Του αείμνηστου Γεωργίου Ζερβού: Ἀπάντησις εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ περὶ Φονταμενταλιστῶν

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν του κατεφέρθη ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν - ἀντιπαπικῶν, ἐπειδὴ ἐλέγχουν ὅλας τὰς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις του, κατὰ τὰς συναντήσεις μὲ τὸν ἑκάστοτε Πάπαν καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὸν νέον κ. Φραγκίσκον, ἀλλὰ καὶ τὴν στάσιν τῶν ἐκπροσώπων του κατὰ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐχρησιμοποίησε τὴν λέξιν φονταμενταλισμός, ἐννοῶν, προφανῶς ὅτι ὅσοι ἀντιδροῦν εἶναι φονταμενταλισταί, οἱ ὁποῖοι εἶναι πανέτοιμοι νὰ θυσιάσουν τὰ πάντα, διά νὰ ἐπιβάλουν τὰς ἀπόψεις των. Τὸ δηλητήριον τοῦ φονταμενταλισμοῦ ὁμολογουμένως, μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ΜΜΕ, τοῦ διαδικτύου καὶ ψευδοπροοδευτικῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὸν Πατερικὸν λόγον καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας «περνάει« εἰς τὴν κοινωνίαν, ἡ ὁποία δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἢ ἔχει τυπικάς σχέσεις ὡς καὶ εἰς ὡρισμένους κύκλους πιστῶν. Γνωρίζομεν ὅτι «ὄνειρόν» του εἶναι ἡ ψευδοένωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν Ἑτεροδόξων μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ὅμως ψευδοένωσις, διότι αὐτὴ προωθεῖται μὲ ἀναλλοιώτους τὰς κακοδοξίας καὶ τὰς αἱρέσεις των. Ἀπὸ τὸ 1965 ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει θέσει τὰ δόγματα εἰς τὰ «χρονοντούλαπα» τῆς ἱστορίας καὶ ἐνεργεῖ ὡς «παρακλάδι» τοῦ Παπισμοῦ.

Ἀντὶ ὅμως νὰ ἐπιτυγχάνεται σύγκλησις διαπιστώνονται χάσματα ὡς διεπί- στωσαν προσφάτως ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος (μὲ εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας), ὁ Σεβ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφεὶμ Κυκκώτης, καὶ ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίων. Ἐνῷ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ ἔγγραφόν του τὸν Δεκέμβριον τοῦ 2014 λέγει ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοί, ὑπενθυμίζον τοὺς ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνας τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τὰ μαρτύρια Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου καὶ τονίζει ὅτι οἱ Θεολογικοὶ Διάλογοι μετὰ τῶν Παπικῶν σκανδαλίζουν τόσον τοὺς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Μοναχοὺς ὅσον καὶ τὸν πιστὸν λαόν. Κατὰ σύμπτωσιν ἡ θεωρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου περὶ Φονταμενταλισμοῦ ἀνεπτύχθη μετὰ τὸ ἔγγραφον τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς αὐτὸν καὶ τὴν προηγηθεῖσαν εἰδικὴν ἔκδοσιν, ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἅγιον Ὄρος. Διαχρονικὴ μαρτυρία ἀγώνων ὑπὲρ τῆς Πίστεως», τὴν ὑπογραφεῖσαν ὑπὸ Ἁγιορειτῶν Πατέρων εὑρισκομένων, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐκτὸς τῶν Ἱερῶν Μονῶν του. Παραλλήλως ὅμως μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην διάφοροι προσωπικότητες ὡς καὶ Σεβ. Μητροπολῖται πρωταγωνιστοῦν εἰς μίαν ἐκστρατείαν, διά νὰ ἀποδείξουν ὅτι οἱ ἀντιτιθέμενοι εἰς τὰς φιλοοικουμενιστικάς καὶ φιλοπαπικάς ἐνεργείας τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου καὶ ὅσων Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀκολουθοῦν τὰ «βήματα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι «ψυχοπαθολογικὰ ἄτομα» καὶ «ἄρρωστα». Ἀπὸ πότε ὅμως εἶναι «ὑγιεῖς» οἱ Πατριάρχαι, οἱ Ἀρχιεπίσκοποι, οἱ Κληρικοί, οἱ Καθηγούμενοι καὶ οἱ θεολόγοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν δικαίωμα νὰ καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Πηδάλιον, νὰ ἐξισώνουν τὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ὡς εἶναι τὸ Βάπτισμα) μὲ τὰ μυστήρια τῶν ἑτεροδόξων; Ποιοὶ εἶναι οἱ Οἰκουμενισταί, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχουν λειτουργοῦν ὡς «ὁδοστρωτῆρες» ἐναντίον τῆς μυστηριακῆς καὶ ἐκκλησιολογικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὸ δικαίωμα οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχαι νὰ συμπροσεύχωνται καὶ νὰ συλλειτουργοῦν (ἄνευ κοινοῦ ποτηρίου εὐτυχῶς) μὲ τοὺς «ἐκπροσώπους» τῶν ἑτεροδόξων προσβάλλοντες τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τοιαύτας ἐνεργείας καὶ ἐκδηλώσεις; Πῶς τηροῦν ὅλοι αὐτοὶ τὴν διαβεβαίωσιν, τὴν ὁποίαν δίδουν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων κατὰ τὴν χειροτονίαν των ὅτι θὰ φυλάττουν καὶ θὰ ὑπερασπίζωνται ὅσα παρέλαβον ἀπὸ τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλη- σίας μας; Μὲ ποῖον δικαίωμα συμπροσ εύχονται μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους εἴτε μὲ Ἀρχιερατικὴν ἀμφίεσιν εἴτε μὲ κοινὰ ράσα καὶ ποιμαντορικάς ράβδους σκανδαλίζοντες τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον. Τέλος πῶς ἐφαρμόζεται τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, ὅταν ἀναγνωρίζουν: 1ον) τὰ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ βαπτίσματα ὡς ἰσόκυρα μὲ αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας (βάσει θεωριῶν, αἱ ὁποῖαι δὲν ἔχουν σχέσιν μὲ Οἰκουμενικάς Συνόδους) 2ον) Πολλάς Ἐκκλησίας ὡς κανονικάς καὶ ἰσοκύρους μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν; Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν δύναται νὰ ἀντιληφθῆ ποίαν σύγχυσιν καὶ ποίαν ζημίαν προκαλεῖ εἰς τοὺς πιστούς. Τὸ ἀποκαλύπτουν ὅλαι αἱ ἀντιπαπικαὶ καὶ ἀντιοικουμενιστικαὶ ἐκδηλώσεις, εἰς τὰς ὁποίας καταγγέλλεται ἡ «λεηλασία τῆς Πίστεως» ἀπὸ τοὺς φύλακάς της. Εἶναι βέ- βαιον ὅτι ἐάν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶχε ποίμνιον Ὀρθοδόξων (διά τοὺς γνωστοὺς ἱστορικοὺς λόγους τὸ στερεῖται), δὲν θὰ προέβαινεν εἰς αὐτὴν τὴν «λεηλασίαν τῆς Πίστως», διότι αἱ ἀντιδράσεις θὰ ἦσαν μεγάλαι. Πρὸς τὸ παρὸν ἀπὸ τὴν μίαν πλευράν εὑρισκόμεθα οἱ φονταμενταλισταί, ὡς μᾶς χαρακτηρίζει, ἀνθενωτικοί, οἱ ὁποῖοι μαχόμεθα ὑπὲρ τῆς πραγματικῆς Ἑνώσεως μετὰ τῶν Ἑτεροδόξων ὑπὸ τὸν ἀπαραίτητον ὅρον ὅτι θὰ ἐγκαταλείψουν τὰς γνωστάς κακοδοξίας καὶ αἱρέσεις των καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχομεν τοὺς Οἰκουμενιστάς - «ληστάς τῆς Πίστεως», οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν στάσιν των ἀμφισβητοῦν τὴν θεοπνευστίαν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν ἀποφάσεων καὶ κατὰ συνέπειαν καὶ τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.