Christ is Born - Χριστός Γεννάται

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Αδάμ εμφανίσων άπειμι, εις Άδου διατρίβοντι, και τη Εύα προσκομίσων ευαγγέλια, Συμεών ανεβόα, συν Προφήταις χορεύων· Ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Ερμηνεία.

Οι μεν άλλοι άνθρωποι, μέλλοντες να χωρίσουν από την ζωήν ταύτην λυπούνται, καθώς είναι πρέπον, ως υπό του συνειδότος ελεγχόμενοι, και χωρίς δάκρυα δεν αποθνήσκουσιν· ο δε Συμεών βαστών εις τας αγκάλας του τον Σωτήρα του Κόσμου, κάμνει όλον το εναντίον· όταν γαρ έμελλε να αποθάνη, εφώναζεν· εγώ, ω Δέσποτα, πηγαίνω με χαράν εις τον Άδην δια να φανερωθώ εις τον εκεί ευρισκόμενον Αδάμ, και να φέρω χαροποιά μηνύματα εις την Εύαν, ότι δηλαδή ήλθες εις την γην συ όπου μέλλεις να τους λυτρώσης από την φυλακήν του Άδου, και ότι εγώ σε εδέχθηκα βρέφος όντα εις τας αγκάλας μου· και προς τούτοις πηγαίνω εις τον Άδην δια να χορεύω με όλους τους εκεί ευρισκομένους Προφήτας, συγχαίρων αυτοίς, ότι έλαβον τέλος αι προφητείαι των, επειδή εγεννήθης συ ο υπ΄ αυτών προφητευόμενος Μεσσίας Χριστός. Όθεν λέγω με αυτούς: «Ευλογητός ο Θεός ο των Πατέρων ημών». Ανάγνωθι και την ερμηνείαν του : «Απέδωκάς μοι εβόα Συμεών» του κατά την εννάτην Ωδήν Τροπαρίου του παρόντος Κανόνος.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου 2014

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ Των εν Νικομηδεία 2000 μαρτύρων, Δόμνας μάρτυρος.

Τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ., ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, οἱ χριστιανοὶ τῆς Νικομήδειας ἦταν ἀρκετὰ πολυπληθείς. Ὁ ἐπίσκοπος Ἄνθιμος, ἄνδρας ἄξιος καὶ μὲ αὐταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ἡ πρόοδος αὐτὴ τῶν χριστιανῶν κέντρισε τὸ φθόνο τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων καὶ θέλησαν νὰ ἐξοντώσουν τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία, προπάντων στὰ μεγαλύτερα καὶ πολυπληθέστερα κέντρα της.

Σχεδίασαν λοιπόν, ἀνήμερα Χριστούγεννα νὰ κάνουν γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν τῆς Νικομήδειας. Οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μαζευτεῖ καὶ πανηγύριζαν τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐπίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι τοὺς εἶχαν περικυκλώσει στρατὸς καὶ ὄχλος εἰδωλολατρῶν μὲ ὄπλα καὶ ρόπαλα, διέταξε νὰ γίνει γρήγορα ἡ κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔπειτα, βάπτισε τοὺς κατηχουμένους, γιὰ νὰ ἔχουν ἀσφαλὴ ἐφόδια στὴν αἰώνια σωτηρία.

Τότε οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν φωτιὰ στὸ ναό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καοῦν χιλιάδες πιστοί. Τὸ τραγικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀντὶ νὰ μειώσει τὸν ἀριθμὸ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀντίθετα τὸν πολλαπλασίασε καὶ χαλύβδωσε ἀκόμα περισσότερο τὸ ἠθικὸ τῶν πιστῶν.

Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀποδείχθηκε περίτρανα αὐτὸ ποὺ εἶπε ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «καὶ πύλαι ἅδου οὗ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ὁ θάνατος δηλαδὴ καὶ οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ, δὲ θὰ ὑπερισχύσουν, οὔτε θὰ κατανικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

ΕΝΩ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

Εάν ήρχετο ο άγγελος φύλαξ της Ελλάδος εφέτος, αφού περιώδευεν όλας τας πόλεις και τα χωρία μας, ο άγγελος εκείνος που εγνώρισεν όλας τας φάσεις του εκκλησιαστικού και εθνικού μας βίου εις όλας τας εποχάς, τι τάχα θα μας έλεγε; Τι θα έβλεπε, τι εντυπώσεις θα απεκόμιζεν από την Ελλάδα των αρχών του θεία χάριτι ανατέλλοντος 1968;…  Θα ήτο ικανοποιημένος από την ελληνικήν κοινωνίαν, από τους βαπτισθέντας εις το όνομα του Χριστού Ορθοδόξους Χριστιανούς; Ή θα εκάλυπτε με τας πτέρυγάς του το άγιον πρόσωπόν Του από εντροπήν ή λύπην ή απελπισίαν;…  Θα έβλεπεν ήθη χριστιανικά, ορθόδοξα, αγιότητα ζωής, πίστιν θερμήν, έργα πίστεως; Θα ήκουε λόγους «άλατι ηρτυμένους», θα έβλεπεν ενδιαφέροντα πνευματικά, πόθους ουρανίους, θα ανέπνεεν εις ατμόσφαιραν σεμνότητος; Ή θα ευρίσκετο προ απελπιστικού θεάματος, ευρυτάτης αποχαλινώσεως της ηθικής ζωής, προ αδιαφορίας δια την πέραν του κόσμου τούτου ζωήν, προ ελλείψεως ιστορικής ευθύνης, ενώπιον λήθης της υψηλής ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας;…  Με άλλους λόγους, εάν ήρχετο εις την ηγιασμένην και ιστορικώς κατάφορτον από δάφνας Ελλάδα μας, «ο υιός του ανθρώπου θα εύρισκε την πίστιν»; Ή, τουλάχιστον, εάν δεν δυνάμεθα να παρουσιάσωμεν πίστιν, ως Έθνος, θα ηδυνάμεθα να επιδείξωμεν κάποιαν παρασκευήν, εγγυωμένην την συνέχειαν των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, επί των οποίων να στηρίξωμεν την καλλιέργειαν του θείου άνθους της ορθοδόξου πνευματικής μας πολιτείας και ζωής;….

Διότι πρέπει να παραδεχθώμεν ότι περισσότερον ανησυχητική είναι η απουσία μελλοντικών προϋποθέσεων Ορθοδόξου ζωής, παρά αυτή αύτη η εξαρθρωμένη ήδη, ηθικώς και πνευματικώς, ζωή του Έθνους. Και ατυχώς, προϋποθέσεις προσεχούς αναβλέψεως του Ορθοδόξου φωτός, δεν υπάρχουν πολλαί. Υπάρχει το αντίθετον. Κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως…  Δια να κατανοηθή η τραγική αυτή διαπίστωσις και δια να μη μας απατούν οι αλογίστως αισιόδοξοι, θα θέσωμεν το ερώτημα: Η ελληνική πραγματικότης, εις όλας τας εκδηλώσεις της εκκλησιαστικής, της πνευματικής, της φιλοσοφικής, της θεολογικής ζωής, εις τα πολιτικά μας ήθη, εις την παιδείαν, εις την κοινωνικήν αναστροφήν, εις την ψυχαγωγίαν, είναι πραγματικότης αντάξια των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας;… Ποίος δεν βλέπει την εισροήν ευρωπαϊκών και αμερικανικών στοιχείων εις την πάμφωτον Έλλάδα μας; Στοιχείων, τα οποία ημείς μεν εδώκαμεν εις την αγνοτέραν φύσιν των, τα λαμβάνομεν δε από τον δυτικόν κόσμον βαναύσως κακοποιημένα και παραμορφωμένα, ως τρόπους ζωής, ως φιλοσοφίαν;… Ο λαός μας δεν ήτο άξιος καλυτέρας μεταχειρίσεως, ο λαός αυτός που εδημιούργησεν ένα βυζαντινόν πολιτισμόν; Ο λαός, όστις εδίδαξεν εις την ανθρωπότητα την σοφίαν, την συμμετρίαν, το κάλλος, το «κατά λόγον ζην», την θαυμαστήν σύνθεσιν γηίνων και ουρανίων στοιχείων, το «επιμελείσθαι ψυχής, πράγματος αθανάτου»;… Και ιδού, σήμερον ο λαός αυτός, ασθενής ψυχικώς, έρμαιον κακοποιών ρευμάτων, τρεφόμενος βοσκηματωδώς δια «κερατίων» ασώτου βίου, με διεστραμμένην την σκέψιν, άπελπις, χωρίς θερμήν πίστιν εις τον Θεόν, χωρίς έρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος από την θείαν ορθόδοξον στολήν του, περιφέρει τα ράκη της δυστυχίας του, όλος τετραυματισμένος, εις την ψυχήν, εις την καρδίαν, εις τον νουν!... Και ουδαμού φαίνεται «ο καλός Σαμαρείτης»!...

Λοιπόν, «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»… Και πρώτη και αποφασιστική «εστία αντιστάσεως» είναι η αγιωτάτη, η εν τω κόσμω στρατευομένη προς θέωσιν των πάντων Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Τι αν φέρη, κατά το ανθρώπινον μέρος της, τα «στίγματα των πταισμάτων» της; Φεγγοβολεί την μόνην εν τω κόσμω απερίτμητον αλήθειαν : «Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Αλλ’ αρκεί τούτο; Εάν μη ο σπόρος της αληθείας σπαρή από καταλλήλους σπορείς, πονούντας τον μυστικόν αγρόν του Θεού, εάν δεν γεωργήται η γη και εάν δεν προφυλάσσεται από «ανθρώπους εχθρούς», πως θα αποδώση τον καρπόν του;…  Και σήμερον  η Εκκλησία μας δεν έμεινεν ανεπηρέαστος από το πνεύμα του «κόσμου». Από δεκαετηρίδας υφίσταται πολλά δεινά, οφειλόμενα εις τους ποιμένας της. Φυρμός υπερβολικός μετά των γηίνων, κάμψις της πίστεως, αγάπη δια το «δύστηνον δοξάριον», έλλειψις θερμουργού ζήλου, ετεροζυγία, απομάκρυνσις από την απλανή οδόν των αγίων Πατέρων. Και, εντεύθεν, σύγχυσις εντός της δίνης των ποικίλων ρευμάτων, που άφησαν οι ασκοί του Αιόλου-Σατανά, υπό μορφήν ατόπων νεωτερισμών και τάσεων εξομοιώσεως της Εκκλησίας με ποικίλας μορφάς αιρετικών, υπήρξαν τα χαρακτηριστικά ενίων ου καλών ποιμένων, ίνα τα άλλα αποσιωπήσωμεν… Παρά ταύτα η Εκκλησία αποτελεί «εστίαν αντιστάσεως»… Βεβαίως, εις την τραγικότητα της συγχρόνου Ελληνικής Πατρίδος δεν πταίουν μόνον οι ποιμένες. Διότι η Ελλάς δεν είναι ολόκληρος χριστιανική Ορθόδοξος και ας λέγωμεν ό,τι θέλομεν περί του αντιθέτου. Το ληξιαρχείον δεν εξεικονίζει την ουσίαν, αλλά τον τύπον. Και φυσικά μία στατιστική αποβαίνει μάλλον αδύνατος… Δεν είναι λοιπόν υπεύθυνοι μόνον οι Ποιμένες και η Εκκλησία. Η Πολιτεία είναι περισσότερον υπεύθυνος δια την σημερινήν πραγματικότητα, η οποία ματαιώνει πολλάκις το έργον της Εκκλησίας…

Και εξηγούμεθα. Όταν καταλογίζωμεν ευθύνας εις την Πολιτείαν δια την ηθικήν εξαχρείωσιν του λαού μας και δια την πνευματικήν του παραπλάνησιν, δεν σημαίνει ότι αξιούμεν από την Πολιτείαν, όπως τεθή διάκονος των σκοπών της Εκκλησίας… Τούτον είναι αδύνατον. Κατ’ ουδένα τρόπον επιτρέπεται εις την Εκκλησίαν όπως ταυτισθή με την πολιτικήν εξουσίαν ή να τεθή εις την υπηρεσίαν της, καθ’ οιανδήποτε μορφήν. Ούτε και αντιστρόφως, η πολιτική εξουσία δύναται να αρνηθή την φύσιν της και να υποταχθή εις την Εκκλησίαν… Ούτε η Εκκλησία ξίφος, ούτε η Πολιτεία θυμιατόν. Αποτελούν δύο διακεκριμένας εξουσίας, εκ Θεού εχούσας μεν την προέλευσιν, συναντωμένας δε εις το σημείον, ένθα πιστοποιείται ότι υπηρετούν τον Θεόν. Και τούτο αποτελεί το μόνον αδιάψευστον κριτήριον της ορθής πορείας της πολιτικής εξουσίας… Και ενώ αναγνωρίζεται το διακεκριμένον των δύο εξουσιών, εν συναλλήλω συνεργασία, εν τούτοις, αξιολογικώς η Εκκλησία υπερέχει της Πολιτείας. Και, χωρίς η τελευταία να δουλεύη εις την Εκκλησίαν, όμως υποχρεούται να την βοηθή, πολλώ μάλλον να μη δυσχεραίνη τας προσπαθείας της προς εξαγιασμόν του κόσμου… Αυτό το σχήμα εύρε την πληρεστέραν του έκφρασιν κατά περιόδους, εις την χιλιετή βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν. Και τούτο δέον ν’ αποτελή το μοναδικόν πρότυπον παντός Ορθοδόξου Χριστιανικού Έθνους. Και προ παντός της Ελλάδος μας…

Δυστυχώς, από τινων δεκαετηρίδων, εις την πατρίδα μας, την ωραιοτάτην και θειοτάτην Ελληνίδα γην…, λόγω εθνικών και παγκοσμίων συνθηκών εισήλασεν ο ψευδοπολιτισμός της Ευρώπης. Με όλα τα απόδημα δαιμόνιά του. Με πλήρη την διαφθοράν του… Με τας αντορθοδόξους διδασκαλίας του. Και αντιστάσεως μη ούσης, εξετροχιάσθη παν το Ελληνικόν και Ορθόδοξον, εις όλους τους τομείς του εθνικού βίου…Η πολιτική ηγεσία της χώρας, απολέσασα προηγουμένως τον ελληνορθόδοξον προσανατολισμόν της εκ του διεφθαρμένου ευρωπαϊκού πνεύματος, επέτρεψε την καθιέρωσιν νέων ηθών, νέων τρόπων ζωής, εντελώς ξένων, ανορθοδόξων, ανθελληνικών, ακολάστων… Και το αποτέλεσμα; Σήμερον η Ελλάς, εις ευρυτάτην κλίμακα να παρουσιάζεται… ανθελληνική, άθεος, αναρχική, δαιμονισμένη! Και διατί; Χάριν προσαρμογής προς τον έξω κόσμον, χάριν ανταγωνισμού με τον έξω κόσμον! Και ήδη «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων… αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»!... Αλλά τι να κάμουν αι «εστίαι αντιστάσεως» -- η ασθενώς αγωνιζομένη Εκκλησία και η μόλις κινουμένη ιδιωτική χρηστότης – ενώπιον των χειμάρρων του κακού, προστατευομένου υπό των λεγομένων «δημοκρατικών ελευθεριών»;…

Ιδού, διατί εκφράζομεν τας ανησυχίας μας περισσότερον δια την απουσίαν προϋποθέσεων επιστροφής μας εις τας Ελληνορθοδόξους παραδόσεις μας, παρά δια τον ήδη δαινονισμόν μας, τον οποίον επέφερε μία φαύλη πολιτική ηγεσία, άθεος, ειδωλολατρική, εικονοκλαστική… Έχομεν ανάγκην μιας μακροχρονίου νοικοκυρωσύνης. Εν ελευθερία, αλλά πειθαρχουμένη. Έχομεν ανάγκην ορθοδόξων χριστιανικών ηγετών, που δεν θα θέτουν προσκόμματα εις την Εκκλησίαν, αλλ’ αντιθέτως θα την βοηθούν εις το μέγα έργον της… Πρέπει να γίνωμεν ολίγον Βυζαντινοί. Να μάθωμεν από πού ερχόμεθα και που πηγαίνομεν. Να συνδυάσωμεν τον ελληνικόν λόγον με την Ορθόδοξον πίστιν. Να αγαπήσωμεν την φιλοσοφίαν και την θεολογίαν. Να εννοήσωμεν την αξίαν μας ως θείων όντων. Να αναβαπτισθώμεν εις τα ύδατα των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, δια να ανεύρη το ταλαίπωρον Έθνος μας, ο χριστώνυμος λαός μας την ένδοξον ιστορικήν του οδόν… Άλλως, δεν βλέπομεν πως θα ανανήψωμεν, πως θα αντιδράσωμεν εις τας σκοτεινάς δυνάμεις, τον αθεϊσμόν, τον μασωνισμόν, εις τας ποικίλας αιρέσεις, εις τον εξ ίσου επικίνδυνον… ενωτισμόν, εις την διαφθοράν των ηθών, εις τον πλάνητα τουρισμόν, εις παν ανθελληνικόν και αντορθόδοξον δαιμόνιον, που διαβιβρώσκει αυτά τα θεμέλια της Φυλής… Θα μας διέφευγεν ο θλιβερός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αν δεν ηλπίζαμεν ακόμη: «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»… Αλλ’ ελπίζομεν, διο και προσευχόμεθα εκτενώς…

μ.θ.δ.

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Κβαντική Θεολογία!

Κύριε Διευθυντά,

Σας στέλνω συνημμένως φωτοαντίγραφο ενός κειμένου, το οποίο εδημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση», στο τεύχος 28 (Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2000) και στη σελ. 28. Δεν θα διέθετα χρόνο να ασχοληθώ με το εν λόγω κείμενο, αν δεν είχα την πληροφορία, ότι ο συγγραφέας του είναι ηγούμενος της Ι. Μ. Μεταμορφώσεως, στην περιοχή της Μακεδονίας. Το μήνυμα, λοιπόν, μας έρχεται από Ορθόδοξο(!) ηγούμενο: 
«η παραδοσιακή ορθόδοξη αντίληψη του ανθρώπου» και ειδικά «περί της ουσίας της ψυχής, δεν επαρκεί» πλέον, προκειμένου να κατανοήσουμε «τι είναι προσευχή και εν γένει πνευματική ζωή». Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι, «κάτω από το φως των επιστημονικών εξελίξεων», οι έννοιες αυτές «απαιτούν εκ νέου μελέτη, για να υπάρξουν αξιόπιστες(!) απαντήσεις», ως προς το πραγματικό τους περιεχόμενο. Πρέπει δηλ. «μέσω της Κβαντικής Θεολογίας»(;), «που προκύπτει από την σύνθεση της κβαντομηχανικής με την πνευματική εμπειρία, όπως αυτή εκφράζεται με την θεωρία των λόγων των όντων του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού», να αποκτήσουμε «τη δυνατότητα να κατανοήσουμε αναλυτικά και εξελικτικά την έννοια της ψυχής και έτσι να πάρουμε απαντήσεις στα ερωτήματα που θέσαμε στην αρχή». Η ανακοίνωση-πρόσκληση του υπ΄ όψη κειμένου, καλεί όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν «γνώσεις στους τομείς των αφηρημένων μαθηματικών, φυσικής, κοσμολογίας, βιολογίας, νευροβιολογίας, τεχνητής νοημοσύνης… και βέβαια φιλοσοφίας και θεολογίας», «να συμβάλλουν στην ερευνητική προσπάθεια που κάνουμε». Η πρώτη μου απορία, μετά την ανάγνωση του κειμένου, με έθεσε προ του απογοητευτικού ερωτήματος· Πως το καλό περιοδικό της Ι. Μ. Περιστερίου εδημοσίευσε ένα τέτοιο κείμενο; Δεν το ήλεγξε κανείς; Ή μήπως αποδέχεται τις ιδέες αυτές; Η δεύτερη απορία μου σχετίζεται με την «τραγωδία» της Ορθοδοξίας μας! Ξέρουμε ότι και στις ημέρες μας ο μοναχισμός, εδώ και εκεί, εκτός βέβαια των εξαιρέσεων που πάντοτε υπάρχουν, περνάει βαθειά κρίση. Αλλά αυτή η ανακοίνωση-πρόσκληση, από ένα ορθόδοξο(;) ηγούμενο, δείχνει την εκτροπή ενός μοναχικού λόγου πέρα των ορίων μιας ισορροπημένης λογικής! Αν εκπρόσωποι της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής και θεολογίας γράφουν τέτοια κείμενα, για ποια μαρτυρία της Ορθοδοξίας μιλάμε στο σύγχρονο κόσμο; Πάντως, οφείλω να σημειώσω, ότι ο π. Αρσένιος, μπορεί να γνωρίζη τη θεωρία της κβαντομηχανικής, αγνοεί, όμως, τη θεωρία του Πνεύματος! Δείχνει ότι «ουκ ήκουσεν ει Πνεύμα Άγιόν εστί»(Πράξ. 19: 2), εφόσον πιστεύει ότι μόνο με τη βοήθεια των επιστημονικών εξελίξεων μπορεί να πάρει αξιόπιστες και «αυτοσυνεπείς» απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει ο ίδιος. Εάν η μοναχική πνευματική του εμπειρία του είχε ανοίξει ους ακοής της φωνής του αγίου Πνεύματος, θα επληροφορείτο «αξιοπίστως» και «αυτοσυνεπώς» ότι: «Ούτε (δε) σοφοί δια της σοφίας ούτε φρόνιμοι δια της φρονήσεως αυτών ηδυνήθησαν καταλαβείν ψυχής λεπτότητα ή ειπείν περί αυτής ως εστιν, ει μη μόνον οις δια του αγίου Πνεύματος αποκαλύπτεται η κατάληψις και γνώσις ακριβής περί ψυχής γνωρίζεται» (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος).

Μετά τιμής

Ιωάννης Κορναράκης

Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών. 

***

Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν...":

Η έκπτωση της Ασκητικής Ζωής

Καθυστερημένο, για μένα, αλλά χρήσιμο, αν θέλουμε να καταλάβουμε σε ποια κατάντια (κυριολεκτικά) έριξαν την Ορθόδοξη Άσκηση κάποιοι φωστήρες της επιστήμης, στην πραγματικότητα όμως "επαναφορτιζόμενες μπαταρίες" μακράς διάρκειας : Οι κβαντικοί θεολόγοι και οι κβαντικοί μοναχοί, με την κβαντική θεολογία τους. Τι κάνουν και τι προτείνουν ; Θέλουν να αντικαταστήσουν τη λέξη ψυχή με τη λέξη ενέργεια ! Όλα είναι πλέον ενέργεια, άρα, ο θεός (τους) είναι ενέργεια και "εν αρχή ην η ενέργεια" ! Μέσω της ενέργειας, όπως γράφουν, "μας δίνεται η δυνατότητα να κατανοήσουμε αναλυτικά και εξελικτικά (σ.σ. μάλιστα, μάλιστα, εξελικτικά σημειώστε το) την έννοια της ψυχής και έτσι να πάρουμε απαντήσεις στα ερωτήματα τι είναι προσευχή και εν γένει πνευματική ζωή".

Λοιπόν, θα γράψουμε κι εμείς ότι με την κβαντική θεολογία θα ... κβαντοποιηθούμε, θα γίνουμε κάτι σαν τους μοναχούς μύστες του Θιβέτ γνωστούς και ως "σαολίν". Οι δικοί μας θα ονομάζονται "διαβολίν" και θα σπάνε βότσαλα με τα χέρια ή τούβλα με την κεφαλή τους. Θα έγραφα κι άλλα, όπως, η κβαντική ενέργεια ενός εγκεφαλικά νεκρού δεν πρέπει να μένει ανενέργητη και να χάνεται. Δεν πρέπει να χάνεται. Πρέπει να την παίρνουμε εμείς πριν χαθεί, πεθάνει δηλαδή ο άρρωστος. Ιδού το νέο θαύμα και η κατανόηση της "ουσίας" της ψυχής, της προσευχής και της εν γένει πνευματικής ζωής. Δοξάστε τους.

http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/12/blog-post_27.html

Blessed-John -- Fotis Kontoglou

After Christmas had passed, St. Basil took his staff and began to visit all the villages, in order to see who would celebrate his memory with a pure heart. He visited various cities, but none of the doors that he knocked on opened, because everyone assumed he was a beggar. Thus he left saddened, not because he himself was in need, but because he was hurt by the heartlessness that these people would show to the poor.

He passed by the cemeteries as well, where he noticed the collapsed monuments, the shattered and overturned gravestones, which had been utterly abandoned. As a Saint, he heard the deceased saying: “When we were on the earth, we worked, we suffered, and we left children and grandchildren behind in order for them to light us a candle every now and then, to say a prayer for us; but we don’t even see a priest, or kolyva, or incense. It’s as if we left no one behind”. St. Basil was hurt on account of man’s plight, and he proceeded alone through the icy snow. On New Year’s Eve, he arrived at a village, which happened to be the poorest one in the area. He found a bucket in front of the house. He tapped it with his staff and yelled: “Have mercy on a beggar, and may your kindness be for the souls of your deceased…” The dogs lunged at him, but as they came near him, they began wagging their tails, and lay down at his feet playfully and happily. The door opened and a young man named John, a shepherd, a completely innocent and unlearned soul said: “Come! Come inside. Happy New Year!”

A lamp hanging from a cradle was lighting the interior of the hut, and next to the fireplace were some mats where John’s wife was sleeping. As soon as the Saint entered and John noticed that he was a venerable elder, he took his hand and kissed it. “Your blessing Geronta,” he said, as if he knew him. The Saint replied: “May you, your entire household, and your sheep be blessed, and may the peace of God be with you.” His wife also got up and bowed before him, and she kissed his hand as he blessed her. Blessed-John added wood to the fire. The hut lit up and was transformed into a palace as a pleasing fragnance spread all around…

John went to milk the sheep. He was filled with joy knowing that he would be givihg hospitality to the little elder within his hut. As soon as he finished, he went back in and said to the Saint: “Geronta, I am so glad you are here! Would you please read the service of St. Basil. I am illiterate, but I love the letters of our faith greatly.” And so St. Basil stood, faced to the east, crossed himself, and started: “Blessed is our God…”  He read the entire Orthros service of the Circumcision, without chanting any of the hymns referring to himself. His voice was sweet and humble, and John and his wife felt great compunction.

Afterwards, he recited the entire Lyturgy, made the dismissal, and blessed them.

Blessed-John was unaware of what had happened. When he finished, they sat at the table to eat. After the meal, John’s wife brought the vasilopita.

St. Basil took the knife, he crossed the vasilopita, blessed it and cut the first piece saying “for Christ,” then “for the Panagia,” then “for the homeowner Blessed-John.”

John interjected: “Geronta, you forgot St. Basil’s piece.” The Saint replied: “O, yes. For the servant of God Basil.” Then he cut a piece for John’s wife, for the living, and for the poor. John said once more: “Elder, why didn’t you cut a piece for yourself?”

“I did blessed one,” replied the Saint; however, not even then did Blessed-John realize who the elder was. Then the Saint stood up and said the prayer: “O Lord my God, I know that I am not worthy or able for you to enter into the house of my soul…”

When he had finished this prayer, Blessed-John sighed and said: “O Elder! Since you are so lettered, tell me. Which palaces did St. Basil go to tonight, and which rulers and kings did he visit?” St. Basil teared and repeated the prayer, differently this time: “Lord my God, I know that your simple servant John is worthy and able for you to enter into his house. Because he is an infant, and Your mysteries are revealed to the infants.”

Blessed-John still remained unaware of what had taken place.

Όταν συμπλέκονται μια απίστευτη έπαρση, η συκοφαντία και η ψευτιά, ο άνθρωπος οδηγείται τελικά στην παραφροσύνη!

http://paterikiparadosi.blogspot.ca/

Ὁ κατήφορος τοῦ κ. Τελεβάντου δὲν ἔχει τέλος. Δὲν ντρέπεται να συνεχίζει χριστουγεννιάτικα τὶς συκοφαντίες καὶ τὰ ψέματα ἐναντίον τῶν ἀποτειχισμένων. Δὲν ντρέπεται, χωρὶς νὰ ἀναφέρει κείμενα τῶν πατέρων, νὰ διαγράφει μὲ μιὰ μονοκονδυλιὰ τὶς θέσεις περὶ τῆς Ἀποτειχίσεως, χωρὶς νὰ τολμήσει -ὁ μεγάλος θεολόγος- νὰ ἀνατρέψει τὶς πατερικὲς θέσεις ποὺ παραθέτουμε χρόνια τώρα (παρότι ἔτσι ὑποσχέθηκε δημοσίως πρὶν ἀπὸ τρία περίπου χρόνια!)

Σήμερα, λοιπόν, σειρὰ εἶχε ὁ π. Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης ποὺ ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὸν λατινόφρονα μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο καὶ ὁ ὁποῖος ἀνακοίνωσε ὅτι, ἐκδιωχθεὶς ἀπὸ τὴν Ἄνδρο, θὰ λειτουργεῖ στὴν Ἀθήνα, ὅπου, ὅπως μάθαμε διαμένει(φανταζόμαστε χωρὶς νὰ ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου του, ἀφοῦ αὐτὸ σημαίνει ἀποτείχιση).

Ὁ κ. Τελεβάντος, λοιπόν, αὐτὴν τὴν ἐνέργεια, ἀποφαινόμενος ὡς Πάπας τῆς Ἀμερικῆς, τὴν ὀνομάζει σχίσμα, ἀντίθετα μὲ τὸν «πνευματικό» του π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ὁ ὁποῖος δίδασκε ὅτι ἡ ὁ ἀποτειχισμένος συνεχίζει τὶς ἱεροπραξίες του, χωρὶς νὰ μνημονεύει Ἐπίσκοπο:

«Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Οἱ ἱεροὶ Κανόνεςπαρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!»(π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, «Τὰ Δύο Ἄκρα», σελ. 90).