ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Προκύψας ο πρεσβύτης, και των ιχνών ενθέως εφαψάμενος, της απειρογάμου και Θεομήτορος, πυρ έφη βαστάζεις Αγνή· βρέφος φρίττω αγκαλίσασθαι Θεόν, φωτός ανεσπέρου, και ειρήνης δεσπόζοντα.

Ερμηνεία.

Και τούτο το Τροπάριον ερανίσθη ο Μελωδός από τον Προφήτην Ησαϊαν· εκείνος γαρ, όταν είδε τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου και περικυκλούμενον από τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ, είπε τούτο: «Και απεστάλη προς με εν των Σεραφείμ, και εν τη χειρί αυτού είχεν άνθρακα, ον τη λαβίδι (ήτοι την πυράγρα) έλαβεν από του θυσιαστηρίου και ήψατο του στόματός μου» (Ησ. στ: 6-7). Προκύψας λοιπόν, λέγει, ο πρεσβύτης Συμεών: ήτοι με υποστολήν και φόβον πολύν προσκυνήσας και εγγίσας και καταφιλήσας τα ιχνάρια των αγίων ποδών της Παρθένου, ίνα λάβη εξ αυτής εις τας αγκάλας του το κατά την Θεότητα άναρχον και προαιώνιον βρέφος, συστέλλεται πάλιν, και γυρίζων οπίσω λέγει προς την Θεομήτορα· ω Πάναγνε Δέσποινα, εσύ βαστάζεις πυρ εις τας χείρας Σου· όθεν εγώ φρίττω να εναγκαλισθώ το βρέφος τούτο, επειδή δεν είναι βρέφος μόνον, αλλά είναι και Θεός και υπερκόσμιος άνθραξ· όθεν φοβούμαι μήπως κατακαώ με μόνον το τούτου εγγίξιμον. Τάχα δε το μεν Σεραφείμ εκείνο εικόνιζεν εσέ, Παρθένε, η δε λαβίς εκείνη και η πυράγρα εικόνιζε τας ιδικάς Σου χείρας, υπό των οποίων κρατείται αρρήτως τούτο το άϋλον πυρ της εν σαρκί κρυπτομένης Θεότητος.