ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Απόθου φόβον άπαντα, ο Λυτρωτής τω Προδρόμω έφησεν· εμοί δε πειθάρχει, ως χρηστώ μοι πρόσελθε· τούτο γαρ φύσει πέφυκα· εμώ προστάγματι είξον, και βάπτισόν με συγκαταβάντα, ον ευλογούσι Λαοί και υπερυψούσιν, εις πάντας τους αιώνας.

Ερμηνεία.

Δια του παρόντος Τροπαρίου αναφέρει ο Ιερός Μελωδός τον Δεσπότην Χριστόν παραθαρρύνοντα τον Βαπτιστήν δια να βαπτίση Αυτόν· όθεν λέγει· ο Λυτρωτής του γένους των ανθρώπων Χριστός, «Ο Θεός (φησίν) ο ύψιστος, Λυτρωτής αυτών εστι» (Ψαλμ. οζ: 35), ο Χριστός, λέγω, είπεν εις τον Πρόδρομον Ιωάννην: απόβαλε εκ της ψυχής σου κάθε φόβον, ω Ιωάννη, και πείσθητι δια δύο αίτια και πλησίασον εις εμέ· πρώτον, διότι δεν θέλεις πάθη από εμέ κανένα κακόν, επειδή εγώ είμαι χρηστός, αγαθός, και τούτο φύσει πέφυκα: τουτέστιν εγώ μόνος φυσικήν έχω την αγαθότητα και χρηστότητα: «Ουδείς (φησίν) αγαθός, ειμή εις ο Θεός» (Μαρ. ι: 18)· διότι οι μεν άνθρωποι και Άγγελοι λέγονται αγαθοί και χρηστοί θέσει και κατά μετοχήν της του Θεού αγαθότητος και χρηστότητος· εγώ δε είμαι αγαθός φύσει και πρώτως και κατ΄ αιτίαν. Ώστε θαρρών πλησίασον εις εμέ, ως εις χρηστόν και αγαθόν· το γαρ αγαθόν δεν προξενεί φόβον και αποφυγήν, αλλά θάρρος και πλησιασμόν· ουδέ κακοποιεί τινά, αλλά μάλλον ευεργετεί πάντας. Αν όμως δεν ελκυσθής από την φυσικήν μου χρηστότητα, ελκύσου καν από την φυσικήν μου μεγαλειότητα, και υποτάσου εις την προσταγήν μου και βάπτισόν με, διότι εις τούτο εσυγκατέβην και έγινα άνθρωπος. Μερικοί δε, ως ο ανώνυμος ερμηνευτής των Κανόνων και άλλοι, το «χρηστώ» δια του ι γράφουσιν, εννοούντες με την τοιαύτην λέξιν το «Θεανθρώπω»· τούτο όμως δεν είναι ορθόν, κατά τον Θεόδωρον, δια δύο αίτια. Πρώτον, διότι δεν αρμόζει εις τον σκοπόν του Ιησού· ο σκοπός γαρ Αυτού ήτον να κάμη τον Ιωάννην να λάβη θάρρος εις το να βαπτίση Αυτόν· επειδή ποίον θάρρος έμελλε να λάβη, εάν ήκουεν από τον Χριστόν να τον λέγη, πλησίαζε εις εμέ ως εις Χριστόν, τουτέστιν ως εις Θεόν τέλειον, και τέλειον άνθρωπον; Εκείνος γαρ δια τούτο και μόνον εφοβείτο τον Χριστόν, διότι ήτον Θεός. Δεύτερον, διότι το εκ του τοιούτου λόγου συναγόμενον νόημα είναι μακράν των δογμάτων της Ιεράς Θεολογίας· επειδή γαρ το όνομα «Χριστός» σημαίνει «Θεάνθρωπος», ως είπομεν, και δηλοί, ου την χρίσασαν μόνον Θεότητα, αλλά και την χρισθείσαν υπ΄ αυτής ανθρωπότητα, ακολουθεί εξ ανάγκης, ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός μίαν μεν υπόστασιν έχει, καθ΄ ην η προσλαβούσα Θεότης ηνώθη με την προσληφθείσαν ανθρωπότητα, δύο δε τας φύσεις και θελήσεις και ενεργείας, κατά την κοινήν γνώμην των Ιερών Θεολόγων. Εάν λέγωμεν λοιπόν ότι ο Χριστός ο εν δυσί φύσεσι θεωρούμενος φύσει μια πέφυκεν, ασεβές είναι και βλάσφημον· διότι το να λέγη τινάς τον Χριστόν φύσει Θεόν και φύσει άνθρωπον, διπλώς λεγομένου του «φύσει», τούτο είναι ορθόν και ευσεβές· το δε να λέγη άπαξ, φύσει Θεόν και άνθρωπον, τούτο ουδαμώς λέγεται παρά τοις Θεολόγοις Πατράσι.