Έπειτα από τα παραπάνω
ντρέπομαι που είμαι Μητροπολίτης και ευρίσκομαι «εις τύπον και τόπον Χριστού»,
κατά την Ορθόδοξον Θεολογίαν. Από τη θέση αυτή, ως ταπεινός και ανάξιος Αδελφός
εν Χριστώ, απευθύνω έκκληση προς όλους τους ιερωμένους της Εκκλησίας της Ελλάδος,
μικρούς και μεγάλους, επώνυμους και ανώνυμους, γενικώς πρός όλους τους
Κληρικούς παντός βαθμού, και τούς Μοναχούς, μάλιστα δέ τους πατέρες του Αγίου
Όρους, και τους παρακαλώ να εξέλθουμε από την ραστώνη και να αναλάβουμε τον
ιερό ρόλο μας, δηλ. ένα ιερό αγώνα για να προστατεύσουμε την αγία Ορθοδοξία
μας, αντιτασσόμενοι με κάθε νόμιμο μέσο και τρόπο σε όλους όσοι την
επιβουλεύονται, μικρούς ή μεγάλους, επώνυμους ή ανώνυμους, φανερούς ή κρυφούς,
οι οποίοι ευρίσκονται είτε μέσα είτε έξω από την Εκκλησία! Να πάρουμε στα χέρια
μας και πάλι το λάβαρο της εξεγέρσεως με σύνθημα: «ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη
Ορθοδοξία!»
ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ.....
http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=5294&p=31745#p31745
O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη, 9 Οκτωβρίου 2014
Ιακώβου του Αλφαίου, Αβραάμ και Λώτ.
Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ
Κυρίου, ἀδελφός τοῦ Ματθαίου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καὶ γιὸς τοῦ Ἀλφαίου.
Ὁ Ἰάκωβος, ἀφοῦ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν
ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἱερουσαλήμ, ἔπειτα πῆγε καὶ σὲ ἄλλες
χῶρες γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἐκεῖ, κατέστρεφε τοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων καὶ
μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ γιάτρευε ἀρρώστιες καὶ ἐξεδίωκε τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα. Γι'
αὐτὸ καὶ οἱ εἰδωλολάτρες τὸν ὀνόμαζαν θεῖο σπέρμα.
Ὁ ἱδρῶτας, οἱ μόχθοι καὶ οἱ κίνδυνοι
ποὺ ὑπέστη γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἦταν πολλοί. Ὁ θάνατος πολλὲς φορὲς
τὸν πλησίασε, ἀλλὰ στὴν σκέψη τοῦ Ἰακώβου κυριαρχοῦσαν ἐνθαρρυντικὰ τὰ λόγια
τοῦ Κυρίου, «ὅστις
θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθείν, ἀπαρνησάσθω ἐαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ
ἀκολουθείτω μοι». Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ σὰν γνήσιος μαθητής
μου, λέει ὁ Κύριος, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸ διεφθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του, καὶ
ἂς πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα ὄχι μόνο θλίψη καὶ δοκιμασία, ἀλλὰ
ἀκόμα καὶ θάνατο σταυρικό. Καὶ τότε
ἂς μὲ ἀκολουθεῖ, μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου.
Ἔτσι καὶ ὁ
Ἰάκωβος, μιμούμενος τὸ Διδάσκαλό του, ὑπέστη σταυρικὸ θάνατο.
Ο Πανσεξουαλισμός αφηνίασε.
Πολλά θηρία
λυσσομανούν, δια να κατασπαράξουν τους Ορθοδόξους Έλληνας. Να εξαφανίσουν τον
Ορθόδοξον Ελληνισμόν. Το πιο επικίνδυνον από αυτά, ο Πανσεξουαλισμός.
Αποκτηνώνει τον άνθρωπον. Δολοφονεί την ψυχήν και θεοποιεί την σάρκα.
Καταβιβάζει το κέντρον της σκέψεως του ανθρώπου από τον Θεοδρόμον νουν εις το
υπογάστριον. Ανέκαθεν βεβαίως υπήρχεν ο «νόμος της σαρκός», που αντεστρατεύετο
εις τον «νόμον της διανοίας». Σήμερα, όμως, προσέλαβε τας διαστάσεις
συστηματικής κινήσεως. Σήμερα διαθέτει άφθονα και πλούσια μέσα: α) Τον
ημερήσιον και περιοδικόν Τύπον. Αι φωτογραφίαι, που δημοσιεύονται, τροφοδοτούν
τας κατωτέρας ορμάς· αφυπνίζουν την γενετήσιον βουλιμίαν· κατασπιλώνουν τον
παρθενικόν θάλαμον της ψυχής με εικόνας και παραστάσεις αισχρότητος. β) Τας
διαφημίσεις. Αι παραστάσεις ημιγύμνων γυναικών, με πορνικήν διάθεσιν,
καταστρέφουν την εντροπήν, χαλαρώνουν την ηθικήν αυστηρότητα και αιχμαλωτίζουν
με τα δεσμά του φιληδόνου θεάματος την διάνοιαν. γ) Τον κινηματογράφον.
Αποκορύφωσις του εγκλήματος. Σκηναί βρωμεραί, υπενθυμίζουσαι Σόδομα και
Γόμορρα. Τίτλοι και υπότιτλοι, διαφλέγοντες, με την φωτιά της εφαμάρτου ηδονής,
την φαντασίαν. Προβολή έργων γενετησίου διαστροφής και ολογύμνων οργίων
ναρκώνουν, μέχρις απονεκρώσεως την ηθικήν συνείδησιν και μεταμορφώνουν τους
θεατάς εις «αγέλην χοίρων πολλών βοσκομένην». δ) Την τηλεόρασιν. Δεν υστερεί
εις καταστρεπτικήν επίδρασιν από τον Κινηματογράφον. ε) Τα ραδιοφωνικά
προγράμματα. Το ελαφρό τραγούδι, που από απόψεως μουσικής τέχνης, αποτελεί
εξάμβλωμα, επιδρά επί των δυστυχών ακροατών, όπως η μαριχουάνα και,
τουλάχιστον, τους αποβλακώνει. στ) Τα ναϊτ κλάμπς και τα καμπαρέ. Αποτελούν
πλέον τους «φυσιολογικούς» χώρους εκτονώσεως της διαφθοράς της ψυχής. Τα
ημίφωτα αι αναθυμιάσεις των σιγαρέττων και των ναρκωτικών, αι χειρονομίαι, η
βορβορώδης φρασεολογία και τα οινοπνευματώδη ποτά καταστρέφουν και τα πλέον
πενιχρά «λείψανα» της δολοφονημένης ψυχής. Ο πανσεξουαλισμός ευρίσκεται εις
επικίνδυνον έξαρσιν. Εις αποκορύφωσιν! Αυτό το παρετήρησαν και κοσμικαί
εφημερίδες. Και … ανησυχούν, όσοι βεβαίως ημπορούν να ανησυχήσουν συνωμόται!
Και τα αποτελέσματα αυτού του πανσεξουαλισμού; Τραγικά. Καταστρεπτικά.
Υποβιβάζουν την γυναίκα εις εταίραν, προωρισμένην να τροφοδοτή, με τα σαρκικά
καρυκεύματά της, την ασέλγειαν και την γενετήσιον λαιμαργίαν του ανδρός. (Τι
έχουν να είπουν αι αφελείς φεμινίστριαι δι΄ αυτό το κατάντημα της γυναικός;).
Καταστρέφουν το αρρενωπόν φρόνημα του ανδρός και τον μεταβάλλουν εις αηδή
«ντιντή». Τορπιλλίζουν τον οικογενειακόν βίον. Προετοιμάζουν μίαν γενεάν
Ελλήνων, που θα έχουν αποβλακωθή θα πάσχουν από αθεράπευτα αφροδίσια νοσήματα·
θα έχουν υποστή μαλάκυνσιν εγκεφάλου. Θα έχουν αποκτηνωθή! Θα έχουν χάσει το
νόημα του ανθρωπίνου προορισμού. Μια τέτοια γενεά πώς να στοχασθή; Πώς να
αγωνισθή δι΄ ιδανικά, αφού δεν θα έχη ιδανικά; Πώς να περιφρουρήση την Πατρίδα,
αφού δεν θα αισθάνεται την ομορφιά της Πατρίδος; Και τότε δεν θα χρειασθή
πόλεμος των Τούρκων και των Εβραίων, δια να κατακτήσουν την Ελλάδα, αφού ο
Πανσεξουαλισμός θα την έχη εξαφανίσει από τον χάρτην της Ευρώπης! Τι πρέπει
λοιπόν να γίνη; Μα … θέλει ερώτημα; Η Ελλάς, η χώρα των Μαρτύρων και των Ηρώων
της Ορθοδοξίας, δεν είναι Στοκχόλμη, Αμβούργον, Πλας Πιγκάλ. Οι Ορθόδοξοι
Έλληνες, όσοι αισθάνονται το «αίμα να βράζη» μέσα των δεν πρέπει να
αδιαφορήσουν. Η αδιαφορία ευνοεί την διαφθοράν. Χρειάζεται αντίστασις, έστω και
αν αυτό σημαίνει αγών, θυσία, πάλη!
Aνάγκη Ομολογίας
Πάντοτε μεν, μάλιστα
δε σήμερον είναι αναγκαία η ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως και η μαρτυρία της
αποκεκαλυμμένης αληθείας υπό παντός πιστού, χάριν της σωτηρίας εαυτού και του
πλησίον. Ούτε μόνη η πίστις, ούτε μόνη η αγάπη, ουδέ πίστις και αγάπη ομού
συνιστούν τον πιστόν, εάν δεν υπάρχη και η ομολογία. Τότε ο Χριστιανός είναι
ωλοκληρωμένος και ευάρεστος ενώπιον του Κυρίου, όταν εν αυτώ, ως λέγει ο άγιος
Γρηγόριος Νύσσης, «και η πίστις της ομολογίας προλάμπη και η αγάπη τη πίστει
συμπλέκηται» (PG, 44, 928). Η ανακήρυξις της αληθείας και η ομολογία της
ευσεβείας, τονίζει ο Συμεών Θεσσαλονίκης είναι αναγκαία, και ο θεμέλιος παντός
πιστού (PG, 155, 36). Δεν πρέπει να σιωπώμεν
το φρόνημα της αληθείας, γράφει ο Μ. Αθανάσιος, αλλά να το διαγγέλωμεν
μεγαληγόρως (ΒΕΠΕΣ, 30, 205). Ο Μ. Βασίλειος εφιστά την προσοχήν, μήπως «ένοχοι
του αίματος των υπό της αμαρτίας τεθανατωμένων δια της σιωπής ευρεθώμεν» (PG, 31, 1512). O δε άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κατατάσσει την απουσίαν της
ομολογίας εις «τρίτον αθεϊας είδος». Δια τούτο πάντες οι μέχρι σήμερον
Ορθόδοξοι πιστοί ωμολόγησαν την αλήθειαν, πολλοί δε εξ αυτών και μέχρι
μαρτυρικού θανάτου, συμμορφούμενοι προς το τέλειον υπόδειγμα του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού, «του μαρτυρήσαντος επί Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν»
(1Τιμ. στ: 13). Ο απόστολος Πέτρος μακαρίζεται υπό του Κυρίου δια την ομολογίαν
(Ματθ. ιστ: 17). Ο απόστολος Παύλος «τον στέφανον ελπίζει λαβείν της ζωής,
τηρήσας και κηρύξας την πίστιν», γράφει ο Συμεών Θεσσαλονίκης (PG, 155, 36). Πάντες οι άγιοι Απόστολοι εκήρυξαν το Ευαγγέλιον
πάση τη κτίσει. Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος ωμολόγησε τον Χριστόν εντός του
Συνεδρίου των απειθούντων εις τον Θεόν Ιουδαίων. Οι άγιοι Μάρτυρες ωμολόγησαν
την αλήθειαν, θυσιαζόμενοι ως άλλα ολοκαυτώματα εις τον βωμόν της Ορθοδόξου
πίστεως. Πάντες οι Άγιοι και οι Πατέρες συνέζησαν με την καλήν ομολογίαν,
περιφρονούντες τας απειλάς των ασεβών, ή
μάλλον λυπούμενοι, διότι είς είναι ο θάνατος και είναι φύσει αδύνατον δια
πολλών μαρτυρικών θανάτων να δοξάσουν τον Θεόν, ως απήντησεν ο Μ. Βασίλειος εις
τον αιρετικόν ηγεμόνα. Ταύτην την ομολογίαν της πίστεως εκράτησαν και πάντες οι
Ορθόδοξοι Έλληνες μέχρι των ημερών μας, φρονούντες ότι η ομολογία της θείας
αληθείας είναι πρόξενος αιωνίου ζωής.
Ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας (4ος μ. Χ. αιών) : Στην πραγματικότητα τσιμπημένοι από τον οίστρο του διαβόλου (oi Eπίσκοποι), που ενεργεί μέσα τους, πέφτουν σε όποια ηδονή βρουν μπροστά τους και αποσκιρτώντας από κάθε ευλάβεια καταπνίγουν τον φόβο της κρίσεως του Θεού.
Στις προθέσεις
των μοχθηρών ανθρώπων, τις γεμάτες από φιλαρχία και φιλαργυρία, είναι πάντοτε
να επιβουλεύονται τις επαρχίες που φαίνονται μεγαλύτερες. Με ποικίλες προφάσεις
λοιπόν επιτίθενται κατά της εκκλησιαστικής ευσεβείας. Στην πραγματικότητα
τσιμπημένοι από τον οίστρο του διαβόλου, που ενεργεί μέσα τους, πέφτουν σε
όποια ηδονή βρουν μπροστά τους και αποσκιρτώντας από κάθε ευλάβεια καταπνίγουν
τον φόβο της κρίσεως του Θεού. Εγώ που τα υφίσταμαι αυτά, αναγκάζομαι να τα
επισημάνω στην ευλάβειά σου, ώστε να φυλάγεσαι από τέτοιους ανθρώπους μήπως
κάποιος απ΄ αυτούς τολμήση και επικαθήση στη δική σου επαρχία. Είτε αυτοί οι
ίδιοι (είναι πράγματι ικανοί να υποκρίνονται και να απατούν οι γόητες), είτε με
γράμματα όλο ψεύτικη κομψότητα, μπορούν να κατακλέψουν όποιον τους προσεγγίσει
με απλή και αφελή εμπιστοσύνη.
Αυτά έγραφε
μεταξύ άλλων, ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας (4ος μ. Χ. αιών) προς
τον συνεπίσκοπό του και συνώνυμό του Αλέξανδρο Θεσσαλονίκης.
Εδώ τώρα ένα άλλο κείμενο από τον 21ο αιώνα μ. Χ.
Εδώ τώρα ένα άλλο κείμενο από τον 21ο αιώνα μ. Χ.
Μητρ. Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος
: Αίσχος,
Παναγιώτατε! Αίσχος! Και πάλιν Αίσχος! Η πράξη αυτή ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΙΜΑ! Στη συνείδησή
μας κατεβήκατε πολύ χαμηλά! Ο Κύριος να Σας συγχωρήση!
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ορμάει με περισσή αυταρχικότητα. Κινδυνεύει η γεωγραφική
ενότης του Ελλαδικού Χώρου!
Κινδυνεύει επίσης η αυτονομία, η αυτοκεφαλία και η ανεξαρτησία της Εκκλησίας μας! Η Εκκλησία της Ελλάδος με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται σε διχοτόμηση! Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ορμάει με περισσή αυταρχικότητα! Δεν θα υπερασπισθούμε, λοιπόν, ό,τι οι Ιεροί Κανόνες μας αναγνωρίζουν; Δεν θα αντιδράσουμε; Θα παραδώσουμε την Εκκλησία μας αμαχητί;
Όλο το
κείμενο : http://mkka.blogspot.gr/
Μητρ. Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος : Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ορμάει με περισσή αυταρχικότητα. Κινδυνεύει η γεωγραφική ενότης του Ελλαδικού Χώρου!
Κινδυνεύει επίσης η αυτονομία, η αυτοκεφαλία και η
ανεξαρτησία της Εκκλησίας μας! Η Εκκλησία της
Ελλάδος με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται σε διχοτόμηση! Ο Οικουμενικός
Πατριάρχης ορμάει με περισσή αυταρχικότητα! Δεν θα υπερασπισθούμε, λοιπόν, ό,τι
οι Ιεροί Κανόνες μας αναγνωρίζουν; Δεν θα αντιδράσουμε; Θα
παραδώσουμε την Εκκλησία μας αμαχητί;
Όλο το
κείμενο : http://mkka.blogspot.gr/