Φθάσαμε στο σημείο ώστε, η θεωρούμενη μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση του σεβασμού
των «δικαιωμάτων της μειοψηφίας» να έχη καταντήσει φρικτός εφιάλτης και
αδίστακτος τύραννος των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας! Δύο
παραδείγματα: Τα περασμένα Χριστούγεννα στην Αγγλία και την Αυστραλία (αλλά και
σε άλλες χριστιανικές χώρες ), απαγορεύτηκε ο καθιερωμένος δημόσιος εορταστικός
στολισμός, επειδή εθίγοντο τα …δικαιώματα της ελάχιστης μειοψηφίας των
Μουσουλμάνων! Επίσης, Ιταλικό Δικαστήριο έκανε δεκτή την προσφυγή ενός!
Μουσουλμάνου, να αποκαθηλωθούν όλες οι εικόνες του Εσταυρωμένου… Ρωτάμε λοιπόν,
με βαθιά ανησυχία: Πως προστατεύονται οι πλειοψηφίες; Πρόκειται επομένως ή όχι,
για μια ιδιότυπη και πρωτόγνωρη Τυραννία, η οποία επιβάλλεται με το πρόσχημα του
«δικαιώματος της μειοψηφίας»;
Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν;
...Τότε
ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής
Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα
με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος
Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι
πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.
Η μεγαλύτερη αυτοθυσία είναι η θυσία για την πατρίδα, γιατί υπερασπίζεσαι πατρογονικές εστίες και χώματα.
Την αρετή της
φιλοπατρίας, τελευταία, την ευνουχίσαμε, τη στραγγαλίσαμε. Κι έμειναν τα
πορτρέτα των ηρώων της φυλής μας στραπατσαρισμένα στους τοίχους των σχολείων…
Κι απέμειναν κάποια λεβεντοπαλλήκαρα αποφασισμένα να θυσιαστούν για την
πατρίδα, σαν τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, το Σολωμό Σολομού, τον Τάσο Ισαάκ, τον
Καραθανάση, Βλαχάκο, Γιαλοψό ( ΙΜΙΑ ) και τον ηρωϊκό σμηναγό Κ. Ηλιάκη, να
περιμένουν μιμητές… Η μεγαλύτερη αυτοθυσία είναι η θυσία για την πατρίδα, γιατί
υπερασπίζεσαι πατρογονικές εστίες και χώματα.
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Ψυχήν
ήγνισε, και σώμα καθηγίασε, ναόν ειργάσατο, χωρητικόν με Θεού, σκηνήν
θεοκόσμητον, έμψυχον τέμενος, η επέλευσις, του Παναγίου Πνεύματος, και ζωής
αγνήν Μητέρα.
Ερμηνεία.
Δια του
Τροπαρίου τούτου αποκρίνεται η Θεοτόκος προς τον Άγγελον και λέγει αυτώ· η
επέλευσις του Αγίου Πνεύματος, περί του οποίου είπάς μοι, ω Γαβριήλ «Πνεύμα
Άγιον επελεύσεται επί σε» (Λουκ. α: 35), αυτή, λέγω, εκαθάρισε μεν την ψυχήν
μου από την προπατορικήν αμαρτίαν, ηγίασε δε και το σώμα μου· αυτή με
εκατασκεύασεν ένα ναό επιτήδειον δια να χωρέσω τον Θεόν Λόγον· αυτή με εποίησε
μίαν άλλην σκηνήν στολισμένην υπό Θεού με όλα τα κάλλη των αρετών και χαρίτων,
μάλλον δε και υπερτέραν της Σκηνής εκείνης· εκείνη γαρ ήτον άψυχος, εγώ δε
είμαι λογική τε και έμψυχος· και ίνα τελευταίον είπω το πρώτον, αυτή η
επέλευσις του Αγίου Πνεύματος ειργάσατο εμέ Μητέρα άχραντον της ζωής: ήτοι του
ζωηφόρου Λόγου του Θεού, όστις είναι η ζωή και αυτοζωή, καθώς είπε μόνος: «Εγώ
ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ: 6). Είπον δε, ότι το Πνεύμα το
Άγιον εκαθάρισε την ψυχήν της Παρθένου από την προπατορικήν αμαρτίαν, καθότι η
Θεοτόκος επέκειτο εις την προπατορικήν αμαρτίαν έως εις τον θείον Ευαγγελισμόν· τότε γαρ ελευθερώθη από αυτήν
δια της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος, κατά την δόξαν της Εκκλησίας· όθεν και
ο Θεολόγος Γρηγόριος είπε: «Κυηθείς μεν εκ Παρθένου, και ψυχήν και σώμα
προκαθαρθείσης τω Πνεύματι» (Λόγος εις την Χριστού Γέννησιν) και ο ίδιος ούτος
Ιωάννης λέγει: «Μετά ουν την συγκατάθεσιν της αγίας Παρθένου, Πνεύμα Άγιον
επήλθεν επ΄ αυτήν κατά τον του Κυρίου λόγον, ον είπεν ο Άγγελος, καθαίρον
αυτήν, και δύναμιν δεκτικήν της του Λόγου Θεότητος παρέχον, άμα δε και
γεννητικήν· και τότε επεσκίασεν επ΄ αυτήν η του Θεού του υψίστου ενυπόστατος
σοφία και δύναμις, ο Υιός του Θεού, ο τω Πατρί ομοούσιος οιονεί θείος σπόρος»
(βιβλίον γ΄ κεφάλαιον μθ΄). Όρα δε, ότι μετά την συγκατάθεσιν της Παρθένου,
ήγουν αφ΄ ου αυτή είπεν: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου»,
τότε επήλθεν εις αυτήν το Πνεύμα το Άγιον, και η του υψίστου δύναμις επεσκίασεν
αυτή, και ουχί προτύτερα· όθεν και ο Άγγελος τα λόγια όπου είπε προς την
Παρθένον, εις χρόνον μέλλοντα τα είπεν, ήγουν ότι επελεύσεται επί σε, και ότι
επισκιάσει σοι, φανερώνων με τούτο ότι, όταν έλεγε ταύτα, δεν είχεν έλθει εις
αυτήν το Πνεύμα το Άγιον το του Μυστηρίου τελειωτικόν, ούτε η δύναμις του
υψίστου είχεν επισκιάσει Αυτήν. Είρηται δε και εν τη εισαγωγική εκθέσει της
Πίστεως υπό Βησσαρίωνος του Μακρή: «Ότε τω Αγγέλω απεκρίνατο η Μαρία «Ιδού η
δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου», τότε άνθρωπος ευθέως απηρτισμένος
εν πάσι «τοις αυτού μέρεσιν, εγένετο τέλειος» (Σελίδα νε΄). Ώστε μετά την
συγκατάθεσιν της Παρθένου και το Πνεύμα το Άγιον επήλθεν αυτή, και το βρέφος
ευθύς εξεικονισμένον εγένετο· όθεν ακολούθως και η τούτο βαστάζουσα, Θεού Μήτηρ
ήτον. Δια τούτο η Ελισάβετ ούτως αυτήν ανεκήρυξε λέγουσα: «Και πόθεν μοι τούτο,
ίνα η Μήτηρ του Κυρίου μου έλθη προς με;» και μ΄ όλον ότι ακόμη δεν είχε
γεννήσει τον Κύριον.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Κυριακή, 26 Οκτωβρίου 2014
Ε ΛΟΥΚΑ. Δημητρίου μεγαλομάρτυρος του Μυροβλήτου.
Ὑψηλόβαθμος ἀξιωματικός του ρωμαϊκοῦ
στρατοῦ, ἔζησε καὶ μαρτύρησε ἐπὶ τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ,
περίοδος φοβερῶν διωγμῶν ἐναντίον τῶν χριστιανῶν.
Ὁ Δημήτριος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ
εὐσεβῇ οἰκογένεια τῆς Θεσσαλονίκης δὲν φοβήθηκε τὶς διαταγὲς τῶν αὐτοκρατόρων
καὶ συνέχιζε νὰ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτή του ἡ δράση τὸν ὁδήγησε μπροστὰ
στὸν Δοκλητιανό, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν φυλάκισή του.
Στὴν φυλακὴ ἦταν ἕνας νεαρὸς
χριστιανὸς, ὁ Νέστορας, ὁ ὁποῖος θὰ ἀντιμετώπιζε σὲ μονομαχία τὸν φοβερὸ
μονομάχο τῆς ἐποχῆς Λυαῖο. Ὁ νεαρὸς χριστιανὸς πρὶν τὴ μονομαχία ἐπισκέφθηκε
τὸν Δημήτριο καὶ ζήτησε τὴν βοήθειά του. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὁ Νέστορας νὰ
νικήσει τὸν Λυαῖο καὶ νὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ αὐτοκράτορα. Διατάχθηκε νὰ
θανατωθοῦν καὶ οἱ δυὸ, Νέστορας καὶ Δημήτριος.
Σήμερα ὁ Ἅγιος Δημήτριος τιμᾶται ὡς
πολιοῦχος Ἅγιος τῆς Θεσσαλονίκης.
Ἡ μεταφορὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε τὸ ἔτος 1149 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Μανουὴλ Κομνηνό. Καὶ ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπὶ ἡγουμενίας Ἰωσήφ.
Ἡ μεταφορὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε τὸ ἔτος 1149 ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Μανουὴλ Κομνηνό. Καὶ ἡ εἰκόνα μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπὶ ἡγουμενίας Ἰωσήφ.
Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις! Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.
Από όλες τις πλάνες που περιλαμβάνει ο ονομαζόμενος «οικουμενισμός» η πλέον βασική και εμβριθής είναι η πλάνη του, όσον αφορά αυτήν ταύτην την φύσιν της Εκκλησίας. Είναι εκκλησιολογική αίρεσις. Αντίκειται στην ομολογιακή πίστι του συμβόλου της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, διότι ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Το ονομαζόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε Θεωρία των Κλάδων (ο Οικουμενισμός) ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας Εκκλησίας. Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» προσπαθεί να εκπληρώση αυτή τη βασική απόρριψη δια της πολεμικής τακτικής του «Θρησκευτικού πλουραλισμού».
Η «Ορθόδοξος Εκκλησία» λαμβάνοντας μέρος στις δραστηριότητες του ως άνω αναφερομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» διακηρύσσει την συμφωνία της με όλες τις διδασκαλίες και δραστηριότητές του. Δι αυτού τούτου του τρόπου γίνεται (η Ορθόδοξος Εκκλησία) μέρος των ψευδών και πλανών του Π.Σ. «Εκκλησιών» Γίνεται αιρετική στο βαθμό που είναι αυτό τούτο το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».
Η αίρεσις του Οικουμενισμού εισάγεται ακόμη βαθύτερα εις το σώμα της «Εκκλησίας» δια της συμμετοχής των Ιεραρχών Της, δια των διαφόρων μορφών των λειτουργικών συνεορτασμών, που πραγματοποιούνται υπό των ιδρυμάτων του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» εις την πορεία των συνηθησμένων δραστηριοτήτων.
Tο μακροχρόνιο μίσος της ρωμαιοκεντρικής ολοκληρωτικής νοοτροπίας των ρωμαιοκαθολικών απέναντι στους Ορθοδόξους εν γένει και ιδιαίτερα στους Σέρβους Ορθοδόξους, δεν χαρακτήριζε μόνο τον αρχιεπίσκοπο-μετέπειτα Καρδινάλιο-Στέπινακ, που σημείωνε στο προσωπικό του ημερολόγιο στις 27 Μαρτίου 1941 την ακόλουθη παρατήρηση:
"Το πνεύμα του Βυζαντίου είναι τόσο τρομερό,
ώστε μόνον ο Παντοδύναμος και Παντογνώστης Θεός θα μπορούσε ν' αντιμετωπίσει
την πονηρία και τις μηχανορραφίες αυτών των ανθρώπων...Το Σχίσμα (εννοεί την
Όρθοδοξία) είναι η μεγαλύτερη κατάρα της Ευρώπης, ακόμα μεγαλύτερη από τον Προτεσταντισμό.
Μ' αυτούς(εννοεί τους Ορθοδόξους) δεν σηκώνει ούτε ηθική, ούτε αρχές, ούτε
αλήθεια, ούτε αξιοπρέπεια"
(Μητροπ. Αθανάσιος Γιέφτιτς εις δημοσίευμά του εις την 'Χριστιανική'' της 20ης
Ιουνίου 1991).
ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ
Τροπάριον.
Ως
πολύφωτον, λαμπάδα και θεότευκτον, παστάδα βλέπω σε· νυν ως χρυσή Κιβωτός, του
Νόμου τον πάροχον, δέχου Πανάμωμε, ευδοκήσαντα, την των ανθρώπων ρύσασθαι, δια
σου φθαρτήν ουσίαν.
Ερμηνεία.
Δια του
Τροπαρίου τούτου, το οποίον είναι τελευταίον του πρώτου αλφαβήτου, αποκρίνεται
ο Άγγελος προς την Παρθένον και λέγει: ω Θεόνυμφε Μαριάμ, εγώ σε βλέπω ως μίαν πολύφωτον
λαμπάδα, ήτις φωτίζεις τους εσκοτισμένους από την πλάνην και αμαρτίαν· εγώ σε
βλέπω ως ένα νυμφικόν θάλαμον θεοκατασκεύαστον εις υποδοχήν Θεού. λοιπόν επειδή
τοιουτοτρόπως προητοιμάσθης νυμφικώς, ω Παρθένε, δια τούτο, καθώς εκείνη η
χρυσή Κιβωτός εδέχθη μέσα της τας πλάκας του Νόμου, ούτω και συ, Θεοτόκε, δέχου
εις την άχραντον κοιλίαν σου, ουχί πλάκας αψύχους του Νόμου, αλλ΄ αυτόν τον
δοτήρα του Νόμου Χριστόν τον Θεόν, όστις ηθέλησε με προηγούμενόν του θέλημα να
ελευθερώση δια της ιδικής σου μεσιτείας από την τυραννίαν του Διαβόλου, και από
την φθοράν και τον άδην την ουσίαν και φύσιν των ανθρώπων, ήτις εφθάρη υπό της
αμαρτίας.
Έχει άραγε διερωτηθεί ο "π." Βασίλειος Γεωργόπουλος εάν είναι και αυτός μέτοχος της "πανουργίας της μεθοδείας, και της πονηρίας της πλάνης" ;
Σ.σ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι της "ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΦΩΝΗΣ"
http://kyprianoscy.blogspot.ca/
Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Ο Άγιος Ειρηναίος Λυώνος ανήκει στις κορυφαίες πατερικές προσωπικότητες, που η συμβολή τους στην προάσπιση της Ορθόδοξης πίστης υπήρξε καταλυτική και αποτελεί ταυτοχρόνως τον σημαντικότερο θεολόγο του Β’ αιώνα ( Βλ. B. Altaner-A. Stuiber, Patrologie, Sonderausgabe, 1993, σ. 110). Ο λόγος του είναι ακριβής, λαγαρός και τεκμηριωμένος. Γι’ αυτό, όπως όλων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, παραμένει διαχρονικά επίκαιρος και αναντικατάστατος.
Στο πλήθος των αντιαιρετικών έργων, που συνέγραψε, συν τοις άλλοις, δείχνει να έχει μια βαθιά γνώση τόσο των διδασκαλιών, όσο και των διαφόρων πρακτικών των ποικιλώνυμων αιρετικών της εποχής του.
Στα έργα του μας πληροφορεί για βασικά διαχρονικά γνωρίσματα της πλάνης, ως δαιμονικής μεθόδευσης και απόπειρας να πολεμήσει το σωτηριολογικό έργο του Θεανθρώπου, αλλά κάνει και καίριες επισημάνσεις για πρακτικές και μεθοδεύσεις των αιρετικών, σχετικά με το πώς χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή.
Ας δούμε κάποιες, ενδεικτικές μεν βάσιμες δε, επισημάνσεις του.
i. Η πλάνη χρησιμοποιεί προσωπείο
Η επισήμανση αυτή του Αγίου Ειρηναίου έχει αμάχητη ακρίβεια: «Ἡ γάρ πλάνη καθ’ αὑτήν μέν οὐκ ἐπιδείκνυται, ἵνα μή γυμνωθεῖσα γένηται κατάφωρος· πιθανῷ δέ περιβλήματι πανούργως κοσμουμένη, καί αὐτῆς τῆς ἀληθείας ἀληθεστέραν ἑαυτήν παρέχειν φαίνεσθαι διά τῆς ἔξωθεν φαντασίας τοῖς ἀπειροτέροις» (Έλεγχος, Α΄, 2).
ii. Χρήση κοινής ορολογίας με διαφορετική νοηματοδότηση.
Είναι σύνηθες το φαινόμενο στο χώρο των αιρέσεων να γίνεται χρήση και επίκληση θεολογικής ορολογίας, η οποία όμως νοηματοδοτείται με διαφορετικό περιεχόμενο, έξω από την εκκλησιαστική παράδοση και, πολλές φορές, και απ’ αυτή τη νοηματική της συνάφεια. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, κατά τον ιερό πατέρα, το: «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας» (Έλεγχος, Α΄, 2).
iii. Η ανυπαρξία εκκλησιαστικών κριτηρίων ερμηνείας της Αγ. Γραφής.
Αντί εκκλησιαστικών κριτηρίων ερμηνείας της Αγ. Γραφής, οι αιρετικοί εισάγουν ένα είδος υποκειμενικής ερμηνευτικής αυτάρκειας. Με αφορμή αυτό το γεγονός, στη συνέχεια προβάλουν επί της Αγ, Γραφής τα δικά τους νοσηρά νοήματα, τα οποία ο άγ. Ειρηναίος, πολλάκις, τα χαρακτηρίζει «πλάσμα», και προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως αγιογραφικές θέσεις. Αποτέλεσμα: «ῥᾳδιουργοῦντες τά λόγια τοῦ Κυρίου, ἐξηγηταί κακοί τῶν καλῶς εἰρημένων γινόμενοι» (Έλεγχος, Α΄, 2), «παρατρέποντας τάς ἑρμηνείας, καί ῥᾳδιουργοῦντες τάς ἐξηγήσεις» (Έλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6).
Επιπλέον: «βιαζόμενοι τά καλῶς εἰρημένα, τοῖς κακῶς ἐπινενοημένοις ὑπ’ αὐτῶν» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6), αυτό έχει ως συνέπεια τα λεγόμενά τους να είναι: «ἀλλόκοτα καί ἀνάρμοστα τῇ ἀληθείᾳ» (Ἔλεγχος, Α΄, 2).
Ποιο είναι το αποτέλεσμα της ερμηνευτικής διαστροφής των βιβλικών κειμένων σε συνδυασμό με την ψευδαίσθηση ότι το υποκειμενικό κακόδοξο φρόνημά τους είναι αγιογραφική διδασκαλία;
Ο Άγ. Ειρηναίος το προσδιορίζει με ακρίβεια, που θεμελιώνεται πάνω στον ιστορικό ρεαλισμό: «Ἕτεροι δέ δεινῶς τῷ πλάσματι αὐτῶν, καί δολίως ἐφαρμόζοντες, αἰχμαλωτίζουσιν ἀπό τῆς ἀληθείας τούς μή ἑδραίαν τήν πίστιν (…) διαφυλάσσοντας» (Έλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6).
Και στο σημείο αυτό αποδεικνύεται διαχρονικά επίκαιρος. Διαβάζοντας, σήμερα, κάποιος στα διάφορα αιρετικά έντυπα τις ομολογίες ανθρώπων και την περιγραφή του τρόπου με τον οποίο προσηλυτίστηκαν, διαπιστώνει, δυστυχώς, με θλίψη ότι αυτά, που αναφέρει για την εποχή του ο Αγ. Ειρηναίος επαναλαμβάνονται και ισχύουν στο ακέραιο και σήμερα.
Ο ιερός πατέρας γνωρίζοντας τον κίνδυνο να παρασυρθούν οι πιστοί από την αιρετική τεχνολογία με πρόφαση την χρήση και την επίκληση της Αγ. Γραφής επανέρχεται στο θέμα κάνοντας επιπλέον, καίριες και στοχευμένες παρατηρήσεις. Οι αιρετικοί λέγει: «ἵνα τό πλάσμα αὐτῶν μη ἀμάρτυρον εἶναι δοκῇ· τήν μέν τάξιν καί τόν εἱρμόν τῶν Γραφῶν ὑπερβαίνοντες, καί, ὅσον ἐφ’ ἑαυτοῖς, λύοντες τά μέλη τῆς ἀληθείας· μεταφέρουσι καί μεταπλάττουσι, καί ἄλλο ἐξ ἄλλου ποιοῦντες ἐξαπατῶσι πολλούς, τῇ τῶν ἐφαρμοζομένων κυριακῶν λογίων κακοσυνθέτῳ σοφίᾳ» (Έλεγχος, Α΄, VΙΙΙ, 1).
V. Η αιρετική μεθοδολογία και διδασκαλία είναι αντίθετες στην εκκλησιαστική διδαχή και εμπειρία.
Παρά την αληθοφάνεια της υποτιθέμενης αγιογραφικής προέλευσής τους, αυτά που διδάσκουν οι αιρετικοί, λέγει ο ιερός πατέρας: «οὔτε προφῆται ἐκήρυξαν, οὔτε ὁ Κύριος ἐδίδαξε, οὔτε ἀπόστολοι παρέδωκαν» (Έλεγχος, Α΄, VΙΙΙ, 1. Πρβλ. Μ. Fiedrowicz, Theologie der Kirchenvatern. Grundlagen fruhchristlicher Glaubensreflexion, [2η έκδ.], 2010, σσ. 172-173).
Τι αποτελούν όμως οι αιρετικές θέσεις; Ένα κράμα, θα λέγαμε, αλλόκοτο. Πώς δημιουργείται αυτό το αλλόκοτο και αληθοφανές κράμα; Κατά τον Άγ. Ειρηναίο από την τακτική τους, που συνίσταται στο ότι: «ῥήματα και λέξεις καί παραβολάς ὅθεν και πόθεν ἀποσπῶντες, ἐφαρμόζειν βούλονται τοῖς μύθοις αὐτῶν τά λόγια τοῦ θεοῦ» (Έλεγχος, Α΄,VΙ-ΙΙ, 1) ή «λέξεις καί ὀνόματα σποράδην κείμενα συλλέγοντες, μεταφέρουσι, καθώς προειρήκαμεν, ἐκ τοῦ κατά φύσιν εἰς τό παρά φύσιν» (Έλεγχος, Α΄, ΙX, 1).
VΙ. Το αποτέλεσμα των αιρετικών πρακτικών
Κάτι το τραγικό. Σύμφωνα με τον άγ. ιερό πατέρα: «φρεναπατοῦσιν ἑαυτούς, ἐπηρεάζοντες τάς Γραφάς, τό πλάσμα αὐτῶν ἐξ αὐτῶν συνιστάνειν πειρώμενοι » (Έλεγχος, Α΄, ΙX, 1).
Τι δείχνουν όσα, κυριολεκτικώς δειγματοληπτικά, από τις θέσεις του Άγ. Ειρηναίου Λυώνος επισημάναμε; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο ιερός πατέρας: «τήν πανουργίαν τῆς μεθοδείας, καί τήν πονηρίαν τῆς πλάνης» (Έλεγχος, Α΄, ΙX, 1) των αιρέσεων σε σχέση με την Αγία Γραφή.
Στις πρακτικές των σημερινών αιρετικών κινήσεων σχετικά με την Αγία Γραφή έχει αλλάξει κάτι; Μετά λόγου γνώσεως και με απόλυτη βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε όχι.
Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος, 24/10/2014
*****
http://kyprianoscy.blogspot.ca/
Οι αιρετικοί και η Αγία Γραφή
Επισημάνσεις από τον Άγιον Ειρηναίον Λυώνος
Του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Επικ. Καθ. Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Ο Άγιος Ειρηναίος Λυώνος ανήκει στις κορυφαίες πατερικές προσωπικότητες, που η συμβολή τους στην προάσπιση της Ορθόδοξης πίστης υπήρξε καταλυτική και αποτελεί ταυτοχρόνως τον σημαντικότερο θεολόγο του Β’ αιώνα ( Βλ. B. Altaner-A. Stuiber, Patrologie, Sonderausgabe, 1993, σ. 110). Ο λόγος του είναι ακριβής, λαγαρός και τεκμηριωμένος. Γι’ αυτό, όπως όλων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, παραμένει διαχρονικά επίκαιρος και αναντικατάστατος.
Στο πλήθος των αντιαιρετικών έργων, που συνέγραψε, συν τοις άλλοις, δείχνει να έχει μια βαθιά γνώση τόσο των διδασκαλιών, όσο και των διαφόρων πρακτικών των ποικιλώνυμων αιρετικών της εποχής του.
Στα έργα του μας πληροφορεί για βασικά διαχρονικά γνωρίσματα της πλάνης, ως δαιμονικής μεθόδευσης και απόπειρας να πολεμήσει το σωτηριολογικό έργο του Θεανθρώπου, αλλά κάνει και καίριες επισημάνσεις για πρακτικές και μεθοδεύσεις των αιρετικών, σχετικά με το πώς χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή.
Ας δούμε κάποιες, ενδεικτικές μεν βάσιμες δε, επισημάνσεις του.
i. Η πλάνη χρησιμοποιεί προσωπείο
Η επισήμανση αυτή του Αγίου Ειρηναίου έχει αμάχητη ακρίβεια: «Ἡ γάρ πλάνη καθ’ αὑτήν μέν οὐκ ἐπιδείκνυται, ἵνα μή γυμνωθεῖσα γένηται κατάφωρος· πιθανῷ δέ περιβλήματι πανούργως κοσμουμένη, καί αὐτῆς τῆς ἀληθείας ἀληθεστέραν ἑαυτήν παρέχειν φαίνεσθαι διά τῆς ἔξωθεν φαντασίας τοῖς ἀπειροτέροις» (Έλεγχος, Α΄, 2).
ii. Χρήση κοινής ορολογίας με διαφορετική νοηματοδότηση.
Είναι σύνηθες το φαινόμενο στο χώρο των αιρέσεων να γίνεται χρήση και επίκληση θεολογικής ορολογίας, η οποία όμως νοηματοδοτείται με διαφορετικό περιεχόμενο, έξω από την εκκλησιαστική παράδοση και, πολλές φορές, και απ’ αυτή τη νοηματική της συνάφεια. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, κατά τον ιερό πατέρα, το: «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας» (Έλεγχος, Α΄, 2).
iii. Η ανυπαρξία εκκλησιαστικών κριτηρίων ερμηνείας της Αγ. Γραφής.
Αντί εκκλησιαστικών κριτηρίων ερμηνείας της Αγ. Γραφής, οι αιρετικοί εισάγουν ένα είδος υποκειμενικής ερμηνευτικής αυτάρκειας. Με αφορμή αυτό το γεγονός, στη συνέχεια προβάλουν επί της Αγ, Γραφής τα δικά τους νοσηρά νοήματα, τα οποία ο άγ. Ειρηναίος, πολλάκις, τα χαρακτηρίζει «πλάσμα», και προσπαθούν να τα παρουσιάσουν ως αγιογραφικές θέσεις. Αποτέλεσμα: «ῥᾳδιουργοῦντες τά λόγια τοῦ Κυρίου, ἐξηγηταί κακοί τῶν καλῶς εἰρημένων γινόμενοι» (Έλεγχος, Α΄, 2), «παρατρέποντας τάς ἑρμηνείας, καί ῥᾳδιουργοῦντες τάς ἐξηγήσεις» (Έλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6).
Επιπλέον: «βιαζόμενοι τά καλῶς εἰρημένα, τοῖς κακῶς ἐπινενοημένοις ὑπ’ αὐτῶν» (Ἔλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6), αυτό έχει ως συνέπεια τα λεγόμενά τους να είναι: «ἀλλόκοτα καί ἀνάρμοστα τῇ ἀληθείᾳ» (Ἔλεγχος, Α΄, 2).
Ποιο είναι το αποτέλεσμα της ερμηνευτικής διαστροφής των βιβλικών κειμένων σε συνδυασμό με την ψευδαίσθηση ότι το υποκειμενικό κακόδοξο φρόνημά τους είναι αγιογραφική διδασκαλία;
Ο Άγ. Ειρηναίος το προσδιορίζει με ακρίβεια, που θεμελιώνεται πάνω στον ιστορικό ρεαλισμό: «Ἕτεροι δέ δεινῶς τῷ πλάσματι αὐτῶν, καί δολίως ἐφαρμόζοντες, αἰχμαλωτίζουσιν ἀπό τῆς ἀληθείας τούς μή ἑδραίαν τήν πίστιν (…) διαφυλάσσοντας» (Έλεγχος, Α΄, ΙΙΙ, 6).
Και στο σημείο αυτό αποδεικνύεται διαχρονικά επίκαιρος. Διαβάζοντας, σήμερα, κάποιος στα διάφορα αιρετικά έντυπα τις ομολογίες ανθρώπων και την περιγραφή του τρόπου με τον οποίο προσηλυτίστηκαν, διαπιστώνει, δυστυχώς, με θλίψη ότι αυτά, που αναφέρει για την εποχή του ο Αγ. Ειρηναίος επαναλαμβάνονται και ισχύουν στο ακέραιο και σήμερα.
Ο ιερός πατέρας γνωρίζοντας τον κίνδυνο να παρασυρθούν οι πιστοί από την αιρετική τεχνολογία με πρόφαση την χρήση και την επίκληση της Αγ. Γραφής επανέρχεται στο θέμα κάνοντας επιπλέον, καίριες και στοχευμένες παρατηρήσεις. Οι αιρετικοί λέγει: «ἵνα τό πλάσμα αὐτῶν μη ἀμάρτυρον εἶναι δοκῇ· τήν μέν τάξιν καί τόν εἱρμόν τῶν Γραφῶν ὑπερβαίνοντες, καί, ὅσον ἐφ’ ἑαυτοῖς, λύοντες τά μέλη τῆς ἀληθείας· μεταφέρουσι καί μεταπλάττουσι, καί ἄλλο ἐξ ἄλλου ποιοῦντες ἐξαπατῶσι πολλούς, τῇ τῶν ἐφαρμοζομένων κυριακῶν λογίων κακοσυνθέτῳ σοφίᾳ» (Έλεγχος, Α΄, VΙΙΙ, 1).
V. Η αιρετική μεθοδολογία και διδασκαλία είναι αντίθετες στην εκκλησιαστική διδαχή και εμπειρία.
Παρά την αληθοφάνεια της υποτιθέμενης αγιογραφικής προέλευσής τους, αυτά που διδάσκουν οι αιρετικοί, λέγει ο ιερός πατέρας: «οὔτε προφῆται ἐκήρυξαν, οὔτε ὁ Κύριος ἐδίδαξε, οὔτε ἀπόστολοι παρέδωκαν» (Έλεγχος, Α΄, VΙΙΙ, 1. Πρβλ. Μ. Fiedrowicz, Theologie der Kirchenvatern. Grundlagen fruhchristlicher Glaubensreflexion, [2η έκδ.], 2010, σσ. 172-173).
Τι αποτελούν όμως οι αιρετικές θέσεις; Ένα κράμα, θα λέγαμε, αλλόκοτο. Πώς δημιουργείται αυτό το αλλόκοτο και αληθοφανές κράμα; Κατά τον Άγ. Ειρηναίο από την τακτική τους, που συνίσταται στο ότι: «ῥήματα και λέξεις καί παραβολάς ὅθεν και πόθεν ἀποσπῶντες, ἐφαρμόζειν βούλονται τοῖς μύθοις αὐτῶν τά λόγια τοῦ θεοῦ» (Έλεγχος, Α΄,VΙ-ΙΙ, 1) ή «λέξεις καί ὀνόματα σποράδην κείμενα συλλέγοντες, μεταφέρουσι, καθώς προειρήκαμεν, ἐκ τοῦ κατά φύσιν εἰς τό παρά φύσιν» (Έλεγχος, Α΄, ΙX, 1).
VΙ. Το αποτέλεσμα των αιρετικών πρακτικών
Κάτι το τραγικό. Σύμφωνα με τον άγ. ιερό πατέρα: «φρεναπατοῦσιν ἑαυτούς, ἐπηρεάζοντες τάς Γραφάς, τό πλάσμα αὐτῶν ἐξ αὐτῶν συνιστάνειν πειρώμενοι » (Έλεγχος, Α΄, ΙX, 1).
Τι δείχνουν όσα, κυριολεκτικώς δειγματοληπτικά, από τις θέσεις του Άγ. Ειρηναίου Λυώνος επισημάναμε; Την απάντηση τη δίνει ο ίδιος ο ιερός πατέρας: «τήν πανουργίαν τῆς μεθοδείας, καί τήν πονηρίαν τῆς πλάνης» (Έλεγχος, Α΄, ΙX, 1) των αιρέσεων σε σχέση με την Αγία Γραφή.
Στις πρακτικές των σημερινών αιρετικών κινήσεων σχετικά με την Αγία Γραφή έχει αλλάξει κάτι; Μετά λόγου γνώσεως και με απόλυτη βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε όχι.
Πηγή : Ορθόδοξος Τύπος, 24/10/2014
*****
Ο αδελφός μας Κυπριανός γράφει:
Το σχόλιο
απευθύνεται προς τον τίτλο της ανάρτησης
Η φιλοξενία του άρθρου στο ιστολόγιο http://kyprianoscy.blogspot.ca/ δεν αφορά στον π. Βασίλειο Γεωργόπουλο, ούτε στην εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος".
Αφορά στον άγιο Ειρηναίο Λυώνος.
Ευχαριστώ τον αδελφό Κωνσταντίνο για την αναδημοσίευση.
κχ
Υστερόγραφο 1
Το ερώτημα που θέτει η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΩΝΗ, το οποίο συμμερίζομαι, θα ήταν καλό να το απευθύνει κατ΄ ιδίαν στον π. Βασίλειο Γ.
15 Ἐὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· 16 ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα. 17 ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης.
Υστερόγραφο 2
«Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων» η παρατεινόμενη ημερολογιακή κακοήθεια μας έχει διχάσει, ώστε αλλά να λέγομεν κατά θεωρίαν, έτερα δε να πράττομεν.
Ἀπάντησις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πίο Θ΄ (1848)
«Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κἀκεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “Κατεβλήθη” (Ἀπ. 12, 10)»
κχ : καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος
Η φιλοξενία του άρθρου στο ιστολόγιο http://kyprianoscy.blogspot.ca/ δεν αφορά στον π. Βασίλειο Γεωργόπουλο, ούτε στην εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος".
Αφορά στον άγιο Ειρηναίο Λυώνος.
Ευχαριστώ τον αδελφό Κωνσταντίνο για την αναδημοσίευση.
κχ
Υστερόγραφο 1
Το ερώτημα που θέτει η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΩΝΗ, το οποίο συμμερίζομαι, θα ήταν καλό να το απευθύνει κατ΄ ιδίαν στον π. Βασίλειο Γ.
15 Ἐὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· 16 ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ῥῆμα. 17 ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης.
Υστερόγραφο 2
«Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων» η παρατεινόμενη ημερολογιακή κακοήθεια μας έχει διχάσει, ώστε αλλά να λέγομεν κατά θεωρίαν, έτερα δε να πράττομεν.
Ἀπάντησις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πίο Θ΄ (1848)
«Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κἀκεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “Κατεβλήθη” (Ἀπ. 12, 10)»
κχ : καίτοι ἀκμαῖος τό γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος
Σχόλιο του αδελφού μας Κυπριανού εις το :
- Είναι σύνηθες το φαινόμενο στο χώρο των αιρέσεων να γίνεται χρήση και επίκληση θεολογικής ορολογίας, η οποία όμως νοηματοδοτείται με διαφορετικό περιεχόμενο, έξω από την εκκλησιαστική παράδοση και, πολλές φορές, και απ’ αυτή τη νοηματική της συνάφεια. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, κατά τον ιερό πατέρα, το: «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας» (Έλεγχος, Α΄, 2).
- κχ
Δεν θα ήταν αθέμιτος αυτοσχεδιασμός, αν με βάση τα σημερινά δεδομένα η αντιστοιχία των ανωτέρω ήταν η ακόλουθη :
Είναι σύνηθες το φαινόμενο στο χώρο των φιλοσοφικών αναζητήσεων, που δεν απέχουν από του να λαμβάνουν θρησκευτικό ή εκκλησιαστικό ένδυμα, να γίνεται χρήση και επίκληση θεολογικής ορολογίας, η οποία όμως νοηματοδοτείται με διαφορετικό περιεχόμενο, έξω από την γνήσια εκκλησιαστική / θρησκευτική Παράδοση και, πολλές φορές, και απ’ αυτή τη νοηματική της συνάφεια. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, κατά τον ιερό πατέρα, το : «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας»
- Είναι σύνηθες το φαινόμενο στο χώρο των αιρέσεων να γίνεται χρήση και επίκληση θεολογικής ορολογίας, η οποία όμως νοηματοδοτείται με διαφορετικό περιεχόμενο, έξω από την εκκλησιαστική παράδοση και, πολλές φορές, και απ’ αυτή τη νοηματική της συνάφεια. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, κατά τον ιερό πατέρα, το: «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας» (Έλεγχος, Α΄, 2).
- κχ
Δεν θα ήταν αθέμιτος αυτοσχεδιασμός, αν με βάση τα σημερινά δεδομένα η αντιστοιχία των ανωτέρω ήταν η ακόλουθη :
Είναι σύνηθες το φαινόμενο στο χώρο των φιλοσοφικών αναζητήσεων, που δεν απέχουν από του να λαμβάνουν θρησκευτικό ή εκκλησιαστικό ένδυμα, να γίνεται χρήση και επίκληση θεολογικής ορολογίας, η οποία όμως νοηματοδοτείται με διαφορετικό περιεχόμενο, έξω από την γνήσια εκκλησιαστική / θρησκευτική Παράδοση και, πολλές φορές, και απ’ αυτή τη νοηματική της συνάφεια. Αυτή η πρακτική έχει ως συνέπεια, κατά τον ιερό πατέρα, το : «ὅμοια μέν λαλοῦντας, ἀνόμοια δέ φρονοῦντας»
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΥΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ Α´ ΚΑΡΠΑΘΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΙ ΤΟΥ 1948
.... τὴν Ἱστορικῆς σημασίας Χειροτονίαν Ἐπισκόπου εἰς τὴν ὁποίαν προέβη ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, εὑρισκόμενος εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ βίου του, 87 ἐτῶν, Μόνος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς. Αὐτὴ ἡ πρᾶξις τὸν ἀνέδειξε Βιβλικὴν Μορφὴν καὶ Γνήσιον Ἀποστολικὸν Διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἀδιάδοχος Θεϊκὴ ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀποτελεῖ δι᾽ ἡμᾶς ἱερὸν χρέος ἡ κατ᾽ ἔτος ἀνάμνησις καὶ ἀναφορὰ εἰς τὸν Ἀλήστου μνήμης Ἀοίδιμον καὶ Ἀείμνηστον Ἀρχιεπίσκοπον τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυρὸν ΜΑΤΘΑΙΟΝ Α´ (Καρπαθάκην), κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του τὴν 14-5-1950.
Ἐφέτος δὲν θὰ ἀναφερθῶμεν γενικῶς εἰς τὸν θεάρεστον καὶ θαυμαστὸν βίον του, ἀλλὰ εἰς τὴν κορωνίδα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Πράξεών του, τὴν Ἱστορικῆς σημασίας Χειροτονίαν Ἐπισκόπου εἰς τὴν ὁποίαν προέβη ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, εὑρισκόμενος εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ βίου του, 87 ἐτῶν, Μόνος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς. Αὐτὴ ἡ πρᾶξις τὸν ἀνέδειξε Βιβλικὴν Μορφὴν καὶ Γνήσιον Ἀποστολικὸν Διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἀδιάδοχος Θεϊκὴ ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐκκλησιαστικῶς ΙΣΤΟΡΙΚΗ καὶ ΚΑΝΟΝΙΚΗ καὶ ΝΟΜΙΜΟΣ αὐτὴ Πρᾶξις ἐτελέσθη τὴν 1ην Σεπτεμβρίου 1948, ὅταν κατ᾽ ἔμπνευσιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας διὰ τὴν Διασφάλισιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καὶ συμφώνως πρὸς τὴν ἀπὸ 26 Αὐγούστου 1948 Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τοῦ Κλήρου, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος προέβη μόνος του εἰς τὴν Χειροτονίαν Ἐπισκόπου, τοῦ Τριμυθοῦντος Κύπρου Σπυρίδωνος Πάσιου.
Εἰς τὴν συνέχειαν, μετὰ τοῦ Τριμυθοῦντος ἐχειροτόνησε τὸν Πατρῶν Ἀνδρέαν Ἀνέστην τὴν 13-9-1948. Ὁμοῦ οἱ τρεῖς ἐχειροτόνησαν τὸν Θεσσαλονίκης Δημήτριον Ψαροθεοδωρόπουλον τὴν 16-9-1948, καὶ οἱ τέσσαρες μαζὶ τὸν Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν τὴν 25-10-1948.
Αἱ Ἀποστολικοῦ κύρους Χειροτονίαι αὐταὶ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τὸ 1948 ἦσαν Ἱστορικῶς ᾐτιολογημέναι καὶ Ἐκκλησιαστικῶς ἐπιβεβλημέναι. Ἐὰν διὰ τὸ ἀπαρησίαστον τῶν Ἐπισκόπων ἐπιτρέπεται ἡ ὑφ᾽ ἑνὸς χειροτονία Ἐπισκόπου, πόσο μᾶλλον διὰ τὸ ἀνύπαρκτον τῶν Ἐπισκόπων, ὡς συνέβαινε τὸ 1948; «Ἐὰν δὲ ἀνάγκη καταλάβῃ, ὑπὸ ἑνὸς χειροτονηθῆναι...» (Ἀποστολικαὶ Διαταγαί, Βιβλίον Η', Κεφ. ΚΖ').
Εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ χειροτονίαι αὐταὶ ἀπετέλεσαν Σταθμόν, διὰ δὲ τοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Νεοημερολογίτας καὶ ψευδοπαλαιοημερολογίτας Φλωριναίους ἢ Φλωρινικούς, τοὺς ΟΥΝΙΤΑΣ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀποτελοῦν κάρφος εἰς τὸν ὀφθαλμὸν καὶ σημεῖον ἀντιλεγόμενον.
Ἤδη ἔχουν παρέλθει 63 ἔτη ἀπὸ τὴν ἐκδημίαν του ἐκ τῆς Στρατευομένης εἰς τὴν Θριαμβεύουσαν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ τοῦ ΘΕΟΥ, καὶ ἡ μνήμη του διατηρεῖται ζωντανή, ὡς νὰ εὑρίσκεται ἐν ζωῇ.
Ἐφέτος δὲν θὰ ἀναφερθῶμεν γενικῶς εἰς τὸν θεάρεστον καὶ θαυμαστὸν βίον του, ἀλλὰ εἰς τὴν κορωνίδα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Πράξεών του, τὴν Ἱστορικῆς σημασίας Χειροτονίαν Ἐπισκόπου εἰς τὴν ὁποίαν προέβη ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, εὑρισκόμενος εἰς τὰς δυσμὰς τοῦ βίου του, 87 ἐτῶν, Μόνος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς. Αὐτὴ ἡ πρᾶξις τὸν ἀνέδειξε Βιβλικὴν Μορφὴν καὶ Γνήσιον Ἀποστολικὸν Διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἀδιάδοχος Θεϊκὴ ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐκκλησιαστικῶς ΙΣΤΟΡΙΚΗ καὶ ΚΑΝΟΝΙΚΗ καὶ ΝΟΜΙΜΟΣ αὐτὴ Πρᾶξις ἐτελέσθη τὴν 1ην Σεπτεμβρίου 1948, ὅταν κατ᾽ ἔμπνευσιν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας διὰ τὴν Διασφάλισιν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καὶ συμφώνως πρὸς τὴν ἀπὸ 26 Αὐγούστου 1948 Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τοῦ Κλήρου, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος προέβη μόνος του εἰς τὴν Χειροτονίαν Ἐπισκόπου, τοῦ Τριμυθοῦντος Κύπρου Σπυρίδωνος Πάσιου.
Εἰς τὴν συνέχειαν, μετὰ τοῦ Τριμυθοῦντος ἐχειροτόνησε τὸν Πατρῶν Ἀνδρέαν Ἀνέστην τὴν 13-9-1948. Ὁμοῦ οἱ τρεῖς ἐχειροτόνησαν τὸν Θεσσαλονίκης Δημήτριον Ψαροθεοδωρόπουλον τὴν 16-9-1948, καὶ οἱ τέσσαρες μαζὶ τὸν Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν τὴν 25-10-1948.
Αἱ Ἀποστολικοῦ κύρους Χειροτονίαι αὐταὶ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τὸ 1948 ἦσαν Ἱστορικῶς ᾐτιολογημέναι καὶ Ἐκκλησιαστικῶς ἐπιβεβλημέναι. Ἐὰν διὰ τὸ ἀπαρησίαστον τῶν Ἐπισκόπων ἐπιτρέπεται ἡ ὑφ᾽ ἑνὸς χειροτονία Ἐπισκόπου, πόσο μᾶλλον διὰ τὸ ἀνύπαρκτον τῶν Ἐπισκόπων, ὡς συνέβαινε τὸ 1948; «Ἐὰν δὲ ἀνάγκη καταλάβῃ, ὑπὸ ἑνὸς χειροτονηθῆναι...» (Ἀποστολικαὶ Διαταγαί, Βιβλίον Η', Κεφ. ΚΖ').
Εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ χειροτονίαι αὐταὶ ἀπετέλεσαν Σταθμόν, διὰ δὲ τοὺς πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Νεοημερολογίτας καὶ ψευδοπαλαιοημερολογίτας Φλωριναίους ἢ Φλωρινικούς, τοὺς ΟΥΝΙΤΑΣ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀποτελοῦν κάρφος εἰς τὸν ὀφθαλμὸν καὶ σημεῖον ἀντιλεγόμενον.
Αἱ ἀντιρρήσεις τῶν δύο αὐτῶν πολεμίων ἐξετάζονται ἀναλυτικώτερον εἰς τὴν συνέχειαν
http://xristianorthodoxipisti.blogspot.gr/2014/09/1948.html
****
Σχόλιο του αδελφού μας Κυπριανού:
****
Σχόλιο του αδελφού μας Κυπριανού:
Διερωτώμαι, και απευθύνω την ερώτηση στους άλλους
αδελφούς, σε τι μας βοηθά η ανάμνηση των διαφωιών μας ; Δεν υπάρχει κανένας
τρόπος να κλείσουμε τις πληγές μας ;
Διαφορετικές εκτιμήσεις καταστάσεων θα υπάρχουν πάντα, πόσο μάλλον, όταν σκεφθούμε ότι ακόμη και οι δυο Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, είχαν έλθη σε ρήξη. Η οποία όμως δεν παγιώθηκε. Εμείς ποιοι είμαστε και επιμένουμε στα διχαστικά σχήματα, που τόση ζημιά έφεραν στο λαό του Θεού ;
Διαφορετικές εκτιμήσεις καταστάσεων θα υπάρχουν πάντα, πόσο μάλλον, όταν σκεφθούμε ότι ακόμη και οι δυο Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, είχαν έλθη σε ρήξη. Η οποία όμως δεν παγιώθηκε. Εμείς ποιοι είμαστε και επιμένουμε στα διχαστικά σχήματα, που τόση ζημιά έφεραν στο λαό του Θεού ;