σ.σ. Τι συμβαίνει με τους αντιοικουμενιστές; Πόσο δίκαιο είχε ο αείμνηστος Ιωάννης Κορναράκης....

Σοβαρότατος προβληματισμός

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Σοβαρότατος είναι ο προβληματισμός από τη συμπροσευχή με παπικό ιερέα του Αρχιμ. π. Σαράντη Σαράντου, άτεγκτου κριτή κάθε προσέγγισης με τους παπικούς και ζηλωτή των Ιερών Κανόνων και της Ορθοδόξου Πίστεως. 

Πέμπτη πρωί, 11η Σεπτεμβρίου 2014, ελληνογαλλικά  σχολεία Ουρσουλινών στο Μαρούσι. Τέλεση Αγιασμού.  Ιερουργός ο π. Σαράντης Σαράντος. Δίπλα του συμπροσευχόμενος ο παπικός ιερέας, φορώντας την ιερατική του στολή. Ο π. Σαράντης στις ευχές ή στις αιτήσεις που διάβαζε έκαμε τον Σταυρό του κατά το Ορθόδοξο δόγμα και μαζί του ταυτόχρονα ο παπικός ιερέας κατά το παπικό. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν «μια όμορφη ατμόσφαιρα, ενωτική, ειρηνική, αγαπητική».

Στη συνέχεια ο π. Σαράντης απευθύνθηκε στους μαθητές και στους γονείς με έναν θεολογικού περιεχομένου λόγο, ακατάληπτο σε όλους. Ο παπικός ιερέας μίλησε με απλά λόγια και κατέληξε με την προτροπή τα παιδιά, σχεδόν όλα Ορθόδοξων οικογενειών, να προσεύχονται γι’ αυτόν, ως ιερέα του σχολείου, δηλαδή ως ιερέα τους! Ο Ορθόδοξος ιερέας απευθυνόταν στο ποίμνιο του, αφού το σχολείο βρίσκεται στην ενορία του, ως ξένος και με παράξενο λόγο, ο παπικός ιερέας απευθυνόταν στα παιδιά των Ορθοδόξων, καλώντας τα να προσεύχονται γι’ αυτόν, ως τον ποιμένα τους!  Στο τέλος ο π. Σαράντης ευλόγησε με τον Αγιασμό και τις παπικές Ουρσουλίνες μοναχές, όπως νωρίτερα τους Ορθοδόξους διδάσκοντες!

Ο σοβαρότατος προβληματισμός προέρχεται από το γεγονός ότι η συμπροσευχή δεν συνέβη με κληρικό που θεωρείται «οικουμενιστής», αλλά με κληρικό ζηλωτή  της τήρησης των Κανόνων της  Πίστεως! Όταν το πλήθος των γονέων και των παιδιών βλέπουν δύο κληρικούς μαζί, που και οι δύο φορούν  την ιερατική τους αμφίεση και είναι γύρω από το τραπέζι που τελείται ο Αγιασμός να κάνουν το Σταυρό τους, ο καθένας με τον τρόπο του, ευλόγως μπορούν να παρασυρθούν στην ιδέα  ότι δεν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές, κι επομένως ντε φάκτο  να νιώθουν ότι έχει επέλθει η ένωση των εκκλησιών… Ο παρών στον Αγιασμό των Ουρσουλινών Ορθόδοξος πιστός ασφαλώς διερωτήθηκε τι παραπάνω από τον π. Σαράντη κάνει λ.χ.  ο Οικουμενικός Πατριάρχης με τον Πάπα; 

Η επιδίωξη των παπικών σχολείων είναι να αποτελούν μιαν όαση πνευματική στην παρακμή της εκπαίδευσης και της κοινωνίας γενικότερα.  Παράλληλα φαίνεται ότι γίνεται μια προσπάθεια να πείσουν ότι οι παπικοί δεν έχουν διαφορές με την Ορθόδοξη  Εκκλησία και επομένως προωθείται μια έμμεση απόπειρα προσηλυτισμού με την, ακούσια ή εκούσια,  βοήθεια Ορθοδόξων κληρικών.

Ένας κληρικός που δεν θα ήθελε να συμβάλει στη σύγχυση ως προς τις σχέσεις και τις διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού θα μπορούσε να ζητήσει να γίνουν ξεχωριστά οι τελετές για την έναρξη του νέου σχολικού έτους. Αν δηλαδή υπήρχαν στο σχολείο και μουσουλμανόπαιδα θα ήταν μαζί και ο ιμάμης και όλοι μαζί θα συμπροσηύχοντο; Μα αυτή δεν είναι η εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της ισοπέδωσης κάθε διαφοροποίησης θρησκευτικής και εθνικής, που ισχυρότατα ιδεολογικά κέντρα επιδιώκουν να επιβάλουν και στην Ελλάδα;   

Σημειώνεται ότι οι Ουρσουλίνες, που έχουν ως κύριο έργο τους την προώθηση της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, ήρθαν στην Ελλάδα και πρώτα στη Νάξο το 1670, με την προτροπή των Ιησουιτών μοναχών και την προστασία της Γαλλίας. Έκτοτε και έως σήμερα συντηρούν σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. - 

Ὁ Παρακλητικὸς Κανὼν τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

The Beheading of St. John the Forerunner

The Glorious Prophet, Forerunner, and Baptist John, Troparion, in Tone II

The memory of the righteous is celebrated with hymns of praise,/ but the Lord's witness is sufficient for thee, O forerunner./ Thou wast truly shown to be more honorable than the prophets,/ in that thou wast counted worthy to baptize in the streams Him Whom thou didst proclaim./ Wherefore, having suffered, rejoicing, for the truth,/ even unto those in hades thou didst proclaim God,/ Who had manifested Himself in the flesh,// Who taketh away the sin of the world and granteth us great mercy.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Π.Σταύρου Βάιου Προς Ιερομόναχο πατέρα Ευθύμιο Χαραλαμπίδη

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=9990

http://opoimhnokalos.blogspot.gr/

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Π.Σταύρου Βάιου Προς Ιερομό...":

Μπράβο στον Πατέρα Σταύρο και στον Πατέρα Ευθύμιο που κάνουν πράξη τους Ιερούς Κανόνες του Αγίου Πνεύματος και αποτειχίστηκαν απο την κοινωνία της υπερ-παν-αιρέσεως και του νεο-ημερολογιτικού σχίσματος των οικουμενιστών επισκόπων χωρίς να εντειχιστούν σε καμία παράταξη παρασυναγωγών επισκόπων.
Έρχονται και άλλες αποτειχίσεις κληρικών μοναχών και λαϊκών και από την πλευρά των οικουμενιστών και από την πλευρά των παραταξιακών.
Περιμένουμε και από άλλους ιερείς που αποτειχίστηκαν τα κεἰμενα με τους λόγους των αποτειχίσεων.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 12 Σεπτεμβρίου 2014

Αυτονόμου, Δανιήλ, Θασίου.

Ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος ἦταν ἐπίσκοπος στὴν Ἰταλία καὶ εἶχε στὴν ἐπισκοπὴ του πλούσια χριστιανικὴ δράση.

Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγμὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ ἐγκατέλειψε τὴν θέση του, καὶ πῆγε στοὺς Σώρεους τῆς Μ. Ἀσίας. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸ σπίτι ἐνὸς χριστιανοῦ, τοῦ Κορνηλίου καὶ συνέχιζε νὰ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.

Στὴν συνέχεια μετέβη στὴν Λυκαονία καὶ στὴν Ἰσαυρία γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο του. Πρὶν ξεκινήσει τὸ ταξίδι του χειροτόνησε διάκονο τὸν Κορνήλιο.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ὅταν ἐπέστρεψε στοὺς Σωρεούς καὶ εἶδε τὸ πολὺ καλὸ ἔργο ποὺ εἶχε κάνει νὰ ἀσπαστοῦν τὸν χριστιανισμὸ πολλοὶ ἄνθρωποι, τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Ἀφοῦ ἐπισκέπτεται πολλὲς περιοχὲς στὸν Εὔξεινο Πόντο ἐπιστρέφει πάλι κοντὰ στὸν Κορνήλιο καὶ τὸν χειροτονεῖ ἐπίσκοπο. Τὸ θεάρεστο ἔργο ποὺ ἔχει κάνει ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος ἐνοχλεῖ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὸν σκοτώνουν μὲ λιθοβολισμὸ τὴν ὥρα ποὺ λειτουργοῦσε μέσα στὸ ναό.

Εάν δεν θλιβώμεν δια τον Χριστόν, θα θλιβώμεν από τον σατανάν και από τα πάθη μας.

Είναι απαραίτητον να αντιληφθώμεν ότι η αγία Εκκλησία μας, είναι Εκκλησία πιστών του Σταυρού. Ο Σταυρός, ως σταύρωσίς μας εν τω κόσμω, είναι η μόνη οδός σωτηρίας μας. Σταυρός  είναι θλίψις δια Χριστόν, είναι πόνοι και δάκρυα.  Είναι και αυτός ένας άλλος σταυρός, με την διαφοράν, ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γλυκύς, πνευματικός, αγιαστικός, ζωοποιός. Με συνέπειαν την αιωνίαν ζωήν και την άληκτον χαράν. Ο άλλος σταυρός είναι φρικτός, άπελπις, νεκροποιός και με συνέπειαν τον αιώνιον θάνατον και τον «ακοίμητον σκώληκα». Θα είμεθα απείρως δυστυχείς, απείρως ελεεινοί, εάν δεν αγαπήσωμεν τον Σταυρωθέντα Χριστόν, εάν δεν άρωμεν με χαράν τον Σταυρόν μας και αν δεν ζήσωμεν ως εσταυρωμένοι.

Όσον εργάζεται κανείς τις εντολές, ανάλογα και αποκαλύπτεται ο Χριστός στην καρδιά, στο νου, σ’ όλη την ψυχή όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής.

Αν προσέξει κανείς, στο βίο και τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, θα διακρίνει ότι όλοι, σε όλα τα στάδια της ζωής τους, εκινούντο στον κοινό χώρο των εντολών του Χριστού. Δηλαδή δεν έφευγε ο νους και η βούλησή τους έξω από την περιοχή των ζωοποιών και θεοποιών εντολών, μέσα στις οποίες είναι μυστικά κρυμμένος ο ίδιος ο Χριστός. Και είναι δεδομένον, ότι όσον εργάζεται κανείς τις εντολές, ανάλογα και αποκαλύπτεται ο Χριστός στην καρδιά, στο νου, σ’ όλη την ψυχή όπως λέγει ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής. Με άλλα λόγια η αφετηρία του βίου τους, κοινώς ήταν βιβλική, γι’αυτό και η διδασκαλία είναι εμπειρική ανάπτυξη του Ευαγγελίου, του οποίου σαρκωμένες εικόνες έγιναν οι ίδιοι.

Η συνέντευξις του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά

Ο π. Ευθύμιος «ξετίναξε» κυριολεκτικώς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού και του Παπισμού. Ενώ εξέφρασε την άποψιν ότι επιβάλλεται η διακοπή του μνημοσύνου τόσον του Οικουμενικού Πατριάρχου όσον και όλων εκείνων, οι οποίοι προδίδουν την πίστιν με ανιέρους συμπροσευχάς και συλλείτουργα με τους αιρετικούς. Αποτελεί ύβριν εναντίον των αγώνων και της θυσίας των αγίων μαρτύρων και θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας η μη διακοπή του μνημοσύνου, ως είπε. Διότι οι Αγιοι Πατέρες έδωσαν μάχας εναντίον όλων των αιρέσεων, εις τας οποίας ανήκει και ο Παπισμός. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν τους ήθελε ούτε εις τον θάνατόν του. Εις ερώτησιν, εάν η διακοπή του μνημοσύνου οδηγή εις σχίσμα την Εκκλησίαν, απήντησεν ότι τούτο δεν δύναται να συμβή. Διότι, όταν ο Επίσκοπος έχη αιρετικήν συμπεριφοράν, ο κλήρος και ο λαός δύναται να  συνεχίζη την Εκκλησιαστικήν παράδοσιν και την μυστηριακήν ζωήν άνευ του Επισκόπου. Αυτό συμβαίνει  «εις Πολεμικάς» περιόδους εις την Εκκλησίαν. Και κατά την άποψιν του, έχομεν πόλεμον εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και της αιρέσεως του Παπισμού και εναντίον όλων των Επισκόπων, οι οποίοι συμπορεύονται με την αίρεσιν. Άλλωστε, είπε, προ τριάκοντα και πλέον ετών Μητροπολίται, ως ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και Ιεραί Μοναί εις το Άγιον Όρος είχον διακόψει το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρου, χωρίς να προκληθή σχίσμα εις την Εκκλησίαν.

Στρατηγός Μακρυγιάννης: Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

Το χαρτί του πατρο- Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.

Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι ή και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;  Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι.... 

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 – Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η αήττητη δύναμη   

                     

«Ο λόγος γάρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι»

Ο Σταυρός είναι η δύναμη που καταξιώνει τον άνθρωπο να εισέρχεται στο χώρο θεϊκής παρουσίας και ν’ αναδεικνύεται αιώνια ύπαρξη, με την κατάργηση της φθοράς και του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος προβάλλει το Σταυρό ως την ανεπανάληπτη ενέργεια του Θεού εν Χριστώ για την αποκατάσταση του ανθρώπου στην κοινωνία της αγάπης του.

Με τον Σταυρό ο Χριστός αποκαλύπτει στον κόσμο το μυστήριο της αγάπης του Θεού, ως τον κατ’  εξοχήν τρόπο καταξίωσης και ανάδειξής του σε τροχιές ουράνιας και αιώνιας εμβέλειας. Μάλιστα, η πατερική σκέψη μάς πληροφορεί ότι το μυστήριο του Σταυρού άρχισε «αϊδίως», δηλαδή προαιωνίως. Και αυτό, γιατί η φανέρωση της αγάπης του Θεού εν Χριστώ αποκαλύπτεται πάντοτε σταυρωμένη και θυσιαζόμενη.

Βέβαια, ο εγωκεντρικός άνθρωπος που αφήνει τον εαυτό του να βυθίζεται στην αμαρτία, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει και να δεχθεί στη ζωή και την ύπαρξή του ότι η θυσιαζόμενη αγάπη είναι η κατ’ εξοχήν δύναμη που ακυρώνει τον θάνατο. Εδώ εστιάζεται και η υπέρβαση που συνιστά η δύναμη του Σταυρού, αφού ο θάνατος αποτελεί το επιστέγασμα της βιολογικής αναγκαιότητας ως κατάσταση που προέκυψε μετά από την πτώση, δηλαδή την άρνηση του ανθρώπου να δεχθεί στη ζωή του την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος όμως που βιώνει ως πράξη ζωής το θυσιαστικό στοιχείο της αγάπης, όπως απορρέει από την πραγματικότητα του Σταυρού, μπορεί ν’ αντικρίζει το μεγάλο αυτό σύμβολο ως τη δύναμη που τον σώζει από τον θάνατο.

π. Θεόδωρος Ζήσης - Περιεχόμενα Θεοδρομίας (Απρίλιος - Ιούνιος 2014)

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr