O Συναξαριστής της ημέρας.
Δευτέρα, 11 Αυγούστου 2014
Εύπλου διακον., Ανάμνησις θαύματος Αγ. Σπυρίδωνος.
Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνα
μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Διοκλητιανός.
Γεννήθηκε στὴν Κατάνη τῆς Σικελίας,
ὅπου ἦταν καὶ διάκονος τῆς ἐκεῖ Ἐκκλησίας.
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ
http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/08/20-7-2014.html
Ορθόδοξοι και Παπικοί είναι η «ΜΙΑ» Εκκλησία!
Ο Πάπας Παύλος ο
6ος ανέπεμψε δια πρώτην φοράν ειδικήν ευχήν «υπέρ των Ορθοδόξων και
Καθολικών πιστών της Μίας Εκκλησίας του Χριστού» κατά την ακολουθίαν της Μεγ.
Πέμπτης, εις τον Καθεδρικόν Ναόν της Ρώμης όπου εχοροστάτησεν. Τούτο, ως παρατηρούν
θεολογικοί κύκλοι, σημαίνει ότι το Βατικανόν φρονεί ότι δεν υφίσταται πλέον
θέμα «Ενώσεως», καθ΄ όσον και κατά την άποψιν της Ρώμης, ήδη ανήκομεν εις την
αυτήν «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν» (Σημ. «Ο.Τ.» δηλ. την
Ουνίαν;). Εξ άλλου παρομοίας θέσεις υπεστήριξεν και ο Οικουμενικός Πατριάρχης
κ. Αθηναγόρας εις πρόσφατον συνέντευξίν του, την οποίαν δημοσιεύομεν εις την 4ην
σελίδα.
Αριθμός Φύλλου
138.
Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :
….τα γενόμενα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την 30η Νοεμβρίου 2006, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου, τα οποία και υπερέβησαν κάθε προηγούμενο, ως προς τις παραβάσεις των Ιερών Κανόνων και γενικά των ιερών και οσίων της ακαινοτόμητης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει! Επί 952 χρόνια (1054 – 2006) η Αγία Ορθοδοξία μας είχε και έχει τους Λατινιπαπικούς ως αιρετικούς για τον ορμαθό των αιρέσεων και πλανών τους, χωρίς έκτοτε συμπροσευχές και λειτουργικές επικοινωνίες, εφόσον δεν έχουν απαρνηθή και δεν απαρνούνται τις βλάσφημες αιρέσεις και πλάνες τους. Διότι και μόνη η ουρανομήκης βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque , μάλιστα με τη ρητά απαγορευμένη προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, κατά τον Άγιο και Μέγα Φώτιο, «εξαρκεί και μόνον μυρίοις αυτούς υπαγαγείν αναθέμασιν»! (Εγκύκλιος Επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους...,§33. Βλ. Ιωάν. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία..., τόμ. Ι, Αθήναι 1952, σ. 282). Δηλαδή όχι μόνο «ανάθεμα τρις», αλλά «δέκα χιλιάδες τρις ανάθεμα», ως εκτός Εκκλησίας!
Μητσόπουλος και Ελληνες στα Σκόπια
Κωνσταντίνος Χολέβας
Στις 22/3/2014 έφυγε από κοντά μας λόγω ανευρύσματος ο μαχητικός υπουργός Αμύνης της Κύπρου Τάσος Μητσόπουλος. Ο πατέρας του ήταν από τα Ιωάννινα και η μητέρα του από την Κύπρο. Ετσι ο εκλιπών μπόρεσε να υπηρετήσει και τα δύο κράτη του Ελληνισμού. Πρώτα εργάσθηκε ως σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος και στη συνέχεια πολιτεύθηκε στην Κύπρο, όπου υπήρξε ένας από τους πιο δημοφιλείς βουλευτές του κεντροδεξιού Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ). Επειδή τον είχα γνωρίσει από κοντά και επειδή του χρωστώ ένα πνευματικό μνημόσυνο, έστω με καθυστέρηση, θα παραθέσω σήμερα την προσωπική του μαρτυρία για τον ξεχασμένο Ελληνισμό των Σκοπίων.
Εγραψε στις 17/7/2008 ο Τάσος Μητσόπουλος στη «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Λευκωσίας τα εξής αποκαλυπτικά:
«Την περίοδο 1989-1993, όταν υπηρετούσα ως ειδικός σύμβουλος στο ελληνικό ΥΠΕΞ, είχα λάβει ρητές οδηγίες από την προϊσταμένη μου υφυπουργό Βιργινία Τσουδερού να ασχοληθώ με το θέμα της ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια. Εχοντας πολύτιμους συμπαραστάτες στην αποστολή μου αυτή επιφανείς καθηγητές και επιστήμονες, αλλά και θερμούς και συνετούς πατριώτες, ταξίδεψα αρκετές φορές στην ΠΓΔΜ και κυρίως στην περιοχή του Μοναστηρίου. Ηρθα σε επαφή, λαμβάνοντας πάντα τις σχετικές προφυλάξεις, με δεκάδες Ελληνες των Σκοπίων, οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια και πόνο ψυχής μού εξιστορούσαν τις διώξεις που υπέστησαν, την αφόρητη πνευματική τρομοκρατία που γνώρισαν προκειμένου να απαρνηθούν τις ρίζες, την ταυτότητα, την πίστη τους και να γίνουν δηλωσίες· να αποδεχθούν δηλαδή ότι δεν υπήρξαν ποτέ Ελληνες αλλά Σλαβομακεδόνες. Συγκέντρωσα υλικό που κατέγραφε τη συστηματική προσπάθεια αλλοίωσης των φυλετικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών των Ελλήνων μειονοτικών...
Πίσω από κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία κρύβονταν απίστευτες προσωπικές περιπέτειες και ανείπωτες δοκιμασίες, που γράφτηκαν με πολύ πόνο, αίμα και δάκρυ. Οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, άνδρες που βιαίως εκτοπίστηκαν, ονόματα που εκσλαβίστηκαν, ακόμη και κοιμητήρια ολόκληρα που ισοπεδώθηκαν για να μη θυμίζουν την ύπαρξη του Ελληνισμού, και όλα τούτα σε μια προσπάθεια να εμπεδωθεί παντί τρόπω η θέση ότι οι Μακεδόνες είναι Σλάβοι και όχι Ελληνες...»!
Ο Μητσόπουλος δεν ζει πλέον, αλλά οι Ελληνες των Σκοπίων είναι ακόμη εκεί, παρόντες και καταπιεζόμενοι. Η επίσημη Ελλάδα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να τους προστατεύσει!
Στις 22/3/2014 έφυγε από κοντά μας λόγω ανευρύσματος ο μαχητικός υπουργός Αμύνης της Κύπρου Τάσος Μητσόπουλος. Ο πατέρας του ήταν από τα Ιωάννινα και η μητέρα του από την Κύπρο. Ετσι ο εκλιπών μπόρεσε να υπηρετήσει και τα δύο κράτη του Ελληνισμού. Πρώτα εργάσθηκε ως σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος και στη συνέχεια πολιτεύθηκε στην Κύπρο, όπου υπήρξε ένας από τους πιο δημοφιλείς βουλευτές του κεντροδεξιού Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ). Επειδή τον είχα γνωρίσει από κοντά και επειδή του χρωστώ ένα πνευματικό μνημόσυνο, έστω με καθυστέρηση, θα παραθέσω σήμερα την προσωπική του μαρτυρία για τον ξεχασμένο Ελληνισμό των Σκοπίων.
Εγραψε στις 17/7/2008 ο Τάσος Μητσόπουλος στη «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Λευκωσίας τα εξής αποκαλυπτικά:
«Την περίοδο 1989-1993, όταν υπηρετούσα ως ειδικός σύμβουλος στο ελληνικό ΥΠΕΞ, είχα λάβει ρητές οδηγίες από την προϊσταμένη μου υφυπουργό Βιργινία Τσουδερού να ασχοληθώ με το θέμα της ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια. Εχοντας πολύτιμους συμπαραστάτες στην αποστολή μου αυτή επιφανείς καθηγητές και επιστήμονες, αλλά και θερμούς και συνετούς πατριώτες, ταξίδεψα αρκετές φορές στην ΠΓΔΜ και κυρίως στην περιοχή του Μοναστηρίου. Ηρθα σε επαφή, λαμβάνοντας πάντα τις σχετικές προφυλάξεις, με δεκάδες Ελληνες των Σκοπίων, οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια και πόνο ψυχής μού εξιστορούσαν τις διώξεις που υπέστησαν, την αφόρητη πνευματική τρομοκρατία που γνώρισαν προκειμένου να απαρνηθούν τις ρίζες, την ταυτότητα, την πίστη τους και να γίνουν δηλωσίες· να αποδεχθούν δηλαδή ότι δεν υπήρξαν ποτέ Ελληνες αλλά Σλαβομακεδόνες. Συγκέντρωσα υλικό που κατέγραφε τη συστηματική προσπάθεια αλλοίωσης των φυλετικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών των Ελλήνων μειονοτικών...
Πίσω από κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία κρύβονταν απίστευτες προσωπικές περιπέτειες και ανείπωτες δοκιμασίες, που γράφτηκαν με πολύ πόνο, αίμα και δάκρυ. Οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, άνδρες που βιαίως εκτοπίστηκαν, ονόματα που εκσλαβίστηκαν, ακόμη και κοιμητήρια ολόκληρα που ισοπεδώθηκαν για να μη θυμίζουν την ύπαρξη του Ελληνισμού, και όλα τούτα σε μια προσπάθεια να εμπεδωθεί παντί τρόπω η θέση ότι οι Μακεδόνες είναι Σλάβοι και όχι Ελληνες...»!
Ο Μητσόπουλος δεν ζει πλέον, αλλά οι Ελληνες των Σκοπίων είναι ακόμη εκεί, παρόντες και καταπιεζόμενοι. Η επίσημη Ελλάδα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να τους προστατεύσει!
«ΕΝΩΣΙΣ» DE FACTO
Ύπνον νήδυμον καθεύδουν όσοι, ακόμη, αφελείς έχουν την εντύπωσιν, ότι μία Σύνοδος Πανορθόδοξος, συγκαλουμένη, θα θέση τέρμα εις το «ενωτικόν» όργιον του Πατριάρχου Αθηναγόρα και των Οικουμενιστών. Μίαν τοιαύτην Σύνοδον, ευάλωτον άλλωστε και αυτήν, δεν έχουν την υπομονήν να αναμένουν οι Οικουμενισταί. Αδίστακτοι, ασυγκράτητοι εις την επιχειρουμένην και σχεδιαζομένην συνωμοσίαν, επιδιώκουν να «ξεπεράσουν» το ενδεχόμενον μιας νέας Φερράρας-Φλωρεντίας! Δι΄ αυτό και ο πρωτεργάτης του Οικουμενισμού Πατριάρχης Αθηναγόρας διακηρύσσει: «Ως ο ατυχής χωρισμός των δύο αδελφών Εκκλησιών εν έτει 1054 εγένετο ουχί δια συνοδικής τινος αποφάσεως ή παπικής τοιαύτης, αλλ΄ εκ των πραγμάτων – defacto, –oύτω και η ένωσις δει όπως γίνη de facto και ουχί δια τινος αποφάσεως». («Αρχείον Εκκλησιαστικού και Κανονικού Δικαίου» έτος ΚΕ, τεύχος 1ον, σελ. 7). Πρέπει, λοιπόν, οι Ορθόδοξοι να ξυπνήσουν, να παραταχθούν ως εις μάχην και να καταλάβουν θέσεις επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας. Καιρός να επισημανθή Πανορθόδοξος Συναγερμός.
«Ορθόδοξος Τύπος» αριθμ. φ. 127.
Το Άγιον Όρος το 1970 και τώρα. Οποία πτώσις!!!
Το 1970:
ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ
Και ιδού η
ιστορική συνέπεια και συνέχεια! Εν ημέραις πονηραίς εξάλλου Οικουμενισμού, εν
ημέραις, καθ΄ ας επιχειρείται εν σχήματι ανυπόπτω και προσχήματι εξαπατώντι, να
καταβυθισθή η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ της Ορθοδοξίας, εις τα μαύρα ύδατα της πλάνης
και της αμφιβολίας, προκειμένου να προβληθούν εις την θέσιν της Ορθοδοξίας τα
Βααλίμ της πορνικής Αστάρτης, τουτέστιν της νέας Οικουμενιστικής θρησκείας, της
πλέον αδιστάκτου αθεϊας, ορθούνται ως γίγαντες οι ταπεινοί Μοναχοί του Αγίου
Όρους, δια να προλάβουν την συμφοράν! Και ενώ Πατριάρχαι επιορκούν, Αρχιερείς
ορρωδούν, Θεολόγοι πτύσσουν, κόλακες και παράσιτα επαινούν, οι Αγιορείται
αποκόπτουν το μνημόσυνον του ονόματος του Πατριάρχου ως αιρετικού και
ετοιμάζουν παναγιορειτικόν συναγερμόν προς αποσόβησιν του ολέθρου. Τόσον το «εγκυκλιώδες
Γράμμα» της Ιεράς Κοινότητος, όσον και αι απαντήσεις των Ιερών Μονών παρέχουν
ευθύν και αλάνθαστον τον Ορθόδοξον προσανατολισμόν. Οι πάντες έχομεν εστραμμένα
τα βλέμματα προς την κορυφήν του Άθωνος, εν πεποιθήσει ότι επέστη η ιστορική
στιγμή του Ορθοδόξου Μοναχισμού, να δώση το σύνθημα της αγίας μάχης. Ο
αγιορειτικός Μοναχισμός σήμερον, δι΄ όσων ενεργεί, εκφράζει την Ορθόδοξον
Συνείδησιν.
«Ορθόδοξος Τύπος»
αριθμ. φ. 128.
Το 2006:
Το Περιβόλι της Παναγίας
αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!
Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής
Αθηνών.
«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου,
έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)
Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό
Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους
ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο
Ορθοδοξίας!
Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική
παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την
επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως
και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με
την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία,
διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!
Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του
αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες
πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη
διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!
Έτσι οι φύλακες της Ορθoδόξου Παραδόσεως, οι
πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της
Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.
Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με
τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.
Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων,
αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του
Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής
Παραδόσεως!
Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την
Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως
και της διδασκαλίας της.
Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη
παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.
Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την
αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού
της Παναγίας!
Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης
αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και
ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και
Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε
τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα
κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!
Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες,
συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως
αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του
οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η
οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή
της Εκκλησίας!
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι
αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται
παρατάξεως Κυρίου»!
Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της
ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!
Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του
περιβολιού της Παναγίας!
Έκαναν την επιλογή τους!
Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!
Αθωνικά άνθη -- «ΝΕΡΟ»
«….εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία· φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν». Απ. Παύλος.
Αυτή ήτο η τελευταία λέξις του αποθανόντος και ταφέντος περιβοήτου Νίκου Καζαντζάκη. Ποίος ημπορεί να ισχυρισθή μετά βεβαιότητος περί της σημασίας της λέξεως αυτής, προφερομένης κατά την υστάτην στιγμήν του βίου του, καθ’ ην εν αγωνία παρέδιδεν, επί της επιθανατίου κλίνης του, την ψυχήν εις "τον Θεόν των πνευμάτων και πάσης σαρκός";
Πολύ φοβούμεθα, ότι ενέχει την ιδίαν σημασίαν με την επίκλησιν του άφρονος εκείνου πλουσίου, προς τον πατέρα Αβραάμ, ότε ωδυνάτο εν τη φλογί εκείνη τη αφορήτω. Διότι, ομολογουμένως, ο Καζαντζάκης υπήρξε και αυτός άφρων πλούσιος. Όχι υλικώς αυτός, αλλά πνευματικώς. Υπήρξε φορεύς σπανίου και επιφθόνου πνευματικού πλούτου, δια την κτήσιν του οποίου ουδόλως εκοπίασεν, αφού ήτο θεία δωρεά, και τον κατεδαπάνησεν ασώτως και επί βλάβη του κόσμου. Διότι αναμφιβόλως εζημίωσε και τον εαυτόν του και ψυχάς αναριθμήτους. Διο, και προγευόμενος απ’ εντεύθεν των αποκειμένων αιωνίων τιμωριών, δια το ανυπολόγιστον έγκλημά του, έγκλημα υπέρτερον όλων των διωκτών του Χριστιανισμού, ως αναφερόμενον εις την διαστροφήν της θείας αληθείας και τόσων πνευμάτων, εζήτει, διψών, νερό!...
Ο Πατριάρχης είναι Μασώνος.
Το περιοδικόν «ORTHODOX CHRISTIAN WITNESS» (23 Μαρτίου -5 Απριλίου 1970, τεύχος 3, Νο 30) δημοσιεύει την πληροφορίαν
ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Αθηναγόρας είναι Μασώνος. Συγκεκριμένως λέγει
ότι ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, ότε ήτο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ανήκεν εις την
ιδίαν μασωνικήν στοάν, εις την οποίαν ανήκε και ο πατήρ του ζηλωτού κληρικού της
Αμερικής π. Παντελεήμονος Μητροπούλου, ο οποίος είναι αναδεκτός του Πατριάρχου.
Σχετικόν ερώτημα προς τον Πατριάρχην είχεν απευθύνει το 1964 και ο αείμνηστος
Μητροπολίτης Τρίκκης Διονύσιος, πλην όμως τούτο έμεινεν αναπάντητον. Κατόπιν
τούτων αποδεικνύεται δια μίαν εισέτι φοράν πόσον δίκαιον είχον οι επίσκοποι
εκείνοι, οι οποίοι δια λόγους συνειδήσεως, έπαυσαν να μνημονεύουν το όνομά του
εις τας Εκκλησίας.
«Ορθόδοξος Τύπος»
αριθ. φ. 122-123, 1 και 20 Ιουλίου 1970.
σ.σ. Αναδεκτός = βαπτισιμιός.