Εκκλησία, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, «ου τοίχος και όροφος, αλλά πίστις και βίος»

Οι Χριστιανοί σήμερα αρκούμεθα στην επίφαση που δίνουν τα φαινόμενα, «οι τοίχοι» και «ο όροφος» του ναού, «οι ποιμένες» και «αρχιποιμένες», τα άμφια και η υμνωδία, οι εικόνες και η διοικητική συγκρότηση και οργάνωση, και κλείνουμε τα μάτια στην απουσία της αληθείας και της συμφωνίας.

Εκκλησία, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, «ου τοίχος και όροφος, αλλά πίστις και βίος» P.G. 52, 495).

Oι της του Χριστού Εκκλησίας, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, της αληθείας εισί, και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί. (Συγγρ. Β’  627).   «ουκ εν τοίχοις εστίν η Εκκλησία αλλ΄ εν τη των δογμάτων αληθεία» Μ. Βασίλειος.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου 2014

Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, Γενναδίου Κων/λεως.

Γεννήθηκε περίπου τὸ 210 μὲ 215 μ.Χ. Οἱ γονεῖς του ἦταν εἰδωλολάτρες καὶ εἶχαν μεγάλη κοινωνικὴ θέση στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου. Μετὰ τὴν στοιχειώδη ἐκπαίδευσή του, ὁ Γρηγόριος μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἀθηνόδωρο πῆγαν στὴ Βηρυτὸ γιὰ νὰ σπουδάσουν νομικά.

Ὁ Θεὸς ὅμως εἶχε ἄλλα σχέδια γιὰ τὸ Γρηγόριο. Ὅταν περνοῦσε ἀπὸ τὴν Καισαρεία, ἄκουσε τὸ δεινὸ ἑρμηνευτή τῶν Γραφῶν, Ὠριγένη. Ὁ Γρηγόριος τόσο πολὺ ἐνθουσιάστηκε μαζί του, ὥστε ἄφησε τὰ νομικὰ καὶ διετέλεσε ἐπὶ χρόνια μαθητής του.

Κατόπιν πῆγε στὴν Ἀλεξάνδρεια, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐπέστρεψε στὴ Νεοκαισάρεια μὲ πλήρη θεολογικὴ μόρφωση καὶ ἅγιο ζῆλο. Τότε ὁ Μητροπολίτης Ἀμασείας Φαίδημος διέκρινε τὰ χαρίσματά του καὶ τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Νεοκαισαρείας.
Ἡ ἐπισκοπὴ αὐτὴ εἶχε μόνο 17 χριστιανούς! Ὁ Γρηγόριος, ὅμως, δὲν τὸ θεώρησε ὑποτιμητικό. Βασιζόταν πολὺ στὴν δύναμη τῆς θείας χάριτος καὶ πάντα εἶχε στὸ μυαλό του τὰ ἐνθαρρυντικὰ λόγια τοῦ θείου Παύλου: «Νὰ ἐνδυναμώνεσαι μὲ τὴν χάρη ποὺ μᾶς δίνεται ἀπὸ τὴν σχέση καὶ τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό». Πράγματι, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Γρηγόριος ἔκανε καταπληκτικὸ ἀγώνα καὶ ἐκχριστιάνισε σχεδὸν ὅλη τὴν πόλη. Καὶ ἐνῶ εἶχε παραλάβει 17 χριστιανούς, ὅταν πέθανε εἰρηνικὰ στὰ τέλη τοῦ 270 μ.Χ. εἶχαν ἀπομείνει στὴν ἐπισκοπική του περιφέρεια μόνο 17 εἰδωλολάτρες!

Ὑπῆρξε δὲ τόσο ἐγκρατὴς στὴ γλώσσα του, ὥστε δὲν βγῆκε ἀπ’ αὐτὴν κανένας κακός, περιττὸς ἢ ἀργὸς λόγος. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν κόσμησε καὶ μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου Θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τη ακηράτω παλάμη και διέσωσε, τους κραυγάζοντας, Δόξα Χριστέ τη δυνάμει σου.

Ερμηνεία.

Ο Ειρμός ούτος είναι ερανισμένος από τον Προφήτην Ησαϊαν· εκείνος γαρ λέγει, «Ιδού Κύριος κάθηται επί νεφέλης κούφης» (Ησ. ιθ: 1). Νεφέλη δε κούφη νοείται η Παρθένος, καθότι αυτή ήτον κούφη και ελαφρά από κάθε προαιρετικήν αμαρτίαν. Λέγει λοιπόν ο Ιερός Μελωδός ότι ο Ιησούς Χριστός ο υπέρ πάντας ων τους Θεούς, ως λέγει ο Δαβίδ, και δια τούτο υπέρθεος καλούμενος, καθήμενος πρότερον εν δόξη επάνω εις τον θρόνον της Θεότητος ως Θεός, «Ο Θεός, φησί, κάθηται επί θρόνου αγίου αυτού» (Ψαλμ. μστ: 9), ύστερον επ΄ εσχάτων των χρόνων ήλθε καθήμενος εν τη ελαφρά νεφέλη: ήτοι εν τη Κυρία Θεοτόκω, ήτις νεφέλη μεν λέγεται, καθό ήτον υψηλοτέρα από την γην και τα γήϊνα, ελαφρά δε, καθό ήτον ελευθέρα από κάθε βάρος προαιρετικής αμαρτίας μέχρι και ψιλής προσβολής εμπαθούς λογισμού· τοιαύτη γαρ έπρεπε να είναι η γενομένη Μήτηρ του Θεού, ανεπίληπτος πάντη και παντός μώμου υπερτέρα, καθώς ονομάζεται εν τω Άσματι, «Όλη καλή η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσμ. δ: 7)· ίνα η ασύγκριτος αγιότης της Μητρός είναι και καύχημα του Υιού, ως λέγει ο Σειράχ, «Καύχημα τέκνων Πατέρες αυτών». Νεφέλη δε κούφη δύναται να νοηθή και η ανθρωπίνη σαρξ η προσληφθείσα υπό του Κυρίου, ήτις ήτον τόσον ελαφρά, ώστε εις όλον το ενναμηνιαίον διάστημα, καθ΄ ο ευρίσκετο εν τη κοιλία της Παρθένου Μητρός του, δεν επροξένησε κανένα βάρος ή κόπον εις αυτήν. Επάνω λοιπόν εις την θεοϋπόστατον αυτήν σάρκα καθήμενος ο Υιός του Θεού, ως εις νεφέλην κούφην, ήλθεν εις τον Κόσμον. Και τι έκαμεν; Έσωσε με την ακήρατον και θείαν αυτού παλάμην, ταυτόν ειπείν με την θείαν του δύναμιν, όλους εκείνους όπου λέγουσι προς αυτόν «Δόξα τη δυνάμει σου, Κύριε»· το οποίον είναι λόγιον χαρακτηριστικόν της τετάρτης Ωδής.

Η Ακολουθία του μεσονυκτικού.

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Δόξα σοι ὁ Θεός ημών, δόξα σοι.

Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ Πάντα Πληρῶν, ὁ Θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καὶ Ζωῆς Χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον, Ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀμήν. Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (ἐκ γ')

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΠΑΣΑ ΠΝΟΗ... ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ...

Μασονική η προέλευσις του κινήματος Νεοτούρκων

Παρακολουθών κανείς τα Ελληνοτουρκικά των ημερών μας, προβληματίζεται πως οι Τούρκοι επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν κατεδίκασαν τους υποδούλους χριστιανικούς λαούς, αλλά τους ηνείχοντο όχι απλώς να ζουν, αλλά και να αναπτύσσωνται, ενώ μετά ακολουθούν εξοντωτικήν τακτικήν. Βεβαίως, αι βιαιότητες και οι διωγμοί από τους Τούρκους δεν έλειψαν ποτέ, όμως, συστηματικήν εξόντωσιν μέχρι γενοκτονίαν εγνώρισαν οι λαοί ούτοι μετά το Κίνημα των Νεοτούρκων. Η μεταβολή αυτή της συμπεριφοράς των κατακτητών δεν είναι άσχετος από τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος φέρεται και ως θεμελιωτής της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ένα πρόσφατον δημοσίευμα χύνει φως εις το θέμα αυτό και τα συναφή, που προ ολίγου είδαμεν. Το δημοσίευμα τούτο έγινεν εις την εφημερίδα «Ανατολή», Μηνιαία, Ανεξάρτητη, Πολιτική, Κοινωνική, Πολιτιστική και Αθλητική έκδοση. Εις το φύλλον του μηνός Νοεμβρίου 1997 (σελ. 10-11) αυτής δημοσιεύεται κείμενον με τίτλον: «Η αλήθεια για την καταγωγή και δράση του σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Ποιοί στην πραγματικότητα ήταν οι Νεότουρκοι». Το δημοσίευμα φέρει την υπογραφήν «Γρηγόρης Μπέλος». Ο συγγραφεύς προς εξήγησιν των γενοκτονιών των ελληνικών πληθυσμών σημειώνει: «Πρέπει να αναλύσουμε τα παρακάτω στοιχεία για να μπορέσουμε να συνθέσουμε τις γενοκτονίες και τα κίνητρά τους. 1. – Η επανάσταση των Νεότουρκων ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη. 2. – Στη Θεσσαλονίκη ζούσε η πλειοψηφία των ντονμέδων, οι οποίοι είναι μουσουλμάνοι φανερά, αλλά φανατικοί Εβραίοι μυστικά. 3. – Το κίνημα των Νεότουρκων ξεπήδησε από ιταλικές μασονικές στοές με πλειοψηφία μελών εβραίους ιταλικής υπηκοότητος (π.χ. Καρασό). 4. – Τότε ήταν τα χρόνια οργάνωσης του μοντέρνου σιωνιστικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε τυπικά και φανερά ο Θεόδωρος Χέρτζλ το 1896 και του οποίου η μητέρα κατάγεται εκ Θεσσαλονίκης. Πρέπει να αναλύσουμε με συντομία, αλλά και σε βάθος, το βίο και την πολιτεία της αιρέσεως των ντονμέδων. Ντονμές στα τουρκικά σημαίνει αποστάτης. Οι ίδιοι, όμως, αποκαλούνται «μααμινίμ», το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει αληθινός πιστός. Οι εβραίοι τους αποκαλούν «κορφρίμ», που σημαίνει προδότης…». Εις άλλο σημείον του κειμένου γράφεται: «Το Δεκέμβριο του 1686, περισσότερες από 300 εβραϊκές οικογένειες της Θεσσαλονίκης έγιναν μουσουλμανικές, συνέχισαν, όμως, να εκκλησιάζονται κρυφά στη συναγωγή και να τηρούν τις εβραϊκές γιορτές σε σπίτια. Σιγά-σιγά το κίνημα των ντονμέδων εδραιώθηκε στη Μικρά Ασία. Το 19ο αιώνα υπολογίζεται ότι οι ντονμέδες είναι 20.000 των οποίων η πλειοψηφία ήταν στη Θεσσαλονίκη. Όταν έγινε η απελευθέρωση και ανταλλαγή πληθυσμών, οι ντονμέδες, σαν τούρκοι,  μετεκόμισαν κυρίως στην Κωνσταντινούπολη». Και συνεχίζει ο Γρ. Μπέλος εις το δημοσίευμά του:  Κατά καιρούς, οι Τούρκοι διοικητές της Θεσσαλονίκης υποψιάσθηκαν και ερεύνησαν το γεγονός των κρυπτοεβραίων. Εξωτερικά ήταν όχι μόνο άμεμπτοι, αλλά έδειχναν φανατικότεροι των μουσουλμάνων. Τελικά, η προσφιλής μέθοδος του «μπαχτσισιού» ή χρηματισμού τους έσωσε. Όμως, το 1859, ο Χουσνί Πασάς, ανακάλυψε και έκλεισε τα σχολεία τους. Από τότε ήταν πολύ πιο κρυφοί και προσεκτικοί». Και αφού μας δίδει την κατάστασιν της Θεσσαλονίκης, σχετικά με την εύρεσιν των ντονμέδων ο συγγραφεύς συνεχίζει: «Σ’ αυτό το περίεργο κύκλωμα λειτούργησε ο Κεμάλ και οι περισσότεροι Νεότουρκοι. Πάρα πολλοί συγγραφείς υπεστήριξαν ότι ο Κεμάλ ήταν Εβραίος, παρά τις παγκόσμιες προσπάθειες του σιωνισμού να το αποκρύψει. Η αναμφισβήτητη, όμως, απόδειξη έρχεται από τον επιφανή αρχιραββίνο, Ακακείρ Πρίνζ, στο βιβλίο του «Κρυφοί Εβραίοι», εκδόσεις Random House, Nέα Υόρκη 1973, στη σελίδα 122, όπου μας πληροφορεί ότι : «ανάμεσα στους ηγέτες της επαναστάσεως των Νεότουρκων, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον εκμοντερνισμό της Τουρκίας, ήταν ο Ντζαβίντ Μπέη και ο Μουσταφά Κεμάλ. Και οι δύο φλογεροί Ντονμέδες. Ο Ντζαβίντ Μπέη έγινε υπουργός Οικονομικών και ο Κεμάλ αργότερα ηγέτης του κινήματος υιοθετώντας το όνομα Ατατούρκ (πατέρας των τούρκων). Οι αντίπαλοί του (Ενβέρ) προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την εβραϊκή καταγωγή του για πολιτικό τους όφελος αλλά χωρίς επιτυχία…». Το βιβλίο αυτό, είναι φυσικά δυσεύρετο ή εξαφανισμένο». Ύστερα από τα ανωτέρω, το εν λόγω δημοσίευμα υπογραμμίζει: «Οι Νεότουρκοι, ή το «Κίνημα Ενώσεως και Προόδου» πήρε εξουσιαστική μορφή το 1908, δημιουργήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ήταν γέννημα της ιταλικής μασονικής στοάς, την οποία ίδρυσε ο εβραίος δικηγόρος Εμμανουήλ Καράσο. Στη στοά αυτή εγένοντο οι μυστικές συναντήσεις των Νεότουρκων του Ταλάτ και Ντζεμάλ. Με αυτό τον τρόπο ξέφευγαν από τη δράση της μυστικής αστυνομίας του σουλτάνου… οι ντονμέδες παίζουν εδώ πρωταρχικό ρόλο, από το 1908 και μετά».

Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία εις το εν λόγω δημοσίευμα του κ. Γρ. Μπέλλου, που φωτίζουν τα συναφή με τον Κεμάλ και την δράσιν του θέματα και τα οποία τόσον επλήρωσε και πληρώνει ο Ελληνισμός. Η μασονία είναι η εστία του κακού. Και ο διεθνής σιωνισμός δεν απουσιάζει. 

Αυτοκτονούμε!!!

Καρφί δεν μας καίγεται με την τελείαν αδιαφορίαν της γενοκτονίας, την οποίαν ενεργεί από αρκετών ετών η Ελλάς εις βάρος της υπάρξεώς της, αλλά και της βαρυτάτης ευθύνης, η οποία βαρύνει Γονείς, μαιευτήρας(=φονείς εν ψυχρώ)  την πολιτείαν εις το πρόσωπον των αδιαφόρων, φιλοχρημάτων εθνοπατέρων, την Εκκλησίαν, η οποία θα ηδύνατο να κηρύξη εν διωγμώ τον ελληνικόν Λαόν από μέρους των εκάστοτε κρατούντων και με αφορισμόν των ανδρογύνων, που επιζητούν και δέχονται την έκτρωσιν.

 Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2013

15.960.000 ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από εκτρώσεις!!!

Με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων και μάλιστα με δαπάνες του κράτους, δια του Ν. 1609 του 1986.

 Με την έντεχνη από το  1980  αλλοίωση της ομοιογένειας των Ελλήνων με περίπου 3.000. 000 μουσουλμάνων λαθρομεταναστών.

 Και τώρα με την  σταδιακή απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, είναι όντως τραγικόν, ευρισκόμεθα προ της  αλλοιώσεως και μειώσεως του ελληνικού πληθυσμού, και οι υπεύθυνοι του έθνους συνεχίζουν να νομιμοποιούν και να πληρώνουν δια 350 χιλιάδες περίπου, εκτρώσεις, ετησίως.

 Αυτοκτονούμε!!!

Ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας

Υπό Μελετίου Νικολ. Χατζή, Αντεισαγγελέως Εφετών («Ο.Τ.» αριθ. φ. 1253)

Ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας αναφέρεται από τον Ιωάννη της Κλίμακος. Ήταν ένας απλοϊκός τσαγκάρης, που έζησε την εποχή, που ασκήτευε ο μέγας Αντώνιος. Ήταν άνθρωπος πολύ ευσεβής και ενάρετος. Ζούσε με ακρίβεια τη χριστιανική ζωή, έχοντας πάντα το νου του κοντά στο Θεό. Τόσο ψηλά έφτασε η αρετή του, ώστε και οι άγγελοι ασχολήθηκαν μ΄ αυτή. Τόση ήταν η πνευματική του ανάβαση, μέχρι που απετέλεσε το μέτρο κρίσεως και συγκρίσεως των αρετών. Έτσι, λοιπόν, ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας, αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα, ότι «ουχ ο τόπος, αλλ΄ ο τρόπος». Δηλαδή, για να κάμη κανείς χριστιανική ζωή, δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψη τον κόσμο, να κλειστή στα μοναστήρια και να γίνη «ομφαλοσκόπος». Για την τελειότητα, που αποτελεί και τον αληθινό προορισμό μας, δεν χρειάζονται ειδικοί τόποι, ούτε ωρισμένοι ασκητικοί τρόποι. Φτάνει η αδιάλειπτη βίωση του Θεού με τους ευαγγελικούς κανόνες, σ΄ οποιοδήποτε τόπο και χρόνο. Ο «ησυχασμός» αποτελεί βέβαια μέθοδο αναβάσεως χωρίς ν’ αποτελεί αυτοσκοπό. Τα μοναστήρια, είναι, ασκητικοί τόποι και αποτελούν τα νεύρα της Εκκλησίας, κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Εν πάση όμως περιπτώσει το γνήσιο ευαγγελικό πνεύμα, είναι το ιεραποστολικό, σύμφωνα προς το «πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28, στ. 19) και «ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού» (Ιωάν. 17, στ. 15). Πόσοι ασκητικοί αγώνες του Αντωνίου στην έρημο, για την αρετή και την αγιότητα! Πόσοι όμοιοι αγώνες, άλλων συνασκητών και μοναχών! Κι όμως ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας, ο απλοϊκός αυτός τσαγκάρης, ήταν πιο ενάρετος από τον ασκητή Αντώνιο. Έτσι διαβεβαίωσε ο άγγελος τον τελευταίο. Αντώνιε, του είπε, η αρετή σου υπολείπεται, τούτου του Σκυτέως του εν Αλεξανδρεία ώδε… Ας γίνη, λοιπόν μάθημα, σ’ όλους εκείνους, που σπεύδουν να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να κλειστούν στα μοναστήρια, πιστεύοντας, ότι μόνο εκεί θα ασκηθούν στην αρετή. Η δε Εκκλησία παράλληλα με τη μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου, δίκαιο είναι να γιορτάζει και τη μνήμη του Μείζονος Σκυτέως.

O Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :

Εἶναι ὁ πλέον φιλοπαπικός Πατριάρχης ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἐάν πράγματι δέν εἶναι προδότης τῆς πίστεως καί οἰκουμενιστής, ὡς ἐδήλωσε προσφάτως, τότε ἄς ἀναιρέση «ὅσα οἰκουμενιστικά» ἔχει εἴπει καί πράξει καί ἄς συντονίση τήν «ἔξοδο τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὥστε να μποροῦμε ὅλοι ἀπό καρδίας νά ψάλλουμε: “Βαρθολομαίου τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πολλά τά ἔτη”

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ :

...Αποκαλεί ο Παναγιώτατος τους Παπικούς «τίμια Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης» και «τιμιώτατους εκπροσώπους της Αυτού Αγιότητος του αδελφού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου». Τον πάπα «πεφιλημένο αδελφό» και το Βατικανό «σεβασμία και προσφιλή Εκκλησία της Πρεσβυτέρας Ρώμης».Τους προσφωνεί, δηλαδή όπως θα προσφωνούσε την αντιπροσωπεία κάποιου Ορθοδόξου Πατριαρχείου, ωσάν ο Παπισμός να μην αποτελεί αίρεση, ωσὰν να ήσαν μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ουδόλως επισημαίνεται το γεγονός, ότι ευρίσκονται εν αιρέσει και πλάνη. Ουδεμία νύξις γίνεται πάνω στις χαώδεις δογματικὲς διαφορὲς πίστεως, οι οποίες μας χωρίζουν απὸ την Παπικὴ παρασυναγωγή, η οποία επιμένει να ονομάζει εαυτὴν ως «Καθολικὴ Εκκλησία» και μάλιστα ως «αυθεντική», ενώ την Ορθόδοξη θεωρεί ως «ελλειμματική»! Και ουδεμία προσπάθεια να τους πείσει, να εγκαταλείψουν την πλάνη του Παπισμού και να προσέλθουν στους κόλπους της Ορθοδοξίας. Το γεγονός δε ότι παρά κάτω κάνει λόγο «διά την από κοινού πορείαν των δύο Εκκλησιών» και ότι «η χάρις του πανοικτίρμονος Θεού», «κατέστησεν ημάς» «των Αγίων Αποστόλων διαδόχους», (αναγνωρίζει δηλαδή αποστολική διαδοχή στους Παπικούς), δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία, ότι ο Παναγιώτατος δεν θεωρεί τον Παπισμό ως αίρεση αλλά ως πλήρη Ορθοδοξούσα Εκκλησία.