν), εἶτα ἔκλεισαν τὴν λάρνακα, καὶ ἐσφράγισαν αὐτὴν οἱ ἔγκριτοι τῆς Συνόδου καὶ ὁ βασιλεὺς καὶ ἡ σύγκλητος, ἔπειτα ἐδέοντο μετὰ ὕμνων καὶ δακρύων καὶ στάσεων παννυχίων τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἀποκαλύψη αὐτοῖς τὸ Ὀρθόδοξον, ἀνοίξαντες δὲ τὸ μνῆμα, εὗρον τὸν μὲν τόμον τῶν Αἱρετικῶν εἰς τοὺς πόδας τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, τὸν δὲ ῞Ορον τῶν Ἁγίων Πατέρων κρατούμενον ἐπὶ τῆς δεξιᾶς χειρός, ΟΝ, ΑΠΛΩΣΑΣΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ Η ΑΓΙΑ, ΕΔΩΚΕ Τῼ ΒΑΣΙΛΕΙ, καὶ τῇ Συνόδῳ, εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος".
Θεωρῶ μεγάλη παράλειψη τοῦ θαύματος αὐτοῦ, ποὺ βεβαιώνει καὶ ἐπικυρώνει ὅλες τὶς θεολογικὲς ἀναλύσεις, εἰσηγήσεις, ὑπομνήματα, πραγματεῖες, ποὺ ἀναφέρονται στὸ κείμενο τῆς ῾Ι. Μητρόπολης. Ἂν οἱ μονοφυσίτες καὶ οἱ κάθε εἴδους αἱρετικοὶ δὲν σέβονται τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ δὲν ὑπακοῦνε σ᾽ αὐτόν, ποὺ θαυματουργικῶς τοὺς μιλᾷ ὅτι εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, τότε πῶς θὰ σεβαστοῦν τοὺς ἀνθρώπους, σὲ ὅσα ἐπιχειρήματα καὶ ἀποδείξεις καὶ ἂν τοὺς φέρουν καὶ ὅσο σοφὰ καὶ αὐταπόδεικτα καὶ ἂν εἶναι καὶ ὅσους τίτλους καὶ ἀξιώματα καὶ ἂν ἔχουν; Δὲν θὰ ἰσχύσει τὸ "οὐ μὲ πείσεις κἄν μὲ πείσεις" καὶστοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα”; Γιατί οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ μας ἀγνοοῦν ἐπιδεικτικὰ τέτοια τρανταχτὰ θαύματα, ποὺ ἀπὸ αἰώνων φωνάζουν γιὰ τὴν πλάνη τους καὶ σκανδαλίζουν τὸν συνειδητὸ καὶ πιστὸ λαό; Μήπως λόγω πολυχρονίου ἐπικρατήσεως παραγράφεται καὶ τὸ παράνομο νομιμοποιεῖται; Μήπως θὰ πρέπει νὰ καταργήσουμε καὶ τὴν ἀνάμνηση τοῦ θαύματος αὐτοῦ; Μὲ τὸ νὰ ἐπιδεικνύουν ὑπερβάλλουσαν ἀνοχὴ καὶ νὰ δέχονται τὸν αἱρετικὸ Ἀρμένιο πατριάρχη ὡς κατὰ πάντα ὀρθόδοξο δὲν ἐξοργίζουν τὸν Τριαδικό μας Θεό; Μήπως συναινεῖ καὶ ὁ Θεὸς στὴν ἄνευ με- τανοίας ἄφεση τοῦ ἁμαρτήματος τῆς πλάνης των; Καὶ ἂν συναινεῖ πῶς τὸ διεπίστωσαν; Δὲν πρέπει καὶ ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ καὶ ἄσημοι πιστοὶ νὰ τὸ γνωρίζομε, γιὰ νὰ μὴ σκανδαλιζόμαστε καὶ ἱεροκατηγοροῦμε ἄθελά μας; Ἐπιδεικνύουν ἀνωτερότητα ἢ ἀσέβεια καὶ κακό, κάκιστο καὶ ἀνάρμοστο πρὸς τὸ ἀξίωμά τους παράδειγμα; Βέβαια τὰ ὅσα ἀναφέρει ἡ Ἱ. Μητρόπολη μὲ τὰ κείμενα αὐτὰ ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλὲς εἶναι καλὰ καὶ ἅγια, ἀλλὰ ὡς καταλύτης κάθε δυσπιστίας καὶ ἀμφιβολίας εἶναι ἡ διά θαύματος θεϊκὴ ἐπέμβαση. Γιατί, λοιπόν, ἐν ἀγάπῃ καὶ ὁμονοίᾳ, δὲν καλοῦν τὸν κάθε καλόπιστο αἱρετικό, ποὺ τὸν θεωροῦν φί- λο καὶ ἀγαπητό, νὰ μὴ ἐπαναλάβουν τὴν ἐπίκληση τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ πρὸς διάλυση καὶ ἐκμηδένιση κάθε πλάνης τῶν χριστιανικῶν διαφωνιῶν καὶ διαφορῶν πίστης καὶ μετὰ νὰ τοὺς ἀποδέχονται ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς; Εἶναι δυνατὸν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ ἀρνηθεῖ καὶ νὰ μὴ ἀνταποκριθεῖ σὲ μιὰ τέτοια ἐπίκληση, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸ ἄφησε στὴν ἐκκλησία του ὡς τοποτηρητή (καὶ ὄχι τὸν πάπα), γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὴν Ἐκκλησία, ὡς ἀλάθητος Θεὸς (μιὰ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ἀναγνωρίζομε κανένα ἀλάθητο) "εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν" ( Ἰωάν. ιστ' 13);

Μετὰ τιμῆς Παναγιώτης Ράπτης Φιλιππιάδα


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου