O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 1 / 19  Σεπτεμβρίου 2014

Αρχή της Ινδίκτου. Σύναξις της Θεοτόκου των Μιασηνών, και μνήμη του γενομένου εμπρησμού. Μνήμη Συμεών του Στυλίτου, αγίων 40 μαρτύρων παρθένων γυναικών και ασκητριών και Αμμούν του διακόνου και διδασκάλου αυτών, οσίου Μελετίου του εν όρει της Μυϊοπόλεως ασκήσαντος, Αγγελή νεομάρτυρος. Μνήμη της οσ. Μάρθας, μητρός του Αγίου Συμεών, και της οσίας Ευανθίας, και η Κοίμησις του Ιησού του Ναυή, και των αγίων μαρτύρων και αυταδέλφων Ευόδου, Καλλίστης και Ερμογένους.
Ασπασίας παρθενομάρτυρος.

Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ στυλίτης (ὁ πρεσβύτερος ἢ «ὁ ἐν τῇ μάνδρᾳ»), ποὺ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας τὴν 1η Σεπτεμβρίου, εἶναι ὁ πρῶτος γνωστὸς μοναχὸς ποὺ ἀσκήτεψε πάνω σὲ στῦλο.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός : Ἦταν ἀναμενόμενη ἡ εὐρωπαϊκὴ περιπέτειά μας.



…Ἡ συνείδηση τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου - πολίτη εἶναι τὸ μόνιμο αἴτημα, ἄλλωστε, ὅλων τῶν εὐρωπαϊστῶν. Τὸ ἐρώτημα ὅμως ἐδῶ εἶναι, ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὴ ἡ συνείδηση μὲ τὴν ἑλληνική, ἤ καλύτερα τὴν ἑλληνορθόδοξη συνείδηση, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τοῦ Ἕλληνα - Εὐρωπαίου. Τὸ πνεῦμα τῶν Κοινοτικῶν κειμένων εἶναι, ὅτι πρεπει νὰ δημιουργηθοῦν κοινὲς συνήθειες, γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ βαθμιαῖα ἑνιαῖος τύπος ἀνθρώπου, ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος. Αὐτὸ ὑποβοηθεῖται μὲ τὴν καθιέρωση ἑνιαίων καταναλωτικῶν προτύπων γιὰ τὴν διευκόλυνση τῆς κινητικότητας καὶ ἀλληλοπροσέγγισης. Εὐνόητο ἔτσι εἶναι, ὅτι κάθε ἐθνικὴ ἰδιαιτερότητα πρέπει νὰ ἰσοπεδωθεῖ, ἤ τοὐλάχιστο νὰ ἀμβλυνθεῖ, ἔστω καὶ ἄν αὐτὸ δὲν ζητεῖται -ἀκόμη- ρητὰ καὶ ἐκπεφρασμένα. Συνάγεται ὅμως ἀπὸ τὴν προοδευτικὰ ἐπιβαλλόμενη ἑνιαία νομοθεσία (Κοινοτικὸ Δίκαιο), ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἑνιαιοποίηση τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητος, καὶ στὴν δημιουργία ἑνὸς νέου ἤθους, τὸ ὁποῖο διαφοροποιεῖται διαμετρικὰ ἀπὸ τὸ ἑλληνορθόδοξο.

Ο Πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήση, παρατηρεί σχετικά με την αίρεση του οικουμενισμού ότι οι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές.

«ο κίνδυνος αυτός (εκ του Οικουμενισμού) αποβαίνει μεγαλύτερος εκ του γεγονότος, ότι η απειλή δεν είναι μόνον εξωτερική. Δεν προέρχεται δηλαδή μόνον από τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό οι οποίοι αντιμετωπιζόμενοι παλαιότερα  ως αιρέσεις, είχαν ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες να ασκήσουν επιρροή στους Ορθοδόξους πιστούς.Ο κίνδυνος τώρα είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερος, διότι δρά εκ των έσω. Πολλοί ποιμένες, των οποίων βασική αποστολή είναι να διώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους εκδιώξουν, αφού θεωρούν, ότι ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός δεν είναι αιρέσεις, αλλά “σεβάσμιες εκκλησίες”, «αδελφές εκκλησίες» συνδιαχειρίστριες του αγιασμού και της σωτηρίας των πιστών, αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Κατασπαράσσουν και αυτοί, επειρεασμένοι από τις αιρέσεις, τα υγιή δόγματα και μετ’ αυτών τα ανύποπτα ποίμνια, που δύσκολα, χωρίς επαρκή πληροφόρηση, μπορούν να καταλάβουν, ότι οι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές» 

Kyprianos Christodoulides : Θλιβερόν εστί και γράφειν ...

Aπό σχόλιο εδώ: http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Έχουν παρέλθει σχεδόν 70 χρόνια από την αλληλοσφαγή μας και οι μεν ονομάζονται δεξιοί, οι δε αριστεροί, προς δόξαν της ψήφου και της σιωνιστικής Δημοκρατίας.

Έχουν παρέλθει σχεδόν 100 χρόνια και οι μεν ονομάζονται Ματθαιϊκοί, οι δε Χρυσοστομικοί, προς δόξαν μιας παραπαίουσας Διοικούσας Ιεραρχίας και της καινοτόμου (νεοημερολογιτικής) αυτής εκκλησίας "ην εποίησε η δεξιά της μασσονίας" τη εντολή των εκατόγχειρων σιωνιστών.

Λόγους καταθέτουν οι μεν, λόγους και οι δε. Δικαιολογίες οι μεν, δικαιολογίες οι δε, και "όπου δικαιολογίαι εκεί το δίκαιον και ου το φιλάνθρωπον", όπως γράφει ο ιερός πατήρ Πέτρος ο Δαμασκηνός.
 

Το καθ΄ ημάς φιλάνθρωπον δεν είναι το κατά κόσμον δίκαιο. Ούτε και το εξ αγάπης προερχόμενο. Η κυρίαρχη Δυτική αίρεση έχει πολυτρόπως φαλκιδεύσει την αγάπη. Το δικό μας Δίκαιο έχει πρότυπο την άκρα ταπείνωση. Χωρίς αυτή θα ήταν ανέφικτη η θεία Ενανθρώπηση, κατά τον ειπόντα λόγο της υπερύμνητης Μαριάμ, πάναγνης αειπαρθένου θεομήτορος και Θεοτόκου :

Καὶ εἶπε Μαριάμ, Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον, καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γάρ, ἀπὸ τοῦ νυν μακαριοῦσι μὲ πᾶσαι αἱ γενεαί. ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεία ὁ δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ τὸ ὄνομα αὐτοῦ.



- Ν.Τ. (σχολιαστής)
Για να υπάρξει ταπείνωση, Κυπριανε, πρέπει το Αγιο Πνεύμα να έρθει ξανά στις σχισματικες εκκλησίες σας. Οι παραβιάσεις των Ιερων Κανόνων απο τους 6 "προπονητές" σας, έχουν διώξει Τον Παρακλητο ... Τώρα, ο κ. Μαννης, λεει ποιος έκανε το σχίσμα, ο Ματθαίος ή ο Χρυσόστομος;

- κχ
Κύριε Ν.Τ.
Δεν γνωρίζω τι θα σας απαντήσει ο κ. Μάννης. Τω επ΄ εμοί ταύτα :

"ἐρωτήσω ὑμᾶς καγὼ λόγον ἕνα, ὃν ἐὰν εἴπητε μοι καγὼ ὑμῖν ἐρῶ" ... ποιος αναστάτωσε την Εκκλησία. Ο Μέγας Φώτιος ή ο πάπας έκανε το Σχίσμα ;

οἱ δὲ διελογίζοντο ἐν ἑαυτοῖς λέγοντες, Ἐὰν εἴπωμεν, Φώτιος, ἐρεῖ ἡμῖν, Διὰ τί οὖν ἐπιστεύσατε αὐτῷ; 26 ἐὰν δὲ εἴπωμεν, πάπας, φοβούμεθα τὸν ὄχλον, πάντες γὰρ ὡς ἁγιώτατον πατέρα της ἐκκλησίας ἔχουσι αὐτόν.

Είτε το θέλετε είτε δεν το θέλετε, είτε σας αρέσει είτε δεν σας αρέσει, τον πάπα ακολουθήσατε. Εμείς προσπαθήσαμε να κρατηθούμε και δόξα τω Θεώ, κρατιόμαστε - με πληγές - ακόμη. Όσο για σας " 7 ... καλῶς προεφήτευσε περὶ ὑμῶν Ἡσαΐας λέγων· 8 ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ·" (Μτ. ιε΄ 7 - 8). Στα λόγια είσαστε καλοί, στα έργα όμως η καρδιά σας δεν αντέχει. Η κόπωση προκαλεί έμφραγμα.

Μνήμη θανάτου του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.

«Δεν θα παραλείψω να σου παρουσιάσω και την ιστορία του Χωρηβίτου. Αυτός ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχήν του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήση βαρύτατα και να φθάση στο σημείο, ώστε επί μία ώρα να φαίνεται ότι απέθανε. Συνήλθε όμως πάλι, οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκτισε την πόρτα του κελλιού του, έμεινε κλεισμένος δώδεκα χρόνια χωρίς να ομιλήση καθόλου με κανένα. Δεν γευόταν δε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί και νερό. Καθόταν πάντοτε σκεπτικός χύνοντας θερμά δάκρυα. Μόνο όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του αποφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε μέσα. Και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνο μας είπε: «Συγχωρήστε με, αδελφοί. Αυτός που εγνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέση ποτέ πλέον να αμαρτήση». Εμείς δε εθαυμάζαμε βλέποντας τον άλλοτε αμελέστατο να έχη μεταμορφωθή τόσο απότομα. Και αφού τον εθάψαμε με ευλάβεια στο κοιμητήριο, ύστερα από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το άγιό του λείψανο, αλλά δεν το ευρήκαμε. Με το θαυμαστό αυτό σημείο ο Κύριος επληροφόρησε πόσο ευάρεστα δέχθηκε την επιμελημένη και αξιέπαινη μετάνοιά του».


(ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΣΤ¨ : 20).