ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ" Θεσσαλονίκη, Πάσχα 1972

Κύριε Διευθυντά, Χριστός Ανέστη!

Εις την απάντησίν σας προς τον Μοναχόν Θεόκλητον Διονυσιάτην διαπράττετε κι εσείς το υπό πολλών διαπραττόμενων σφάλμα να διαχωρίσητε, ως δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, την αίρεσιν του Οικουμενισμού και την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου.

Διά τον μελετητήν της προσφάτου Ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός είναι εντελώς τεχνητός και απαράδεκτος, η δε εμμονή των οψίμων κατά του Οικουμενισμού Νεοημερολογιτών αγωνιστών εις τον διαχωρισμόν αυτών, περά τα όσα έχουν γραφεί επί του θέματος, δίδει την εντύπωσιν εσκεμμένης παραποιήσεως της αληθείας και ελλείψεως καλής πίστεως.

Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;

Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.

ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 13 Αυγούστου / 31 Ιουλίου  2014    

 Ευδοκίας βασιλίσσης. Ανακ. λειψ. Μαξίμου ομολογητού.

Ἦταν κόρη τοῦ ἀθηναίου φιλοσόφου Λεοντίου καὶ γεννήθηκε τὸ 401 μ.Χ. Σπούδασε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο τὴ γραμματική, τὴ ρητορικὴ καὶ τὴ φιλοσοφία. Ὅταν πέθανε ὁ Λεόντιος, ἄφησε ὅλη τὴν περιουσία του στοὺς γιούς του, καὶ σ’ αὐτὴν ἄφησε μόνο 100 χρυσὰ νομίσματα. Ὅταν, λοιπόν, ᾖλθε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ διεκδικήσει τὰ κληρονομικά της δικαιώματα, παντρεύτηκε τὸν Θεοδόσιο τὸν Β’, μέσῳ τῆς ἀδελφῆς του Πουλχερίας, ποὺ εἶχε κατενθουσιαστεῖ ἀπὸ τὰ σπάνια χαρίσματα τῆς ἀθηναίας κόρης. Ἔτσι βαπτίστηκε χριστιανὴ καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Εὐδοκία, ἀπὸ Ἀθηναΐδα ποὺ τὴν ἔλεγαν πρῶτα. Ἡ Εὐδοκία ἀπὸ τὴ φύση της γυναῖκα σεμνή, δὲν ἀνακατεύθηκε καθόλου μὲ τὶς βασιλικὲς ὑποθέσεις. Τὴν εἵλκυσε περισσότερο ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπεδίωξε νὰ ἐπισκεφθεῖ τοὺς Ἁγίους Τόπους. Ὅταν ὁ σκοπός της πραγματοποιήθηκε, αἰσθάνθηκε τὴν ψυχή της νὰ φτερουγίζει στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐπιστροφή της, ὅμως, στὴ Βασιλεύουσα, ἐπεφύλασσε ἐκπλήξεις. Οἱ σχέσεις της μὲ τὸν Θεοδόσιο ψυχράνθηκαν, λόγω συκοφαντιῶν. Γι’ αὐτό, μὲ τὴν ἄδεια του ἐπέστρεψε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἵδρυσε πολλὰ μοναστήρια. Καὶ μὲ προσευχή, μελέτη καὶ «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι», τελείωσε τὴν ζωή της.

Από τους βίους των Αγίων γνωρίζομεν ότι ο άνθρωπος είναι μία ύπαρξις με τας πλέον μεγάλας διαστάσεις :

 Eκτείνεται από του διαβόλου μέχρι του Θεού, και δύναται να γίνη και Θεός κατά χάριν, και διάβολος κατά την ελευθέραν βούλησίν του. Μέσα εις κάθε αμαρτίαν υπάρχει και ολίγον τι του διαβόλου. Δια της φιλαμαρτίας και της εκουσίας και επιμόνου παραμονής εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος βαθμιαίως διαβολοποιείται, μεταβάλλεται βαθμιαίως εις διαβολάνθρωπον και δημιουργεί θεληματικώς την κόλασιν δια τον εαυτόν του. Διότι κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις. Αντιθέτως, μέσα εις την Εκκλησίαν του Χριστού, δια των Αγίων Μυστηρίων και των αγίων ευαγγελικών αρετών, ο άνθρωπος πληρούται με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ενδύεται τον Χριστόν, και μεταμορφώνεται βαθμιαίως εις άνθρωπον χριστοφόρον και χριστοειδή, «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ  Δ:13, Κολ: Α:28). Γίνεται βαθμηδόν θεάνθρωπος κατά χάριν και κατ’ αυτόν τον τρόπον αποκτά μέσα εις την ψυχήν του τον Παράδεισον. Διότι εκάστη αγία ευαγγελική αρετή είναι μικρός παράδεισος δια την ψυχήν.

Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι οι περισσότεροι από τους χριστιανούς σήμερα αγνοούμε την πνευματική μας κατάσταση.

 Είμαστε «νεκροί τοις παραπτώμασιν», και όχι μόνον δεν το αντιλαμβανόμαστε, αλλά και έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε πεπληρωμένοι των δωρεών του Παναγίου Πνεύματος, κοσμούμενοι υπό των αρετών. Δυστυχώς αυτή η αυτάρκεια που μας μαστίζει καταστρέφει το έργο της σωτηρίας. Πως μπορεί να μιλήση ο Χριστός σε έναν άνθρωπο που δικαιώνει τον εαυτόν του; Πως μπορεί να αναπτυχθή το μεγάλο χάρισμα της μετανοίας και του πένθους σε μια καρδιά που δεν αισθάνεται την ερήμωσή της; Οπότε δεν μπορεί να αναπτυχθή εσωτερική ζωή.

Ο Καθ. Κων. Δ. Μουρατίδης:

Αλλοιοί ο Σεβ. Θυατείρων και Μ. Βρεττανίας κ. Αθηναγόρας εις τοιούτον βαθμόν δια των όσων περί αγάπης και Ιερών Κανόνων υποστηρίζει την ουσίαν της εν Χριστώ αποκαλύψεως ούτως, ώστε να καθάπτεται των αγίων Πάντων, οίτινες δια μέσου των αιώνων εκλέϊσαν την στρατευομένην Εκκλησίαν του Χριστού, δια να φθάση τέλος εις τα έσχατα της πλάνης και της κακοδοξίας χαρακτηρίζων τους καρπούς του Παναγίου Πνεύματος, τους Ιερούς της Εκκλησίας Κανόνας, ως «ανθρωπίνους επινοήσεις» και «εντάλματα ανθρώπων», «σχήματα ανοησιών και μίσους»…!!!  Μετ΄ αληθούς δέους ίσταται πας πιστός προ τοιαύτης πτώσεως Ορθοδόξου Ιεράρχου μη συνειδητοποιήσαντος, ως φαίνεται, τους λόγους του Κυρίου: «και ος εάν είπη λόγον κατά του υιού του ανθρώπου αφεθήσεται αυτώ· ος δ΄ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι».

«Ορθόδοξος Τύπος» αριθ. φ. 149.

Μητρ. Πειραιώς Σεραφείμ: "Η Παναγία ενώνει τον ουρανό με τη γη"

 

Ἀτενίζοντας τὴν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἔτσι ὅπως ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση ἐξιστορεῖ καὶ φιλοτεχνεῖ, αἰσθανόμαστε πὼς εἴμαστε παρόντες, ὄχι ἁπλὰ σὲ μία ἐξόδιο ἀκολουθία, ἀλλὰ σὲ μία μεγάλη Ἑορτὴ καὶ Πανήγυρη. Δυνάμεις ἀγγελικές, ὁ χορὸς τῶν ἐνδόξων Ἀποστόλων, Πατέρες ἀποστολικοί, Ὑμνογράφοι ἐκκλησιαστικοί, πιστοί, μὰ καὶ δύσπιστοι, πλαισιώνουν τὸ σεπτὸ σκήνωμα τῆς Παναγίας Παρθένου. Καὶ στὸ κέντρο τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, κρατώντας στὰ χέρια του τὴν ψυχὴ τῆς Μητρός Του. Ναί, βρισκόμαστε ἐνώπιον μίας σπουδαίας Ἑορτῆς, τῆς Ἑορτῆς τῆς «ἑνότητος».

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΛΕΓΕΙ ΟΤΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΑΛΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο «Οικουμενιστής» Πατριάρχης Σερβίας κ. Γερμανός εις μήνυμα το οποίον υπογράφει μετά των άλλων Προέδρων του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών», διακηρύσσει την πεποίθησίν του ότι αι «Χριστιανικαί» κοινότητες αποτελούν πάσαι μέρος της μιάς μεγάλης Χριστιανικής Εκκλησίας!! Δηλ. και η Ορθόδοξος Εκκλησία κατά τον Μακαριώτατον Πατριάρχην Σερβίας είναι απλώς μία «κοινότης», η οποία αποτελεί μέρος της Χριστιανικής Εκκλησίας, συμφώνως προς την αιρετικήν διδασκαλίαν της «θεωρίας των κλάδων». Το μήνυμα δε αυτό του κ. Γερμανού είχε δυσμενείς επιπτώσεις και μεταξύ των αδελφών Ορθοδόξων της Σερβίας. Πληροφορούμεθα δε χαρακτηριστικώς ότι ο γνωστός μέγας Σέρβος Θεολόγος π. Ιουστίνος Πόποβιτς, το κατέκρινε, έπαυσε δε πάσαν εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά του κακοδόξου Πατριάρχου και παραμένει «έγκλειστος» εις το ησυχαστήριόν του προσευχόμενος εις τον Θεόν υπέρ της Εκκλησίας. Το σχετικόν απόσπασμα του αιρετικού μηνύματος έχει ούτω: «Και η βιαία Πνοή της ανανεώσεως θα πνεύση εις το μέγα πεδίον της Εκκλησίας καθώς και εις εκάστην των κοινοτήτων αυτής· διότι αύται δεν είναι απλαί διοικητικαί ενότητες, αλλ΄ αποτελούν πάσαι μέρος της μιάς μεγάλης Χριστιανικής Εκκλησίας».                                                                                                                                          

 Οι Πρόεδροι του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

Πάστωρ Visser’t Hooft, επίτιμος Πρόεδρος, Γενεύη, Ελβετία.                                                          Κυρία Kiyoka Cho, Τόκυο Ιαπωνία.                                                                                               Πατριάρχης Γερμανός, Βελιγράδιον Γιουγκοσλαβία.                                                                 Επίσκοπος Hanns Lije Αννόβερον Γερμανία κ.ά.

«Ορθόδοξος Τύπος» αριθ. φ. 144

Η De facto «Ένωσις»

Οι διάφοροι Οικουμενισταί, ημέτεροι και ξένοι, γνωρίζουν καλλίτερον παντός άλλου ότι αι διαφοραί αι οποίαι χωρίζουν την Ορθοδοξίαν και τον Παπισμόν είναι αγεφύρωτοι και μεγάλαι, ως είναι μεταξύ φωτός και σκότους, αληθείας και ψεύδους, αγιότητος και αμαρτίας, Θεού και διαβόλου. Γνωρίζουν ότι ασφαλώς ότι η μόνη οδός προς «ένωσιν» είναι οι εν σκότει ευρισκόμενοι αδελφοί μας να οδηγηθούν εις το θείον φως της αληθούς πίστεως, της διαφυλαχθείσης ακεραίας εις την Εκκλησίαν. Γνωρίζουν όμως ακόμη ότι το Βατικανόν «μισεί το φως»… Και επιδιώκουν μίαν «ένωσιν» σκοτεινήν, σβένοντες το φως της αληθείας. Πιστεύουν ότι αν σβεσθή ο λύχνος της Ορθοδοξίας, de facto  θα συντελεσθή η «ένωσις». Και αγωνίζονται έκτοτε, ημέτεροι και ξένοι, να σβύσουν τον λύχνον της ορθής πίστεως!...

«Ο.Τ.» αρ. φ. 144

«Οἱ ταγοὶ τοῦ λαοῦ –Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι– προδίδουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς δισταγμὸ ἀνοίγουν τὴν πόρτα στὸν Οἰκουμενισμό»

+π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος 

(Ὁμιλία εἰς τὸν προφ. Ἡσαΐα, ἀριθ. 85, 1997, Ἱ. Μ. Παντοκράτορος)

«...Καὶ μία ὁλόκληρη τοπικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ καθεύδει καὶ νὰ ἔχει ἀνάγκη αὐτῆς τῆς ἀφυπνίσεως. Θὰ λέγαμε ἀκόμη, ἂν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, ὅτι καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ὅπως θὰ συμβεῖ καὶ συμβαίνει ἤδη στὰ ἔσχατα, διότι εἴμεθα στὴν περιοχὴ τῶν ἐσχάτων, ἐν ὄψει τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἀντιχρίστου), ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι σὲ μιὰ κατάσταση ναρκώσεως, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα -τὸ λέγω δυὸ φορές-, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι σὲ κατάσταση ἐγρηγόρσεως.

Ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Αὐτὸ τὸ «γρηγορεῖτε» εἶναι ἀναγκαιότατον σύνθημα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν· καὶ βέβαια δὲν γρηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· μακάριοι ὅμως οἱ γρηγοροῦντες. Καὶ τοῦτο διότι ἔρχεται φοβερὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, ἔχουμε εἰσέλθει στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς φοβερῆς ἐποχῆς.
Ἔτσι, ὅταν θὰ ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται –καὶ ἁπλώνεται– ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, –τὸ ἀκούσατε ἄραγε;– καὶ στὰ πατριαρχεῖα μας, καὶ στὶς Ἀρχιεπισκοπές μας, τότε δὲν εἶναι ἀπέξω ὁ ἐχθρός· καὶ ὅταν ἡ τελευταία, θὰ λέγαμε, πράξη εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ θὰ εἶναι ἐργαλεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀντιχρίστου, συνεπῶς, δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, ἀλλὰ οἱ πολλοὶ μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι ξύπνιοι. Ἔτσι θὰ λέγαμε, ὅτι μοιάζει κάποτε ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία νὰ κοιμᾶται, ὅταν Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι μπορεῖ νὰ τὴν προδίδουν. Ναί. Τότε μοιάζει μʼ ἐκεῖνο τὸ πλοιάριο στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς κάποτε ἐκοιμᾶτο. Ἐκεῖνο τὸ πλοιάριο μὲ τοὺς μαθητὰς εἶναι τύπος τῆς Ἐκλλησίας...
Καὶ βλέπουμε σʼ αὐτὴν τὴν εἰκόνα: ὁ Χριστὸς καθεύδει. Ποιός καθεύδει; Μοιάζει ὅτι καθεύδει ὁ Χριστός. Ἔτσι, σὲ μιὰ ἐποχὴ παρακμῆς καὶ καθιζήσεως πνευματικῆς, οἱ λίγοι σωστοὶ πιστοὶ κραυγάζουν τὸν ἴδιο λόγο: «ἐπιστάτα, ἀπολλύμεθα, βοήθησον ἡμῖν». Τότε τὸν εἶπαν ἐπιστάτη, προϊστάμενο. Σήμερα λέμε: «Κύριε χανόμαστε, βάλε τὸ χέρι Σου». Δὲν τὸ λέμε; Τὸ λέμε μὲ πόνο, μὲ ὀδύνη, μὲ δάκρυα...

Aν δεν είμαστε Ουνίτες τότε τι είναι αυτή η δήλωση του εκλατινισθέντος Πατριάρχου Βαρθολομαίου:..... ὅμως πάντες ἡμεῖς οἱ λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης ὁ Πάπας τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκῖσκος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης,

Tου Αββά Ισαάκ του Σύρου νουθεσία:

Όπου εισί παίγνια και γέλωτες και θόρυβοι, αισχρολογίαι και αργολογίαι, και κιθάραι και μουσικά όργανα, και χοροί και ωδαί σατανικαί, και άσματα δαιμονικά, και πορνίαι και μοιχείαι, και ορχήσεις, και καταλέγματα, και φθόνοι, και μνησικακίαι και μάχαι, εκεί σκοτισμός και του διαβόλου και των δαιμόνων εορτή! Ουαί τοις τοιούτοις, ουαί· εις γαρ το πυρ το άσβεστον της γεέννης απορριφήσονται, όπου ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων· των γαρ τοιούτων ο σκώληξ ου τελευτήσει και το πυρ ου σβεσθήσεται.

+Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης : Περισσότερα από ένα δισεκατομμύριo πλάσματα του Θεού, απόγονοι της Άγαρ, πλέουν μέσα στο ερεβώδες σκότος του Κορανίου, που ετεχνούργησεν ο σατανάς δια μέσου ενός επιληπτικού καμηλέρη, νεκρά, άταφα, πτώματα!

 Αληθινή συμφορά για ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, από τον έκτον αιώνα μέχρι σήμερα που, αντί να αναγεννηθούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, να λάμψουν με τη χάρη του βαπτίσματος, να αγιασθούν και να καταστούν «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», γεννώνται στο σκότος, ζουν στο ζόφο της αγνωσίας, χωρίς πνευματική ζωή, νεκρωμένοι και πορεύονται για τα αιώνια κτηνώδη πιλάφια και τα φιλήδονα ουρί! Κόλαση αφόρητη!